پاورپوینت کامل مرگِ یک قرن ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرگِ یک قرن ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرگِ یک قرن ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرگِ یک قرن ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

منوچهر ستوده، فرزند خلیل، شماره شناسنامه ۲۸۵، بخش ۹ تهران، متولد تهران، بازارچه سرچشمه، کوچه صدیق‌الدوله از بخش عودلاجان از محله‌های قدیم تهران، اصلاً اهل مازندران هستم. پدربزرگم آقا شیخ موسی از یاسل نور که منطقه ییلاقی و کوهستانی آنجا محسوب می‌شود با پسر عموهایش به تهران آمد. آقای دکتر غلام‌حسین‌خان صدیقی که وزیر دکتر مصدق بودند، نوه عموی من هستند. پس از آنکه در دوره رضاشاه ثبت احوال تأسیس شد و مردم صاحب نام خانوادگی شدند، پدر من در هنگام گرفتن شناسنامه اسم خانوادگی «صدیقی» را عوض کردند و «ستوده» گذاشتند.

منوچهر ستوده، فرزند خلیل، شماره شناسنامه ۲۸۵، بخش ۹ تهران، متولد تهران، بازارچه سرچشمه، کوچه صدیق‌الدوله از بخش عودلاجان از محله‌های قدیم تهران، اصلاً اهل مازندران هستم. پدربزرگم آقا شیخ موسی از یاسل نور که منطقه ییلاقی و کوهستانی آنجا محسوب می‌شود با پسر عموهایش به تهران آمد. آقای دکتر غلام‌حسین‌خان صدیقی که وزیر دکتر مصدق بودند، نوه عموی من هستند. پس از آنکه در دوره رضاشاه ثبت احوال تأسیس شد و مردم صاحب نام خانوادگی شدند، پدر من در هنگام گرفتن شناسنامه اسم خانوادگی «صدیقی» را عوض کردند و «ستوده» گذاشتند…

از اتوبیوگرافی دکتر منوچهر ستوده

مرگِ منوچهر ستوده در صد و سه ساله‌گی اتفاق افتاد. عمری به‌واقع بسیار طولانی که باعث شد او شاهدِ گوناگونی‌های متعددی در تاریخِ ایران باشد. ستوده را می‌توان با چه صفتی روایت کرد؟ ایران‌شناس؟ مصححِ متن؟ قوم‌شناس؟ زبان‌شناس؟ ادیب؟ مورخ؟ متن‌شناس؟ و… گسترده‌گی کارِ او چنان زیاد است و متنوع که عملن نمی‌توان رفتارهای متنی و تحقیقی‌اش را در چند صفتِ کلی خلاصه کرد. تازه باید به این‌ها نقشِ پررنگِ آکادمیک‌اش را نیز اضافه کرد. مردی که زیرِ نظر فروزان‌فر ادبیات فارسی خواند و با ناتل‌خانلری کار کرد. کسی‌که کتاب‌خانه‌ی مرکزی دانشگاهِ تهران را پایه گذاشت. ستوده که سال‌هایی بسیار طولانی در شمال ایران و در چالوس و اطراف‌اش می‌زیست و به قولِ خودش «از خلق بریده و به خالق» پیوسته بود، زنده‌گی منحصر به‌فردی هم داشت که کمتر نمونه‌ای از آن را سراغ داریم. بنابراین ردیف‌کردنِ انواعِ صفت‌ها برای او بیراه نیست و در عینِ‌حال جامع.

