پاورپوینت کامل انوار حکمت ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انوار حکمت ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انوار حکمت ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انوار حکمت ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

با نام و چهره و شخصیت استاد عبدالله انوار نخستین‌بار در ۱۲ آبان ۱۳۷۲ در منزل زنده‌یاد دکتر امیرحسین آریانپور آشنا شدم. استاد عبدالله انوار از میان ده‌ها دانشمند و عالمی که افتخار آشنایی و فضل مصاحبت با آنان را داشته‌ام تنها کسی است که نخستین دیدار با او درست مقارن بود با اول‌بار شنیدن نام او و نیز پی بردن به بی‌کرانگی فضل و وسعت آگاهی این حکیم دوران معاصر.

با نام و چهره و شخصیت استاد عبدالله انوار نخستین‌بار در ۱۲ آبان ۱۳۷۲ در منزل زنده‌یاد دکتر امیرحسین آریانپور آشنا شدم. استاد عبدالله انوار از میان ده‌ها دانشمند و عالمی که افتخار آشنایی و فضل مصاحبت با آنان را داشته‌ام تنها کسی است که نخستین دیدار با او درست مقارن بود با اول‌بار شنیدن نام او و نیز پی بردن به بی‌کرانگی فضل و وسعت آگاهی این حکیم دوران معاصر. دکتر امیرحسین آریانپور او را به‌عنوان «دانشمند بسیار برجسته و رفیق گرانقدر خود» به میهمانان آن روز منزلش معرفی کرد. دیدار بعدی خاطره‌انگیزم با استاد انوار در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و در بزرگداشت دکتر شریعتی دست داد. در آن محفل بر بخشی از سخنان دکتر یاحقی در ستایش از دکتر شریعتی انتقاد کردم و استاد انوار، با نهایت شجاعت بیان به طرفداری من آمد و بسیار عالمانه بر خطاهای نابخشودنی دکتر شریعتی انگشت تأکید گذاشت و کوتاه هم نیامد. زمانی هم که سرگرم تصحیح کتاب راهنمای سفرا (نوشته میرزاعلی‌خان امین‌الدوله) بودم و در حل پاره‌ای از مشکلات متن و خواندن کلمات فرانسوی تحریریافته به خط شکسته‌نستعلیق، در نهایت درماندگی و بی‌کسی درمانده بودم، حوصله و روی گشاده استاد انوار گره‌ها را گشود و مرا از مرتکب شدن خطای خردسوز و بر باد دهند آبرو مصون داشت. من در عمرم دانشمندان و فضلای بسیاری دیده‌ام. از هر دستی و طبقه‌ای، دانشگاهی و غیردانشگاهی… بدون اغراق و مبالغه می‌گویم مانند استاد عبدالله انوار به شمار انگشتان یک دست ندیده‌ام. بیش از این، نمی‌دانم و نمی‌توانم در وصف او بگویم.

وَ اِن َّ صَخرا ً لَتَأتَمُّ الهُداهُ بهِ

کَأَنّهُ عَلَم فی رَأسِهِ نارُ

تُماضِر بن عَمرو خَنساء (درگذشته ۴۴ هجری قمری)

«صخر» پیشوای راهجویان و قاصدان است. گویی کوه بزرگی است که آتشی بر سر دارد.

یکی از پرسش‌های همیشگی‌ام که وسوسه‌گری‌های آن مخصوصاً به هنگام مطالع بعضی از نوشته‌ها برهم‌زنند آرامش‌ام هم بوده این است: اگر در ایران، دارالفنون در دور ناصری تأسیس نمی‌شد و نظام آموزش و تعلیم و تربیت از شیو سنتی که موافق «ذوق و دلخواه معلم و متعلم» بود به شیو متجدد و متکثرگرا درنمی‌آمد و تحصیل علم بر اساس اجرای برنامه‌های آموزش فراگیر و نظام تعلیم و تربیت رسمی و دولتی برای طالبان علم، حکم اجبار و الزام نمی‌یافت و به تبع آن، فرهیختگی و دانایی و طی‌طریق از مجهولات به معلومات، ارزش‌گذاری رسمی و منوط به سنجش نمی‌شد و در یک کلام کیفیت حالات ذهنی و روحی و عقلانیت و بلوغ فکری و مراتب ترقی، با نمره و رتبه و گواهی تأیید یا رد به بیان نمی‌آمد و قرار نبود که سیر آموزش در کشور در اولین و کمترین فرصت به «نتیج سنجشی» منجر شود (با بیان عددی مثلاً از ۱ تا ۲۰ یا با بیان «توصیفی و برتر» مثلاً: عالی و ممتاز، یا با وضع ملاک اداری و اسناد تأییدی مانند دیپلم و لیسانس و…) وضع ما امروز در حیط علوم انسانی چگونه بود؟ (چه از نظر شیو آموزش و چه از جنب دستاوردهای علمی و فرهنگی و تربیتی). گمان می‌کنم یافتن پاسخ دقیق و روشن و قانع‌کننده برای این پرسش، در رفع بسیاری از معضلات فرهنگی و اجتماعی و تربیتی راه‌گشا خواهد بود. فارغ از اینکه بخواهم با قطعیت یا با تردید پاسخی برای این پرسش مطرح کنم، مایلم در ماهیت و نتیج این نوع نظام آموزشی، کمی تأمل کنم. این نظام آموزشی که روح «دیکته کردن و الزام» در پیکر آن دمیده شده اساساً ماهیت «تکلیف یا رفع‌تکلیف» داشته است. هر پدیده‌ای هم (اعم از آموزشی یا فرهنگی یا تربیتی و اجتماعی) که از این ویژگی‌ها برخوردار باشد، سرکوبگر سلایق و محدودکنند آزادی‌ها و در یک کلام «کشند نبوغ و استعداد و تمایل‌ها»ست. پویایی و شکوفایی هر جامعه‌ای هم بدون تردید در تمام ارکان خود، در گرو احترام به نبوغ و استعداد و تمایل افراد آن جامعه است. به یک معنی شاید بتوان گفت، اگر شیو نظام آموزشی به‌گونه‌ای باشد که در آن، استاد و شاگرد، ناچار باشند مفاهیم و موضوعاتی را تدریس کنند و فراگیرند که هیچ متناسب ذوق و علاق آنان نباشد، لزوم وضع چنین موضوعاتی را هم در نظام آموزشی به‌درستی و به‌روشنی ندانند و تأسف‌بارتر اینکه از یادگیری و یاد دادن و گسترش آن موضوعات هم چندان بهره‌ای در حوز نظر و عمل نبرند می‌توان گمان کرد که این نظام آموزشی، چه بسا اصلی‌ترین عامل رکود فرهنگی، تنزل اخلاقی و انحطاط شعور و مانع رشد آگاهی‌هاست. از طرفی هم باید به یاد داشت که مهم‌ترین اصل در کسب هر معرفتی و اندوختن هر توشه‌ای، اعتقاد قلبی داشتن و عشق برآمده از سویدای درون به «دانستن و فهمیدن» در دل کسی است که به این راه قدم خواهد گذاشت. شیو نظام جدید آموزش یا نظام آموزش متکثرگرا (که بر اساس الزام آموزش مواد درسی متنوع و چه‌بسا نامرتبط باهم سامان‌ یافته) در مواضعی بسیار اعتنایی به این مسئل مهم نکرده است. بسیاری از شیوه‌ها و موضوعات ِ این آموزش، بر اساس تصور