پاورپوینت کامل درباره آثار شیخ صدوق ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درباره آثار شیخ صدوق ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درباره آثار شیخ صدوق ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درباره آثار شیخ صدوق ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

به پیشنهاد دوستی اوائل این مقاله را امشب خواندم. نویسنده می نویسد که از عصر بغداد سلجوقی تا دوره صفوی بر اساس شمارگان و تاریخ نسخه های خطی که در فهرست ها از آثار ابن بابویه صدوق بررسی کرده می توان نتیجه گفت که در این فاصله زمانی آثار شیخ صدوق به شکل محدودی در دسترس علمای شیعه و یا مورد توجه و علاقه آنها بوده.

در حاشیه یک مقاله پاورپوینت کامل درباره آثار شیخ صدوق ۴۷ اسلاید در PowerPoint

به پیشنهاد دوستی اوائل این مقاله را امشب خواندم. نویسنده می نویسد که از عصر بغداد سلجوقی تا دوره صفوی بر اساس شمارگان و تاریخ نسخه های خطی که در فهرست ها از آثار ابن بابویه صدوق بررسی کرده می توان نتیجه گفت که در این فاصله زمانی آثار شیخ صدوق به شکل محدودی در دسترس علمای شیعه و یا مورد توجه و علاقه آنها بوده. روشن است که این سخن به کلی نادرست است. نخست اینکه برخلاف نظر نویسنده از چندین کتاب شیخ صدوق نسخه های بسیار کهنی حتی از سده های ششم و هفتم در اختیار است که بخش عمده آنها مورد توجه نویسنده این مقاله قرار نگرفته. ثانیاً تعدادی از نسخه هایی هم که از آثار شیخ صدوق از دوره های بعدی و به ویژه عصر صفوی در اختیار ما قرار دارد بر اساس نسخه های تاریخ دار کهنی کتابت شده اند. این تنها با بررسی دقیق نسخه های خطی این آثار روشن می شود و نه با رجوع به فهرست های نسخه های خطی که معمولاً اطلاعاتشان درباره ریشه ها و نسخه های مادر ناقص است. وانگهی در کتاب های تراجم مانند آثار میرزا عبد الله اصفهانی معروف به افندی و بسیاری آثار دیگر و حتی در همین ذریعه و طبقات آقا بزرگ تعداد بسیار بیشتری نسخه های کهن و تاریخدار از آثار شیخ صدوق به مناسبت های مختلف ذکر شده که امروزه دیگر موجود نیست. ثالثاً این همه نقل از آثار شیخ صدوق در آثار تألیف شده در حدیث و فقه از عصر سلجوقی در ایران (ری و خراسان) و بعد در مکتب حله و مکتب شامات وجود دارد که شرح آن خود کتابی می طلبد. کمتر کتابی در حدیث هست از نویسندگان ری و بیهق و خراسان و حله و حلب و نجف و جبل عامل که به آثار متعدد ابن بابویه در تمام این دوران یعنی فاصله میان مکتب بغداد و عصر صفوی ارجاع نداده باشند. گاهی با ذکر نام کتاب های ابن بابویه و گاهی تنها با نقل سندی به او و نقل سندهای احادیث کتاب های شیخ صدوق. آثار ابن شهر آشوب و قطب الدین راوندی و ابن طاووس و عماد طبری و … شاهدی است بر نقل های بسیار گسترده از آثار شیخ صدوق. اما اینکه نویسنده گفته در خلاصه الأقوال، علامه حلی به ذکر نام کتاب های ابن بابویه اهتمامی نداشته و حرف های منابع قبلی را تنها تکرار کرده این به دلیل شیوه کتاب خلاصه الأقوال است و نه به دلیل بی اعتنایی و یا عدم دسترسی به آثار ابن بابویه. تازه آثار شیخ صدوق به شکل وسیعی در اجازات امامیه که از عصر ماقبل صفوی در اختیار است یاد شده. چطور می توان گفت که این آثار مورد اهتمام نبوده و یا نسخه های بسیار کمی از آنها در دسترس بوده؟ این را هم بگویم که نه تنها آثار ابن بابویه مورد توجه علمای شیعه بوده بلکه حتی سنیانی مانند حاکم نیشابوری و بسیاری دیگر و حتی برخی زیدیه به نقل احادیث ابن بابویه در همین فاصله زمانی اهتمام داشته اند.

مطلب بیش از اینهاست. به همین مقدار در این نوشته کوتاه که چند دقیقه ای تحریرش زمان گرفت بسنده شد. شاید نقدی مستقل درباره این مقاله بنویسم؛ …

Newman, AJ

۲۰۱۲

, ‘The Recovery of the Past: Ibn Babawayh, Baqir al-Majlisi and Safavid Medical Discourse’ Iran : Journal of the British Institute of Persian Studies., vol

۵۰

, pp.

