پاورپوینت کامل طریقه فهرستی و نقد آن ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طریقه فهرستی و نقد آن ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طریقه فهرستی و نقد آن ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طریقه فهرستی و نقد آن ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

مدتی است بحثی درگرفته است در زمینه تحلیل ادبیات حدیثی شیعه امامیه که از آن به عنوان طریقه فهرستی تعبیر شده. مبتکر این عنوان آن را شیوه محدثان امامیه در سده های نخستین می داند و در مقابل شیوه محدثان اهل سنت را طریقه رجالی ارزیابی می کند.

مدتی است بحثی درگرفته است در زمینه تحلیل ادبیات حدیثی شیعه امامیه که از آن به عنوان طریقه فهرستی تعبیر شده. مبتکر این عنوان آن را شیوه محدثان امامیه در سده های نخستین می داند و در مقابل شیوه محدثان اهل سنت را طریقه رجالی ارزیابی می کند. اختلاف این دو را هم در این می داند که در طریقه رجالی انتقال حدیث از طریق شفاهی و بدون اتکای به متن های مکتوب حدیثی است و طریقه فهرستی طریقه ای است که در آن مبنای اصلی انتقال احادیث از طریق نقل و دست به دست شدن کتاب های حدیثی بوده است. از پیامدهای این شیوه را هم این ارزیابی کرده اند که برخلاف امامیه که فهارسی برای روایت کتاب های حدیثی تدوین می کرده اند و مناوله کتاب ها محور اصلی این فهرست ها بوده، در طریقه رجالی محوریت بر راویان حدیث در هر نسل و انتقال شفاهی احادیث بوده. نتیجه هم گرفته اند که این است دلیل اینکه در میان اهل سنت که این شیوه اخیر مبنای اصلی بوده تا زمان سیوطی کتابی در فهارس حدیث و روایت کتاب های حدیثی نوشته و تدوین نشد.

روشن است که این داوری درست نیست. فهرست های روایت کتاب های حدیثی قبل از شیعه امامیه در میان محدثان اهل سنت نیز معمول بود؛ گرچه نه به شیوه فهرست نویسی بلکه از طریق گواهی های سماع و اجازه و مناوله که بر روی نسخه های خطی دفاتر و کتاب های حدیثی نوشته می شد و به آن نوشته ها طباق السماع گفته می شد. کتاب های حدیثی فراهم آمده در مجالس سماع نیز اصل خوانده می شد و اینجا مقصود، “اصل سماعی” بود که می بایست گواهی می شد که با چند واسطه شناخته شده و گواهی شده به اصل مؤلف می رسید. از نیمه سده پنجم هم ابتدا در مغرب اسلامی و بعد در مشرق اسلامی فهارسی از سوی محدثان اهل سنت تدوین شد برای گزارش فعالیت های محدثان در این قبیل مجالس و گزارش کتاب هایی که سماع، قرائت و یا مناوله می شد و برای آنها اجازات دریافت می شد. از مهمترین نمونه های این قبیل فهرست ها فهرست ابن خیر اشبیلی است (این نوع فهارس را در مقاله ای که مشترکاً با زابینه اشمیتکه نوشته و چاپ کرده ایم توضیح داده ایم). اسامی آنها هم همیشه فهرست نبود: گاهی نامش فهرست و گاهی ثبت و یا برنامج و یا معجم الکتب (الکتب التی رواه….). این نوع فهارس که گاه می شد بر اساس نام کتاب ها طبقه بندی کرد و یا بر اساس نام مشایخی که از آنها کتاب های معینی روایت شده بود و باید نام کتاب هاو و نسخه های آنها در هر دو حالت با جزئیات ذکر می شد در واقع گزارش و دسته بندی و گردآوری اجازات کوتاهی بود که هر کس دریافت کرده و یا سماعاتی از سوی اشخاصی که که حضورشان در مجالس مرتبط با کتاب های خاص گواهی شده بود. بعداً هم همین نوع فهارس عموماً تحت عنوان اجازات معروف شد و گسترش یافت. از آغاز هم در واقع چیزی جز اجازه نبود منتهی اگر در آغاز اجازات ناظر به کتاب ها بودند به تدریج اجازات ناظر شدند به صرف گواهی روایت نسل ها از همدیگر بی آنکه لزوماً اجازات حدیثی متکی باشد بر روایت کتاب هایی معین. گاهی البته مقداری از کتاب خوانده و سماع می شد و بعد شیخ اجازه ای تفصیلی می داد به شاگرد و در آن از مشایخ طبقه قبل خود یاد می کرد. در خود شیعه امامیه هم چنانکه می دانیم بعد از نسل شیخ طوسی عمدتاً اجازه ها ناظر بود به گواهی روایت طبقات از یکدیگر و نه نقل گواهی های خاص در مورد تک تک کتاب ها و یا نسخه ها. به همین دلیل هم هست که می بینیم در اجازات بعدی عمدتا اجازات وصل می شود به کسانی که از آنها به مشایخ اجازات تعبیر می شود و از همه مهمتر شیخ طوسی که خود فهرست دارد و به سادگی می شد بدان اتصال روایت را گواهی داد و بعد بدان وسیله و به طریق شیخ و فهرست او اجازه کتاب های متقدمین را گواهی داد؛ بی آنکه اصلاً بسیاری از آن کتاب ها در اختیار نسل های بعدی باشد؛ سهل است شیخ هم خود بسیاری از آن کتاب ها که در فهرست نام برده است ندیده بود. خود شیخ هم البته در فهرست همین کار را کرده است. در واقع همانند اجازات بعدی، فهرست شیخ، فهرست به معنای واقعی آن نیست. بلکه فهرس الفهارس است و گردآوری فهارسی قدیمتر مانند فهرست ابن عبدون و یا ابن بطه (کما اینکه در مقالات مداخل این اشخاص بیست سال پیش در دائره المعارف بزرگ اسلامی نوشته ام). این در حالی است که فهارسی مانند فهرست ابن خیر شرح و گزارش روایات و سماع ها و قرائت های مستقیم مؤلف آن است. در کتاب های معجم الشیوخ هم که نمونه های قدیمتر از دوران ابن خیر هم دارد گاهی وضع به همین منوال است. البته امامیه از خیلی قدیم به این نوع فهارس روایت های خود رو آوردند و نمونه هایی که از فهارس قدیم آنها می شناسیم از قدیمیترین نمونه هاست (کما اینکه سال ها پیش در مقاله عربی ابو غالب زراری در دائره المعارف بزرگ اسلامی توضیح داده ام) منتهی این بدین معنا نیست که این پدیده خاص آنان بوده و یا معنایی جدا از آنچه در جریان عمومی محدثان معمول بوده داشته است.

در واقع آنچه در میان اهل سنت به عنوان پدیده اجازات بر روی نسخه ها و یا طباق السماع ها جریان داشته و معمول بوده و از آن همینک در نسخه های خطی کهن در پرینستون و ظاهریه و ترکیه و غیره صدها و بل هزاران نمونه داریم که بسیاری از‌ آنها هم متعلق به چهار پنج قرن آغازین است در میان شیعیان امامی به عنوان فهارس تدوین می شده؛ یعنی فهرست هایی برای آنچه یک راوی روایت کرده بود. معمولا چنانکه در نمونه فهرست ابو غالب زراری می دانیم این فهرست ها نه تنها “فهرست ما رواه” بودند بلکه در واقع فهرست کتابخانه های یک محدث بودند. این بدین معنا بود که محدثی مانند ابو غالب زراری وقتی رساله خود را نوشت در آ