پاورپوینت کامل آیا اسلام دینی استثنایی است؟ ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا اسلام دینی استثنایی است؟ ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا اسلام دینی استثنایی است؟ ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا اسلام دینی استثنایی است؟ ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

چرا خاورمیان مسلمان، که برای قرن‌ها گل سرسبدِ تمدن‌های بشری بود، به وضع دردناک امروز افتاده است؟ تاریخ خون‌بار این منطقه، مشخصاً از سقوط امپراتوری عثمانی به این‌سو، وارد دور جدیدی شده است. طی این سال‌ها، مسلمانان مداوماً در حال آزمون نظام‌های رنگارنگ سیاسی بوده‌اند تا شاید به الگویی واقعاً اسلامی از حکومت برسند.

ترجم: میلاد اعظمی‌مرام مرجع:

Atlantic

چرا خاورمیان مسلمان، که برای قرن‌ها گل سرسبدِ تمدن‌های بشری بود، به وضع دردناک امروز افتاده است؟ تاریخ خون‌بار این منطقه، مشخصاً از سقوط امپراتوری عثمانی به این‌سو، وارد دور جدیدی شده است. طی این سال‌ها، مسلمانان مداوماً در حال آزمون نظام‌های رنگارنگ سیاسی بوده‌اند تا شاید به الگویی واقعاً اسلامی از حکومت برسند. بر همین اساس، باید گفت خاورمیانه هیچ‌گاه راه اروپا را طی نخواهد کرد، چون اسلام دینی است متفاوت.

چگونه حوادث مربوط به چهارده قرن پیش هنوز به روابط این دین با سیاست شکل می‌دهند، و این امر برای آیند خاورمیانه چه معنایی دارد؟

آتلانتیک — برای فهم نزاع‌های به‌ظاهر لاعلاج خاورمیانه باید دست‌کم به ۱۹۲۴، سالی که آخرین نظام خلافت رسماً سقوط کرد، بازگردیم. احیای خلافت، یک نهاد سیاسی تاریخی که سنت و شریعت اسلامی بر آن حکم براند، همان تفکری بود که، به تعبیر رضا پانخورست تاریخ‌دان۱، می‌گفت: «اتحاد معنوی امت مسلمان مستلزم تجلیِ سیاسی است.» در بیشترِ سیزده قرن گذشته، تبار مستمری از سیاست «اسلامی» وجود داشته است که مقبولیتی وسیع داشت. حتی جاهایی که نظام خلافت کارا نبود، باز طنین و اطمینان‌خاطر آن به گوش می‌رسید. امور همانی بودند که همیشه بودند و احتمالاً همیشه خواهند بود.

از انحلال خلافت عثمانی بدین‌سو، تقلا برای استقرار یک نظم سیاسی مشروع در خاورمیانه، با شدت‌های متفاوت، فراگیر شده است. دین و نقش آن در سیاست کانون این تقلاهاست. در این معنا، بی‌ثباتی بهار عربی و ظهور «دولت اسلامی» یا «داعش» صرفاً تازه‌ترین جلوه‌های تکراری است از ناتوانی در حل اساسی‌ترین پرسش‌ها دربار اینکه شهروندبودن و دولت‌بودن به چه معناست.

این پرسش هم تازه است و هم قدیمی، پرسشی که در گذشته پاسخی داشت، اما اکنون نه. اسلام در نحو ارتباطش با سیاست دینی متمایز است،‌ و این متمایزبودن را می‌توان تا زمان تأسیسش در قرن هفتم میلادی پی گرفت. اسلام متفاوت است. این تفاوت دلالت‌هایی مهم برای آیند خاورمیانه و نیز آیند جهانی دارد که در آن زندگی می‌کنیم، خواه امریکایی، فرانسوی، بریتانیایی باشیم یا غیره. این سخن که اسلام _به‌مثاب یک کیش،‌ الهیات و عمل_ چیزی می‌گوید که دیگر ادیان دقیقاً بدان نمی‌پردازند ادعایی مسلماً مناقشه‌برانگیز و حتی دردسرساز است، به‌ویژه در بستر تعصب فزایند ضداسلامی در امریکا و اروپا. به‌عنوان یک مسلمان امریکایی،‌ این امر برایم امری شخصی است که نظرات خطرناک دونالد ترامپ دربار اسلام و مسلمانان مرا نگران کشورم می‌کند.۲ بااین‌حال، «استثناگرایی اسلامی» نه خوب است نه بد. فقط هست.

