پاورپوینت کامل فــرمانـروایـان فـارسـی پـرور دکــن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فــرمانـروایـان فـارسـی پـرور دکــن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فــرمانـروایـان فـارسـی پـرور دکــن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فــرمانـروایـان فـارسـی پـرور دکــن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

کتیبه های فارسی که در بیشتر بناهای دوران قطب شاهیان دیده می شود و نیز عبارات فارسی سنگ قبرهای قلعه گلکنده نشان گر گستردگی بسیار زیاد زبان فارسی و نفوذ آن به تمامی امور روزمره زندگی مردم آن دوران است.

کتیبه های فارسی که در بیشتر بناهای دوران قطب شاهیان دیده می شود و نیز عبارات فارسی سنگ قبرهای قلعه گلکنده نشان گر گستردگی بسیار زیاد زبان فارسی و نفوذ آن به تمامی امور روزمره زندگی مردم آن دوران است. به ویژه در دوران ابراهیم قلی قطب شاه که سلطانی ادب دوست بود زبان فارسی، زبان رسمی بود و امور دیوانی با زبان فارسی انجام می شد و در این دوره کتاب های پرارزشی در زمینه های گوناگون مذهبی و تاریخی و فلسفی به این زبان نگاشته شده است.

***

تاریخچه حیدرآباد

شهر «حیدرآباد» مرکز ایالت دکن هند و در جوار قلعه گلکنده برای سده های پیاپی پایتخت سلاطین قطب شاهی و آصفجاهی بوده است. این شهر را در حدود سال های ۹۱-۱۵۹۰ م «محمدقلی قطب شاه» پنجمین حاکم دودمان قطب شاهی که در سال ۱۵۸۰ م و در پانزده سالگی به سلطنت رسید بنیان گذاشت. در مورد وجه تسیمه شهر گمان نزدیک به یقین این است که «بنا به ارادت قطب شاهیان به امام علی(ع)(حیدرکرار) این شهر «حیدرآباد» نامیده شده است(کرمی،۴۸:۱۳۷۲) به ویژه که در اغلب منابع قطب شاهی از امیرمؤمنان (ع) با عنوان «حیدر» یا «حیدرکرار» نام می برند و این امر این گمانه زنی را تقویت می کند ولی مأخذ مستند تاریخی برای این گفته در دست نیست و مورخان برای نام گذاری «حیدرآباد» نکات دیگری را نیز مطرح کرده اند. از جمله ملامحمد قاسم هندوشاه متخلص به «فرشته» مورخ معاصر محمدقلی قطب شاه از بنای «حیدرآباد» به عنوان ثمره عشقی پرشکوه یاد می کند و می نویسد: «آن قطب فلک اجلال در اوائل پادشاهی بر… «بهاگ متی»(دختری زیبا از روستای چیچلام

Chichelam

) عاشق شده هزار سوار ملازم او گردانیده تا به طریق امرای کبار به دربار آمد و شد می نموده باشند و در آن ایام چون از زبونی آب و هوای «گلکنده»، خلایق متنفر و پراندوه بودند، قطب شاه در چهار کروهی بلده مذکور شهری که در تمامی هندوستان شرقاً و غرباً و جنوباً و شمالاً مثل آن در لطافت و صفا هرگز یافت نمی شود بنا نموده دارالملک خود ساخته موسوم به «بهاگ نگر» گردانید و در آخر از آن نام پشیمان گشته موسوم به «حیدرآباد» ساخته لیکن در میان خلایق مشهور به «بهاگ نگر» است نه «حیدرآباد» … و منازل پادشاهی به نوعی ساخته و پرداخته شده است که مسافران اقلیم سبعه قرین آن در هیچ مُلک نشان نمی دهند…» (هند و شاه، ۱۲۸۱ ق، ج ۲: ۱۷۳)

مآخذ تاریخی دیگر تسمیه «حیدرآباد» را از واژه «حیدرمحل» دانسته و معتقد اند که حیدرمحل لقبی بوده است که پس از ورود بهاگ متی مذکور به حرم سرای شاه به وی داده شده و از این رو، نام «بهاگ نگر» به «حیدرآباد» تغییر یافته است (۱۹۹۱:۱۶,

