پاورپوینت کامل دریدا، آرتو و متافیزیک غرب ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دریدا، آرتو و متافیزیک غرب ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دریدا، آرتو و متافیزیک غرب ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دریدا، آرتو و متافیزیک غرب ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

ساده‌ترین دلیل مناسبت بین نظریه و تئاتر را باید در خاستگاه‌های فلسفی تئاتر جستجو کرد و شاید بتوان گفت تئاتر، زاییده فلسفه است و بدون فلسفه قابل درک نخواهد بود. از این‌رو در این مقاله ضمن بررسی آرای دریدا در باب تئاتر آرتو، با استناد به دیدگاه‌ها و استدلال‌های ریچارد شکنر، در باب ارتباط نظریه‌های ناظر بر تئاتر به جایگاه نظریه پساساختارگرایی در مطالعات تئاتری و مطالعات اجرا از دید شکنر نیز خواهیم پرداخت. اولین بخش این مقاله نگاهی بر آرای شکنر در مورد نظریه‌های خارج از حوزه تئاتر است که همواره در مطالعات نظری تئاتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. اگرچه درنهایت بحث شکنر در موافقت و همسویی با نظریه پساساختارگرایی به سرانجام می‌رسد. و در ادامه به بررسی بحث‌های دریدا در باب آرتو و به عبارت دیگر، به مطالعه ماجرای آرتوی دریدا و متافیزیک غرب خواهیم پرداخت

ساده‌ترین دلیل مناسبت بین نظریه و تئاتر را باید در خاستگاه‌های فلسفی تئاتر جستجو کرد و شاید بتوان گفت تئاتر، زاییده فلسفه است و بدون فلسفه قابل درک نخواهد بود. از این‌رو در این مقاله ضمن بررسی آرای دریدا در باب تئاتر آرتو، با استناد به دیدگاه‌ها و استدلال‌های ریچارد شکنر، در باب ارتباط نظریه‌های ناظر بر تئاتر به جایگاه نظریه پساساختارگرایی در مطالعات تئاتری و مطالعات اجرا از دید شکنر نیز خواهیم پرداخت. اولین بخش این مقاله نگاهی بر آرای شکنر در مورد نظریه‌های خارج از حوزه تئاتر است که همواره در مطالعات نظری تئاتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. اگرچه درنهایت بحث شکنر در موافقت و همسویی با نظریه پساساختارگرایی به سرانجام می‌رسد. و در ادامه به بررسی بحث‌های دریدا در باب آرتو و به عبارت دیگر، به مطالعه ماجرای آرتوی دریدا و متافیزیک غرب خواهیم پرداخت

.