۱۰۹-۱۲۷.

شروح و حاشیه نگاری بر آثار شیخ صدوق و ترجمه های فارسی کتاب های او

یک مطلب دیگر که دیشب فراموش کردم در رابطه با مقاله آقای نیومن بنویسم این نکته است که در این مقاله از عدم وجود شروح و حواشی بر آثار شیخ صدوق و یا تعدادی از آنها باز نتیجه گرفته شده که بنابراین اهتمام به آثار شیخ صدوق تا حدود سال ۱۰۵۰ بسیار کم و یا شبه معدوم بوده است. همین مطلب را درباره تعداد ترجمه های آثار شیخ صدوق هم برای استدلال خود به کار گرفته اند. درباره ترجمه های فارسی که مسئله کاملاً روشن است. ترجمه آثار شیعی به فارسی پدیده ای است که بیشتر در دوره صفوی شدت گرفت. مجموعه آثار امامی که از عربی به فارسی از دوره ما قبل صفوی ترجمه شد، آنچه به موضوعات حدیث و روایات بر می گردد از عدد انگشتان یک دست هم کمتر است. بنابراین این به خودی خود این مطلب دلیل هیچ چیزی نیست. اما در مورد شروح و حواشی در اینجا دو نکته را باید توضیح دهم: نخست اینکه اساساً شروح و حاشیه نویسی بر آثار دیگران و به ویژه در حوزه حدیث شیعی به کلی پدیده بسیار نادری در ادبیات امامیه تا قبل از عصر صفوی است. نه تنها بر آثار شیخ صدوق بلکه هیچ شرحی بر کافی از قبل از این دوران گزارش نشده. تنها نهج البلاغه و تا حدودی صحیفه سجادیه ( آن هم در این مورد اخیر با اشاره به حواشی ابن ادریس بر نسخه شخصی خود از صحیفه) مورد شرح و تفسیر قرار می گرفته اند. حواشی بر نسخه های شخصی البته داستان دیگری است و همیشه وجود داشته و دارد. نکته دوم اینکه شرح نویسی و حاشیه نویسی که به ویژه در چند سده اخیر شتاب بیشتری یافته خود حاصل پدیده دیگری است و آن اهتمام به متن محوری در مجالس درس است. کتاب های فقهی و کلامی بیشتر مورد اهتمام شرح نویسان و حاشیه نگاران بود به دلیل اینکه این متن ها در مجالس درس استادان شرح و تفسیر می شدند و طالب علمان معمولاً حاصل شرکت در این مجالس را برای خود به صورت تعلیقه و حاشیه فراهم می کردند. استادانی هم که این متن ها را تدریس می کردند همینطور حاصل تدریس خود را در شروحی عرضه می کردند. به همین دلیل است که به طور نمونه اشارات ابن سینا شرح و حاشیه بسیار دارد اما برخی دیگر از آثار ابن سینا یا اصلا شرح و حاشیه ندارد و یا بسیار محدود. علامه حلی حاصل تحصیل خود بر اساس متن کتاب شفای بوعلی را بعدها در شرحی عرضه کرد اما اگر بخواهید مقایسه کنید می بینید که تعداد شروح و حواشی بر اشارات بسی بیشتر از تعداد شروح و حواشی بر شفای بو علی است. وانگهی شرح نویسی چنانکه گفتم تابعی از نوع کتاب های درسی بود. هر کتابی شایسته تبدیل شدن به کتابی درسی را ندارد. در فقه به طور مثال نهایه شیخ، شرایع الاسلام محقق حلی و یا عروه کتاب درسی می شود اما کسی کتاب مبسوط شیخ را کتاب درسی نمی کرد و بنابراین موضوع شرح نویسی هم قرار نمی گرفت. کتاب های حدیثی طبعا از این نقطه نظر دست کم برای امامیه محور کمتری برای شرح نویسی و حاشیه نگاری بود و اگر هم حتی در عصر صفوی و بعد از آن که اصولا به شرح نگاری و حاشیه نویسی اهتمام شد آثاری در حدیث مورد شرح قرار گرفت آنهایی در واقع از میان کتاب های حدیثی شرح و تفسیر شد که جنبه بحثی داشت. مهمتر از همه کتاب های اربعه به دلیل اهمیت فقهی آنها و نیز به دلیل ظهور جریان اخباری گری و شماری اسباب دیگر. برخی کتاب های دیگر هم گاه به دلیل توجه به مباحث اعتقادی مورد شرح و تفسیر قرار گرفت مانند توحید شیخ صدوق. آقای نیومن در مقاله خود به عدم وجود شروحی بر کتاب هایی مانند