Alikhan

) بعضی مآخذ تاریخی نیز از زنی به نام «بهاگراتی» مادر محمدقلی قطب شاه نام برده اند و معتقد اند که «بهاگ نگر» مشتق از «بهاگراتی» است. نکته دیگری که مورد توجه قرارگرفته این است که «بهاگ نگر» صورت تحریف شده ای از کلمه «باغ نگر»(

Bhagh Negar

) به معنی شهر باغ ها است و این نام به علت سرسبزی و وفور باغ های پربار در این ناحیه به این شهر داده شده بود.

بی گمان موضوع «بهاگ متی» بیشتر به افسانه شبیه است چون از نظر تاریخی جای تردیدی باقی نیست که «محمدقلی قطب شاه دختر شاه میرزای اصفهانی(را) که از سادات صحیح النسب طباطبائی بود و سال های فراوان امیر جملگی(وزارت) ابراهیم قطب شاه به او تعلق داشت به عقد نکاح درآورد»(هند و شاه، همان: ۱۷۲) و از همین ازدواج است که «حیات بخشی بیگم» یعنی تنها فرزند محمدقلی قطب شاه که از زنان نام آور این دودمان است زاده شد. همان دختری که بعدها «شاه عباس والی ایران یکی از معتمدان درگاه خود را به دکن فرستاده صبیه فرمانده تلنگ(محمدقلی قطب شاه) را جهت ازدواج و همبستری یکی از اولاد امجاد خود خواستگاری فرمود»(همان: ۱۷۴) ولی گویا این ازدواج سرنگرفت چون «حیات بخشی بیگم» به عقد پسرعموی خود که بعدها به نام «سلطان محمد قطب شاه» معروف شد درآمد.

از سوی دیگر می دانیم که محمدقلی قطب شاه از معماران ماهر روزگار خود بوده است و یکی از عموهایش «حیدرقلی» نام داشته و شاید در نام گذاری «حیدرآباد» این نام مورد نظر وی بوده باشد. به هر رو می توان گفت که «حیدرآباد» در روزگار خود از شهرهای سرسبز و فرح بخش و پررونق هند بوده است.

شیعیان قُطُب شاهی

شیعیان قطب شاهی سلسله ای ایرانی بودند که توسط سلطان قلی همدانی از ترک های بهارلو و از نوادگان قرایوسف و اسکندر(پادشاهان شیعه قراقویونلو) در قلعه گلکنده در یازده کیلومتری غرب حیدرآباد کنونی(مرکز ایالت آندراپرادش هند) تأسیس شد. وی که از سرداران بزرگ محمدشاه سوم بهمنی بود در ۱۴۶۳م از سوی وی به سمت حاکم دکن منصوب شد و لقب قطب الملک گرفت. پس از فروپاشی حکومت بهمنیان یعنی شاهان فارسی زبان افغانی در بیدر، و هم زمان با پادشاهی شاه اسماعیل یکم صفوی، قطب الملک در ۱۵۱۸م استقلال خود را در گلکنده اعلام داشت و سلسله قطب شاهیان را بنا نهاد که تا ۱۶۸۷ دوام آورد. سلطان قلی قطب شاه پس از جلوس شاه اسماعیل صفوی بر تخت سلطنت ایران، «در خطبه، نام آن حضرت را مقدم بر اسم خود گردانیده و نام اصحاب ثلث(خلفای سه گانه) را به تدریج و مرور از خطبه ساقط ساخت….»(هند و شاه، همان : ۱۶۸) و همین امر به نزدیکی قطب شاهیان با دربار ایران و شاهان شیعه صفوی انجامید.

