پاورپوینت کامل مشاطه‌گران صدرنشین ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مشاطه‌گران صدرنشین ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مشاطه‌گران صدرنشین ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مشاطه‌گران صدرنشین ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

زن از دیرباز به زیبایی و دل‌ربایی دل‌بسته بوده، به یاری این موهبت آسمانی، مرد یعنی جنس مکمل یک زندگی را به سوی خویش کشانده، برای تداوم زندگی اجتماعی، او را در کنار خویش یاور و مددکار نگاه داشته است.

روایتی از دیرینگی آراستگی و کاربرد لوازم آرایش در تاریخ زندگی زنان ایران

زن از دیرباز به زیبایی و دل‌ربایی دل‌بسته بوده، به یاری این موهبت آسمانی، مرد یعنی جنس مکمل یک زندگی را به سوی خویش کشانده، برای تداوم زندگی اجتماعی، او را در کنار خویش یاور و مددکار نگاه داشته است. این زیبایی و سنجه آن در دوره‌ها و نزد ملت‌ها و قومیت‌های گوناگون متفاوت بوده، شاید بی‌تناسب نباشد بگوییم زیبایی نیز برای خود سیر ویژه تکاملی داشته است. بانوان چه بسا هر اندازه زیباتر باشند، جذاب‌ترند و این ویژگی ابزاری البته خوفناک به شمار می‌آید که آنان بدان دست یافته‌اند. «آرایش» یکی از ابزارهایی دیرینه به شمار می‌آید که بر جذابیت آن‌ها می‌افزاید. زنان از دیرینه روزگار تاکنون اما چگونه می‌خواستند زیبا بمانند؟ سفری کنجکاوانه در گذر زمان ایران کهن، ما را به قلمروی «آراسته» آرایش و زیباییِ برآمده از آن راه می‌نمایاند.

کنجکاوی «آرایشگرانه» در تمدن باستانی عیلامی

آثار برجای‌مانده از نیاکان دور ایرانیان اینگونه می‌نمایاند که زنان در روزگار باستانی از مواد رنگی برای رنگ‌آمیزی مو، ناخن و پوست بهره می‌برده‌اند و خال‌کوبی نیز در آن روزگار وجود داشته و رایج بوده است. مواد رنگی برای آرایش چهره و اندام زنان، از ریشه و برگ درختان و دیگر گیاهان و برخی یافته‌های معدنی به دست می‌آمد. زنان همچنین از دود چراغ برای ابروها و از اکسیدان آهن برای تهیه سرخاب و کاربرد آن در آرایش صورت بهره می‌جستند. ریچارد فرای، پژوهشگر آمریکایی تاریخ ایران در کتاب «میراث باستانی ایران» پیشینه آرایش چشم را در این سرزمین به حدود ۴۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی‌گرداند. آراستن چشم و ابرو از مهم‌ترین بزک‌های عیلامیان در جنوب غربی فلات ایران در حدود هزاره سوم پیش از میلاد به شمار می‌آمد. زنان جامعه عیلامی با بهره‌گیری از سایه تیره و سرمه، چشم‌ها را فراخ و خوش‌منظره کرده، خطی بلند بر بالای مژگان می‌کشیدند. حفاری‌ها باستان‌شناسی در هفت‌تپه خوزستان گواهی می‌دهد زنان ایرانی در ۲ هزار سال پیش از میلاد مسیح از گونه‌ای وسیله بهره می‌بردند که کارکرد رژهای امروزی را داشت. پارسیان به روایت هرودوت مورخ یونانی، روزانه چندین ساعت از وقت‌شان را برای پوشش تن و آرایش سر و صورت گذرانده، به چهره‌هایشان گرد طلا می‌پاشیدند. پلوتارک، دیگر تاریخ‌نگار یونانی در این‌باره می‌نویسد «سرمه در این دوران به وفور استفاده میشد. سفیدآبی که به پوست مالیده میشد، چهره را سفید میکرد و با زعفران، چهره گلگون میشد». زنان ایرانی پیش از ورود اسلام به ایران، هفت قلم آرایش به کارمی‌بردند؛ «سرخاب» برای خوش‌رنگی گونه و لب‌ها، «سفیداب» برای آرایش پوست صورت و بدن، «سرمه» برای کشیدن به چشم، «حنا» برای رنگ موها و ناخن‌ها، «وسمه» برای پرپشت‌نمایاندن دادن ابروها، «رزک»، گردی طلایی‌رنگ که به صورت یا مو می‌مالیدند و سرانجام «خال» برای زیبا کردن صورت و جای‌دادن کنار لب تا یار را به خال لب گرفتار آورند! بهره‌گیری از لوازم آرایش، آنگونه که منابع تاریخی روایت می‌کنند تنها برای زنان متاهل روا بود و به نوشته عبدالحسین زرین‌کوب، در دوران هخامنشی در صورت بی‌توجهی زنان مجرد به این مساله، حکومت‌ها مجازات‌هایی به کارمی‌بردند.