چرا پساساختارگرایی؟

پساساختارگرایی، در واکنش به ساختارهای نهادینه شده و بنیان‌های اقتدارگرایانه ساختارگرایی به وقوع پیوست و در این میان، ژاک دریدا که در حقیقت سرآمد چنین جریانی به شمار می‌رود با تردید در ساختارهای بنیادین فلسفه غرب و نیز نقد متافیزک غرب، شیوه‌ای را در مطالعات انتقادی حوزه فلسفه و ادبیات به راه انداخت که سایه‌اش به طور گسترده روندهای نقد ادبی و هنری را نیز تحت تاثیر قرار داد. تعین‌های از پیش تعیین شده در فلسفه و نقد و ناتوانی این تعین‌ها در مقابل تفسیر، گشودگی متن‌ها، انتشار، تعویق و … از جمله راهبردها و سیاست‌های چنین نگرش و خوانشی است. به همین دلیل، تئاتر هم از آلودگی‌اش به چنین نگرش‌های شالوده‌شکنانه‌ای در امان نمانده و امروز یکی از مهم‌ترین نظریه‌های قابل‌توجه در مطالعات اجرا و ادبیات نمایشی، رویکرد پساساختارگرایی است. اگر چه در اساس دگرگونی روش‌ها و شیوه‌های اجرا در تئاتر غرب و حتی دگرگونی‌های زبانی در ادبیات نمایشی غرب، در نوع خودش انتقادی و پساساختارگرا به شمار می‌روند و به‌طبع تجلی این تغییرات را می‌توان کم و بیش در قالب نظریه تئاتر پست دراماتیک نیز ملاحظه کرد، اما چالش بین نظریه و عمل در تئاتر همچنان مسئله‌ای است که دست‌کم در کشور ما به صورت یک چالش حل‌نشدنی به قوت خود باقی است. شکنر (۲۰۰۰) می‌نویسد: پساساختارگرایی تا به حال، و همچنان تاثیر بسزا و سازنده‌ای در مطالعات اجرا داشته است و در آینده نیز چنین خواهد بود. تحت لوای پساساختارگرایی، روش‌های جدید مطالعه اجرا، در قلمروی مطالعات تئاتری معرفی شده‌اند. پساساختارگرایی به گسترش طیف وسیعی از آنچه که” هنر اجرا” خوانده می‌شود، یاری رسانده است، از جمله “هنرهای نمایشی” و به مراتب مواردی فراتر از آن. اجرا، و موضوع متعلق به آن، اجرایی، در حال حاضر در تمام جنبه‌های اندیشه انسان، بیان، و رفتار او حضور دارند. […] چرا من موضوع پساساختارگرایی را انتخاب می‌کنم؟ درحقیقت به این دلیل که مجموعه‌ای از ایده‌هایی که پساساختارگرایی نشان می‌دهد، در تمام بخش‌های مطالعات اجرایی امروز وجود دارد. همچنین به این دلیل که پساساختارگرایی، به‌خصوص در روش دریدایی آن، داعیه جهانشمولی دارد، و راهی است برای توضیح اینکه که چگونه انسان‌ها “جهان” را درک و سازماندهی می‌کنند و اظهار این ادعا که هیچ ادعایی در مورد واقعیت، حتی خود آن، چیزی نیست به جز، یک “برساخت بشری” [و اجتماعی] که با ایدئولوژی در حال جریان اشباع شده است. این تناقض در قلب پساساختارگرایی قرار دارد. (ص: ۵-۴).

او ادامه می‌‌دهد که مطالعات تئاتری به میزان زیادی، توسط همگرایی ثمربخش نظریه‌های به دست آمده از زمینه‌های دیگر شکل گرفت. ما همچنان شیفته نظریه‌های به دست آمده از حوزه‌های دیگر هستیم. تا حدودی، این دلبستگی به چیزی که مال ما نیست خوب است، حتی در تخصیص بالاجبار “آن چه تاثیرگذار است” امری هنری محسوب می‌شود. اما جنبه منفی این موضوع این است که وارد کردن نظریه درک نشده اغلب بازگفت تکراری، تقلیل‌دهنده، و جزمی از کلیشه‌ها و بدیهیات است. انتظار می‌رود، پس از چند دهه از فرآیند تفکر، نظریه‌های بیشتری صرفا در باب مطالعات تئاتری در آینده وجود داشته باشد. حتی رگه‌های بسیار غنی اجرایی، از فلسفه زبان مشتق شده‌اند. این موارد مرا آزار می‌دهد چون آستین، همان‌طور که شناخته شده است، تئاتر را به عنوان امری که دچار رنگ پریدگی بیمارگون در سخن۱ است، تقلیل می‌دهد. (همان: ۶). نظریه‌ کنش کلامی۲ جی. ال. آستین (۱۹۶۲) به این نکته تاکید می‌کند که نمایشنامه در کلیت خودش، اگر نمایشنامه باشد، یک کنش کلی است. اجرا برای ما در مفهوم نمایشی و دراماتیک، به معنای به عمل درآوردن گفتار است، یعنی گفتار به مثابه عمل و در عین حال تحقق عینی کنش آستین در کتاب خود، بین دو گونه از روش سخن گفتن تفاوت قائل می‌شود، کلام اجرا کننده۳ و کلام تعیین کننده۴ . کلام اجرا کننده، شیوه‌ای از بیان است که عملی را که به آن ارجاع می‌دهد را به اجرا در می‌آورد. این در حالی است که کلام تعیین‌کننده، توصیفی درست یا اشتباه از مقولات بیرونی است. در حقیقت کلام اجرا کننده، نوعی کنش کلامی است و فراتر از توصیف صرف قرار می‌گیرد (صص۹۰- ۹۳). به نوبه خود، دریدا از “نوشتن” بیشتر از صحبت‌کردن سود می‌برد. من می‌دانم که نوشتن دریدایی بسیار بیشتر از عمل تحت‌اللفظی قرار دادن کلمات بر روی کاغذ است، اما استعاره زمینه‌ای و مبنایی را نمی‌توان نادیده گرفت. در کردار دریدایی، اجرای تئاتری جنبه کاهشی می‌یابد، “غیاب” از “حضور” پیشی می‌گیرد. برای من، این امر همانند تعصب افلاطونی طولانی مدت در برابر تئاتر است. (شکنر، ۲۰۰۰: ۶)

