پاورپوینت کامل فردوسی، شهریار زبان فارسی ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فردوسی، شهریار زبان فارسی ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فردوسی، شهریار زبان فارسی ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فردوسی، شهریار زبان فارسی ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

امروزه مسئله دشوار و پیچیده هویت یکی از مشغله‌ها و دغدغه‌های فکری بسیاری از متفکران دینی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، دولت‌مردان و هنرمندان شده است. چالش‌های هویتی امروزه سرنوشت‌سازند. هویت پیش‌شرط هر نوع کنش؛ به‌ویژه کنشهای اجتماعی و شرط لازم توسعه پایدار است. داشتن یک هویت مشخص و مستقل برای افراد یک کشور، نه‌تنها عنصر اصلی زندگی افراد تلقی می‌شود؛ بلکه به زندگی فردی و اجتماعی انسان معنی می‌دهد و آن را از پویایی خاصی برخوردار می‌نماید. شرط اصلی دستیابی به توسعه پایدار در یک کشور، تربیت نیروی انسانی کارآمد با گرایش‌های لازم دینی، فرهنگی، اجتماعی و… است.

امروزه مسئله دشوار و پیچیده هویت یکی از مشغله‌ها و دغدغه‌های فکری بسیاری از متفکران دینی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، دولت‌مردان و هنرمندان شده است. چالش‌های هویتی امروزه سرنوشت‌سازند. هویت پیش‌شرط هر نوع کنش؛ به‌ویژه کنشهای اجتماعی و شرط لازم توسعه پایدار است. داشتن یک هویت مشخص و مستقل برای افراد یک کشور، نه‌تنها عنصر اصلی زندگی افراد تلقی می‌شود؛ بلکه به زندگی فردی و اجتماعی انسان معنی می‌دهد و آن را از پویایی خاصی برخوردار می‌نماید. شرط اصلی دستیابی به توسعه پایدار در یک کشور، تربیت نیروی انسانی کارآمد با گرایش‌های لازم دینی، فرهنگی، اجتماعی و… است. در عصری که تحولات سیاسی و اجتماعی و فرهنگی، با شتاب زیادی در حال دگرگونی است و درحالی‌که پدیده جهانی‌شدن و جهانی‌سازی، هضم و حذف فرهنگ‌ها و هویت‌های ملی را نشانه گرفته است، فرهنگی که هویت ملی خویش را حفظ و تقویت نماید، پایدار می‌ماند.

هویت ملی می‌تواند میراث فرهنگی یک ملت باشد؛ چراکه میراث فرهنگی یک ملت، بیانگر هویت فراموش‌نشدنی آن مردم است؛ بنابراین برای ایرانیان ‌که دارای هویت ملی دیرین و ریشه‌داری هستند، شناخت هویت ملی موجب آگاهی و تسلیم نشدن در برابر هویت‌های مهاجم می‌گردد. بدیهی است که نقش عناصر و ساختارهای متعدد فرهنگی، اجتماعی و ملی در تکوین و تداوم روند نوسازی هویت ملی بسیار حیاتی است. برای آنکه به کار شناخت و حفظ هویت ملی بپردازیم، باید میراث سرزمین خویش را به‌خوبی بشناسیم و بدانیم که از چه سخن می‌گوید؛ چراکه میراث‌های فرهنگی و تاریخی یک ملت، نشانه‌هایی از دین، تاریخ، هویت و فرهنگ آن به شمار می

‎

روند که روح آن ملت در وجود آنها متجلی می‌گردد؛ ازاین‌رو هویت هر ملت، عامل مؤثری در راستای شناختن خویش و شناساندن خود به دیگران است.

اگر ملتی هویت خود را به دست فراموشی بسپارد، راهی جز «تقلید» از بیگانگان در پیش رو نخواهد داشت؛ بنابراین ما باید با تلاش و کوشش از هویت سرزمین خویش، به‌مثابه بخشی از سرمایه‌گذاری، برای ساختن آینده‌ای پربار و سودمند، استفاده نماییم. باید به این امر آگاهی داشته باشیم که پایه

‎

گذاران فرهنگ و هویت ایرانی، مردمی بوده‌اند سختکوش و آگاه به راز و رمز طبیعت و محیط پیرامون خود. آنها یک‌دم از اندیشیدن درباره جهان و آنچه در آن است، بازنایستادند؛ بنابراین یکی از سرمایه‌های نخستین و بنیادین هر جامعه‌ای، مسئله هویت و ملیت آن است. سرمایه‌ای که بدون آن، حیات جامعه با خطرات گوناگون و روزافزون، روبرو می‌شود و درنهایت به ضعف و سستی می‌گراید.

