پاورپوینت کامل فقها و مکاتب فقهی درهند ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فقها و مکاتب فقهی درهند ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فقها و مکاتب فقهی درهند ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فقها و مکاتب فقهی درهند ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

با فتح بخشهایی از هند، مسلمانان با مسائلی نظیر احکام رفتار با بومیان هندو مواجه شدند و از این نظر فقها مجبور شدند به استنباط احکام بپردازند. نویسنده در کتاب «فقها و مکاتب فقهی در هند» به این موضوع می‌پردازد و مکاتب فکری مختلف و فقهایشان در هند را معرفی می‌کند. آنچه در پی می‌آید، بخشهایی از این کتاب است که سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی به چاپ رسانده است.

اشاره: با فتح بخشهایی از هند، مسلمانان با مسائلی نظیر احکام رفتار با بومیان هندو مواجه شدند و از این نظر فقها مجبور شدند به استنباط احکام بپردازند. نویسنده در کتاب «فقها و مکاتب فقهی در هند» به این موضوع می‌پردازد و مکاتب فکری مختلف و فقهایشان در هند را معرفی می‌کند. آنچه در پی می‌آید، بخشهایی از این کتاب است که سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی به چاپ رسانده است.

آغاز فقه و مکاتب فقهی در هند

در شبه‌قاره هند، تکامل و توسعه علم فقه از زمانی آغاز شد که محمدبن قاسم با قشون خود در زمان خلافت ولیدبن عبدالملک، ایالت سند را تصرف کرد. حکومت نوپای مسلمانان، با مسائلی نظیر احکام رفتار با غیر مسلمانان هندو مواجه شد. جمعیت محلی سند، مشتمل بر هندو بودایی‌ها بود؛ آنها بت‌پرست بودند و مانند اهالی مصر و شامات (سوریه) اهل کتاب نبودند. از این نظر مفتیان و مجتهدان مجبور شدند نسبت به مسائل و واقعیت‌های جدید این دیار، به استنباط احکام بپردازند. فقهای آن زمان، به هندوان و بودایی‌ها همان تسهیلات را دادند و همان احکام را جاری کردند که در فقه و شریعت برای یهود و نصاری در نظر گرفته شده بود. بلاذری در فتوح‌البلدان این قول نخستین فاتح هند، یعنی محمدبن قاسم را نقل کرده است که: «معبدهای هند و بودایی برای ما همان حالت کنیسه و کلیسا و آتشکده‌های یهود، نصاری و مجوس را دارند». در مأخذ قدیمی دیگر فتح سند، یعنی در چچ‌نامه نیز این گفتار محمدبن قاسم نقل شده است.

در چچ‌نامه تصریح شده است که محمدبن قاسم این احکام را پس از رأی‌گیری از فقهای سند و اعراب و با دستور حجاج‌بن یوسف اجرا کرد. چچ‌نامه به زبان فارسی نگاشته شده است و در آن ماجرای دیگر، با این کلمات نقل شده است: «مردم محل خواستند امیر عادل ما را بفرماید تا عمارت تعمیر کنیم و در عبادت معبود خود باشیم.» محمدبن قاسم از حجاج استصواب کرد؛ پاسخی که او از عراق دریافت کرد، روش استنباط احکام را درجهان تسنن پیش از تدوین چهار مذهب فقهی نشان می‌داد. حجاج نوشت: «مکتوب عزیز دریافت شد که مردم برهمن آباد جهت عمارت بلده و ملت خود التماس می‌نمایند. وقتی آنان اطاعت ما را پذیرفتند و به پرداخت مالیات نیز متعهد شدند، دیگر در زمر اهل ذمّه‌اند و در جان و مال آنان دیگر… بر ما حقی نیست».

درچچ‌نامه درباره برخی از احکام، تصریح شده است که حجاج پیش از ابلاغ آن به محمدبن قاسم در هند، از خلیفه ولیدبن‌عبدالملک و از علمای کوفه و بصره استصواب کرد و از آنها فتوا گرفت. احتمالا پس از این استصواب از علما، بودایی‌ها و هندوهای سند را در زمر ذمی‌ها قرار دادند.

در دوره بعدی، در خود سند محدثان قد علم کردند. در آن زمان، محدثان استنباط احکام را انجام می‌دادند؛ زیرا مذاهب حنفی، شافعی، مالکی و حنبلی هنوز تشکیل نشده بود. از جمله این محدثان برجسته ابومعشر نجیح سندهی بود. وی که از ائمه فن و علم مغازی و تاریخی سیَر بود و در حدیث نیز دستی داشت، در سال ۱۷۰ق در بغداد درگذشت.

