پاورپوینت کامل توهین به مقدسات مذهبی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل توهین به مقدسات مذهبی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل توهین به مقدسات مذهبی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل توهین به مقدسات مذهبی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

هرچند در «اعلامیه جهانی حقوق بشر» نص صریحی نسبت به منع پاورپوینت کامل توهین به مقدسات مذهبی ۵۶ اسلاید در PowerPoint نیامده است، ولی به نظر می‌رسد که «اصل آزادی بیان» از اصول دولبه و دوسویه ‌باشد؛ زیرا چنانچه بیان عقیده آزاد باشد، لازمه‌اش تأمین چنین آزادیی است و چنانچه توهین به ارزش‌ها و مقدسات دینی نیز آزاد باشد، این آزادی مخالف اصل اولیه خواهد بود.

درنگی در حقوق بین‌الملل و معارف مذهبی اسلامی در خصوص

هرچند در «اعلامیه جهانی حقوق بشر» نص صریحی نسبت به منع پاورپوینت کامل توهین به مقدسات مذهبی ۵۶ اسلاید در PowerPoint نیامده است، ولی به نظر می‌رسد که «اصل آزادی بیان» از اصول دولبه و دوسویه ‌باشد؛ زیرا چنانچه بیان عقیده آزاد باشد، لازمه‌اش تأمین چنین آزادیی است و چنانچه توهین به ارزش‌ها و مقدسات دینی نیز آزاد باشد، این آزادی مخالف اصل اولیه خواهد بود. ولی به هر حال در اسناد جنبی حقوق بشر جهانی تحت عناوین دیگری به موضوع پرداخته‌اند. در میثاق ‌بین‌المللی‌حقوق ‌مدنی ‌و سیاسی در ماده ۲۰ به شرح زیر آمده است:‏

«۱ هر گونه ‌تبلیغ ‌برای‌ جنگ ‌به ‌موجب‌ قانون‌ ممنوع ‌است‌.

۲ هر گونه‌ دعوت‌ (ترغیب‌) به‌ کینه‌ (تنفر) ملی‌ یا نژادی‌ یا مذهبی‌ که‌ محرک‌ تبعیض‌ یا مخاصمه‌ یا اعمال‌ زور باشد، به‌ موجب‌ قانون‌ ممنوع‌ است‌.»

با توجه به نص فوق در حقوق بین‌الملل معاصر نهادی تحت عنوان منع «سخنان نفرت‌زا» و «یا بیان نفرت‌زا» مطرح شده که از موارد مستثنیات آزادی بیان به شمار می‌رود. جالب توجه آنکه دربسیاری از اسناد به استناد همین ماده از میثاق، کشورها را مجاز به اقدام به جرم‌انگاری نموده‌اند.

در بند ۵ ماده ۱۳ کنوانسیون حقوق بشر امریکائی آمده است: «هرگونه تبلیغ جنگ یا حمایت از تنفر ملی، نژادی یا دینی که تحریکی است به خشونت‌های غیر قانونی یا هر عمل مشابه بر ضد هر فرد یا گروهی از افراد به هر دلیل از جمله نژاد، رنگ، دین، زبان یا منشأ ملی، تخلفی است که به موجب قانون قابل مجازات خواهد بود.»

بالاتر آنکه برخی جوامع حقوقی، پا را از سخن و بیان نیز فراتر نهاده و هر گونه عمل تنفرانگیز را ممنوع دانسته‌اند؛ مثلا دیوان عالی امریکا معتقد است که یک ایالت می‌تواند سوزاندن عمدی صلیب را که نماد نفرت است و حالت ارعاب‌آور دارد، جرم محسوب کند.

حال ببینیم که معارف اسلامی در این زمینه چه موضعی دارند. در قرآن مجید آمده است: «و لا تسُبُّوا الذین یدعون من دون الله فیسُبُّوا الله عَدوا بغیر علم. کذلک زیّنّا لکلّ امّه عملهُم ثمّ إلى‏ ربّهم مرجعُهُم فیُنبّئُهُم بما کانوا یعملون». (انعام، ۱۰۸)

برخی از مترجمان این آیه را چنین ترجمه کرده‌اند: «شما مؤمنان به آنان که غیر خدا را مى‏خوانند، دشنام مدهید تا مبادا آنها از روى دشمنى و نادانى، خدا را دشنام گویند. ما بدین‌سان براى هر امتى عملشان را بیاراستیم و عاقبت بازگشت آنان به سوى پروردگارشان است، و او از اعمالى که مى‏کرده‏اند، خبرشان مى‏دهد.»

