پاورپوینت کامل اندیش? سیاسی ایرانشهری و ماهیت سلبی آن با تجدد ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اندیش? سیاسی ایرانشهری و ماهیت سلبی آن با تجدد ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اندیش? سیاسی ایرانشهری و ماهیت سلبی آن با تجدد ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اندیش? سیاسی ایرانشهری و ماهیت سلبی آن با تجدد ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

با اختصار توضیحی که در بالا آمد کمابیش برای ما روشن شد که اساساً موضوع دوران جدید بر چه بنیان‌هایی استوار شده است. حال با مبنا قرار دادن مقدماتی که پیش‌تر آمد اکنون به این موضوع می‌پردازیم که آیا سرشت اندیش سیاسی ایرانشهری بر اساس چه بن‌مایه‌هایی استوار است؟

دیدگاه انتقادی به تاریخچ فکر ایرانشهری

با اختصار توضیحی که در بالا آمد کمابیش برای ما روشن شد که اساساً موضوع دوران جدید بر چه بنیان‌هایی استوار شده است. حال با مبنا قرار دادن مقدماتی که پیش‌تر آمد اکنون به این موضوع می‌پردازیم که آیا سرشت اندیش سیاسی ایرانشهری بر اساس چه بن‌مایه‌هایی استوار است؟ و مهم‌تر اینکه آیا اندیش سیاسی ایرانشهری امکانات نظری برای گذار به دوران «تجدد» را دارد؟ به‌عبارت‌دیگر آیا مواد و مصالحی که در این اندیشه وجود دارد امکان این را می‌دهد که بتوان در دوران جدید و یا عبارتی با «روح زمانه» منطبق شد؟ من برای پاسخ دادن به این پرسش نیاز می‌بینم خواننده را ارجاع دهم به یکی از مقاله‌هایم تحت عنوان «آگاهی از تاریخ مفاهیم در ایران» که قبل‌تر آن را پیش‌درآمدی برای توضیح این بحث نوشته بودم. هرچند اشاره‌هایی که در آن مقاله شده (به لحاظ مضمونی) تفاوت بسیاری با بحث کنونی دارد، ولی اگر خواننده آن مقاله را مطالعه کند، می‌تواند پیوسته درک بهتری از مباحث این نوشتار داشته باشد.

باری آنچه من در جاهای دیگری هم توضیح داده بودم، صاحب سبک طرح اندیش ایرانشهری و امر سیاسی آن منتسب به اردشیر بابکان است، هرچند به دلایل متعددی که وجود دارد او در پیدایش «مجدد» این اندیشه توفیق یافته است. درست است که طرح نظری ایرانشهری به او مربوط می‌شود، ولی باید این موضوع را نیز در نظر گرفت که خاستگاه این اندیشه به دور کیانیان و به پادشاهی همچون «کیخسرو» برمی‌گردد. برای درک بهتر این موضوع باید به پژوهش‌های تورج دریایی در کتاب «ناگفته‌های ساسانیان» مراجعه کرد. این نویسنده در تحقیقات خود به این نتیجه رسیده است که الگوی حکومت ساسانیان برگرفته از دور کیانیان بوده (خواننده به‌هیچ‌وجه نباید کیانیان را به دور هخامنشیان نسبت بدهد، زیرا این دو دوره هیچ رابطه‌ای از حیثت تاریخ اندیشه و عمل با هم ندارند و این اشتباه رایج را نباید مبنا قرار داد). بااینکه این نویسنده مانند سایر محققان خارجی از یک روش آکادمیک و کاملاً سطحی (مثل تطبیق سکه‌نگاری، سنگ‌نگاره و غیره) به نتیج فوق رسیده، بااین‌حال حاصلی که به دست آورده گویای نظر درست اوست؛ چراکه من نیز با دیدگاه و روش متفاوتی که دنبال کردم در غایت به این نتیجه رسیدم که ساسانیان با آگاهی از تاریخ مفاهیم، خود را منتسب به سلسل کیانیان می‌دانستند. در حقیقت پیدایش کیانیان با از بین رفتن نظام سیاسی پیشدادیان در تاریخ ایران حاضر شده است و با دلایل عدیده‌ای که وجود دارد شکی نیست که ساسانیان پیشین تاریخی خود را به این دوره (کیانیان) متصل کرده‌اند. البته این مباحث بسیار پیچیده است و مجال آن در این نوشتار نیست. تنها مقصودم این بود که به خواننده نشان دهم که اردشیر بابکان و همیار او یعنی تنسر (هیربد هیربدان) به اتفاق هم احیاکنند این اندیشه بوده‌اند.