.

آرتوی دریدا

دو مقوله‌ای که نوشته‌های دریدا در زمینه مطالعات اجرا برای ما به ارمغان آورده، حضور و متنیت است. جرالد رابکین در یکی از مقاله‌هایش به سال ۱۹۸۳ (بازی خوانش‌های غلط: متن/تئاتر/واسازی)، پیشنهاد می‌دهد که نقد واسازنه‌ای که توسط دریدا مطرح شده است و ما را به بازی با متنی دعوت می‌کند که هیچ معنای قطعی و نهایی‌ای ندارد و نیز امکان خلاقیت در خوانش‌های مختلف را در اختیار ما می‌گذارد، رویکردهای جدیدی از اندیشیدن در باب ارتباط بین متن، اجرا و نقد در تئاتر را برای ما فراهم می‌سازد. (نقل شده در: آوسلندر، ۲۰۰۸: ۹۵-۹۴). دریدا در اواسط دهه ۱۹۶۰ دو مقاله مهم و محوری درخصوص تئاتر توهمی و رویایی در فرانسه منتشر کرده بود، به نام‌های تئاتر شقاوت و انسداد بازنمایی در ۱۹۶۶ و

la parole soufflee (

گفتار دزدیده شده) در ۱۹۶۵، که هر دو مقاله کاوش‌های پرسش‌گرایانه‌ای در جهت بررسی تئاتر شقاوت آرتو هستند. و هر دو مقاله در کتاب نوشتار و تمایز او در دسترس هستند. دریدا تمام قابلیت‌های توهمی تئاتر آرتو را توسط بحث‌های گسترده‌ای رد کرده بود که توانسته بود نه تنها کوشش‌های فراید در باب هنر پالایش تئاتری، بلکه بسیاری از برتری‌های پدیدارشناختی حضور در رخدادها، هنر اجرای اخیر و نظریه را نیز رد کند. همه این‌ها از طریق جریان سنتی مضامین زبان، اندیشه گفتمانی، و نظام‌های نمادین سنتی و در حالت کلی به عنوان ساختارهای محرک تکرار قدرتشان و نفوذشان از برخی جوهره‌های اصیل یا رویدادهاست، اما از سرچشمه قدرت طرد شده‌اند.» (کارلسن، ۲۰۰۴: ۱۴۹)

.

اهداف پرسش‌های دریدا پیوسته برای غلبه بر متافیزیک است، تا آنجا که چنین پروژه‌ای نشان می‌دهد حتی اعلام ختم متافیزیک، نمی‌تواند پایانی برای ساختارهای اینچنینی که دریدا به‌دنبال غلبه بر آن‌ها بوده است را رقم بزند. بدان خاطر که طرح ساختارشکنانه دریدا این اصل را دیکته می‌کند که همه باید قادر باشند از طریق اندیشه متافیزیکی به جایگاهی برسند که به هیچ

‎

وجه در چارچوب محدودیت زبانی تعریف نشود و نگنجد- چراکه زبان به خودی خود محصول تاریخ متافیزیک است. (تییر، ۱۹۸۴: ۵۰۳). چنین دیدگاهی درباره محدودیت‌های زبانی ممکن است بی‌درنگ دلیل این امر را به ذهن متبادر کند که چرا دریدا باید آرتو را در زمره نویسندگانی بگنجاند که در مقابل متافیزیک ایستاده‌اند و همچنان، قربانیان اندیشه‌های گریخته از ذهن، در قلمروی فکری