پاورپوینت کامل چراغ جادوی «مقدمه» ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چراغ جادوی «مقدمه» ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چراغ جادوی «مقدمه» ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چراغ جادوی «مقدمه» ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

جامعه‌شناس، مورخ، فیلسوف، انسان‌شناس و … همگی القاب و مراتب علمی است که پس از کشف ابن‌خلدون در مغرب تمدن اسلامی، از غرب و شرق به‌سوی او روانه شده است. پیچیدگی قلم و شخصیت ابن‌خلدون اگرچه ممکن است به انداز روسو، اسپینوزا و ماکیاوللی و هابز نباشد، اما کثرت و تنوع مباحث و موضوعات مطرح‌شده از جانب ابن‌خلدون در «مقدمه» مفصل او بر تاریخ «العبر» سبب شده است که مفسران شاخه‌های مختلف علوم انسانی و اجتماعی در مواجهه با دریای داده‌ها و مباحث مطروحه در «مقدمه» هریک از ظن خود نقط اشتراکی با مقدمه یافته و بر پای مقدمات دانش متبوع خود به تفسیر آن بپردازند؛ تفاسیر متعددی که طرح آن از سوی اصحاب اندیش سیاسی، تاریخ و جامعه‌شناسی و اقتصاد و انسان‌شناسی منجر به ترسیم شخصیت ذوابعاد از ابن‌خلدون شده است.

آیا پاسخ‌گویی به مسائل امروزین علوم انسانی و اجتماعی با تفسیر ابن‌خلدون ممکن است؟

جامعه‌شناس، مورخ، فیلسوف، انسان‌شناس و … همگی القاب و مراتب علمی است که پس از کشف ابن‌خلدون در مغرب تمدن اسلامی، از غرب و شرق به‌سوی او روانه شده است. پیچیدگی قلم و شخصیت ابن‌خلدون اگرچه ممکن است به انداز روسو، اسپینوزا و ماکیاوللی و هابز نباشد، اما کثرت و تنوع مباحث و موضوعات مطرح‌شده از جانب ابن‌خلدون در «مقدمه» مفصل او بر تاریخ «العبر» سبب شده است که مفسران شاخه‌های مختلف علوم انسانی و اجتماعی در مواجهه با دریای داده‌ها و مباحث مطروحه در «مقدمه» هریک از ظن خود نقط اشتراکی با مقدمه یافته و بر پای مقدمات دانش متبوع خود به تفسیر آن بپردازند؛ تفاسیر متعددی که طرح آن از سوی اصحاب اندیش سیاسی، تاریخ و جامعه‌شناسی و اقتصاد و انسان‌شناسی منجر به ترسیم شخصیت ذوابعاد از ابن‌خلدون شده است.

به تبعیت از پژوهش‌های نوین صورت‌گرفته دربار ابن‌خلدون در سد گذشته و بالأخص چند ده اخیر در غرب، پرسش از ابن‌خلدون و مقدمه در دهه‌های اخیر جهان اسلام به یکی از جدی‌ترین پرسش‌های رایج در میان اندیشمندان مسلمان مبدل شده است؛ خاصه آنکه جهان اسلام در تقابل با تمدن جدید غرب و به منظور جبران عقب‌ماندگی از غافل تمدن جدید و پوشش رکود فکری و تمدنی خود و همین‌طور نوزایی و بازتعریف هویت و عظمت ازدست‌رفت خود تلاشی را از دهه‌هایی پیش آغاز نموده است که تمسک به ذخایر فکری و داشته‌های مفاخر تاریخ اندیش خود ازجمله ابن‌خلدون در کانون آن قرار می‌گیرد.

تولید و تکثیر آثار پرشمار از جانب اندیشمندان جهان اسلام در فضای دانشگاهی و روشنفکری پیرامون اندیش ابن‌خلدون در قیاس با سایر چهره‌های حاضر در تاریخ تفکر و تمدن اسلامی را نمی‌توان رخدادی از سر تفنن و یک مد فکری و ژست روشنفکرانه در جهان اسلام قلمداد کرد. این توجه و تأمل دربار ابن‌خلدون حاکی از یک احساس نیاز است، احساس نیاز به مرجعی الهام‌بخش برای طرح پرسش‌هایی که پس از سده‌ها غفلت رفته‌رفته ذهن اهل‌نظر و تفکر این بخش از جهان را در مواجهه با تمدن جدید غرب درگیر خود می‌کند. اما چنگ زدن به این میراث تاریخی بنا است چه سطحی از چالش‌های فکری ما را مشغول خود کند؟ انتظار ما در شرایطی که سده‌ها دورتر از ابن‌خلدون و در موقعیت تاریخی متفاوتی نسبت به او ایستاده‌ایم، چیست؟