بااین‌حال ما به دوران قبلی که عصر کیانیان باشد فعلاً کاری نداریم، تنها توجه خود را به جهت درک مسائل نظری به دور ساسانیان و به‌ویژه به مؤسس و بنیان‌گذار آن یعنی اردشیر بابکان معطوف می‌کنیم، زیرا آنچه امروزه مباحثه‌ای دربار اندیش ایرانشهری و امر سیاسی آن در محافل فکری مورد توجه قرار گرفته به حدی دچار آشفتگی و عدم فهم دقیق است که لاجرم نیاز است بار دیگر تاریخچ این اندیشه را از حیث خوانش نو به‌اجمال توضیح دهیم. بدیهی است ما با اندیشه‌ای سروکار داریم که پیدایش مجدد آن در تاریخ ایران به تأسیس حاکمیت ساسانیان منجر شد. در حقیقت این اندیشه زمانی در تاروپود فکر ایرانیان رسوخ کرد که دولت قبلی را توسط عصبیت مزدیسنایی سرنگون کردند. از آغاز شکل‌گیری حاکمیت ساسانیان در سرزمین ایران به‌تدریج تاریخ شاهد نوعی تغییر عادت فکری در میان ایرانیان بوده که دست‌کم از زمان برآمدن هخامنشیان تا ایجاد دور ساسانیان سابقه‌ای به این صورت نداشته است. به‌عنوان نمونه در تنسرنامه، مکاتبه‌ای که میان تنسر و گشنسب شاه طبرستان ثبت شده۱ آشکارا گشنسب از اردشیر بابکان بابت انقلابی که در فرهنگ و عادات فکری ایرانیان ایجاد می‌کند انتقادات بسیاری ‌دارد، با این مضمون که چرا اردشیر (مؤسس ساسانیان) سنت اولی ایرانی را بر هم می‌زند. تنسر با استدلال‌هایی که می‌آورد «سنت اولی ایرانیان» را سنتی خودکامه‌پرستی و نظام سیاسی آن را نظامی جور قلمداد می‌کند. در حقیقت از این مکاتبه می‌توان دریافت که پیش از ساسانیان مبنایی به لحاظ سنت و فرهنگ و به‌ویژه نظامی-سیاسی وجود داشته که بعد از چیرگی اردشیر بابکان تمامی آن‌ها دود شد و به هوا رفت. بدین‌سان است که ایران از آن زمان به بعد وارد فصل دیگری از تاریخ خود می‌شود که به نظر من آن فصل و یا به تعبیر دیگر «سنت بابکانی» به‌رغم حمله‌هایی که تاکنون به ایران شده، همچنان تداوم پیدا کرده است. آقای جواد طباطبایی در رسال خود تحت عنوان «خواجه نظام الملک، گفتار در تداوم فرهنگی» به‌روشنی این موضوع را بیان کرده‌اند.