پس از سلطان قلی قطب شاه، فرزندانش جمشیدقلی(۵۰-۱۵۴۳م) و ابراهیم قلی(۸۰-۱۵۵۰م) به حکومت گلکنده در دکن دست یافتند. ابراهیم قلی که مدت سی سال حکومت کرد از امیران با تدبیر این سلسله شمرده می شود که به بازسازی قلعه گلکنده پرداخت و مدارس و مساجد بیشتری در آن ساخت و در شکست دادن امپراتوری هندوی رام راج با سایر امرای مسلمان هند شرکت کرد.(کرمی، ۴۷:۱۳۷۳)

معروف ترین فرمانروای این سلسله محمدقلی، قطب شاهِ پنجم فرزند ابراهیم قلی است که از ۱۵۸۰ تا ۱۶۱۲م به مدت ۳۲ سال حکومت کرد و دوران وی دوره اوج و بالندگی قطب شاهیان به شمار می رود. از مهم ترین اقدامات او بنای شهر فعلی حیدرآباد در آغاز هزاره دوم هجری در نزدیکی قلعه گلکنده بود.

وی در دوران حکومت خود به ترویج زبان فارسی در منطقه دکن اهتمام ورزید و خود به زبان های تلگو و فارسی شعر می گفت تا آنجا که او را مؤسس ادبیات دکنی به شمار آورده اند. او سنن بومی و محلی را ارج فراوان می گذاشت و موفق شد که نوعی عطوفت و رابطه قلبی میان مسلمانان و مردم بومی دکن ایجاد کند. وزیر اعظم او میرمحمدمؤمن استرآبادی از امرای دربار صفوی بود که بعدها به گلکنده کوچید. در زمان محمدقلی قطب شاه روابط سیاسی میان ایران و دکن بسیار نزدیک بود و سفیرانی از دربار ایران به دکن آمدند و او نیز سفیران چندی را به دربار شاه عباس صفوی گسیل داشت. سلطان محمد قطب شاه برادرزاده محمدقلی، ششمین فرمانروای دکن از سلسله ایرانی تبار و شیعه مذهب قطب شاهی است که در ۱۶۱۷م بزرگ ترین مسجد جنوب هند را به نام «مکه مسجد» در حیدرآباد بنا کرد. وی در ترویج مذهب تشیع و زبان فارسی در دکن اهتمام بسیار کرد و قصاید و اشعار زیادی در مدح اهل بیت از جمله سیدالشهدا و حماسه کربلا سروده است. در زمان او نیز روابط سیاسی و اعزام سفرا میان ایران و دکن برقرار بوده است.

پسر وی عبدالله قطب شاه که در ۱۲ سالگی به حکومت رسید مدت ۴۶ سال فرمانروایی کرد و در دوران وی قلمرو قطب شاهیان گسترش بیشتری یافت ولی با فشار شاه جهان امپراتور مغول هند او ناچار شد نام امامان و پادشاه ایران را از خطبه های نماز حیدرآباد حذف کند. با این همه روابطش با دربار ایران بسیار صمیمانه بود و مبادله سفرا میان دو کشور ادامه یافت. از این دوره فشار دربار دهلی برای سرنگونی خاندان شیعه مذهب قطب شاهی آغاز شد و رفته رفته شدت گرفت و قلعه گلکنده دو بار در سال های ۱۶۵۶م و ۱۶۸۷ به محاصره سپاهیان دربار دهلی در آمد و سرانجام در ۱۶۸۷م یعنی در دوران حکومت ابوالحسن تاناشاه داماد عبدالله قطب شاه این قلعه به تصرف سپاهیان اورنگ زیب درآمد و سلسله شیعه قطب شاهی دکن برچیده شد. تاناشاه بقیه عمرش را در زندان و تبعید به سربرد و در ۱۷۰۰م در زندان درگذشت. پس از تاناشاه امرای متعددی از سوی دربار دهلی برای فرمانداری دکن منصوب شدند تا اینکه نوبت به خاندان آصف جاهی رسید(الهی، ۱۳۸۱: ۵۴-۴۱) .

رواج زبان و ادبیات فارسی در دکن

کتیبه های فارسی که در بیشتر بناهای دوران قطب شاهیان دیده می شود و نیز عبارات فارسی سنگ قبرهای قلعه گلکنده نشانگر گستردگی بسیار زیاد زبان فارسی و نفوذ آن به تمامی امور روزمره زندگی مردم آن دوران است. به ویژه در دوران ابراهیم قلی قطب شاه که سلطانی ادب دوست بود زبان فارسی، زبان رسمی بود و امور دیوانی با زبان فارسی انجام می شد و در این دوره کتاب های پرارزشی در زمینه های گوناگون مذهبی و تاریخی و فلسفی به این زبان نگاشته شده است.

