پاورپوینت کامل بررسی مناصب درباری و سیستم منصب داری در زمان سلسله گورکانیان هند ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی مناصب درباری و سیستم منصب داری در زمان سلسله گورکانیان هند ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی مناصب درباری و سیستم منصب داری در زمان سلسله گورکانیان هند ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی مناصب درباری و سیستم منصب داری در زمان سلسله گورکانیان هند ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

نظام منصب داری یا واجد روا برای اولین بار در زمان جلال الدین اکبر شاه گورگانی سومین پادشاه سلسله گورکانی هند به شکلی منظم و هدفمند پایه گذاری شد و بنا برگفته برخی محققین هندی و انگلیسی این سیستم از سیستم ادرای ایران در زمان غزنویان,سلجوقیان و در نهایت صفویان گرفته و به قول برخی دیگر این سیستم از ابداعات چنگیز خان مغول بوده است

مقدمه: نظام منصب داری یا واجد روا برای اولین بار در زمان جلال الدین اکبر شاه گورگانی سومین پادشاه سلسله گورکانی هند به شکلی منظم و هدفمند پایه گذاری شد و بنا برگفته برخی محققین هندی و انگلیسی این سیستم از سیستم ادرای ایران در زمان غزنویان,سلجوقیان و در نهایت صفویان گرفته و به قول برخی دیگر این سیستم از ابداعات چنگیز خان مغول بوده است,در این نظام ادرای به شخصی که دارای مقامی در دربار یا ارتش بود (منصب دار)گفته شده و این شغل (منصب داری ) نامیده می شد .هر منصب دار بنا بر رتبه و پایه خود دارای حقوقی ماهانه بود وتعداد مشخصی افراد زیر دست داشت که به او در وظایفش کمک می کردند.لازم به ذکر است که این نظام قانومند ادرای –سیاسی در زمان ظهیرالدین بابر و همایون اولین ودومین پادشاه سلسله گورکانیان هند نیز رایج بود اما در دوره اکبر به شکلی کاملا قانونی و موثر درآمد .منصب یک شخص باید تحت این قوانین می بود :

نخست – حقوق شخص منصب دار می بایست مشخص می بود

دوم – رتبه منصب دار باید معلوم باشد

سوم – تعداد سربازان, اسب ها, فیل ها, شترها, قاطرها و ارابه هایی که شخص منصب دار تخت فرمان خود داشت می بایست تدوین شده باشد .

تقسیم بندی درجات منصب داران درواقع به دو صورت شکل می گرفت :

نخست – منصب دارانی که رتبه ایشان یک هزاری یا زیر این رقم می بود که به آنان امیر گفته می شد

دوم- کسانی که رتبه ایشان بالای هزار بود که آنان را امیرالاکبیر خطاب می کردند

هم چنین امرایی که مناصب ایشان بالای ۵۰۰۰ هزار بود به نام امیر الامرا ملقب می شدند

در این نظام هدفمند اشراف بلند پایه درباری که بیشتر از مهاجران ایرانی ,افغان و ترکان آسیای میانه بوده و دارای مناصب خاصاجازه داشتند که عواید و درآمدهای زمین های کشاورزی,باغ ها و گله داری که به آن جاگیر