در اینجا لازم می‌دانم به چند نکت مهم اشاره کنم: نخست اینکه چرا فصلی که توسط اردشیر بابکان در تاریخ ایران ورق خورد و به‌رغم گذاری که از مذهب مزدیسنایی به اسلام صورت گرفت، همچنان در عصر زرین فرهنگ ایران ما شاهد نوعی تجدید فرهنگ ایرانشهری به‌ویژه تجدید اندیش سیاسی ایرانشهری هستیم؟ به‌عنوان نمونه در کتابی که مربوط به دیوان سلطان سلجوقی است و اخیراً با عنوان «عتبه الکتبه»۲ چاپ شده، تلویحاً می‌توان گرایش اصولی آن را به اندیش سیاسی ایرانشهری مشاهده کرد. بااین‌همه، من در این نوشتار قصد ندارم از زوایایی مثل سیر تحولاتی که از منظر ترجم آثار پهلوی به عربی و سایر ملاحظاتی که باعث شد تداوم فرهنگی در دور اسلامی میسر شود، بپردازم، زیرا بسیاری از اهل‌تحقیق در این پاره از گزارش‌ها سخن گفته‌اند و در اینجا نیازی به تکرار آن سخنان نیست. تنها به این مطلب تأکید می‌کنم که از آغاز تأسیس دولت ساسانی، نظام الهیاتی مبتنی بر دین مزدیسنایی، محیط ذهن انسان ایرانی را به تصرف خود درآورد. در حقیقت با سیطر ساسانیان بر سرزمین ایران به‌تدریج محیط ذهن انسان ایرانی در اشغال نظام الهیاتی قرار گرفت. در واقع همان‌طور که پیش‌تر نیز گفتم، آن فصلی که در تاریخ ایران ورق خورد، فصلی با روح الهیاتی بود.

به‌عبارت‌دیگر، با ایجاد دور ساسانیان روح الهیاتی بر پیکر ایران حلول کرد. از سوی دیگر وقتی کنستانتین یکم (امپراتور رم) مانند ساسانیان دین (مسیحیت) را در سیاست درآمیخت، این دو قدرت بزرگ آن روزها عملاً «روح زمانه» را تابع اوامر آسمانی کردند؛ یعنی انسان در این دوران به‌وسیل خود، خویشتن را از دامان «من» جدا کرد، درصورتی‌که هر دو دولت پیش از اینکه دین را در سیاست درآمیخته کنند، امور انسانی را به‌واسط ادراک عقلایی می‌فهمیدند. وانگهی این سیر زمانه با تمام فراز و نشیب‌های خود ادامه پیدا می‌کند تا اینکه ساسانیان توسط نیروی اسلام سرنگون می‌شود و مردم پس چندی مقاومت، در غایت پس از طی یک فرایند طولانی محتوی باطنی اسلام را می‌پذیرند و عملاً بخش جدیدی از مفاهیم دینی جانشین بخش‌های کهن در ایران می‌شود. اما صورت مسئله به گونه‌ای که بعدها مشخص شد هیچ‌گاه تغییر نکرد؛ چراکه نه تنها ایرانیان دست از میراث «سنت بابکانی» و عادات فکری آن دوره نکشیدند، بلکه برای سایر اقوام غالب نیز الگویی مثال‌زدنی شدند. البته باز تأکید می‌کنم که «روح زمانه» چون بر مبنای نظام‌های الهیاتی استوار شده بود، به همین دلیل غایت هر دولتی که در این دوران بر سر کار می‌آید، جز شیو سیاسی ساسانیان راه دیگری برای کشورداری نداشت.

به‌عنوان نمونه، تعصبی که در همان نخستین سد تأسیس دولت اسلامی وجود داشت به‌تدریج شأن و حیثیت نظری آن میل پیدا کرد به نظام‌ سلطنتی. منظور از این سخنان دلالت داشتن روش سیاسی ساسانیان است که به نظر من غایت هر دولت دینی در نهایت منتهی می‌شود به همان ساختاری که ساسانیان ایجاد کرده بودند. ابن‌خلدون در جای‌جای کتاب «مقدمه» به‌ویژه در «سیر تحول از خلافت به پادشاهی۳» اشاره‌های ارزنده‌ای کرده است. بنابراین اگر در دور اسلامی عصر زرین فرهنگی پدیدار شد و بسیاری آن را نوزایش ایرانی می‌دانند، نباید تصور کرد که اتفاق خیلی مهمی افتاده است، زیرا در این دوران اکثریت حکام اسلامی به این نتیجه رسیدند که شیو سیاسی الهیات در نزد ساسانیان بسیار با امیال و جلال‌خواهی انسان مطابقت دارد و در نهایت تن دادند به فرهن