پاورپوینت کامل تاریخ یک سوگواری ملّی و آیینی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ یک سوگواری ملّی و آیینی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ یک سوگواری ملّی و آیینی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ یک سوگواری ملّی و آیینی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

اهمیت عزاداری برای امام حسین(ع)، در طول تاریخ همواره نشأت‌گرفته از اهمیت شخصیت خود امام(ع) و مصیبت رخ داده بر آن حضرت بوده است. به دیگر سخن، به همان میزانی که شخصیت و جایگاه حسین‌بن‌علی(ع) در میان امت رسول‌الله(ص) والا بوده و شهادت ایشان و یارانشان و نیز اسارت حرم رسول خدا، جانسوز و مصیبت‌بار بوده است، به همان نسبت، عزاداری برای چنین شخصیتی نیز در ادوار مختلف تاریخی، هرچه پرشورتر و اثرگذارتر بوده است.

آیین عزاداری سالار شهیدان، از عصر ائمه(ع) تا دوران معاصر

اهمیت عزاداری برای امام حسین(ع)، در طول تاریخ همواره نشأت‌گرفته از اهمیت شخصیت خود امام(ع) و مصیبت رخ داده بر آن حضرت بوده است. به دیگر سخن، به همان میزانی که شخصیت و جایگاه حسین‌بن‌علی(ع) در میان امت رسول‌الله(ص) والا بوده و شهادت ایشان و یارانشان و نیز اسارت حرم رسول خدا، جانسوز و مصیبت‌بار بوده است، به همان نسبت، عزاداری برای چنین شخصیتی نیز در ادوار مختلف تاریخی، هرچه پرشورتر و اثرگذارتر بوده است. اگر ادعای فوق را صرفاً بر اساس فطرت‌مان بپذیریم، با کمی کندوکاو در منابع تاریخی متقدم، مؤید این ادعای فطری را نیز خواهیم یافت؛ زیرا که مسلمین در طول تاریخ، همواره واقعه‌ کربلا را – پس از پدیده‌ ظهور اسلام در جزیرهالعرب – مهم‌ترین رخداد تاریخی امت در قرون اولیه‌ اسلامی قلمداد می‌کرده‌اند و طبیعی بوده که متأثر از این فضا، عنایت به این واقعه در میان آثار مورخین اسلامی نیز به مراتب جدی‌تر از سایر رخدادهای قرون اولیه‌ اسلامی بوده باشد. درست به سبب همین عنایت ویژه هم بوده که تواریخ متعددی در این باب نگاشته شده است. آیین‌های عزاداری برای سیدالشهدا(ع) در طول تاریخ اسلام، از جنبه‌های گوناگونی قابل بررسی و ارزیابی است که از میان آنها، به دو جنبه «سیر قبض و بسط آیین‌های عزاداری و قلمرومکانی آنها» و «روند گسترش بازه‌ زمانی این عزاداری‌ها» که مهم‌تر از سایر جنبه‌ها است می‌پردازیم.

سیر قبض و بسط آیین‌های عزاداری و قلمرو مکانی آنها

بی‌گمان، نخستین مکانی که در آنجا عزاداری برای سیدالشهدا(ع) و یارانش برگزار شد، همانا صحرای کربلا بود، زیرا همان آه و ناله‌ها و همان سوز و گدازهای اهل حرم به هنگام نظاره کردن فداکاری‌ها و جانفشانی‌های سپاهیان امام و از آن طرف قساوت‌ها و جنایات سپاهیان عمر سعد، خود مصداق بارز عزاداری بر آن عزیزان بود. مکان عزاداری بر شهدای کربلا در ایام پس از وقوع حادثه، درست منطبق بر همان اماکنی بود که کاروان اسرای کربلا در آن مسیر طی طریق می‌کرد. دلیل این امر نیز واضح بود: هنوز خبر ماجرای کربلا به شهرها و مناطق دیگر نرسیده بود، لذا تنها خود اهل حرم بودند که در مسیر خود، غم و اندوه‌شان را در قالب‌های مختلف عزا و شیون بروز می‌دادند. بنابراین در ایام پس از شهادت، اماکن عزای سیدالشهدا(ع)، به ترتیب عبارت بودند از: صحرای کربلا، کوفه، شام (در محل کاخ یزید) و نهایتاً مدینه.پس از شهادت امام(ع) در سال ۶۱هجری قمری، شاید اصلی‌ترین و شایع‌ترین مکان برای برگزاری جِدّی عزاداری‌های سیدالشهدا(ع)، خودِ سرزمین کربلا و مکان قبر امام حسین(ع) است. چنانکه در سال ۶۵ ه.ق که توابین قیام‌ کردند، قبل از ورود به صحنه‌ نبرد، به زیارت قبر امام حسین(ع) و یارانش رفتند و یک روز و یک شب، گریه و زاری و تضرع بسیار نمودند….