شاهان قطب شاهی مانند جمشیدقلی(پسر سلطان قلی که مدت کوتاهی حکومت کرد) و محمدقلی قطب شاه به زبان فارسی شعر می گفته اند و اشعار آنها هنوز باقی است. نمونه ای از اشعار فارسی محمدقلی قطب شاه را که دوران حکومت ۳۲ ساله وی را دوره اوج زبان و ادبیات فارسی در دکن شمرده اند، در زیر می آوریم:

ساقی بیار باده که فصل بـهار شــد

صحن چمن ز آب و هوا لاله زار شد

ما اقتدا به شرب مدام تـو کرده ایـم

پر کن پیاله را که زمان خمار شـد

چشم فلک ز رشک مقیمان بزم تـو

چون دیده صراحی می اشکبار شد

هر جرعه ز زهر غضب نوش کرده ام

از دست آن نگار، مرا سازگـار شد

کردیم از رقیب نهان راز دل چه سود

زان یک نگاه راز مرا آشـــکار شـد

اکنون کند کناره زمن ناصحا چودید

کین صید دل به دست غم او شکار شد

بر وعده وصال، دلت خوش کن ای حبیب

چون قطبشه ز هجر رخت بی قرار شد

(رضوی، ۱۳۵۷ ق)

دربار سلطان محمد قطب شاه نیز محل گردهمایی دانشمندان و فاضلان و شاعرانی بود که از فارس، خراسان، عراق و شمال هند به دکن آمده بودند. از جمله میرمؤمن استرآبادی، محمدبن خاتون عاملی، علی بن طیفور بسطامی، حسن بن علی الفرسی، محمدامین شهرستانی و …

خود سلطان محمد که دارای طبع شعر بوده اشعار فارسی و اردو با تخلص «سلطان» و «ظل الله» می سروده که بعضی از اشعار فارسی وی هنوز باقی است: از جمله

لاله رویان زغـم دهـر نجاتم دادنـد

وز شراب لب خود آب حیاتم دادند

تلخ کامیم شده دور که شیرین دهنان

از شکرریزی لب، طرفه نباتم دادند

تازه تر از ارمم، سبزتر از گلشن حسن

رنگ و بویی ز بهارت به زکاتم دادند

(رضوی، همان: ۷۷)

در دوران عبدالله قطب شاه برگزاری مراسم میلاد پیامبر اسلام مورد تأکید بسیار بوده است و این مراسم در فضای دلگشای میدانی که در جنوب قصر کوه پیکر دادمحل قرارداشت برگزار می شد.

«در شب آخر این سور پر سرور سفره عامی در میدان دادمحل می کشند و خواص و عوام طبقات اسلام در آن مقام جمعیت زیادی نموده تناول می نمایند و تمام اطراف میدان را در آن شب چراغان می کنند و آتش بازی بسیار در اندرون دولت خانه و بیرون می سوزانند و آن شب تا صباح داد عیش و عشرت می دهند و هنگام رقص و ساز را تا طلوع آفتابِ جهان تاب گرم می دارند …. و مدت دوازده روز و شب این سرور پر سرور امتداد می یابد و محاسبان دفتر شاهی اخراجات این جشن و میزبانی را سی هزار هون به قید قلم درمی آورند»(شیرازی، ۱۳۶۱ق: ۶۷).

