پاورپوینت کامل عدالت به‌مثابه انصاف ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عدالت به‌مثابه انصاف ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عدالت به‌مثابه انصاف ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عدالت به‌مثابه انصاف ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

هدف کاربردی عدالت به‎مثابه انصاف[۱] ارائه‌ی مبنای فلسفی و اخلاقی قابل قبول برای نهادهای دموکراتیک و در نتیجه، پاسخ به این پرسش است که چگونه ادعاهای آزادی و برابری درک شود؛ برای این منظور، ما نگاهی به فرهنگ سیاسی عمومی یک جامعه‌ی دموکراتیک و سنت‎های تفسیر قانون و حقوق اساسی آن داریم، زیرا برخی ایده‎های متعارف به فهم عدالت سیاسی کمک می‎کند.

مقدمه‌ای بر نظریه‌ی سیاسی معاصر

متن زیر ترجمه بخشی از کتاب

Introduction to Contemporary Political Theory

ویراسته کالین فارلی است که توسط انتشارات

sage

در ۳۰۵ صفحه منتشر شده است. این کتاب با عنوان مقدمه‌ای بر نظریه سیاسی معاصر توسط قربانعلی قربان

‎

زاده سوار، استادیار علوم سیاسی دانشگاه بین

‎

المللی امام خمینی (ره) و یاسر ایمانی، دانش

‎

آموخته کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه تهران در دست ترجمه است. متن زیر ترجمه‌ی فصل اول کتاب تحت عنوان عدالت به

‎

مثابه انصاف جان رالز است که توسط مترجمان در اختیار فرهنگ امروز قرار گرفته است.

***

هدف کاربردی عدالت به

‎

مثابه انصاف[۱] ارائه‌ی مبنای فلسفی و اخلاقی قابل قبول برای نهادهای دموکراتیک و در نتیجه، پاسخ به این پرسش است که چگونه ادعاهای آزادی و برابری درک شود؛ برای این منظور، ما نگاهی به فرهنگ سیاسی عمومی یک جامعه‌ی دموکراتیک و سنت

‎

های تفسیر قانون و حقوق اساسی آن داریم، زیرا برخی ایده

‎

های متعارف به فهم عدالت سیاسی کمک می

‎

کند. مفروض است که شهروندان جامعه‌ی دموکراتیک دارای درکی حداقل ضمنی از این ایده

‎

ها در مباحث روزمره‌ی سیاسی درباره‌ی مفهوم و مبنای حقوق اساسی مانند آزادی

‎

ها و غیره[۲] هستند؛ برخی از این ایده

‎

های متعارف، اساسی

‎

تر از بقیه هستند. ایده

‎

هایی را که برای سازمان‌دهی و ساخت

‎

دهی به عدالت به

‎

مثابه انصاف به

‎

طور کلی استفاده شود، من ایده

‎

های اساسی محسوب می

‎

کنم. بنیادی

‎

ترین ایده در این مفهوم عدالت، ایده‌ی جامعه به

‎

عنوان یک نظام منصفانه‌ی همکاری اجتماعی در طول زمان از نسلی به نسل بعدی است (۴ : §۱

Theory

,)؛ ما از این ایده به

‎

عنوان ایده‌ی محوری سامان

‎

بخش تلاش برای تکوین ادراک سیاسی عدالت برای رژیم دموکراتیک استفاده می

‎

کنیم. این ایده‌ی مرکزی با دو ایده‌ی مرتبط اساسی تکمیل می

‎

شود که آن‌ها عبارتند از: ایده‌ی شهروندان (کسانی که مبادرت به همکاری کرده

‎

اند) به

‎

عنوان اشخاص آزاد و برابر (§۷)؛ ایده‌ی یک جامعه‌ی بسیار منظم، یعنی جامعه

‎

ای که به

‎

طور مؤثر با تصور عمومی عدالت تنظیم شده است (§۳).

