پاورپوینت کامل آیا برای اخلاقی زیستن نیاز به متخصص داریم؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا برای اخلاقی زیستن نیاز به متخصص داریم؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا برای اخلاقی زیستن نیاز به متخصص داریم؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا برای اخلاقی زیستن نیاز به متخصص داریم؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

در بحث اخلاقی زیستن سؤالی که اغلب ذهن را به خود مشغول می‌کند این نکته است که معیار و ملاک اخلاقی زیستن چیست و چه کسی آن را تعیین می‌کند، آیا هر کسی می‌تواند در مورد مسائلش، احکام اخلاقی صادر کند یا اینکه برای قضاوت‌های اخلاقی ما ناگزیر از مراجعه به «فیلسوفان اخلاق» هستیم. این پرسشی است که می‌کوشیم در این گفتار به آن پاسخ دهیم. بگذارید قبل از پاسخ به این پرسش، مثالی بزنم

«دلیل نیاز ما به فیلسوفان اخلاق» فیلسوف در حکم پزشک

در بحث اخلاقی زیستن سؤالی که اغلب ذهن را به خود مشغول می‌کند این نکته است که معیار و ملاک اخلاقی زیستن چیست و چه کسی آن را تعیین می‌کند، آیا هر کسی می‌تواند در مورد مسائلش، احکام اخلاقی صادر کند یا اینکه برای قضاوت‌های اخلاقی ما ناگزیر از مراجعه به «فیلسوفان اخلاق» هستیم. این پرسشی است که می‌کوشیم در این گفتار به آن پاسخ دهیم. بگذارید قبل از پاسخ به این پرسش، مثالی بزنم

.

اگر کسی از ما بپرسد غذای شما چقدر ویتامین، کلسیم، پروتئین و… دارد؟ برای پاسخ به آن نیازمند مراجعه به متخصص هستیم و باید آنچه متخصص در ارتباط با خواص خوراک می‌گوید را بپذیریم. اما برای اینکه بفهمیم، غذایی خوشمزه است یا نه، نیاز نداریم به متخصص رجوع کنیم. چراکه خوشمزه آن است که «من» خوشمزه می‌یابم و بدمزه آن است که «من» بدمزه می‌یابم. واقعیت این است که خوشمزه به کام من، لزوماً به معنای خوشمزه به کام دیگری نیست

.

حال این سؤال مطرح می‌شود که فرق این دو چیست؟ چرا «مزه» نیاز به تخصص ندارد، اما برای آگاهی از آثار بیوشیمیایی غذاها نیازمند متخصص هستیم؟

واقعیت این است که در امر آثار و خواص یک غذا ما با یک «واقعیت عینی» و در مورد مزه غذا با یک «واقعیت درونی» سر و کار داریم. در بحث مواد سازنده یک غذا، ما با واقعیاتی مواجهیم که مطلقاً با احساسات، عواطف و خواسته‌های ما بستگی ندارد بلکه به واقعیت بیرونی بستگی دارد. اما در امر مزه، ما با یک «واقعیت انفسی و درونی» مواجهیم که از قضا با عواطف و خواسته‌های ما مرتبط است و چون هیچ‌کس بهتر از من به خواسته‌های من آگاه نیست، بنابراین، هیچ‌کس بهتر از من نمی‌تواند در رابطه با خوشمزگی غذا نظری دهد. اما در مورد «واقعیت‌های عینی»، ما ناگزیر از مراجعه به متخصص هستیم

.

بر این اساس، اگر چیزی، وجودش مستقل از باورها، عواطف و خواسته‌های من باشد به آن

objetive

یا «عینی»، اما اگر وابسته به باورها، خواسته‌ها و عواطف ما باشد به آن

subjective «

انفسی یا ذهنی» می‌گوییم. در «امر ذهنی» ما نیاز به متخصص نداریم اما در «امور عینی» نیازمند متخصص هستیم

.

