پاورپوینت کامل بازنمود ذهن زنانه در تاریخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازنمود ذهن زنانه در تاریخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازنمود ذهن زنانه در تاریخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازنمود ذهن زنانه در تاریخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

آیا زنان متفاوت از مردان می‌نویسند؟ آیا اساسا چیزی به اسم تاریخ زنان یا تاریخ از دید زنان وجود دارد؟ پاسخ به این پرسش چالش‌برانگیز خواهد بود. اگر تاریخ را نه یک عین منسجم؛ بلکه ساختاری از تجربه بین سوژه‌ها بدانیم. یکی از اهداف نوشتن تاریخ زنان بی‌تردید بازخوانی تاریخ مذکر و ارائه روایتی جدید از تاریخ و مفاهیم تاریخی است، روایتی که این‌بار زنان را به‌عنوان فاعل شناسا بررسی می‌کند؛

نگاهی به دربار ناصرالدین شاه از خلال دست‌نوشته‌های یک زن

آیا زنان متفاوت از مردان می‌نویسند؟ آیا اساسا چیزی به اسم تاریخ زنان یا تاریخ از دید زنان وجود دارد؟ پاسخ به این پرسش چالش‌برانگیز خواهد بود. اگر تاریخ را نه یک عین منسجم؛ بلکه ساختاری از تجربه بین سوژه‌ها بدانیم. یکی از اهداف نوشتن تاریخ زنان بی‌تردید بازخوانی تاریخ مذکر و ارائه روایتی جدید از تاریخ و مفاهیم تاریخی است، روایتی که این‌بار زنان را به‌عنوان فاعل شناسا بررسی می‌کند؛ نه متعلق شناخت. یکی از اولین متون تاریخی که زنان ایرانی اقدام به نوشتن آن کردند، سفرنامه است؛ اینکه چرا این نوع از نوشتار در ابتدا مورد توجه زنان بوده است خود موضوعی است درخور تحقیق و تفحص. اگر بپذیریم که هستی من به‌عنوان سوژه با آگاهی‌ام از وجود‌داشتن خود و متعاقبا بیان‌گری در هم تنیده است بنابراین شاید بتوان نمود این آگاهی و بیان‌گری را در سطور سفرنامه‌هایی یافت که زنان برای اولین‌بار نوشته‌اند. در جایی که سفر خود امری سنتا مردانه تلقی می‌شد این زنان بودند که در دوگانگی عرصه عمومی و خصوصی که پیش از این به‌خصوص در شهرهای بزرگ عرصه‌ای خلل‌ناپذیر و قطعی بود اخلال ایجاد کردند. زن قاجاری دیگر موجودی ساخته‌شده نبود که همواره از پیش در معرض دید قیم‌مآب و سلطه‌محور مذکر قرار داشته باشد بلکه در اینجا برای مدتی هرچند کوتاه جایگاه مردان را مصادره می‌کند. آیا این جایگاه به خودی خود شکل‌های بازنمایی جنسیتی را متزلزل نمی‌کند؟ آیا زنی که سختی سفر در آن‌ روزگار را متحمل می‌شود و هم‌زمان دیده‌ها و شنیده‌های خود را به صورت یادداشت‌های روزانه ثبت می‌کند از پذیرفتن جایگاه زن به معنی «جوهری»اش سر باز نزده است؟ جایگاهی که تا پیش از آن فقط به صورت دوگانه سفید و سیاه زن به‌عنوان «همسر و مادر» و یا زن به‌عنوان «رقاصه و روسپی» وجود داشت. او که تا آن روز به‌مثابه ابژه‌ای تماشایی و دیدنی در دسترس بود حالا به چشمی تبدیل شد که در جایگاه سوژه است. این وارونگی جایگاه از امر قابل مشاهده به مشاهده‌گر نتیجه‌ای مهم در پی داشت و آن اینکه حالا او دیگران را به منزله سوژه‌ای بیرون از دسترس تشخیص می‌دهد و متمایز می‌کند. او از جایگاه یک زن درباره‌ فهم خودش از احساسی که نسبت به دیگران دارد، صحبت می‌کند و این «توصیف» خود گویای آن است که حالا او درکی بی‌واسطه از زن‌بودنش دارد، بدین‌معنا که او با نوعی گسست و عقب‌گرد از ارتباطش با جهان، پدیده‌ها را از بیرون درک می‌کند که این موضوع ماهیتا منجر به تمایز بین آگاهی او و اعیان پیش‌رویش خواهد شد. درواقع او حالا توانایی دارد بر خود و همین‌طور بر ساختارهای کلان بیرون از خودش تأمل کند و اگر بپذیریم سوژه‌بودن وجود داشتن برای خود است نوعی «خودهشیاربودن» یا حالت آگاه‌بودن از خود است همین هشیاری از خود است که به‌تدریج مقوم فردیت‌یافتگی زنان و گشودگی‌شان به سوی جهان شد. یکی از اولین زنانی که در تاریخ ایران شروع به نوشتن سفرنامه می‌کند زنی کرمانی است که نام او برای ما همچنان مجهول است. این سفرنامه که مربوط به سال ۱۳۰۹ هجری قمری است و چهار سال پیش از کشته‌شدن ناصرالدین‌شاه نوشته شده با یادداشت‌هایی در مورد سفر حج آغاز می‌شود اما بیشتر سفرنامه مربوط به اقامت این زن در تهران و بازدیدهایش از دربار ناصری است، یادداشت‌هایی که از منظر امروزی ما دلالت بر سوژه ادراک‌بودن زنی دارد که پیش از این صرفا ابژه منفعلی در نظر گرفته می‌شد عینی که تنها به محرک‌ها پاسخ می‌داد. در این سفرنامه گاهی این چشم مشاهده‌گر با توجهی نو و فاصله‌ای تعمدی و با طنزی آشکار از وضعیت حرمسرا می‌نویسد: «روزها هی زن‌های شاه می‌آمدند، تماشا می‌کردم. عصرها می‌رفتیم حیاط شاه، هشتاد زن شاه همه بزک می‌کنند، زرد، سرخ، سبز، همه رنگ چارقدها کارس نازک، مثل ملائکه‌های تعزیه. شاه خودش جلو می‌افتد، زن‌ها دنبالش. دور حیاط می‌گردد، با تعجیل مثل اینکه کسی دنبالش کرده باشد. گاهی با غلام‌بچه‌ها گو بازی می‌کند. گاهی با زن‌ها شوخی می‌کند».

حالا او نه‌تنها از حضور فیزیکی‌اش و موقعیت‌اش به‌عنوان یک زن آگاه شده بلکه با اشغال فعالانه‌ این موقعیت و پرسش از آن به ما متذکر می‌شود که دیگری‌ای وجود دارد که دیدگاه‌هایش با من به‌عنوان «فردی واحد» مطابقت ندارد با انتقاد از مردم «بی‌عار» که دختران‌شان را خدمت شاه می‌آورند تا شاید شاه آنها