منوچهر ستوده را چنین وصف کرده‌اند که نقطه‌ای از ایران نبوده که او پیاده از آن نگذشته باشد و به چشم‌اش آن را درک. انبوه آثارش درباره‌ی پیشینه‌های زبانی و تاریخی اقوامِ مختلف ایرانی به خصوص گیلکی‌ها و مازنی‌ها نشان می‌دهد که او چه دلبسته‌گی عمیقی برای ترسیمِ آکادمیکِ ریشه‌های زیستی و جغرافیایی اقوام ایرانی داشت. او کنارِ دوستِ منحصر به‌فردش؛ «ایرج افشار» ایران را درنوردید و برخی از بهترین آثارِ ایران‌شناسی را با همکاری او تدوین کرد. شاید بتوان قصه‌ی ستوده را این طور نیز نگاه کرد که او از نسلِ روشنفکرانِ سنتی‌‌ای بود که احیاء دانش تاریخی و جغرافیایی و یافتن ریشه‌های زبانی را برای شناختِ هویت بسیار لازم می‌دید. هراس او از پراکنده‌گی و اشتباه‌های فراوانی که در دیرینه‌شناسی ایران وجود داشت بسیار مشهود بود و همین امر یکی از دلایلی شد تا او عمرِ بسیار طولانی‌اش را صرفِ به دست آوردن روایت‌هایی دقیق و دانشگاهی از این پیشینه کند. او در اتوبیوگرافی‌اش می‌نویسد: «انجمن آثار ملی در زمان رضاشاه درست شده بود و چون بودجه دولتی نداشت، از هر کیسه سیمان یک قران به انجمن می‌دادند. پول خوبی هم جمع می‌شد و این انجمن رونق پیدا کرد و شروع به چاپ کتاب کرد. یکی از کسانی که در انجمن آثار ملی مسئولیت داشت غلام‌حسین‌خان صدیقی بود. ایشان متوجه شدند که آثار تاریخی ایران باید ضبط و ثبت شود. به همین خاطر پیشنهادی به شورای انجمن آثار ملی داد و شورای آنجا هم به گردن گرفت که اطلاعات مربوط به آثار تاریخی مملکت را جمع‌آوری کند. پس از آن به دنبال کسانی می‌گشتند که در حوزه محلی فعالیت می‌کردند و من نیز به وسیله آقای غلام‌حسین‌خان صدیقی معرفی شدم که ‌می‌توانم کار مربوط به مازندران را انجام بدهم. در نتیجه کار را شروع کردیم. از آستارا تا خلیج حسینقلی در استرآباد بیست و اندی سال طول کشید و تمام کوه و دشت این منطقه را بررسی کردم و پنج جلد کتاب «از آستارا تا استارباد» تألیف شد. از آستارا رفتم تا خلیج حسینقلی و دره و ماهور و همه جاها را دیدم. البته آن وقت‌ها ماشینی نبود پیاده و یا با قاطر از محلی به محل دیگر می‌رفتم با دو دوربین عکاسی و سایر وسایل به کول!»

این رویه‌ی عمل‌گرا در نسلی که ستوده نیز به آن تعلق داشت بسیار به چشم می‌خورد. او و بسیاری دیگر از هم‌فکران‌اش دریافتند برای ایران نو و تازه نیازمندِ گزارش‌های دقیق و خالی از افسانه و تحریف هستند. آفرینش مجدد ایران در متن‌ها، هرچند ناسیونالیسمِ نیمه‌ی اول قرنِ حاضرِ خورشیدی نیزباعث شده بود تا این دست حرکت‌ها بیشتر از قبل حمایت شود اما ستوده یا افشار و خانلری و باستانی‌پاریزی اصولا از این نگاهِ ناسیونالیستی دور بودند و منشِ‌شان ایران‌دوستی‌ای سنتی بود که روش‌ها و آموزه‌های آکادمیک به آن شکلی علمی بخشیده بود. دکتر ستوده ثابت کرد که روشنفکرانِ سنتیِ تخصص‌گرایی چون او که تا سال‌ها از سوی بسیاری روشنفکرانِ سیاسی – ادبی نادیده گرفته می‌شدند، چه قدر توانستند بر تغییرِ نگاهِ کلی و نادقیقی که نسبت به ایران وجود داشت موثر باشند. تخصص او در حوزه‌ی ادبیاتِ کهن و عرفانِ ایرانی نیز در این درکِ عمیق تاثیرگذار بود. ایرانِ جغرافیایی و ایرانِ ادبی. ستوده از جمله‌ی شخصیت‌هایی بود که توانست بینِ این دو مفهومِ اغلب خلط‌شده تفاوت بگذارد و نشان دهد که محدوده‌های زبانی و زیستی اقو