پاورپوینت کامل سعدی؛ متجدد معتدل ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سعدی؛ متجدد معتدل ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سعدی؛ متجدد معتدل ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سعدی؛ متجدد معتدل ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

گفتمان سنت یا تجدد به مفهوم امروزی در اعصار قدیم رایج نبود. توضیح اینکه در عصر جدید مدرنیسم غالباً با نفی سنت همراه است، اما در اعصار قدیم معمولاً در عین حفظ سنت، نوآوری‌هایی هم می‌کردند. این نوآوری‌ها مخصوصاً در ادبیات بیشتر ناظر به محتوا بود؛ حال آنکه در عصر جدید بیشتر ناظر به فرم است یا به نحوی با تغییر فرم هم همراه است. تجدد امروزی‌ها تند و تیز است؛ حال آنکه قدما روشی معتدل داشتند.

گفتمان سنت یا تجدد به مفهوم امروزی در اعصار قدیم رایج نبود. توضیح اینکه در عصر جدید مدرنیسم غالباً با نفی سنت همراه است، اما در اعصار قدیم معمولاً در عین حفظ سنت، نوآوری‌هایی هم می‌کردند. این نوآوری‌ها مخصوصاً در ادبیات بیشتر ناظر به محتوا بود؛ حال آنکه در عصر جدید بیشتر ناظر به فرم است یا به نحوی با تغییر فرم هم همراه است. تجدد امروزی‌ها تند و تیز است؛ حال آنکه قدما روشی معتدل داشتند. با توجه به این مقدمه کوتاه باید سعدی را متجددی دانست که با حفظ اعتدال بیشتر در زمینه معنی و گاهی البته فرم دست به نوآوری‌هایی زده است. به چند مورد از این نوآوری‌های او با توجه به تاریخ عصر او و قبل از او اشاره می‌شود:

۱- در نثر به جای اینکه روش فضلای دوره خود و ماقبل خود را که مقامات‌نویسی و سجع‌پردازی و نثر مصنوع و متکلف بود، ادامه دهد، در گلستان نثری معتدل را ابداع کرد که به قول شادروان بهار در سبک‌شناسی ناظر به نثر ساده و موجز خواجه عبدالله انصاری و نثر متکلف حمیدالدین بلخی در مقامات حمیدی است. حکایات گلستان برخلاف مقامات حمیدی کوتاه و ساده است، از سوی دیگر مثل مناجات خواجه عبدالله فقط گزاره‌های اخلاقی و عرفانی نیست. سعدی حتی در سجع‌پردازی هم جانب اعتدال را رعایت کرد و از برخی از اشارات او پیداست که معتقد بود در نثر فنی مسجع، معنی فدای لفظ شده است چنان‌که در گلستان گوید: هان تا سپر نیفگنی از حمله فصیحر کو را جز این مبالغه مستعار نیست+ دین ورز و معرفت که سخندان سجع‌گویر بر در سلاح دارد و کس در حصار نیست.(سعدی، ۱۳۷۴: ۱۶۸)

همین روش بی‌اعتنایی به اظهار فضل و فضل‌فروشی و ایراد تلمیحات و اشارات نادر علمی و نجومی و طبی و امثال اینها را علاوه بر نثر، در شعر هم دارد، توضیح اینکه شعر قرن ششم یا عهد سلجوقی مثلاً شعر خاقانی و نظامی و انوری و امثال آنان شعری فاضلانه است که بر آنها شروح متعدد نوشته‌اند؛ اما شعر سعدی در عین احتوا به مبانی فصاحت و بلاغت، شعری ساده و به اصطلاح سهل و ممتنع است. آنجا که به انوری توجه می کند، قصاید او را نادیده می‌گیرد و غزل و قطعات او را که ساده و روان است، در مد نظر دارد. بدیهی است که سعدی با آن پایه و مایه‌ای که در ادبیت و عربیت داشت، اگر می‌خواست به شیوه فضلای قبل از خود به شعر و نثر فنی بپردازد، گوی سبقت را از همگان می‌ربود. در همان عصر او همشهری‌اش وصّاف در تاریخ خود افراط را از حد گذرانده بود. سادگی شعر سعدی در عصری که همگی به دنبال اظهار فضل و تصنع بودند، در همان زمان خود سعدی مورد توجه قرار گرفت. مجد همگر گوید:

از سعدی مشهور سخن، شعر روان جویر کو کعبه فضل است و دلش چشمه زمزم (مجد همگر، ۱۳۷۵: ۳۰۶)

در اینجا واو، واو حالیه است یعنی با آنکه کعبه فضل است، دلش مثل چشمه زمزم است که اشاره به روانی شعر سعدی است. سیف‌الدین فرغانی در مدح سعدی می‌گوید:

حدیث شعر من گفتن به پیش طبع چون آبتر به آتشگاه زردشت است خاکستر فرستادن (سیف فرغانی، ۱۳۶۴: ۱۱۱)

۲- قصاید قبل از سعدی عمدتاً محدود به مضامین مدحی است، البته در قصاید سنایی و خاقانی مضامین شبه عرفانی هم هست. این هر دو موضوع تا حدودی موهوم هستند، مدح چیزی است که از دنیای اساطیر و حماسه و عرفان هم مربوط به عوالم متافیزیکی است، اما سعدی موضوع و مضامین قصیده را عمدتاً بر مطالب این جهانی و حکمت عملی و پند و اندرز قرار داد. من در سبک‌شناسی شعر تحت عنوان «پایان عمر قصیده سنتی» این ابیات او را در انتقاد از قصاید مدحی پیش از او شاهد آوردم: به نوبتند ملوک اندر این سپنج‌سرایر کنون که نوبت توست ای ملک، به عدل گرای (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۵) پس ممدوح عمر جاودانه ندارد و این تعریضی است به دعای تأبید در قصاید.

نیاز باید و طاعت نه شوکت و ناموسر بلند بانگ چه سود و میان‌تهی چو درای؟ (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۶)

قصیده‌پردازان ممدوح را به شوکت و ناموس می‌ستودند نه نیاز و طاعت: به کامه دل دشمن نشیند آن مغرورر که بشنود سخن دشمنان دوست‌نمای (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۶) مغرور شاه و دشمنان دوست‌نمای، شاعران مداح هستند.

دیار مشرق و مغرب مگیر و جنگ مجویر دلی به دست کن و زنگ خاطری بزدای (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۶)

شاعران مداح ممدوح را به گرفتن شرق و غرب تحریض می‌کردند: نگویمت چو زبان‌آوران رنگ‌آمیزر که ابر مشک‌فشانی و بحر گوهر‌زای (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۶) زبان‌آوران رنگ‌آمیز همان شاعران معروف مدیحه‌سرای هستند.

نکاهد آنچه نبشته‌ست عمر و نفزایدر پس این چه فایده گفتن که تا به حشر بپای؟ (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۶)

تعریض سعدی است به شریطه و دعای تأبید در قصاید سنتی و شاید تعریضی باشد به منوچهری که گفته بود:

جز این دعات چه گویم که رودکی گفته‌ستر هزار سال بزی، صدهزار سال بزی(منوچهری، ۱۳۶۳: ۱۳۹)

به روز حشر که فعل بدان و نیکان را ر جزا دهند به مکیال نیک و بد پیمای+ جریده گنهت عفو باد و توبه قبولر سپیدنامه و خوشدل به عفو بار خدای (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۶) این دعای سعدی به جای دعای تأبید بود!۱

به طعنه‌ای زده باد آن‌که بر تو بد خواهد ر که بار دیگرش از سینه برنیاید وای (سعدی، ۱۳۸۶: ۷۴۶) این تنها بیت حماسی این قصیده بیست و هشت بیتی است که به سبک قصیده‌پردازان کهن است. در نسخه‌ها این قصیده عنوان ممدوح را ندارد. دشتی می‌گوید: در مدح اتابک ابوبکربن سعد زنگی است و اضافه می‌کند: «اگر سعدی جز این قصیده‌ای نداشت، سزاوار بود به آب زر نگاشته شده، مایه مباهات وی قرار گیرد؛ زیرا در تاریخ ادبی ایران، یگانه و بی‌مانند است… در سرودن این