همان

‎

طور که در بالا نشان داده شد، این ایده

‎

های ذاتی بنیادی به

‎

عنوان ایده

‎

های متعارف فرهنگ سیاسی عمومی جامعه دموکراتیک تلقی می

‎

شود؛ اگرچه چنین ایده

‎

هایی اغلب به‌صراحت قاعده

‎

مند نیستند و معانی آن

‎

ها به

‎

وضوح مشخص نیست، نقش اساسی در اندیشه‌ی سیاسی جامعه و چگونگی تفسیر نهادهای آن دارند، مثلاً توسط دادگاه

‎

ها و در متون تاریخی یا متون دیگر دارای اهمیت پایدار محسوب می

‎

شوند. اینکه یک جامعه‌ی دموکراتیک اغلب به

‎

عنوان نظام همکاری اجتماعی تلقی می

‎

شود به خاطر این واقعیت است که از منظر سیاسی و در بستر بحث عمومی پرسش

‎

های اساسی حق سیاسی، شهروندان آن، سامان اجتماعی خود را یک انتظام طبیعی ثابت یا یک ساختار نهادی توجیه‌شده با آموزه

‎

های دینی یا اصول سلسله

‎

مراتبی مبین ارزش

‎

های اشرافی تلقی نمی

‎

کنند؛ آن‌ها فکر نمی

‎

کنند که یک حزب سیاسی به

‎

طور مناسب به

‎

عنوان موضوع برنامه‌ی اعلامی خود، برای انکار آزادی

‎

ها و حقوق اساسی مشخص هیچ گروه یا طبقه

‎

ای بکوشد.

ایده‌ی محوری سازمان

‎

بخش همکاری اجتماعی، حداقل سه ویژگی ضروری دارد:

(الف) همکاری اجتماعی از فعالیت صرفاً هماهنگ اجتماعی -مانند فعالیت هماهنگ با صدور اوامر اقتدار مطلقه‌ی مرکزی- متمایز است. همکاری اجتماعی ترجیحاً با قوانین و رویه

‎

های مرسوم عمومی هدایت می

‎

شود که همکاری را برای تنظیم رفتار خود به

‎

عنوان امری مناسب می

‎

پذیرند.

(ب) ایده‌ی همکاری مستلزم ایده‌ی شرایط منصفانه‌ی همکاری است: شرایطی که هر شرکت

‎

کننده به‌صورت معقول آن

‎

ها را قبول می

‎

کند و گاهی باید قبول کند، به شرطی که هرکس دیگری نیز آن

‎

ها را بپذیرد. شرایط منصفانه‌ی همکاری،[۳] ایده‌ی تعامل متقابل را مشخص می

‎

سازد: همه‌ی افراد سهم خود را انجام می

‎

دهند چون قوانین مرسوم، نفع مشخص را مطابق ملاک مورد توافق عمومی ایجاب می

‎

کند.

(ج) ایده‌ی همکاری متضمن ایده‌ی سود یا خیر عقلانی هر شرکت

‎

کننده نیز است. ایده‌ی سود عقلانی آنچه را که افراد متعهد به همکاری باید برای پیشرفت از نظر خیر خود تعقیب نمایند، مشخص می

‎

سازد.

من کلاً بین معقول[۴] و عقلانی[۵] تمایز می

‎

گذارم (چنان

‎

که به آن‌ها اشاره خواهد شد)؛ این

‎

ها ایده

‎

های اساسی و مکمل برای ورود به ایده‌ی بنیادی جامعه به

‎

مثابه نظام منصفانه‌ی همکاری اجتماعی هستند، همانند کاربرد به ساده

‎

ترین وجه، یعنی در اشخاص متعهد به همکاری و در جایگاه هم

‎

پایه

‎

ها از جنبه

‎

های مرتبط (یا به

‎

اختصار، متقارن)، اشخاص معقول آماده‌ی پیشنهاد -یا استقبال در زمان پیشنهاد دیگران- اصولی هستند که برای تشخیص آنچه

‎

توسط همگان به

‎

عنوان شرایط منصفانه‌ی همکاری تلقی گردد، نیاز است. افراد معقول همچنین درک می

‎

کنند که به این اصول حتی به بهای منافع خود در صورت استلزام شرایط، احترام بگذارند، مشروط بر اینکه از دیگران نیز انتظار احترام به آن‌ها است. عدم آمادگی پیشنهاد چنین اصولی یا عدم احترام به شرایط منصفانه‌ی همکاری که از دیگران نامعقول انتظار پذیرش می

‎

رود، نامعقول است؛ بدتر از آن، نامعقول است اگر شخصی فقط به نظر برسد یا وانمود سازد که آن اصول را پیشنهاد می

‎

کند یا به آن

‎

ها احترام قائل است، اما به اقتضای زمان، آماده‌ی نقض آن

‎

ها به نفع خود است.