جایگاه ویژه مشاطه‌گران و آرایشگران در دربارها

مشاطه‌گران و آرایشگران چیره‌دست در میان گروه‌ها و طبقه‌های گوناگون درباری همچون رامشگران و خنیاگران مقامی پرارج داشتند و زنان آرایشگر از ندیمگان ویژه خاتون‌ها و ملکه‌ها به شمار می‌آمدند. دامنه کنش‌های این گروه که کارشان پیوندی بسیار با تجمل و تفنن داشت، بعدها از چارچوب دربار و طبقه‌های اشرافی برون آمده، به زندگی دیگر طبقه‌ها و قشرهای جامعه وارد شد. با ورود اسلام به ایران و تشکیل حکومت‌های ملی و محلی اسلامی، سلیقه‌ها و شیوه‌های آرایش زنان اما تفاوتی چندان نکرد، جز آن که دیدن مو و صورت زنان بر مردانی که محارم‌شان برشمرده نمی‌شدند، روا نبود. بستر بهره‌گیری از لوازم آرایش پس از ورود اسلام به ایران به دلیل وجود دستورهای صریح دینی، به دو محیطِ درون و بیرون خانه تفکیک شد؛ توده زنان ایرانی بر این الگو تن دادند و بدین‌ترتیب تبرج، خودآرایی، خودنمایی، جلوه‌گری و دل‌ربایی زنان به شیوه‌های گوناگون از جمله با بهره‌گیری از لوازم آرایش در اجتماع ممنوعیتی شرعی و عرفی یافت. محمود شهابی در کتاب «صنعت و فرهنگ ظاهرآرایی و زیباسازی بدن در ایران» می‌نویسد «ایرانیان مسلمان ضمن بها دادن به مفاهیم نزدیک به زیبایی هم‌چون سلامت و بهداشت پوست و مو، نظافت و آراستگی بر مراعات مرزها و حریم‌ها هم تاکید نمودند و از آراسته‌کردن زن در جامعه که مقدمه فعل حرام بود، رو برتافتند». شاخصه‌های زیبایی البته در دوران ایران اسلامی با گذر زمان تغییر یافت و گونه‌ای ساده‌زیستی در لباس و آرایش بانوان رواج یافت. شیخ احمد جام، عارف پرآوازه دوره سلجوقی در یکی از روایت‌هایش هنگام توصیف زنی می‌نویسد «سبزارنگ است و لب زیرینش خالی دارد. چشمان بادامی و هلال ابرو». ابروی هلالی یا کمانی یکی از شاخصه‌های زیبایی در آن دوران به شمار می‌آمد. زنان در روزگار یادشده نقطه‌هایی رنگی یا شکل‌هایی مانند ماه و ستاره روی زنخندان‌شان کشیده، موهایشان را می‌بافتند و به دور سر می‌بستند.

جهانگرد ونیزی در دوره صفوی: خال بر زنخدان خوش‌تر آید

از سده‌های نخستین و میانه تاریخ ایران اسلامی که بگذریم، منابع تاریخی روزگار صفوی در سده‌های دهم و یازدهم آگاهی‌هایی بیش‌تر در این‌باره به دست می‌دهند. آفانوس کاتوف، بازرگان روس که در زمان سلطنت شاه عباس یکم به ایران سفر کرده، در گزارشی که به تزار روسیه داده است گاه از پوشش مردم نیز سخن به میان می‌آورد «زنان و دختران گیسوان خود را که گهگاه تا کمر و قوزک پا میرسد میبافند. عده‌ای از زنها به سوراخ‌های بینی خود حلقه‌هایی طلایی با مروارید و سنگ‌های قیمتی میبندند». دلاواله جهانگرد ونیزی در این دوران نیز درباره آرایش زنان عصر صفوی بیان می‌کند که داشتن ابروی پهن از جمله باورهای رایج این دوران درباره زیبایی به شمار می‌آمده است «پهن‌ترین ابرو به نظر آنها زیباترین ابرو بود؛ خاصه که به هم پیوسته نیز باشند. زنان روی پیشانی یا کمی بالاتر از ابروها یا زنخدان، یک خال لوزی میکوبیدند. علاوه بر آن، دست و پا و سرانگشتان را نیز با حنا قرمز میکردند».

دربار قاجار و ترویج مدهای آرایش و لباس

از روزگار صفوی و دوره‌های ناپایدار پس از آن که به درآییم و به دوران قاجار برسیم، با دگرگونی‌هایی تازه در تاریخ بزک زنان ایرانی روبه‌رو می‌شویم. فربه‌بودن زنان آنگونه که برخی منابع و نشانه‌های تاریخی می‌نمایانند، به یکی از معیارهای زیبایی در این دوران، دست‌کم در دربار و حرم‌سرای قاجار بدل شد. داشتن غبغب همچنین یکی از معیارهای مهم ارکان زیبایی نزد زنان قاجار به شمار