Jagir

یا تیول گفته می شد را دریافت کرده اما در نهایت تمامی این منصب داران تحت فرمان پادشاه و درحقیقت در اختیار کامل او بودند و تمامی عواید حاصله به خزانه او وارد میشد و فقط خود زمین درواقع متعلق به دولت بود.ابوالفضل علامی وزیر جلال الدین اکبر شاه در کتاب معروف خود یعنی آیینه اکبری یا اکبر نامه از ۶۶ منصب نام می برد ,ولی در حقیقت فقط بیشتر از ۳۳ منصب در واقعیت وجود نداشت.مناصب ۷۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ هزاری خاص شاهزادگان گورکانی بود,در حقیقت هیچ فرقی بین منصب داران ارتشی و منصب داران کشوری وجود نداشت و پادشاه می توانست ایشان را هر لحظه که بخواهد از منصب ارتشی به منصب کشوری و یا بالعکس آن تعویض نماید,هم چنین پادشاه می توانست هر زمان که بخواهد هر منصب دار را از شغل خویش خلع یا انتصاب کند,هر منصب دار نیز می بایست از پادشاه تقاضای منصبی خاص اعم از ارتشی یا کشوری را بکند..هر شخص منصب دار می بایست دارای اسب ,فیل ,سربازان ,تجهیزات جنگی بر حسب مقام و شان خویش باشد.کمترین شماره سربازی که یک منصب دار می توانست داشته باشد ۱۰ و بیشترین تعداد ۱۰۰۰۰ هزار بود,درواقع حقوق منصب داران به صورت پول نقد پرداخته می شد و ایشان نیز بر حسب حقوقی که از دربار دریافت می کردند به سربازان و زیر دستان خویش مستمری می پرداختند. منصب داری از پدر به پسر به ارث نمی رسید و هر کس بر حسب لیاقت خویش می بایست در بدست آوردن آن بکوشد اما بعدها پس از اکبر این سیستم به شکل موروثی در آمد,اسب ها و فیل ها نیز در این سیستم دارای تقسیم بندی خاص خود بودند مثلا اسب ها بر۶ دسته و فیل ها بر ۵ دسته بخش می شدند,پادشاه می توانست ارتش را برای جنگ هر لحظه که بخواهد فرا بخواند اما ایشان هرگز حقوق خویش را مستقیما از پادشاه یا دربار دریافت نمی کردند بلکه شخصی با منصب “دخیلی ” این کار را از طرف شاه انجام می داد.در زمان سلطنت جهانگیر و شاه جهان چهارمین و پنجمین پادشاهان سلسله گورکانی هند این سیستم تغییر محسوسی یافت و ایشان تعداد سربازان و دیگر تجهیزات را کاهش داده و کنترل منصب داران نیز سست و ضعیف گشت.در زمان اورنگ زیب ششمین پادشاه سلسله گورکانی قانونی به نام “ضابطی” اجرا گشت بدین شکل که هر منصب دار پس از انتقال یا اخراج باید تمامی بدهی ها و باقی مانده حساب های خویش را به دولت تحویل داده و سپس ترک خدمت کند. درواقع اکبر کشور را به ۱۲ صوبه

Suba

یا منطقه و ولایت حکومتیتقسیم کرد و هر صوبه را به پرگنه

Paragana

یا کوچکترین واحد مالیاتی و مدنی –اداری ,سرکار

Sarkar

یا واحد اداری و محله

Mahala

بخش کرد.هر پرگنه خود به چندین چکلا

Chakla

تقسیم شده بود,هر صوبه دار موظف به پاسخگویی به حاکم منطقه که به او صاحب صوبه یا ناین

Nain

می گفتند ,بود .هر صوبه دار فقط ۲ یا ۳ سال در منصب خود ابقا می شد و پس از آن او به جای دیگری منتقل می گشت.سرکار در واقع به زمین هایی اطلاق می شد که نزدیک پایتخت بوده و برای اداره آن دو منصب در نظر گرفته شد یکی شقدار شقدارین که مجری دستورات پادشاه و ابقای آن ها بود و دیگری منصف منصفون که قاضی مسایل مردم و هم چنین ناظر ارتش در سرکار بود.هر پرگنه دارای یک شقدار , امین ,فوته دار و منصف بود

در اوایل حکومت اکبر شاه دسته بندی های مناصب درباری از ۱۰۰۰۰ هزاری شروع و تا ۷۰۰۰۰۰ هزار ختم میشد,ولی در پایان حکومت او به گفته بدایونی تاریخ نویس معروف دربار اکبر شاه تا ۱۲۰۰۰ هزاری و ۶۰۰۰۰ هزاری نیز هم رسید.بالاترین مناصب به شاهزاده گان گورکانی مسلمان و راجپوت های هندو که در ایالت راجستان حکومت می کردند و مطیع و منقاد پادشاه گورکانی (مغول )بودند, اهدا و دیگر مناصببه دیگران داده شد .

اما سیستم منصب دارای دارای عیوبی نیز بود از جمله:

۱-چون حقوق سربازان و ارتشیان مستقیما از منصب دار به ایشان پرداخت می گردید ,ایشان بیشتر به منصب دار وفادار بودند تا به پادشاه

۲-منصب داران حقوق بسیار زیادی از دربار دریافت می کردند و این مساله باعث فاصله طبقاتی بسیار زیادی بین منصب داران و فرماندهان ایجاد می کرد

۳-منصب داران و افسران فاسد در زمان بازرسی سالیانه پادشاه با یکدیگر متحد شده و از یکدیگر اسب و فیل قرض گرفته تا قدرت خویش را به دروغ به بازرسان پادشاه نشان داده و سهمیه و حقوق سالانه خویش را دریافت کنند.

۴-سیستم طبقات اجتماعی در منصب داری بسرعت غالب شد و لیاقت و شایستگی افراد از اهمیت افتاد

۵- چون پس از مرگ هر منصب دار اموال او را پادشاه به نفع خویش مصادره کرده و ضبط می نمود,پس ایشان ترجیح می دادند که در طول زندگی خویش با عیش و عشرت بسر ببرند,این مساله باعث فاسد شدن ایشان و تاثیر منفی در سیستم داشت.