در زمان حیات امام باقر و امام صادق (علیهما السلام)، محفل اصلی عزاداری سیدالشهدا(ع)- بجز قبر شریف آن حضرت – بیوت خود ائمه بوده است. در عصر این دو امام بزرگوار، به جهت فرصت مناسبی که پیش آمده بود (دوره‌‌ گذار از بنی‌امیه به بنی‌عباس)، مجالس‌ عزا‌ به‌ صورت دسته‌جمعی در بیت‌ شریف‌ و در‌ حضور امام برگزار می‌شد و شاعران و مدّاحان اشعاری را در رثای امام حسین(ع) می‌خواندند. همچنین این امامان، به طرق مختلف شیعیان را به برپاداشتن عزاداری تشویق نموده و به آنان توصیه می‌کردند که در خانه‌های خود مجلس عزای امام حسین(ع) را برپا دارند. اما باید توجه داشت که حتی در عصر این دو امام بزرگوار نیز – با وجود آزادی نسبی تحرکات شیعیان – عزاداری‌ها با احتیاط و بدون برانگیختن حساسیت دستگاه حاکم و دشمنان اهل بیت انجام می‌گرفت. با نگاهی به شرایط سیاسی – تاریخی عصر ائمه، متوجه خواهیم شد که بجز امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) و البته امام رضا(ع) – به سبب تصدی جایگاه ولایتعهدی مأمون – مابقی ائمه غالباً در شرایط تقیه به سر می‌بردند و امکان برپا داشتن مجالس عزاداری برای آن بزرگواران مهیا نبود. اما با گذر از عصر ائمه و ورود به عصر غیبت کبری، با دو نقطه‌ اوج در تاریخ عزاداری سیدالشهدا(ع) مواجه می‌شویم: دوران آل‌بویه و پس از آن، صفویه.

دوران آل‌بویه و غزنویان

یکی از مهم‌ترین دوره‌های برگزاری مراسم عزاداری در تاریخ اسلام، مربوط به قرن چهارم هجری و دوران قدرت یافتن سلسله‌ آل‌بویه است. تشیع در این برهه‌ زمانی، به‌طور چشمگیری گسترش یافته و به تبع آن، عزاداری امام‌ حسین‌(ع) برای نخستین‌بار از زمان شهادت آن حضرت، در این قرن و در قلمرو حکومت آل‌بویه و تحت حمایت آنان، به صورت علنی و عمومی در کوچه و بازار برگزار شد. بدین ترتیب و برای نخستین‌بار، اماکن برگزاری عزاداری، وسعت چشمگیری یافته و از درون خانه‌های شیعیان و مجالس خصوصی، به کوچه و بازار کشیده شد.

پس از آل‌بویه، مراسم سوگواری و عزاداری برای سیدالشهدا، در عصر غزنویان و سلجوقیان – به سبب پایبندی شدید و بعضاً افراطی آنان به مذهب اهل سنت و جماعت – با انواع تهدیدها و تحدیدهای مذهبی همراه بود، لذا این آیین ریشه‌دار، تا حدی دچار تغییر و تحول شده و رو به افول نهاد؛ اگرچه پس از روی کار آمدن خوارزمشاهیان، مجدداً و تا حدی، موازنه‌ قدرت به نفع شیعیان و آیین‌های منتسب به آنان تغییر یافت.

حمله مغول و دوران تیموریان

پس از حمله‌ مغول و روی کار آمدن سلسله‌ ایلخانان، ضربات جانی، مالی، فرهنگی و روانی بسیاری بر پیکر ایران و ایرانی وارد آمد و احتمالاً همین امر هم سبب شد گرایش‌های صوفیانه، عارفانه و عزلت‌نشینانه در میان بسیاری از مردم شایع شود تا شاید تسکینی باشد بر آلام آنان و دفع ضربات روحی سهمگین دشمن متجاوز.

ره‌آورد اندیشه و سلوک صوفیانه و شیوه‌ زندگی زاهدانه – که در آن روزگار به ‌منزله‌ مرهمی برای کاهش دردهای جامعه بود – پیدایش و ترویج برداشت‌ها و تفسیرهای صوفیانه، جبری، دنیاگریز و صرفاً آخرت‌گرا از قیام عاشورا بود. مغولان هم که تنها سودای حکومت و قدرت داشتند، با چنین تفسیری از آموزه‌های دینی – که اساساً حکومت و قدرت آنان را به چالش نمی‌کشید – کاری نداشتند و در قبال آن، تساهل و تسامح به خرج می‌دادند. لذا آیین‌های عاشورایی، در سایه‌ سیاست‌های تسامح‌گرای مغولان و در عین حال عدم تأیید کامل از سوی آنان، به طور نسبی گسترش یافت و کجدار و مریز به پیش رفت. در دوره‌ تیموریان، به سبب اقبال تیمور و جانشینانش به مذهب تشیع یا دست‌کم عدم حساسیت آنان به این مذهب – با وجود حنفی‌مذهب بودن‌شان – برگزاری مراسم عزاداری در قلمرو حاکمیت تیموریان رواج داشت؛ تا جایی که به تعبیر یکی از نویسندگان معاصر، در هرات عهد تیموریان، گریه برای امام حسین(ع)، جانشین مراسم ذکر صوفیانه – که نقشبندیان آن را ملغی کرده بودند – شد. همچنین تیمور، هنگام فتح دمشق، با شعار انتقام حسین از نسل یزید، آن شهر ر