جشن نیمه شعبان که مسلمانان شبه قاره آن را شب برات می نامند نیز با جلال و شکوه خاصی در دوران قطب شاهیان برگزار می شده است. به نوشته شیرازی:

«از آداب حمیده و رسوم پسندیده….سلطان عبدالله قطب شاه… جشن لیله البرات است که ولادت با سعادت امام منتظر قائم… در این شب اتفاق افتاده و آن حضرت از غایت خلوص اعتقاد و ولا و نهایت تشیع و ولو به دودمان خیرالمرسلین و عترت امیرالمؤمنین … در تعظیم و تکریم این شب مبالغه بسیار دارند و آن را ثانی شب قدر و تالی روز عید گردانیده است…»(شیرازی، همان :۲۷۳)

مراسم عزاداری خاندان پیامبر و به ویژه عزاداری مُحرم در دکن از دوران حکومت احمدشاه بهمنی که به مذهب تشیع گروید و از مریدان خواجه گیسودراز(سید محمد حسینی) بود آغاز و در دوره های دیگر ادامه یافت و امروزه نیز با شکوه خاصی برگزار می شود.

به نوشته شیرازی، شاهان قطب شاهی در برگزاری و نمایش «قصه شهادت شهدای کربلا و گرفتاری سراپرده نشینان حرم محترم آن زبده آل عبا و محروم ماندن ز یار و مددکار در آن صحرای پرکرب و بلا» اهتمام و کوشش وافری داشتند(همان: ۴۹) مرثیه ای که سلطان محمد قطب شاه در وصف شهدای کربلا سروده یکی از زیباترین و جان گدازترین مراثی سروده شده در مورد حماسه عاشورا است.

بناهای قطب شاهیان

قطب شاهیان بیشتر بناهای خود را در جنوب رودخانه «موسی»(

Musi

) ساخته اند و این قسمت که بعدها با دیواری به طول ده کیلومتر محصور شده است قسمت قدیمی شهر حیدرآباد به شمار می رود. یکی از قصوری که «محمدقلی قطب شاه» در این شهر ساخت قصری موسوم به «خدادادمحل» بود که از نظر عظمت خود شگفتی همه بیگانگان را برمی انگیخت. این قصر که محل اقامت شاه و درباریان بود از بناهای رفیع بزرگ دوره قطب شاهیان به شمار می رفت که هفت طبقه داشت و هر طبقه به نام یکی از امامان شیعه نام گذاری شده بود. طبقه هفتم که بالاترین طبقه بود «الهی محل » نام داشت و بقیه طبقات به ترتیب از بالا تا پائین با عناوین «محمدی محل»، «حیدری محل»، «حسنی محل»، «حسینی محل»، «جعفری محل» و «موسوی محل» نام گذاری شده بود. از این بنا که اشعار بسیاری در وصف آن سروده شده است اکنون اثری در دست نیست(۱۹۵۶:۳۴۹و

Siddiqui

)

مکه مسجد

یکی دیگر از بناهای عظیم قطب شاهیان در حیدرآباد که امروزه باقی مانده «مکه مسجد» است که از بزرگ ترین و معظم ترین مساجد هند و جنوب آسیا به شمار می رود در تمام ساعات شبانه روز بر روی نمازگزاران باز است. از آنجا که بخشی از این بنا با مصالح آورده شده از مکه ساخته شده و گویا توسط «اورنگ زیب» «مکه مسجد» نامیده شده است. سنگ بنای این مسجد را سلطان محمد قطب شاه نهاده که گویند از دوازده سالگی تا آن هنگام نمازش هرگز قضا نشده بود. گفته اند در دوران قطب شاهیان هفتصد مسجد کوچک و بزرگ در حیدرآباد هند ساخته شده است که از جمله آنها می توان از مساجد حاجی کمال، رحیم خان، صالحه بیگم، تولی، قطب عالم، میان مشک، خیرت آباد، سکندرآباد، افضل گنج و مشیرآباد نام برد.