مناصب و وزارت های مهم درباری :

حکومت گورکانیان هند که در زبان هندی و اردو به آن (مغولیان سلطنت )گفته می شود از قرن ۱۶ م شروع به تسلط به هندوستان کرده و برای اداره این شبه قاره بزرگ و وسیع پادشاهان گورکانی مجبور به ایجاد مناصب مختلف درباری شده و برای هر کدام از آن نام خاص و رتبه بندی مخصوص خود را ابداع کردند.گورکانیان در طول ۳۰۰ سال حکومت بهترین و کاربردی ترین نظام سیاسی –ادرای را در زمان خویش ایجاد و از آن بهره فراوان بردند.

از مهمترین مناصب درباری دوران اکبر باید به دو منصب اشاره کرد:

۱- ذات

Zat

به کسی اطلاق می شد که سربازان بسیاری تحت فرمان خویش داشت

۲-سوار

Sawar

کسی که اسب سواران بسیاری را فرماندهی می کرد

از دیگر مناصب و وزارت های مهم درباری می توان به:

۱- صوبه دار-صاحب سالار-نظام : حاکم صوبه که درواقع مسول آسایش و امنیت مردم و ارتشیان در هر صوبه بود هم چنین او موظف بود که کشاورزی ,دامداری ,تجارت و مسایل اقتصادی صوبه را رشد و پرورش دهد و درنهایت ایجاد و احداث مسافرخانه یا سرای ها ,باغات ,چاه ها و کانال های آبی را نیز در فهرست مسولیت های خویش داشت.به معنای دیگر فرمانروای زمین هایی که از آن خراج گیرند

۲- جاگیردار:زمین دار بزرگ که زمین جاگیر را اداره کرده و درآمدهای آن درواقع دستمزد ایشان بوده است, نوعی سیستم فودالی در شبه قاره هند که از قرن ۱۳ م بشدت رایج شد.به معنای دیگر مالیات جمع کن برای خان یا مالک بزرگ از زمین های تحت کشاورزی او و در واقع این مساله تبدیل به نظام و سیستمی منسجم و کامل در شبه قاره هند در آمد که به آن جاگیرداری سیستم گفته می شد

۳-میر بخشی :مقامی مانند وزیر اول که مسولیت های خاصی چون منصب وزیر جنگ و سرپرستی مسافران خارجی را که به هند وارد می شدند را برعهده داشت و هم چنین او مسول منصب دارانی که منتصب شده بودند نیز بود,تمامی حقوق پرداختی منصب داران و سپاهیان نیز به امضای خاص او پرداخت می شد, او اصالت همه اسب های دربار را مشخص کرده و نام تمامی سربازان در خدمت را ثبت می کرد و در نهایت میر بخشی مستقیما در مقابل پادشاه مسول و پاسخگو بود,بزرگ بخشیان

۴-احدی:مردان جوانی که از خانواده های محترم بوده برای کار در قصر گماشته می شدند,تیراندازان و یکه سواران خاص قصر

۵-بخشی: کسی که مسولیت های نظامی را در هر صوبه برعهده داشت و مستقیما به میر بخشی پاسخگو و هم چنین منصب داران و افسران را مستقیما کنترل کرده و ناظر بر رفتار ایشان بود,او اسب هایی که منصب داران از آن ها استفاده می کردند بررسی و رسیدگی می کرد.

۶-تحویل دار:مسول اموال و دارایی های پرگنه

۷-دیوان: وزیر مالی

۸-دیوان تن : مسول زمین های شاهی

۹-دیوان خاص : مسول حقوق و درآمدهای شاهی

۱۰-میر سامان- خان سامان :مسول کارخانه ها و انبارهای پوشاک ,جواهرات,کفش و پای پوش ها ,کلاه و دیگر جامه ها

۱۱-وزیر: وزیر اول پادشاه

۱۲-بکاول بیگی–پکاول بیگی : رییس آشپزخانه شاهی

۱۳-فوج دار:سر دسته و فرمانده سربازانو ارتشیان صوبه

۱۴-سرکاری:شخصی که در پرگنه و سرکار مسول انجام کلیه امور بود

۱۵-وکالت- وکیل :مقامی بالاتر از وزیر در دربار

۱۶یکصدی ذات و دویستی ذات : از مناصب درباری بلند پایه

۱۷-راهداری: کسی که در راه ها مسول تنبه راهزنان می باشد

۱۸-عرض مکرر:کسی که عرایض ارباب حاجت را می شنید و بار دیگر به حضور پادشاه می رسانید و نتیجه تحقیق خود را باز می گفت

۱۹-میر عرضی:کسی که مسول سیستم بندو بست عرضی در زمان اکبر بود یعنی کسی که عرایض مردم را به حضور پادشاه می رسانید

۲۰-بخشی دوم:کسی که زیر نظر میر بخشی کار می کرد

۲۱- صدارت:وزیر

۲۲-