پاورپوینت کامل ارزش‌های استثنایی روضه‌الانوار ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ارزش‌های استثنایی روضه‌الانوار ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ارزش‌های استثنایی روضه‌الانوار ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ارزش‌های استثنایی روضه‌الانوار ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

یکی از مشهورترین منظومه‌های خواجوی‌کرمانی، روضه‌الانوار است. او این مثنوی را که در مواعظ و حکم و سیر و سلوک است به پیروی از مخزن‌الاسرار نظامی سروده و ۲۰۳۶ بیت دارد. این اثر در جمع نظیره‌های متعدد مخزن‌الاسرار منظومه‌ای دلنشین و دارای ارزش‌های استثنائی است.

یکی از مشهورترین منظومه‌های خواجوی‌کرمانی، روضه‌الانوار است. او این مثنوی را که در مواعظ و حکم و سیر و سلوک است به پیروی از مخزن‌الاسرار نظامی سروده و ۲۰۳۶ بیت دارد. این اثر در جمع نظیره‌های متعدد مخزن‌الاسرار منظومه‌ای دلنشین و دارای ارزش‌های استثنائی است. زبان آراسته‌اش، گذشته از آنکه مشحون از تازگی‌هاست، بعضی از تعابیر نوشده نظامی را هم با خود دارد و در بسیاری از موارد، راه فهم زبان حافظ را هموار می‌کند. به اعتقاد من خواجو یک نابغه‌ ضایع‌شده است. تا به حال کمتر به آثار او اعتنا شده و به آن پرداخته‌اند، ولی حقیقت این است که این شاعر در هر مایه و پایه‌ای که باشد، در به وجود آمدن بخشی از ادبیات ما به‌ویژه ادبیات قرن هشتم و از جمله ساختمان شعر حافظ بسیار موثر است.

اگرچه اطلاعات خواجو و بیشتر شاعران قرن هشتم در تصوف معتنابه است، ولی بسیاری از آن شاعران نه صوفی بودند، نه مرید، نه خانقاه‌نشین و… زبان ادب قرن هشتم، زبان آمیخته با تصوف است. زبان شعر قرن هشتم از یک طرف زبان سعدی و انوری و از یک طرف زبان مولوی، عطار و سنایی است. زبان ادبی قرن هشتم، زبان تلفیق است. تلفیق دو نوع ادبیات عارفانه و ادبیات عاشقانه.

عرفان و تصوف شاخصه‌هایی دارد و وقتی سنایی، مولوی، عطار و عراقی را به عنوان شاعر عارف و صوفی می‌شناسیم، اینها وجوه اشتراکی دارند، مثلا مطلقا شکایت در شعر آنها نیست و در مقام تسلیم و رضا هستند؛ چون در عین رضایت هستند و شعر و فکرشان مظهر استغناست، یعنی عرض نیازی به کسی نکردن و از کسی چیزی نخواستن. رضا و استغنا از ارکان اصلی عرفان بوده است.

خواجو از این معانی به دور است و در میان شاعران فارسی، استثناست. با اندکی بی‌رحمی باید گفت خواجو شاعر آواره‌ای است. کرمانی است ولی هیچ دلبسته‌ کرمان نیست و وقتی کرمان را در شعرش به کار می‌برد، همیشه با «کرم‌+ان» مقارن و نزدیک است؛ یعنی کرمان در شعر او حس مثبتی به خواننده نمی‌دهد و اصلا با شیراز حافظ قابل قیاس نیست! خواجو دلبستگی به کرمان و کرمانیان ندارد. اصلا با صوفیان کرمان ارتباطی ندارد و در مقابل، با صوفیان فارس، کازرون و با شیخ ابواسحاق کازرونی و شیخ بلیانی ارتباط و دلبستگی دارد.

حاکم شعر خود

خواجو دائم در سفر است و تقریبا بیش از هر دیوانی، در دیوان خواجو، اسامی شهرها دیده می‌شود. قرار و آرامی در یک جا ندارد و در ذهن و اندیشه او قرار و سکونت نیست. در عین اینکه به امیرمبارزالدین دلبستگی دارد، او را می‌ستاید و قصاید و آثاری برایش ساخته است، با شاه شیخ ابواسحاق اینجو، مخالف امیرمبارزالدین هم رابطه دارد و آخرین شعر خود را در باب او ساخته است. از این جهت هم آدم خاصی است.

خواجو حاکم شعر خود نیست، بلکه اسیر صنعت است. هیچ شاعری در شعر فارسی به اندازه خواجو ایهام‌ساز نیست. هر کلمه‌ای که به ذهنش می‌آید، در درجه اول ایهام می‌سازد. همچنین شعر فرمایشی در آثارش زیاد است. قصایدی دارد که آشکارا از حوزه ادب، شاعری، هنرمندی و هنرورزی بیرون است؛ مثلا با ردیف «اشترهجره» قصیده‌ای دارد که در کمال رکاکت است و در شعر فارسی بی‌نظیر است.

اطلاعات خواجو هم عجیب است. ذهن و شعر او کاملا با موسیقی درآمیخته و مجموعه اصطلاحات موسیقی در آثار او یک کتاب است. خواجو همچنین از نظر وزن بسیار تنوع‌طلب است، چون با موسیقی و برای موسیقی می‌سازد، به گونه‌ای که از نظر وزن در شعر فارسی بعد از مولوی، دومین نفر است.

در شعر خواجو برای اولین بار مطربه‌ای که شعر می‌خواند، مطرح می‌شود که معلوم است شعر او را مطربه‌ها می‌خوانند و اصلا شعر را برای این معانی ساخته بوده است. برای اولین‌بار در شعر، خواجو سرود و در اصطلاح امروز، «ترانه» ساخته است که با غزلها و دیگر آثارش قابل قیاس نیست. عرصه شعر خواجو بسیار گسترده است. شاعران بیتها و مصرع‌های فراوانی به عنوان صنعت تضمین گفته بودند، ولی خواجوست که برای اولین بار شعری از سنایی را تضمین کرده است.

ذهن او از یک جهت متمرکز نیست. او با توجه به شاهنامه، «همای و همایون» را ساخته است. بسیاری از اسامی قهرمانان شاهنامه در همای و همایون آمده است. بعد «گل و نوروز» را ساخته است که ظاهرا قهرمانان آن، شخصیت‌های سیاسی روزگار حیات خود خواجو هستند و این به کام کسی است که می‌خواسته در رد یا نقد آن شخصیت‌ها ظاهر شود.

روضه‌الانوار یکی از منظومه‌های اخلاقی، صوفیانه و عرفانی خواجوست. اگر به داستان حسن بصری و حبیب عجمی در این اثر دقت کنید، داستان یک گفتگو و ماجرای کوتاه است اما شاعر بیشتر اطلاع می‌دهد؛ خیلی بیشتر از آنچه که قابل قیاس با شعر عطار باشد. شعر عطار ساده و ظرف کلمات پر از معناست، اما در شعر خواجو بازی‌های لفظی دیده می‌شود. یعنی معلوم است اول به کلمات، به کاربرد اطلاعات و این