ساختمان دیگر قطب شاهیان در حیدرآباد «دارالشفاء» است که در واقع بیمارستان رایگان بوده در آن با طب یونانی درمان می کردند و دارای پزشکان یونانی، ایتالیائی و ایرانی بوده است. در گوشه حیاط دارالشفاء عاشورخانه ای ساخته شده که در آن علم حضرت زین العابدین(ع)، علم حضرت زینب(ع) و علم حضرت سکینه(ع) قراردارد»(کرمی، ۱۵۵:۱۳۷۳)

از بناهای دیگر این دوره دریاچه و سد «حسین ساغر

Housain Sagar

» است(سدهای مخزنی را در دکن ساغر می گویند که در واقع همان جام آب است) که در زمان ابراهیم قلی قطب شاه به دست «حسین شاه ولی»(شاید از اعقاب شاه نعمت الله ولی) بر روی یکی از شعب رودخانه «موسی» که از میان شهر می گذرد ساخته شده است و در قلب «حیدرآباد» بر سر راه «سکندرآباد»(از بناهای سکندر جاه، نظام سوم) قراردارد. آرامگاه سلاطین قطب شاهی نیز(به جز اولین و آخرین آنها) در منطقه وسیعی در کنار قلعه «گلکنده» واقع شده و مزار هر یک از سلاطین این سلسله گنبد و بارگاهی جداگانه دارد. این بناها که از آثار ارزشمند معماری دوران قطب شاهی است، دارای گنبدهای رفیع و منارهای بسیار زیبا با کتیبه های فارسی است.

چهار منار

برج دو طبقه بسیار زیبائی به نام «چهارمنار» که امروزه(مانند برج ایفل پاریس) مظهر شهر «حیدرآباد» به شمار می رود نیز از بناهای محمد قلی قطب شاه است که بنا به قول مشهور در محل زادگاه «بهاگ متی» معشوق او بنا شده است و در چهارگوشه بام آن چهار منار مرتفع و زیبا ساخته اند و از این رو به «چهارمنار» معروف شده است.

«دایره میرمؤمن» که در اصل مزار «میر محمد مؤمن استرآبادی» وزیر ایرانی محمدقلی قطب شاه است امروزه از مزارات و گورستان های شیعیان در شهر حیدرآباد به شمار می رود. مدتی پس از برچیده شدن قطب شاهیان، منطقه دکن و حیدرآباد به دست خاندان مسلمان دیگری به نام «آصف جاهیان» سپرده شد که تا استقلال هند بر این منطقه حکمرانی داشتند.

اسامی سلاطین قطب شاهی و مدت حکومت هر یک

آصف جاهیان

دودمان آصف جاهی که «نظام»های دکن نیز نامیده می شوند سلسله ای مسلمان بود که سال ها پس از انقراض قطب شاهیان، در شهر حیدرآباد مستقر شده و هفت نسل از افراد این خانواده(با پسوند علی خان) تا سال ۱۹۵۶ که ایالات هند بر مبنای زبانی تقسیم بندی شدند فرمانروای منطقه دکن(آندراپرادش) بودند. این خاندان همچنین به علت پای بندی و تعصب به مبانی مذهبی و علاقه به مذهب شیعه و زبان فارسی روابط خوبی با پادشاهان ایران به ویژه قاجارها و پهلوی برقرارکردند.

جد اعلای خاندان آصف جاهی، خواجه عابد الیاس قلیچ خان از نوادگان شیخ شهاب الدین سهروردی و در اصل از اهالی علی آباد سمرقند در ازبکستان کنونی بود که در سال های ۵۵- ۱۶۵۴م هم زمان با سلطنت شاه عباس یکم صفوی و کمی پیش از نخستین حمله اورنگ زیب به دکن در سر راه خود به مکه سفری به هند کرد و به دربار اورنگ زیب امپراطور گورکانی هند راه یافت و از لشگریان بلندپایه وی شد. در سال ۱۶۸۷م هنگام فتح قلعه گلکنده به دست اورنگ زیب که به سلطنت قطب شاهیان شیعه مذهب پایان بخشید وی رشادت و شجاعت بی مانندی از خود نشان داد ولی در همین نبرد به شدت زخمی شد و پس از سه روز درگذشت.