حال سؤال بر سر این است که آیا «اخلاق» از مقوله طعم غذا است یا از مقوله آثار و خواص مواد تشکیل دهنده غذا؟ به تعبیری، ما در اخلاق با «امرعینی» سر و کار داریم یا «امر ذهنی»؟

به این پرسش با طرح پرسش دیگری پاسخ می‌دهیم؛ چرا این پرسش (اخلاق از چه مقوله‌ای است؛ عینی یا ذهنی؟) در مورد اخلاق مطرح است و چرا ما این پرسش را در مورد اقتصاد، جامعه‌شناسی و…. مطرح نمی‌کنیم؟

واقعیت این است که ما در «اخلاق» یک سلسله شهودهای اخلاقی داریم، اما در علومی همچون فیزیک، شیمی و اقتصاد و… هیچ شهودی نداریم. بنابراین در یک امر اقتصادی حتماً باید به اقتصاددانان مراجعه کنیم، اما در اخلاق چون هر انسانی در درون خود یک سلسله از «شهودها» دارد آن وقت این سؤال مطرح می‌شود که آیا این شهودها ما را از مراجعه به متخصص بی‌نیاز نمی‌کنند؟

«شهود» معنای مصطلح متعددی دارد اما در اینجا به معنای «گزاره‌ای است که ذهن از عدم تصدیق به آن گزاره عاجز است.» برای مثال، گفته می‌شود که آیا قبول دارید که هر انسانی از پدر و مادر خود کم سن‌تر است؟ در اینجا هر قدر هم که به خود فشار آوریم نمی‌توانیم بپذیریم که هر انسانی از پدر و مادرش مسن‌تر است (البته اینجا «شهودِ اخلاقی» نیست) این گزاره‌ای است که نمی‌توان آن را تصدیق نکرد

.

در اخلاق، ما از این گزاره‌های شهودی داریم، ولی در اقتصاد نداریم برای همین می‌دانیم که در علم اقتصاد باید به متخصص مراجعه کرد. اکثر متفکران و فیلسوفان اخلاق معتقدند که «شهودهای اخلاقی» ما کافی نیستند و برای جبران این عدم کفایت چاره‌ای جز رجوع به متخصصان نیست. ما وقتی به پزشک مراجعه می‌کنیم، می‌دانیم که پزشک چیزهایی می‌داند و ما نمی‌دانیم اما حال این سؤال مطرح می‌شود که فیلسوفان اخلاق چه می‌دانند که ما نمی‌دانیم؛ یعنی، متخصص شدن در امور اخلاقی، نیازمند دانستنی‌هایی است که علی‌الاصول در اختیار من نیست

.

بگذارید مثالی بزنم، در داستان خرید و فروش، فروشنده از آن جهت که فروشنده است، نه از آن رو که فرد با انصافی است می‌خواهد کالای خود را به گرانترین قیمت ممکن بفروشد و خریدار هم از آن جهت که خریدار است می‌خواهد کالا را به ارزانترین شکل ممکن بخرد اما اینکه منِ خریدار می‌خواهم به ارزانترین حالت ممکن خرید کنم مانع از فروش حداکثری برای فروشنده است. بنابراین،

maximum

او با

minimum

من مزاحمت ایجاد می‌کند اینجا برای رسیدن به نتیجه باید فروشنده دست از

maximum

خود و خریدار دست از

minimum

خود بردارد و به

obtimum

راضی شوند؛ یعنی، بهترین حالت برای فروشنده با توجه به مزاحمت خریدار و بهترین حالت برای خریدار با توجه به مزاحمت فروشنده

.

بنابراین،

Obtimum

چیزی دقیقاً بین

maximum

و

minimum

نیست؛ بلکه «بهترین حالتی» است که می‌توان برای هر دو طرف، یعنی، فروشنده و خریدار متصور بود

.

این بحث در زمینه فلسفه اخلاق نیز مطرح است؛ خوشی‌های زندگی من اگر بخواهد به بی‌نهایت برسد، خوشی‌های دیگری به صفر می‌رسد و به تبع اگر خوشی‌های زندگی دیگری به بی‌نهایت برسد، خوشی‌های من به صفر میل می‌کند. بنابراین، همان معامله‌ای که در بازار وجود داشت اینجا نیز موضوعیت دارد. کاری که فیلسوف اخلاق انجام می‌دهد این است که برای زندگی من یک

obtimum

تعریف می‌کند؛ یعنی، زندگی‌ای را برای من تصویر می‌کند که با وجود تقابل خوشی‌های من با دیگران، بهترین حالت باشد؛ به تعبیری دیگر، ما دیوار خوشی‌های هم هستیم

.

درواقع، ما در فلسفه