پاورپوینت کامل آدونیس چه می‌گوید؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آدونیس چه می‌گوید؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آدونیس چه می‌گوید؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آدونیس چه می‌گوید؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

آدونیس را باید ستود چراکه وی تنها کسی است که به طغیان زبانی در جهان عرب دست می‌یازد، آن هم بسیار ژرف و کوبنده، او زلزله‌ای است که در جهان عرب و در زبان عربی اتفاق می‌افتد. آدونیس به قول دکتر عبدالحسین فرزاد خود هستی را نشانه می‌گیرد و موجودیت اکنون انسان را با آن‌همه آشفتگی‌هایش مدنظر قرار می‌دهد. شاید بی‌مورد نبوده است که وی را شاعر جهان و شاعر ملت‌ها لقب داده‌اند.

آدونیس و تعلیق مرگ در حضور خدایان

«اگر در دل خدایان رستگار نشویم /دوزخ را واژگون خواهیم کرد»

آدونیس را باید ستود چراکه وی تنها کسی است که به طغیان زبانی در جهان عرب دست می‌یازد، آن هم بسیار ژرف و کوبنده، او زلزله‌ای است که در جهان عرب و در زبان عربی اتفاق می‌افتد. آدونیس به قول دکتر عبدالحسین فرزاد خود هستی را نشانه می‌گیرد و موجودیت اکنون انسان را با آن‌همه آشفتگی‌هایش مدنظر قرار می‌دهد. شاید بی‌مورد نبوده است که وی را شاعر جهان و شاعر ملت‌ها لقب داده‌اند. من شعر او، «گوری برای نیویورک» را چند بار خواندم و به‌حق لایق جایزه‌ی شعر اروپا بود که آن را هم دریافت نمود. حرف سفیر فرانسه در ایران را به یاد داریم که گفته بود: «یکی از افتخارات فرانسه این است که آدونیس در این کشور زندگی می‌کند». آدونیس قابل ستایش است چون برای لمس روشنایی به سایه‌اش تکیه می‌کند.

هایدگر زمانی گفته بود که فلسفه در برابر خود چیزی جز شعر را به رسمیت نمی‌شناسد، آدونیس تجسم همین امر بود. شعر آدونیس پیوند مبارک فلسفه و شعر را جشن می‌گیرد، جشنی به راستی ژرفابخش و ثمربخش. من هنوز گزاره‌های به یاد ماندنی وی در مصاحبه با دکتر سلمان شعشاع را به خاطر می‌آورم که چگونه در پاسخ به این سؤال که چرا از تعلیم سرباز می‌زند علی‌رغم اینکه رویکردهایش توفان به پا می‌کند، با هوشمندی شاعرانه‌اش پاسخ می‌دهد: «زیرا میراث ما بر ابلاغ و موعظه استوار است و این بخش تضعیف‌کننده و ارتجاعی بخش عقب‌نگهدارنده‌ای است برای شکوفایی و نخبه‌پروری و روح جست‌وجوگری که نزد ماست. نیروی حقیقی انسان در پرسیدن است، نیروی انسان در پرسیدن است نه در پاسخ دادن؛ هرچه توان پرسش‌های بیشتری داشته باشی بیشتر و بهتر اثبات می‌کنی که انسان حقیقی‌تری هستی». می‌توان و باید هم از آدونیس فروتنانه آموخت که هستی در جهان بودن است، می‌توان مفت و مجانی نمرد، می‌توان به انسانیت در معنای گسترده‌ی آن ایمان داشت.

آدونیس برای من شاعر تخریب بود که ویران می‌کرد تا بسازد. می‌توانستم جهان را تاب بیاورم، چون می‌دانستم من نیز در جهان کوچک خویشتنم می‌توانم چاقوی نقد را بر اعضای گندیده و قانقاریاگرفته‌ی روحم چون نیشتری فرود بیاورم و دورش اندازم آن‌همه ویرانگری خویشتن را. من یاد گرفتم و شهامت آن را یافتم که خود را و باورهای کهنه‌ام را به تیغ تیز نقد بسپارم، شجاعت زیستن را همچون هنری والا از او به ارث بردم، چراکه شعر آدونیس به مخاطبش این شهامت را ارزانی می‌دارد که خویشتن خویش را که محصول ریاکاری‌های اجتماعی، سیاسی، خرافی و دستاورد روزگاران ممتد پدرسالاری است درهم‌شکند. من از او آموختم که در زیستگاه خویش برای اینکه نور را زندگی کنم، ظلمت را بزیم و تجربه کنم. من صمیمانه بزرگی او را می‌ستایم و مدیونم بر آدونیس که چگونه یادم داد «در لبانم درد زادن حقیقت جریان یابد». از او همچنین آموختم که این زندگی نیست که مرا ابداع می‌کند، بل من نیز در ابداع هستی خویش آزادم و می‌توانم چنان زندگی را بیافرینم که شاعری چون آدونیس شعرهای زیبایش را.

رسالت آدونیس بیداری خفتگان است تا برخیزند و چونان دخترکی زیبارو بر امواج نظاره کنند. قهرمان برای او کسی است که خوب می‌بیند و چون شکارگری تیزبین شکار خویش و اندیشه‌های خود را می‌پاید. او آمیزه‌ای است از یخ و آتش، اما هر بامداد و هر سپیده‌دم از نو زاده می‌شود. او در هر قطعه‌ی شاعرانه‌اش گام می‌سپارد به‌سوی ذات خویش، ذاتی که ستارگان در پی آن می‌آیند. آدونیس از سرزمینی می‌آید که قدرت جلاد از شاعر برتر است؛ مگر نه این است که این جلادان بوده‌اند که از پوست شاعران زیراندازی مخملین ساخته‌اند؟ در تونل تاریخ مگر چیزی جز این جریان یافته است؟ او در شعرش یگانگی خود را با هستی ندا می‌دهد، خود را عضوی از خانواده‌ی بزرگ درختان می‌داند، کنار چشمه می‌نشیند و زمین اشک‌ها را زخم می‌زند، برای آب از کتاب آتش می‌خواند.

آدونیس شاعری است که حفره‌های نوشتنش را با برگی می‌پوشاند و گردش می‌کند بیشه به بیشه تا دلتنگی‌اش را به باد بسپارد. شاعرانگی آدونیس آنجا به اوج می‌رسد که خیابان را چون زنی می‌بیند که فاتحه می‌خواند یا صلیب می‌کشد بر غم‌های زندگی و یادمان می‌آورد که خیابان چون زنی می‌تواند ما را به دندان بگزد. زنانگی خیابان را فرارویمان می‌گسترد که چونان بر بستر خود افتاده است. آدونیس خود می‌گوید:

قربان، می‌دانم گیوتین در انتظار من است

اما من، بااین‌همه شاعرم

پرستنده‌ی آتش

و شیدای جلجتای خویش

پایبندی به حقیقت و پرستیدن نور را از آدونیس آموختم؛ او در انتهای تاریک‌ترین شب‌ها ایستاده و در گوش زمین و زمان نجوا می‌کند که می‌توان به گنجشکی بدل شد آن هم زیباترین گنجشک، بر گذرگاه‌ها بال گشود و آزاد شد. آدونیس مرواریدی است که می‌درخشد و حتی کرخت‌ترین رؤیاها را هم به درون حفره‌ی خویش می‌کشد. او از هر