دومین عالم، محدث و فقیه سند رجاء السندی بود که به دلیل اقامت در ایران، به نام اسفراینی معروف شد. در مآخذ اصلی رجال و کتابهایی نظیر الفهرست ابن‌ندیم و کشف‌الظنون حاجی خلیفه، از برخی علما و محدثان برجسته هندی‌الاصل نام برده شده است. البته در آغاز علم حدیث و فقه در هم آمیخته بود و فصول و ابواب کتب فقه بر مبنای ابواب فقه (نظیر کتاب الطهاره، الصلوه و…) بود، چنان‌که در صحیح بخاری، مسلم، ترمذی، اصول کافی، من‌لایحضره‌الفقیه‌، تهذیب و الاستبصار شیخ طوسی دیده می‌شود. از جمله نخستین فقها و محدثان هندی، ابومعشر نجیع سندی است؛ وی از خانواده‌ای هندو و از نومسلمانان بود. علمای رجال او را «رکن ‌من ارکان الحدیث» نامیده‌اند. فرزندش نیز از علما بود و در بغداد درس می‌داد.

در واقع منطق سند یکی از مراکز علم حدیث و فقه بود. چنان‌که ابوالقاسم ـ جهانگرد و بزرگ عرب ـ که بیست و پنج سال پیش از حمله محمود غزنوی از سند دیدار داشته است، می‌نویسد: «و اکثرهم اصحاب ‌الحدیث».

علامه سمعانی از محدثان و فقهای متعددی نام برده است که در شهرهای مختلف سند سکونت داشته‌اند. مَقدسی در سفرنامه خود نگاشته است: من در شهر منصوره، قاضی ابومحمد منصوری را دیدم که از علمای برجسته فقه ظاهری (مکتب فقهی امام داود ظاهری) است. او امام مذهب فقهی خود است و تصانیف بسیاری دارد.

مسلک فقهی حنفی در هند

مذهب فقهی حنفی در هند، مسلک غالب فقه است و بیش از هفتاد درصد مسلمانان هند، پیرو و هوادار این مسلک هستند. یکی از علتهای توسع مسلک فقهی حنفی در میان اهل سنت هند، آن بود که شمال هند به تصرف سلطان محمود غزنوی و محمد غوری درآمد و هیأت حاکمه در دور سلاطین مسلمان، ایرانیان و ترکان ماوراء‌النهر بودند. این مناطق در آن زمان، مرکز فقه حنفی بود و ساکنان آن از این مذهب پیروی می‌کردند.

بنیان‌گذار مذهب فقهی حنفی، امام ابوحنیفه بود که گفته می‌شود در هفده سالگی به تحصیل عالی علوم اسلامی پرداخت و طولی نکشید که بر قرآن و حدیث مسلط شد. در آن زمان، فقه اهمیت بسیاری داشت؛ زیرا عمّال حکومت، قاضیان و نیز مردم عادی در اجرای نظامات اسلامی به فقه نیاز داشتند. از این رو، ائم شیعه به‌خصوص امام باقر(ع) و امام صادق(ع) فقه شیعه را تدوین کردند؛ این درحالی است که این کار در میان اهل سنت، صورت نگرفته بود.

ابوحنیفه فتواهای امیرالمؤمنین(ع) و ابن‌مسعود را از استاد خود، ابراهیم نخفی فراگرفت و چون فقه رابطه‌ای تنگاتنگ با علم حدیث داشت، علم حدیث را نیز از محدثان کوفه و بصره و شام آموخت و از محدثان مکه و مدینه نیز استفاده کرد. او فعالیت‌های علمی خود را در دور عمر بن عبدالعزیز آغاز کرد. در همین زمان، امام بخاری، مسلم، ترمذی و… به تدوین حدیث پرداختند. به این ترتیب این دوره، دور زرّین علم حدیث و فقه نامیده شد.

وقتی ابوحنیفه به تدوین فقه پرداخت، با هزاران مسئله روبرو شد که دربار آن نص قرآن یا حدیث وجود نداشت؛ از این رو نظری «قیاس» و «رأی» را طرح کرد. او قیاس را به صورت یک روش استنباط احکام درآورد و برای استنباط از آیات و احادیث به ظواهر اکتفا نکرد؛ لذا به کاربستن عقل و درایت را لازم دانست و برای «درایت» نیز اصول و ضوابطی تعیین کرد و بسیاری از احادیث را به علت مطابقت‌نداشتن با اصول درایت رد کرد.

او دسته‌ای از متخصصان فقه را پرورش داد که در کنار وی، از نظریه‌آفرینان حنفی به شمار می‌آیند. از جمل اینان، امام محمد است که پس از ابوحنیفه نگرش‌های فقهی این مکتب را تدوین کرده است. به این ترتیب، ابوحنیفه با کمک محمد و برخی شاگردان دیگر، گروهی از متخصصان را تشکیل داد. این گروه پس از بیست سال، نخستین مجموع بزرگ فقهی اهل سنت را تدوین کردند که بر ۸۳هزار مسئله مشتمل بود. حتی زمانی که ابوحنیفه به زندان افتاد، شاگردانش مسائلی را تدوین کردند که گفته می‌شود به ۵۰۰هزار مسئله می‌رسید. غیر از محمد، دومین شاگردش ابویوسف بود که او نیز از پایه‌گذاران و تدوین‌کنندگان این مکتب محسوب می‌شود؛ از جمله استادان حدیث نیز که در مجلس وی حضور داشتند، یحیی‌بن زکریا و حفص‌بن غیاث بودند.