به‌خاطر این استثناگرایی بعید است که خاورمیانه از الگویی غربی، یعنی الگوی نهضت اصلاح دینی و پس از آن روشنگری که مطابق آن دین کم‌کم به قلمرو خصوصی رانده می‌شود، تبعیت کند. اینکه اسلام، دینی کاملاً متفاوت با مبنا و تکاملی کاملاً متفاوت،‌ می‌بایست مسیری شبیه مسیحیت در پیش گیرد فرض عجیبی است. هم ما یکسان نیستیم، اما مهم‌تر از همه چرا باید یکسان باشیم؟

اینکه مسیحیت ظاهراً نسبت‌به شریعت، حکومت و قدرت تردید دارد اتفاقی نیست. در کل، اسلام و مسیحیت اهدافی متفاوت دارند. شریعت، دست‌کم تا حدی،‌ مربوط به شناساندن و کیفر گناه است. اما در واقع تصلیب، عیسی در نتیج عمل نجات‌بخش خود انسان را از بار گناه و ازاین‌رو از بار شریعت آزاد ساخت.

بنابراین،‌ داستان نجات در مسیحیت داستان پیشرفت انسان است که از مراحل مختلف رشد معنوی می‌گذرد. شریعت یهودی یا موسوی شریعتی مشروط بود، برای زمان و مکانی خاص و برای قومی برگزیده،‌ درحالی‌که مسیحیت دینی جهان‌شمول و جاودانه بود. جاشوا رالستون،‌ الهیات‌دان، با تأمل در آثار یوستینِ شهید، از الهی‌دانان نخستین مسیحی۳، می‌نویسد: «مسیحْ شریعت جدید و نهایی است و ازاین‌رو شریعت موسی نسخ می‌گردد… به باور یوستین، خدای اسرائیل آن‌ها را به عهدی جدید و جاودانه وعده داده بود. هدف از شریعت موسی هرگز این نبود که الزامی جهان‌شمول و جاودانه باشد.»

اگر نجات از طریق مسیح و صرفاً از طریق او تحقق می‌یابد، پس چندان نیازی به دولت نیست تا رفتار شخصی و عمومی را سامان دهد جز اینکه صرفاً محیطی مولد فراهم سازد تا افراد فضایل را پرورش دهند و به مسیح مؤمن‌تر گردند. کیفر گناهان دیگر اولویت ندارد، زیرا مسیح به‌خاطر آن مصلوب شد. در تقابلی آشکار، درحالی‌که الهی‌دانانی نظیر مارتین لوتر دیالکتیکی مشهور بین ایمان و اعمال نیک صورت بستند، در اسلام ایمان و عمل عمیقاً هم‌بسته‌اند. ایمان غالباً از طریق رعایت شریعت اظهار می‌گردد. عدم‌تبعیت از شریعت اسلامی بازتابی است از فقدان ایمان و بی‌میلی مؤمن به تسلیم‌شدن در برابر خداوند. نجات بدون رعایت شریعت میسر نیست. این نگاه دلالت‌هایی برای ماهیت دولت اسلامی دارد. اگر تبعیت از شریعت _برای مثال، منع مصرف الکل و زنا، روزه‌داری و پنج بار در روز نمازخواندن_ پیش‌شرطی برای نجات است، پس رهبران سیاسی و روحانیون هر دو موظف به امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر هستند، نقشی که به درجات مختلف در تمام عصر پیشامدرن داشتند.