در میان توجهاتی که در نیم‌قرن اخیر به «مقدم» ابن‌خلدون در ایران و بخش اعظم روشنفکران غرب شده است، دو تلقی رایج در باب نسبت ابن‌خلدون و علوم انسانی و اجتماعی جدید وجود دارد. در عموم پژوهش‌های انجام‌شد اندیشمندان مسلمان دربار ابن‌خلدون دو تلاش عمده صورت می‌گیرد: نخست بر پای قاعد «آنچه خود داشت» تلاش می‌کنند از طریق ارجاع ریش عموم دستاوردهای تفکر جدید غرب به «مقدم» ابن‌خلدون نسبت به فضل تقدم تاریخی و تمدنی خود فخر بفروشند. از این منظر، اگر ابن‌خلدون را مؤسس علم جامعه‌شناسی، اقتصاد، سیاست و … ندانیم، دست‌کم می‌بایست الهام‌بخش کنت و اسمیت و ماکیاوللی بدانیم. تلقی رایج دیگر در نزد گروهی مفسران که روی دیگر سک تلقی نخست است، انتظار پاسخ‌گویی به مسائل امروزین علوم انسانی و اجتماعی و استخراج مطلوب خود در این عرصه از مقدم ابن‌خلدون است. بر پای این نگاه جوامع اسلامی باید بحران‌های علوم انسانی و اجتماعی خود را با تغذیه از میراث تاریخی خود رفع کنند.

مسئل اساسی در بررسی این دو دیدگاه بی‌توجهی به ماهیت علوم انسانی و اجتماعی جدید و شرایط تاریخی تکوین و بسط آن است. صاحبان و حامیان این دو رأی بدون توجه به ظرایف تاریخی طرح این مباحث توجه ندارند که ابن‌خلدون اگرچه از حیث تاریخی در آستان تجدد ایستاده بود و با نقدهایش به وضع قدیم می‌توانست پای در شرایط جدید بگذارد ولیکن او همچنان در آستانه بود و امکان ایستادن در تاریخ تجدد را نداشت. شباهت برخی گزاره‌های سیاسی و اجتماعی و اقتصادی موجود در مقدمه با یافته‌های متفکران دوران جدید نظیر آگوست کنت، منتسکیو، توین‌بی، ماکیاوللی، روسو و … اگرچه گاهی اوقات تأمل‌برانگیز است، ولی هرگز از یک سنخ نیست. شرایط تاریخی ابن‌خلدون نمی‌توانست منتهی به طرح مسائلی گردد که متعلق به تاریخ او نیست. اندیش جدید تنها می‌توانست در محیط مستعد خود رشد کند و قطعاً شرایط تاریخی و تمدنی مغرب قلمروی اسلامی با آن محیط مقتضی به شکل ماهوی تفاوت داشت. طرح این نکات به معنای نفی شباهت‌ها میان برخی گزاره‌های «مقدمه» با تفکر جدید نیست و از جهت نفی تقدم فضل ابن‌خلدون نیست که توانسته است دهه‌ها و سده‌هایی پیش از توجه متفکرین دوران جدید اروپا دربار برخی مسائل اجتماع در قالب «علم عمران» نوظهور خود بیندیشد، طرح نمی‌گردد، بلکه مسئله بر سر تفاوت ماهوی و کانتکس و زمینه‌های تاریخی طرح این گزاره‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی و استلزامات تاریخی اندیش ابن‌خلدون است که افق مجزا و متفاوت از اندیشه‌های طرح‌شده در دوران جدید را شکل می‌دهد.

عامل مهم ضعف و ناکارآمدی عمد پژوهش‌های صورت‌گرفته در باب ابن‌خلدون در ایران و جهان عرب نادیده انگاشتن مرزهای تاریخی اندیش ابن‌خلدون با دوران جدید و اندیش مقوم آن است. این تلقی مسلط دربار همسان‌انگاری روش و دستاوردهای ابن‌خلدون از علم عمران با روش و نتایج علوم انسانی و اجتماعی جدید که به‌ویژه در میان ابن‌خلدون‌پژوهان وطنی موج می‌زند، بیش از اینکه بنا باشد نقط قابل اتکایی در انجام پژوهش‌های تاریخ اندیش سیاسی و اجتماعی ایجاد کند، بیشتر محمل رونق‌بخش تولید انبوه مقالات علمی-پژوهشی و کتب کم‌مایه و بی‌مایه شده است که سخن گفتن دربار آن خود نیازمند مجال مجزایی است.

در قیاس میان مواجه روشنفکران عرب با اصحاب اندیش ایرانی با ابن‌خلدون، نکت حائز اهمیت ای