پاورپوینت کامل «وطن» نزد عارف قزوینی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «وطن» نزد عارف قزوینی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «وطن» نزد عارف قزوینی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «وطن» نزد عارف قزوینی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

میرزا ابوالقاسم عارف قزوینی ملقب به عارف ، القاب و صفاتی دارد که برای هر آنکه با او، چه از راه موسیقی و چه از راه شعر و ترانه و تصنیف، آشنایی پیدا کرده است،عناوینی جدایی ناپذیر و همیشگی به نظر می رسند؛ شاعر ملی، ترانه‌سرای مشروطه،نغمه سرای ملی ایران،تصنیف‌ساز عصر مشروطه و … درکنارهمه این القاب و صفات ، روشن است که تصنیف سازی به سیاق امروزی را از خود به یادگار گذاشته و نخستین کسی است که ترانه های عامیانه را به مضامین بلند اجتماعی و سیاسی بدل کرده است.

میرزا ابوالقاسم عارف قزوینی ملقب به عارف ، القاب و صفاتی دارد که برای هر آنکه با او، چه از راه موسیقی و چه از راه شعر و ترانه و تصنیف، آشنایی پیدا کرده است،عناوینی جدایی ناپذیر و همیشگی به نظر می رسند؛ شاعر ملی، ترانه‌سرای مشروطه،نغمه سرای ملی ایران،تصنیف‌ساز عصر مشروطه و … درکنارهمه این القاب و صفات ، روشن است که تصنیف سازی به سیاق امروزی را از خود به یادگار گذاشته و نخستین کسی است که ترانه های عامیانه را به مضامین بلند اجتماعی و سیاسی بدل کرده است.

با این حال به نظر می رسد عارف بیش از آن که در وقایع مشروطه کنشگر باشد،خود مولود جریان اجتماعی منتهی به مشروطه است و در برابر تحولات عظیم اجتماعی ناشی از آن واکنش نشان داده و البته در حوزه تخصص و شناختی که داشته؛ یعنی موسیقی و شعر، کنشگری هم کرده است.

اهمیت عارف در تصنیف سرایی و موسیقی را به اختصار می توان در موارد زیر خلاصه کرد:

۱- تحول در زبان ترانه و تصنیف و به روز کردن مضامین در عین ارزش ادبی ترانه ها از جمله خصوصیات بارز آثار عارف است که البته خاص او نیست و پیش از او توسط دیگرانی چون علی اکبر شیدا آغاز شده بود. او در مقام شاعری نیز توجه ویژه به مضامین سیاسی و اجتماعی می کند و با جریانی از ادبا و شاعران زمانه خویش همراه می شود که آثارشان متاثر از تغییرات بنیادین اجتماعی در ایران قبل و بعد از انقلاب مشروطه است؛ نظیر آخونزاده و آقاخان کرمانی و بعد هم ملک الشعرا،ادیب الممالک، ،اشرف الدین حسینی، ایرج میرزا، میرزاده عشقی ، فرخی یزدی و لاهوتی و غیره و غیره

۲- برگزاری کنسرت سیاسی توسط او یک نقطه عطف در کارکرد اجتماعی موسیقی در ایران بود.گرچه قبل از او در انجمن اخوت درویش خان برای حریق بازار تهران و آمل و قحطی زدگان روسیه و … کنسرت داده بود و نخستین کنسرت ها در ایران با کارکردهای اجتماعی و سیاسی اجرا شد، اما عارف در این زمینه به دلیل تسلط و تکیه بر کلام و شعر و ترانه، به شکلی علنی و عیان تر اقدام به برپایی کنسرت با مضامین سیاسی کرد؛ از جمله برای فتح تهران توسط مشروطه خواهان و یا مرگ کلنل پسیان و …

۳- نگارش زندگی نامه و شرح وقایع در یادداشت هایی که از او باقی مانده، علاوه بر آنکه او را از همنسلان خویش به زمانه ما نزدیک تر کرده و اسناد مهمی از جزییات زندگی او نیز به دست داده است، عارف را در مقام مورخ تاریخ موسیقی و شعر زمانه خویش نیز معتبر کرده است. به گونه ای که در سرگذشت موسیقی روح الله خالقی، تمامی اشارات عارف به موسیقی در دیوان او ، به عنوان روایت و اسناد معتبر ، نقل شده است.