احساس هویت، درون یک ملت و جامعه، نشانه اعتماد گسترش‌یافته، رضایت و تجربه زندگی‌کردن در یک زیست‌بوم فرهنگی مشترک است. بدون تجربه‌های مشترک، هویت فرهنگی، دینی، تاریخی و جغرافیایی شکل نمی‌گیرد. هر ملتی که خواستار توانمندی و اقتدار ملی است و نمی‌خواهد تا در برابر دیگر فرهنگ‌ها سر تسلیم فرود بیاورد و هویت ملی خویش را ببازد، باید بر توانایی‌های فرهنگی و تاریخی خود تکیه کند و با شناختی واقع‌بینانه از آنها بهره بگیرد. امروز کمتر جامعه‌ای را می‌توان سراغ داشت که برای دستیابی به توسعه همه‌جانبه، تکیه ‌بر هویت فرهنگی و ملی خود را اساس کار نداند.

بسیاری از صاحب‌نظران معتقدند طرح جهانی‌شدن با هدف یکسان‌سازی و همسان‌سازی فرهنگی و زبانی، درصدد تحمیل شیوه زندگی غرب بر سایر جوامع و تسلط همه‌جانبه غرب و فرهنگ غربی بر جهان است تا از طریق ازخودبیگانگی و خودباختگی سایر ملتها (به‌ویژه کشورهای درحال‌توسعه) در برابر فرهنگ غربی، آنها را به تسلیم در برابر ابزارهای نوین رسانه

‎

ای، فضاهای مجازی و رایانه‌ای و ارتباطی خود وادار کند. در برهه‌های حساس تاریخ یک ملت، در هنگامه هجوم فرهنگی و رسانه‌ای و در گم‌گشتگی‌های فرهنگی و سیاسی، یکی از مهمترین حوزه‌های تأثیرپذیر موضوع «هویت ملی» است.

در این میان، آنچه پیوند میان ملتی را استوار می‌سازد، نیرویی توانمند به نام هویت ملی است. هویت هر ملت، وامدار پیشینه فرهنگ، اندیشه‌ها، آمال و آرزوها، اراده و خواست آن ملت در دوره‌های متمادی تاریخ است. عده‌ای از صاحب‌نظران معتقدند که فرایند «جهانی‌شدن»، با تجزیه‌کردن هویت‌های ملی، موجب ایجاد تنشهای سیاسی و اجتماعی در کشورهای درحال‌توسعه و از دست رفتن یکپارچگی و وحدت ملی و نظام‌های سیاسی آنان خواهد شد؛ ازاین‌رو بر همه ماست که میراث پرارج ادبی و فرهنگی خود را پاس بداریم و برای شناخت تاریخ، فرهنگ و هویت خود، به احیا و بازسازی آن اهتمام ورزیم.

بیشتر اندیشمندان حوزه «جامعه‌شناسی»، «علوم سیاسی»، «زبان و ادبیات فارسی» و… به اهمیت منحصربه‌فرد شاهنامه فردوسی در معرفی هویت ملی سرزمین ایرانیان و «مؤلفه‌های» تشکیل‌دهنده آن، اشاره‌کرده‌ و در این موضوع هم‌عقیده‌اند که اوج شکوفایی بازیابی این هویت را می‌توان در شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی مشاهده کرد؛ بنابراین می‌توان گفت شاهنامه، شاهکار جاویدان فردوسی، بدون شک از منابع اصلی هویت ملی و فرهنگی ایرانیان محسوب می‌گردد. به‌گونه‌ای که می‌توان آن را معتبرترین سند هویت و شناسنامه ملی ایرانیان دانست؛ چراکه از میان تمام شاعرانی که به زبان فارسی شعر گفته‌اند، تأثیر فردوسی بادوام‌تر از دیگران بوده است. شاهنامه به سان ارزشمندترین گوهر اقیانوس ژرف «ادبیات حماسی» جهان، با بیان گونه‌های بسیاری از مؤلفه‌ها و الگوهای هویت اصیل ایرانیان، حلقه گمشده تکوین و تداوم این هویت است.