بااین‌حال، درحالی‌که آن نامعقول است، به‌طورکلی غیرعقلانی نیست، زیرا ممکن است که برخی قدرت سیاسی برتر داشته باشند یا در شرایط خوش‌شانس

‎

تر قرار بگیرند؛ و هرچند این شرایط بی

‎

ربط است، فرض کنیم که در تمایز بین افراد مورد بحث به

‎

عنوان هم

‎

پایه

‎

ها ممکن است برای کسانی که از وضعیت مستقر خود سود می

‎

برند عقلانی باشد. در زندگی روزمره، ما به این تمایز واقف هستیم، چون زمانی که از برخی افراد خاص دارای موقعیت برتر چانه

‎

زنی سخن می

‎

گوییم، پیشنهادهای آن

‎

ها کاملاً عقلانی اما همه‌ی آن

‎

ها به همان اندازه نامعقول است. عقل سلیم و متعارف،[۶] معقول را اما نه عقلانی را در کل به

‎

عنوان ایده‌ی اخلاقی متضمن حساسیت[۷] اخلاقی می

‎

نگرد.

دو اصل عدالت

ما برای پاسخ به سؤال

‎

های خود به بیان بازبینی‌شده‌ی دو اصل عدالت مورد بحث (

Theory, §

۱

:

۱۱-۱۴) بازمی

‎

گردیم؛ آن

‎

ها در حال حاضر باید چنین تعبیر شوند:

(الف) هر شخصی این ادعای بطلان

‎

ناپذیر مشابه را دارد که طرح کاملاً کافی آزادی

‎

های اساسی برابر او با طرح آزادی

‎

ها برای همه سازگار است؛

(ب) نابرابری

‎

های اقتصادی و اجتماعی دو شرط را تأمین می

‎

کند: اول، آن‌ها به وضعیت

‎

ها و موقعیت

‎

هایی وابسته است که تحت شرایط برابری منصفانه‌ی فرصت

‎

ها برای همه آزاد است؛ دوم، آن

‎

ها بیشترین منفعت را برای کم

‎

بهره

‎

مندترین اعضای جامعه دارد (اصل تفاوت).

همان

‎

طور که در زیر توضیح می

‎

دهم اصل اول بر دوم تقدم دارد و همچنین در دومین اصل، برابری منصفانه‌ی فرصت، مقدم بر اصل تفاوت می

‎

باشد؛ این اولویت به آن معنا است که در کاربرد یک اصل (یا ارزیابی آن در مقابل موارد آزمون) ما فرض می

‎

کنیم که اصول مقدم کاملاً رضایت

‎

بخش هستند. ما دنبال اصل توزیع (در معنای محدودتر) هستیم که در درون نهادهای زمینه

‎

ای تأمین

‎

کننده‌ی آزادی

‎

های اساسی برابر (ازجمله ارزش منصفانه‌ی آزادی

‎

های سیاسی) و نیز برابری منصفانه‌ی فرصت قرار دارد. اینکه تا چه حد این اصل در خارج از آن زمینه عمل می

‎

کند، سؤال جداگانه

‎

ای است که ما بررسی نمی

‎

کنیم.

نقش اصول عدالت (به

‎

عنوان بخشی از مفهوم سیاسی عدالت) تعیین شرایط منصفانه‌ی همکاری اجتماعی است (

Theory, §

۱)؛ این اصول، تکالیف و حقوق اساسی مقرر توسط نهادهای عمده‌ی سیاسی و اجتماعی را مشخص، تقسیم منافع ناشی از همکاری اجتماعی را تنظیم و بار مسئولیت لازم را برای حفظ آن تعیین می