نظام الملک

میرقمرالدین بهادر که بعدها به «نظام الملک آصف جاه» ملقب شد فرزند میرشهاب الدین نواده خواجه عابد قلیچ خان بود که با وصلت پدرش با دختر نواب سعدالله خان صدراعظم شاه جهان به دنیا آمد و در بیست سالگی به سرداری سپاه گورکانیان هند رسید و در سال ۱۷۲۴م شاید به پاس دلاوری ها و خدمات جد خود در فتح گلکنده به حکمرانی دکن منصوب شد و قدرت زیادی در این منطقه به هم رسانید. با ورود نیروهای انگلیسی و فرانسوی به هند و آغاز استعمار این منطقه قدرت دربار دهلی رفته رفته رو به زوال نهاد و میرقمرالدین خان یا آصف جاه یکم که تشکیلات منظمی برای خود در دکن ترتیب داده بود کمابیش خودمختار شد(۱۷۲۷م ) و این منطقه را در اختیار خود گرفت و بدین سان سلسله آصف جاهی که امرای آن را به مناسبت لقب مؤسس این سلسله یعنی نظام الملک، «نظام» می نامند در دکن حاکمیت یافتند.

قمرالدین خان یا نظام الملک همان شخصی است که حدود ده سال بعد در اوان حمله نادرشاه افشار به هند(۱۷۳۸م) به دربار دهلی فراخوانده شد و نقش مهمی نیز در نبرد کرنال و جریانات روزهای اقامت نادر در دهلی بازی می کرد. برخی از مورخان اشاره کرده اند که نظام الملک مدت ها پیش از حمله نادر به هند، به دربار دهلی در این مورد هشدار داده بود و گفته اند که هم زمان با سقوط قندهار به دست نادرشاه با وی مکاتبه داشته و نادر را از وضع دربار دهلی آگاه ساخته بود. هر چند میرزامهدی خان استرآبادی نگارنده کتاب «دره نادر» به حضور ۳۰۰ هزار تن سپاه دکن به فرماندهی نظام الملک در دشت کرنال اشاره کرده است ولی مورخان دیگر معتقد اند که وی در هنگام حمله نادرشاه به هند از احضار لشگریان خود دریغ کرد. به هر رو می دانیم که با میانجی گری وی میان محمدشاه گورکانی و نادرشاه افشار کشتار مردم دهلی توسط سپاه نادر متوقف شد و دو طرف جنگ برای صلح سازش کردند. گفته اند که نادرشاه افشار او را به خاطر شجاعت و حسن تدبیرش مورد تفقد قرارداده است.

هر چند نظام الملک کوشید که در رقابت استعماری انگلیس ها و فرانسوی ها در شبه قاره هند بی طرفی خود را رعایت کند لیکن جانشینان او یعنی ناصرجنگ، مظفرجنگ و صلابت جنگ که پس از مرگ او در سال ۱۷۴۸م به جان هم افتاده بودند نخست زیر نفوذ فرانسوی ها قرارگرفتند تا اینکه انگلیسی ها توانستند اعتماد صلابت جنگ فرزند سوم نظام را به دست آورده و در ۱۷۵۹م با وی پیمانی برای اخراج فرانسویان بستند که این رویداد آغاز نفوذ انگلیس ها در دربار دکن به شمار می رود. حکومت صلابت جنگ دیری نپائید و چندی بعد در ۱۷۶۲م فرزند چهارم نظام الملک به نام میرنظام علی خان برادرش را دستگیر و زندانی کرد و خود با استناد به فرمان دربار دهلی به نام آصف جاه دوم به حکومت رسید و پایتخت را که به اورنگ آباد منتقل شده بود دوباره به حیدرآباد برگرداند(۱۷۶۳م).

گرچه در آن زمان مبارزه با انگلیس ها در هند شدت می گرفت ولی عوامل انگلیسی موفق شدند که برای تأمین منافع بلندمدت خود رابطه میان نظام حیدرآباد و حیدرعلی حاکم مسلمان میسور(ایالت جنوبی هند) را قطع کند و این امر منجر به سرکوب و از میان برداشتن تیپو سلطان فرزند شجاع حیدرعلی و قهرمان ضداستعماری هند شد و روابط نظام با انگلیسی ها ادامه یافت و در دوران حکومت نظام سوم یعنی میراکبرعلی خان ملقب به سکندرجاه که تا ۱۸۲۹م(۱۲۴۵ ق) دوام یافت نفوذ انگلیسی افزایش چشم گیری پیداکرد و انتخابات کشوری و لشگ