پاورپوینت کامل ادیب نیشابوری در حاشیه شعر مشروطیت ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ادیب نیشابوری در حاشیه شعر مشروطیت ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ادیب نیشابوری در حاشیه شعر مشروطیت ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ادیب نیشابوری در حاشیه شعر مشروطیت ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

[ادیب] بیشتر از قوافی داخلی استفاده کرده و این امر بر موسیقی شعر او، در قیاس با اقران و معاصرانش، افزوده است. در بیشتر قصاید و غزلهای خوب او، هماهنگی صوری اجزای مصراع و بیت به صورت قافیه‏های میانی، همه جا دیده می‏شود:

هم عراقی هم حجازی، هم حقیقی هم مجازی‏ر هم صفایم هم کدورت، هم لبابم هم لبیبـم‏

۲. [ادیب] بیشتر از قوافی داخلی استفاده کرده و این امر بر موسیقی شعر او، در قیاس با اقران و معاصرانش، افزوده است. در بیشتر قصاید و غزل های خوب او، هماهنگی صوری اجزای مصراع و بیت به صورت قافیه های میانی، همه جا دیده می‏شود:

هم عراقی هم حجازی، هم حقیقی هم مجازی‏ر هم صفایم هم کدورت، هم لبابم هم لبیبـم‏

و می‏توان گفت در تمام شعرهای دوران اخیر شاعری او، توجه به قافیه‏ های میانی بسیار محسوس است.

۳ توجه ادیب به «هندسه‏ ترکیب الفاظ» در زنجیره گفتارش بسیار محتاطانه و بر اساس طرز ترکیب و شیوه تلفیقی ‏قدماست. اگر طرز تلفیق قدما را «هندسه مسطحه زبان شعر» بدانیم و هندسه شعر معاصر را در ترکیب الفاظ، هندسه ‏فضایی یا هندسه بی‌نهایت، در این هندسه مسطحه، ادیب کوچکترین خروجی از قوانین نظم قدمایی ندارد. و از همین‏جاست که توجه او به مسأله «جستجوی سبک» روشن می‏شود. الیوت در مقاله‏ای که در باب موسیقی شعر نوشته، ‏می‏گوید: موسیقی شعر باید از خلال زبان رایج عصر برخیزد، یعنی زبان گفتار مردم عصر شاعر، با این تفاوت که مردم‏ خودشان نتوانند به آن‌گونه سخن بگویند و پیش خودشان، وقتی شعر را می‏خوانند، بگویند: اگر ما می‏خواستیم این ‏شعر را بگوئیم، به همین گونه می‏گفتیم که این شاعر گفته است. با این معیار، زبان ادیب زبان برجسته‏ ای نیست و نیز از لحاظ اینکه وی در توسعه مجازهای زبان ـ که مهمترین وسائل گسترش آن هستند ـ کوچکترین قدمی برنداشته‏ است؛ ولی به لحاظ انحرافی که از زبان رایج و کلیشه‌وار عصور اخیر دارد و به زبان قدمای اولیه گاه نزدیک می‏شود، نوعی ‏احساس غرابت در خواننده ایجاد می‏کند، گرچه این غرابت بسیار اندک باشد. ولی به هرحال هنر اصلی شاعر اعجاب ‏است، اگر حرف فرمالیست‌ها را، دربست بپذیریم.

روی همین توجهی که به زبان قدما و الفاظ کهنه مورد استعمال ایشان و بعضی مجعولات دساتیر داشته، و مثل بسیاری‏ از قدما و معاصران ما تصور می‏کرده است که لفظ به اعتبار خودش ـ مجرد از ارتباطی که با اقمار خود دارد ـ دارای ‏ارزش و تشخص می‏تواند باشد، جانب لفظ را در همان محدوده خاص، بسیار تقویت می‏کرده است. مرحوم شهاب‏ فردوس ـ از شاگردان ادیب ـ می‏گفت: ادیب شعر فردوسی را می‏خواند که: «بگفتا که از مام خاتونی‌ام‏ر زپشت پـدر آفریدونی‌ام» و می‏گفت: «ببینید آقا، کلمه آفریدون چه زیباست!» از یکی دیگر از شاگردان ادیب، شاید استاد بزرگوار جناب مجدالعلای بوستان، شنیدم که می‏فرمود: قوام‌السلطنه وقتی به خدمت ادیب می‏آمد، شعرهای خود را برای نقد و نظر بر او می‏خواند. یک‌ بار غزلی را که تازه سروده بود خواند، تا رسید به این بیت که ظاهراً خودش خیلی از آن خوشش می‏آمد:

من و پروین همه شب دوش نخفتیم، ولی‏

چشم از گریه نیاسوده علامت دارد

ادیب فرمود: «لفظ خوب نیست آقا! آن‌ کس که گفته است: همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشتر آن که بیدار بود چشم من و پروین است‏، خوب گفته است.» البته او به سابقه آشنایی غریزی با زبان قدما، این حرف را می‏زده است و شاید اگر می‏خواست‏ موضوع را تجزیه و تحلیل کند، از عهده برنمی‏آمد. اصولاً شعرشناسی قدمای ما، غریزی بوده است و مبانی نقد در ایران، هیچ گاه تنظیم نشده بوده است.

ادیب در دوران شاعری خود چندین بار اسلوب خود را آگاهانه عوض کرده است و این نشان‌دهنده توجه آگاهانه او به مسأله سبک است. شنیده‏ ام که در جوانی شیفته قاآنی بوده است و صیدعلی‌خان درگزی، در کتابفروشیی ادیب ‏را دیده است و او را که طلبه‏ ای جوان و باذوق یافته، از دنباله روی قاآنی برحذر داشته است و دیوان منوچهری و فرخی را به او توصیه کرده است. نشانه این چنین تمایلی در شعر ادیب نیز دیده می‏شود؛ مثلا در یکی از قصایدش که‏ مطلع آن را به یاد ندارم می‏گوید:

ور همی خواهی می‏ خورد به آیین حکیم‏

آن چنان باش که قاآنی فرموده چنان‏

«…وز سحر کم‌کم و نم‌نم خور تا وقت اذان»

که بیت قاآنی تمامش به خاطرم نمانده است، ولی بعدها نمونه‌هایی بسیار در دیوان او، از تمایل به اسلوب فرخی و منوچهری و حتی گاه سعدی می‏توان دید، به حدی که وقتی شعر فرخی را در دیوان او می‏خوانیم، احساس غرابت ‏نمی‏کنیم. دومین مرحله شاعری او را همین دوره بازگشت به اسلوب شاعران