به موجب ترجمه فوق، آنچه مورد نهی الهی قرار گرفته، توهین به اشخاص و افرادی است که غیر خدا را می‌خوانند. به نظر ما این ترجمه صحیح نیست و ترجمه صحیح این است: «به آنهایى که مشرکان به جاى خداوند [به پرستش] مى‏خوانند، دشنام مدهید تا آنان [نیز] از سر دشمنى به نادانى خداوند را دشنام ندهند؛ بدین‌سان ما کردار هر امتى را [در دیدشان] آراسته‏ایم، سپس بازگشتشان به سوى پروردگارشان است، آنگاه آنان را از آنچه انجام مى‏داده‏اند، آگاه مى‏گرداند.»‏

خداوند متعال به موجب آیه فوق از ناسزاگویی به معبودهای دیگران نهی فرموده، چه برسد به خود آنان. جالب است در ذیل آیه دو جمله آمده که هر دو پیام دارد: یکی آنکه شما اگر به مقدسات آنان توهین کنید، آنان نیز معامله به مثل می‌کنند و خداوند از این جریان خشمگین است. دیگر آنکه ما کردار هر قومی را برای خودشان مزین کرده‌ایم و روز قیامت که «تبلی ‌السرائر» است، از آنچه کرده‌اند، آگاه می‌شوند.

علامه سیدمحمدحسین طباطبائی در تفسیر شریف ‌المیزان مطلبی دارند که به دلیل اهمیت ترجیح می‌دهم متن آن را بیاورم و سپس توضیح دهم: «و الآیه تذکر أدبا دینیا تصان به کرامه مقدسات المجتمع الدینی و تتوقى ساحتها أن یتلوث بدرن الإهانه و الإزراء بشنیع القول و السب و الشتم و السخریه و نحوها فإن الإنسان مغروز على الدفاع عن کرامه ما یقدسه، و المقابله فی التعدی على من یحسبه متعدیا إلى نفسه، و ربما حمله الغضب على الهجر و السب لما له عنده أعلى منزله العزه و الکرامه فلو سب المؤمنون آلهه المشرکین حملتهم عصبیه الجاهلیه أن یعارضوا المؤمنین بسب ما له عندهم کرامه الألوهیه و هو الله عز اسمه ففی سب آلهتهم نوع تسبیب إلى ذکره تعالى بما لا یلیق بساحه قدسه و کبریائه.‏ و عموم التعلیل المفهوم من قوله: «کذلک زیّنّا لکُلّ أُمّهٍ عملهُم‏» یفید عموم النهی‏ لکل قول سیئ یؤدی إلى ذکر شی‏ء من المقدسات الدینیه بالسوء بأی وجه أدى‏ ‏

یعنی: «این آیه یکى از ادبهاى دینى را خاطرنشان مى‏سازد که با رعایت آن، احترام مقدسات جامعه دینى محفوظ می‌ماند و دستخوش اهانت و ناسزا و یا سخریه نمى‏شود؛ چون این معنا غریزه انسانى است که از حریم مقدسات خود دفاع نماید و با کسانى که به حریم مقدساتش تجاوز می‌کنند، به مقابله برخیزد و چه بسا شدت خشم او را به فحش و ناسزاى به مقدسات آنان وادار سازد. و چون ممکن بود مسلمانان به منظور دفاع از حریم پروردگار، بتهاى مشرکان را هدف دشنام خود قرار دهند و در نتیجه عصبیت جاهلیت، مشرکان را نیز وادارد که حریم مقدس خداى متعال را مورد هتک قرار دهند، لذا به آنان دستور مى‏دهد که به خدایان مشرکان ناسزا نگویند؛ چون اگر ناسزا بگویند و آنان هم در مقام معارضه به مثل، به ساحت قدس ربوبى توهین کنند، در حقیقت خود مؤمنان باعث هتک حرمت و جسارت به مقام کبریایى خداوند شده‏اند!»‏

از عموم تعلیلى که جمله‏ «کذلک زیّنّا لکُلّ أمّه عملهُم ثُمّ إلى‏ ربّهم مرجعُهُم فیُنبّئُهُم بما کانوا یعملون» «آن را افاده مى‏کند، نهى از هر کلام زشتى نسبت به مقدسات دینى استفاده مى‏شود.