اما واقعاً حوادثی که چهارده قرن پیش اتفاق افتاده می‌تواند برای یک وضعیت نامطلوب جدید این‌همه مهم باشد؟ اخیراً در یک شام شکرگزاری که با خانواده و دوستان در کالج برین‌مایر پنسیلوانیا داشتم، تعجب کردم که این حوادث هنوز چقدر مهم‌اند. هشت نفر بودیم و همه مسلمان، با زمینه‌ها و میزان تعهد دینی متفاوت. پس از صرف یک وعد حسابی از بوقلمون، پور سیب‌زمینی، گریوی و استافینگ، دیدیم دربار بلای تروریسم و مسئولیت مسلمانان صحبت می‌کنیم که باید دربار آن چیزی بگویند و کاری بکنند. چیزی نگذشت که وارد بحثی دربار یزید، دومین خلیف سلسل بنی‌امیه، شدیم که حسین (ع)، نو پیامبر،را در قیام کربلا در قرن هفتم کشت و سر بُرید. این واقعه شبیه زخمی باز بود و ما باری دیگر، همچون بسیاری دیگر پیش از ما، کوشیدیم تبیین کنیم که چرا و چگونه چنین اتفاق دهشتناکی رخ داد. آن‌ها اهل‌بیت پیامبر بودند، گوشت‌وخون ایشان. بااین‌حال، حسین و تمام یارانش قتل‌عام شدند و بدنشان چهل روز بر زمین ماند تا بپوسد.

این امر بی‌شباهت با دیگر پرسش‌هایی نبود که آن روز از خودمان دربار ظهور داعش، جنگ داخلی و خون‌ریزی ظاهراً بی‌پایان می‌پرسیدیم: چگونه مسلمانان می‌توانند با هم چنین کنند؟ قیام کربلا فقط یک نمونه است. ما دربار عمر، ابوبکر، عثمان و علی (ع)، نزدیک‌ترین صحاب پیامبر و رهبران امت اسلامی سخن گفتیم که مسلمانان تقوا و صلابت آن‌ها را می‌ستایند. ابوبکر، خلیف نخست، در کهن‌سالی درگذشت، اما هر سه خلیف بعدی به دست مسلمانان ترور شدند. وقتی بلند شدیم و به ساندی اسکول رفتیم (بله، مسلمانان امریکایی ساندی اسکول هم می‌روند)، ابوبکر، عمر و امام علی برایمان نه شخصیت‌هایی تاریخی، بلکه بخشی از حیات ما بودند و یادآور تاریخی شکوهمند و نیز قتل‌های خانمان‌براندازی که می‌توانست آن تاریخ شکوهمند را خدشه‌دار سازد.

عصرِ به‌اصطلاح خلفای راشدین چندان طول نکشید، اما شماری از دیگر «اعصار طلایی» اسلامی، که مدتی مدیدتر شکوفا ماندند، پس از آن عصر روی کار آمدند. خلافت عباسی، با پایتخت پرتکاپوی خود، بغداد، یکی از موفق‌ترین امپراتوری‌هایی بود که جهان تا آن زمان دیده بود. این امپراتوری از قرن هشتم تا سیزدهم میلادی بالید و دستاوردهایی بی‌سابقه در علم، پزشکی و فلسفه داشت. خیل دانشجویان اروپایی به دانشگاه‌های مسلمانان سرازیر شدند به امید اینکه زیر نظر بزرگ‌ترین پزشکان، متفکران و متکلمان جهان به تحصیل بپردازند. مسلمانان کنونی، به‌ویژه در جهان عربی‌زبان، درگیر مباحثات شدیدی دراین‌باره شده‌اند که با این زیرمتن تاریخی چه اشتباهی رخ داد.

در مجموع، وضعیت غم‌انگیز خاورمیانه پذیرش این حقیقت را دشوار می‌سازد که در بیشتر چهارده قرن گذشته امور زیادی بود که عرب‌ها و مسلمانان می‌توانستند بدان ببالند. این ناهمخوانی آزاردهنده است. این افول غالباً با نوعی تقدیرگرایی کلامی توجیه می‌شد. آیا این افولْ نوعی کیفر الهی بود؟ پس از قرن‌ها غلبه، امپراتوری‌های مختلف اسلامی با ظهور اروپای روبه‌رشد کم‌کم به حاشیه رفتند.

سپس بلای استعمار فرارسید، زمانی که بیشتر جهان اسلام به‌صورت مستقیم و غالباً وحشیانه تحت‌الحمای اروپا شد. استقلال صعب‌الوصول پرتوِ امیدی بر سد بیستم افکند، اما وعد ملی‌گرایی سکولار، با ظهور ملت‌هایی جوان که رو به‌سوی دیکتاتوری داشتند، در نهایت ناکام ماند. احتمالاً خداوند مسلم