در چند دهه اخیر غیر از جامعه موسیقی ، پژوهندگان تاریخ و ادبیات معاصر نیز به مواضع او در قبال ملی گرایی توجه نشان داده اند و او را به عنوان یکی از نمادهای ملی گرایی عصر مشروطه، مورد توجه قرار داده اند.جمله معروف عارف درباره وطن ؛ پیوسته در متون این پژوهندگان نقل قول شده، که گفته است:

«اگر من هیچ خدمتی دیگر به موسیقی و ادبیات ایران نکرده باشم ، وقتی تصنیف وطنی ساخته ام که ایرانی از ده هزار نفر ، یک نفرش نمی دانست وطن یعنی چه ؟ تنها تصور می کردند وطن ، شهر یا دهی است که انسان در آنجا زاییده شده باشد !»

اما به راستی منظور عارف از «وطن» چیست؟ آیا مراد او وطن فرهنگی ما ایران است و یا محدوده سیاسی ایران و مرزهای جغرافیای سیاسی را مد نظر داشته است؟ روشن است که ناسیونالیسم و ملی گرایی به معنایی که امروزه ما از آن مطلع هستیم و مبنای تمامیت ارضی و استقلال سیاسی کشورها قرار دارد ، حتی در غرب نیزعملا از اواسط قرن هجده میلادی به وجود آمده و سپس به عنوان یک سوغات غربی همراه با سایر مظاهر فرهنگی آنان، به مشرق زمین آورده شده است. آیا عارف قزوینی مشخصا تکیه بر مفهوم ناسیونالیسم به عنوان یک مفهوم جدید اجتماعی و سیاسی کرده است؟ اسناد و روایات متعدد تاریخی گواهی می دهد که ایرانیان تا قبل از این تاریخ ،تصوری از مفهوم ایرانی بودن خویش به مفهوم امروزی نداشته اند.در عین حال حدود مرزهای سیاسی ایران مشخص نبوده و یا تمهیدی برای حفظ تمامیت ارضی در ایران وجود نداشته است.

«ایرانی بودن» تا قبل از مواجه ایرانیان با مفهوم ملی گرایی عصر تجدد، بیشتر مبنای فرهنگی دارد تا سیاسی و با همان موازین و معیارهایی سنجیده می شود که فرهنگ معیار ایرانی در حوزه قلمرو فرهنگی خود، توسط زبان و معرفت و نیز ادب و هنر تعیین می کرده است؛ تصوری که قطعا با برداشت عارف از وطن و تکیه بر نقش سیاسی آن تفاوت آشکار دارد. بر این اساس لازم است درباره فرهنگ معیار ایرانی که می تواند گویای نوعی هویت ملی نیز باشد توضیحاتی داده شود:

وفاق ملی در ایران نسبت مستقیم با سازوکاری دارد که حکومت مرکزی برای بقای سیستم سیاسی و اجتماعی خود در پیش می گیرد.اصول این وفاق تا قبل از عصر تجدد و رویارویی ایران با زمینه های فرهنگی ملی گرایی غربی، کارایی متفاوتی داشته است.

این ساز و کار عموما مولود میانجی گری خاندان های دیوانی و اعیان جامعه ،با طبقه اشراف و خاندان سلطنت بوده است. در ایرانی با پهنه وسیع سیاسی و فرهنگی که حداقل تا دو قرن پیش حیات داشته است، رابطه درونی سیستم مرکزی با طبقات و لایه های مختلف قومی، اجتماعی و فرهنگی، نمی توانسته استوار بر نژاد معین و یا صرفا قدرت سیاسی و نظامی باشد.۱ وسعت جغرافیایی و تنوع فرهنگی در قلمرو فرهنگی ایران ایجاب می کرده که ابزاری فراتر از نژاد و قدرت نظامی و سیاسی، استقرار و پایداری حکومت مرکزی و از آن مهمتر مفهوم ایرانی بودن را تضمین کند.این ابزار به عقیده نگارنده ، دانش؛ ادب و هنر ایرانی بوده است.

در امپراطوری باستانی ایران نیز روش حکومت داری در این قلمرو وسیع، با ایجاد و ترویج یک فرهنگ معیار همسویی دارد. این فرهنگ معیار می توانسته از امتزاج بسیاری از فرهنگ های زیر مجموعه قلمرو اصلی به وجود آمده باشد ؛ بی آنکه نافی فرهنگ ایرانی باشد یا از قدر و منزلت آن بکاهد؛ بلکه برعکس نشانه اقتدار و تسلط و در عین حال زبان فرهنگی متفاوت ایرانیان بوده است. به همین دلیل است