«زینت»، هر چیز زیبا و دوست‌داشتنى است که ضمیمه چیز دیگرى مى‏شود و به آن زیبایى مى‏بخشد و آن را مرغوب و محبوب قرار مى‏دهد و طالب زینت به طمع رسیدن به آن حرکت مى‏کند و در نتیجه از فواید آن چیز هم منتفع مى‏شود؛ مانند لباس زیبا که انسان آن را به جهت زیبایش مى‏پوشد و ضمنا بدنش نیز از سرما و گرما محفوظ مى‏ماند.

به نظر می‌رسد جمله ذیل «کذلک..» می‌تواند بیان راز حرکت افرادی باشد که «سبّ» می‌کنند. در حقیقت نوعی سرزنش برای توهین‌کنندگان است؛ بدین معنا که توهین‌کنندگان به دلیل گرایشی که نسبت به مذهب خود دارند، عملشان برایشان مزین شده، در حالی که واقعا دارای حُسنی نیست؛ لذا اعمالشان روز جزا رسیدگی می‌شود. آن روز برای آنها توضیح لازم داده خواهد شد.

اشکال و پاسخ

ممکن است چنین سؤالی برای بعضی مطرح شود که: اگر سبّ و ناسزا به خدایان دیگران عملی زشت و ناپسند است، بنابراین اقدامات انبیا در تبلیغ و نشر توحید و در رأس آنان حضرت ابراهیم(ع) پدر ادیان توحیدی را چگونه باید تحلیل و توجیه کرد؟ کار او که تبر بر فرق بتان مورد پرستش مشرکان فرود ‌آورد و همه را خورد و خمیر کرد، آیا مصداق سب و توهین نیست؟ بی‌گمان آری. پس پاسخ چیست؟

به نظر می‌رسد سؤال کاملا جدی است؛ ولی با تأمل و امعان نظر در آیه کریمه فوق و آیات مربوط به اقدام حضرت ابراهیم(ع) به نکته‌ای می‌رسیم که می‌تواند پاسخگوی اشکال باشد. توضیح اینکه:

در آیه مورد بحث در ذیل آیه گویی نوع سب ممنوع را بیان داشته است. «… فیسبوا الله عدوا بغیر علم» یعنی سبی که نتیجه‌ای جز مقابله ندارد، ممنوع است. عمل متقابل سب جاهلانه خدای متعال توسط مشرکان است. به دیگر سخن، ماهیت حقوقی توهین ممنوع عبارت است از: ناسزاگفتن به خدایان و مقدسات آنان صرفا به منظور تحقیر و ایذای پیروان و پرستندگان است و نه آگاه ساختن و ارشاد و بیدارکردن وجدان آنان. در حالی که داستان ابراهیم(ع) را قرآن چنین نقل می‌کند:

«فجعلهُم جُذاذا إلّا کبیرا لهّم لعلهُم إلیه یرجعون: پس همه آنها را قطعه قطعه کرد مگر بت بزرگشان را [تا بگوید این کار را او کرده] شاید به او رجوع نمایند.

قالوا ءأنت فعلت هذا بالهتنا یا ابراهیم؟ قال بل فعلهُ کبیرُهُم هذا فسلُوهُم إن کانُوا ینطقُون: [هنگامى که ابراهیم را حاضر کردند،] گفتند: «تو این کار را با خدایان ما کرده‏اى، اى ابراهیم؟» گفت: «بلکه این کار را بزرگشان کرده است! از آنها بپرسید اگر سخن مى‏گویند!»

فرجعوا إلى أنفُسهم فقالوا إنّکُم أنتُمُ الظالمون: آنها به وجدان خویش بازگشتند و [به هم