پاورپوینت کامل نگاهی به جایگاه دارالفنون در تاریخ فرهنگی ایران مدرن ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به جایگاه دارالفنون در تاریخ فرهنگی ایران مدرن ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به جایگاه دارالفنون در تاریخ فرهنگی ایران مدرن ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به جایگاه دارالفنون در تاریخ فرهنگی ایران مدرن ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

دارالفنون در سال ۱۲۳۱ هجری شمسی توسط ناصرالدین شاه افتتاح شد. ایده ساخت مدرسه از امیرکبیر بود که چند روز پیش از افتتاح دارالفنون از تمام مناصب حکومتی خلع شده بود و چند روز پس از افتتاح، به قتل رسید.

دارالفنون در سال ۱۲۳۱ هجری شمسی توسط ناصرالدین شاه افتتاح شد. ایده ساخت مدرسه از امیرکبیر بود که چند روز پیش از افتتاح دارالفنون از تمام مناصب حکومتی خلع شده بود و چند روز پس از افتتاح، به قتل رسید. امیرکبیر مسئولیت طراحی بنای دارالفنون را در سال ۱۲۲۹ به “میرزا رضا خان مهندس تبریزی” سپرد. همچنین زمینی در جوار ارگ حکومتی ناصرالدین شاه، در محلی که مخصوص آموزش نظامی سربازان بود، جهت احداث دارالفنون انتخاب شد. این زمین در فاصله میان میدان توپخانه و در اندرون از سویی و از سویی دیگر بین دو خیابان الماسیه و ناصریه قرار داشت. ساخت بنا نیز بر عهده محمدتقی معمار باشی بود. میرزا رضا ، مترجم و طراح، از فرستادگان عباس میرزا به اروپا، در رشته توپخانه و فن استحکامات تحصیل کرده بود. علاوه بر طراحی دارالفنون، وی طراحی و ساخت سد ناصری را هم در کارنامه خود دارد. نقشه ای که وی برای ساخت دارالفنون تهیه کرد از سربازخانه ای انگلیسی به نام ویلچ الهام گرفته بود. بنای اولیه شامل پنجاه اتاقِ مربعی شکل یکسان، که در چهار طرف حیاط قرار می گرفت بود. جلوی این اتاق ها ایوانی قرار داشت و یک حوض آب نیز در وسط حیاط جاداشت. همچنین دارالفنون صاحب یک چاپخانه و کتابخانه می شود. کتابخانه ای که به مرور با ترجمه های اساتید و دانشجویان کامل تر می شود. در سال های بعد یک سالن تئاتر مخصوص شاه به مجموعه اضافه می شود. آنچه از خلال توصیفات از معماری اولیه بنا بر می آید آن است که فضای دارالفنون کاملا یادآور یک سربازخانه است.

در نوشته های امیرکبیر به این مرکز آموزشی جدید، نام خاصی اطلاق نشده اما روزنامه وقایع اتفاقیه همزمان با افتتاح، از آموزشگاه جدید با عنوان “دارالفنون” یاد می کند. نام این مجموعه جدید در واقع ترجمه ای از پلی تکنیک

ploytechnique

است. همانطور که از نام دارالفنون پیداست مدرسه قرار است محلی برای آموزش فنون و تکنیک ها باشد، خود این کلمه گویای آن است که در این موسسه جدید علوم انسانی هیچ جایگاهی ندارد. قاجاریان پس از شکست های سنگین نظامی و سیاسی از اروپاییان، استفاده غربیان از علوم جدید را موجب سیادت فرنگیان در جهان جدید می دانستند و بنابراین برای مقابله با آن ها چاره را در مجهز شدن به همین علوم می دانستند. شاید بتوان ریشه های تفکر نیاز به علوم تجربی برای آنچه که آبادانی و شکوهمندی مملکت خوانده می شد را تا گفتگوهای عباس میرزا ،ولیعهد و فرمانده سپاه ایران در جنگ های ایران و روسیه، با فرستاده ناپلئون بناپارت دنبال کرد. عباس میرزا به ژوبر فرستاده ناپلئون بناپارت می گوید: “چه توانایی است که شما را تا این اندازه از ما برتر ساخته است؟ دلایل پیشرفت شما و ضعف ثابت ما کدام است؟ شما هنر حکومت نمودن، هنر فیروزی یافتن، هنر به کار انداختن همه وسایل انسانی را می دانید در صورتی که ما گویی محکوم شده ایم که در لجنزار نادانی غوطه ور باشیم و به زور درباره آینده خود می اندیشیم.” ] [۱ چند سال بعد ازاین پرسش ها عباس میرزا هیاتی را برای عذرخواهی از قتل سفیر روسیه در ایران به دربار تزار می فرستد. یکی از اعضای این هیات امیرکبیر است. گویا امیرکبیر پاسخ این پرسش ها را در حین سفر خود به مسکو، در ایجاد نهادی برای آموزش علوم تجربی در ایران می یابد و پس از صدراتش مصرانه و پیگیرانه به دنبال اجرای این طرح است. این طرح خود از این واقعیت ناشی می شد که مستشاران فرنگی در لحظات حساس ، نظیر آنچه در جنگ هرات شاهد آن هستیم، به درخواست حکومت های خود از اجرای فرامین حکومتی ایران سرباز می زدند. پس امیرکبیر چاره را نه اعزام دانشجو به فرنگ و نه استخدام مستشار، که در تربیت متخصصین ایرانی درون خود ایران می یابد. برای آموزش دروس هفت استاد اتریشی به استخدام درآمدند که در رشت