فردوسی در شاهنامه به دنبال آن است تا ویژگی

‎

های ذاتی ایرانیان، عناصر مربوط به تفکر آنان و الگوهای کلی زندگی ایرانی را در سنتهای مشترک اجتماعی گردآورد و با آن، نظم و ترتیبی خاص در رفتار همه اعضای جامعه ایرانی پدید آورد. به بیان کلی‌تر، شاهنامه شاهکاری است که در برابر ازهم‌پاشیدگی هویت ایرانیان مقاومت کرده است؛ از ایجاد شکاف و جدایی‌های قومی و حرکت‌های ناهماهنگ که موجب گسست پیوندهای مردم جامعه می‌شود، جلوگیری کرده و از حدود جغرافیایی، تاریخی و ویژگی‌های زبانی، فرهنگی و هویت ملی ایرانیان دفاع کرده است. شاهنامه، اثر جاویدان فردوسی، بی‌شک از منابع اصلی هویت ملی ایرانیان است. اگر بگوییم بدون وجود شاهنامه، هویت برجسته ‌ملی ایرانی، با مشکل روبرو می‌شد، سخنی به‌گزاف نگفته‌ایم؛ چراکه ملتهای پیش از ما به‌واسطه نداشتن ستون استواری چون شاهنامه، یا ازهم‌پاشیده‌اند و یا چنان دچار تحول شده‌اند که بارها زبان، فرهنگ، آیین زندگی و هویت ملی آنها دستخوش تغییر و دگرگونی شده است. شاهنامه به‌عنوان بزرگترین میراث ملی و فرهنگی و تبلور اندیشه‌های ناب ایران، تاریخ گذشته، ویژگی‌ها و مؤلفه‌های هویت ایرانیان را بازگو نموده است؛ به‌گونه‌ای که می‌توان امروز آن را آیینه تمام‌نمای هویت یا به ‌عبارت‌دیگر، هویت‌نامه ایرانیان دانست.

استفاده از زبان مشترک، یکی از بهترین راهها برای ایجاد وحدت و هم‌حسی میان مردم پراکنده یک جامعه است. ازاین‌روی، این هویت‌نامه در بستر زبان شکل گرفته است. زبان ملی یا معیار، افراد یک ملت و جامعه را مانند تاروپود در هم می‌تند و رشته‌ای محکم و استوار از آنان می‌تند که هویت ملی آنان را شکل می‌دهد؛ چراکه رمز بقا و استمرار یک ملت و هویت آن، در بقا و استمرار زبان ملی یا معیار آن است؛ البته زبان‌های قومی و محلی نیز می‌تواند در کنار زبان ملی وجود داشته باشند و سبب تقویت آن نیز بشوند. ملتی که زبان ملی یا معیار خود را از دست دهد، قطعا هویت ملی خود را از دست خواهد داد؛ زیرا زبان ملی یا معیار در این کاربرد، نه‌تنها زبان ارتباط، بلکه زبان اتحاد و همدلی است.

مردمی که از اقوام مختلف با آداب‌ و رسوم متفاوت و زبان مادری خاص خود در یک سرزمین زندگی می‌کنند، به‌وسیله زبان ملی یا معیار، پیوستگی خود را با ملیت و هویت خویش حفظ می‌کنند؛ چراکه زبان ملی یا معیار، وسیله تفاهم، میان تمام اقوام موجود در یک سرزمین است که دارای هویت یکسان ملی، فرهنگی و تاریخی هستند.

زبان فارسی با وجود لهجه‌ها و گاه زبان‌های محلی در ایران، در طول تاریخ به‌عنوان زبان آموزشی و نوشتاری مردمان ایران، بازتاب گوناگون تاریخی، علمی، ادبی، دینی و هنری ایرانیان بوده است و در تمامی گستره ایران‌زمین، از سوی همه ایرانیان، به‌عنوان زبان رسمی، ملی و معیار، پذیرفته شده است. باوجود اینکه بخشهای گوناگون ایران دیروز یا امروز، دارای لهجه‌های محلی و گاه گویش‌ها و زبان‌های متفاوت بوده و هستند، از زبان فارسی به ‌عنوان زبان آموزشی و نوشتاری برای آفرینش آثار ادبی، لغوی و علمی و یا دینیِ خود، بهره گرفته‌اند.

با آنکه تنوع زبانی، لهجه و گویش، یکی از وجوه تنوع اجتماع ایرانی بوده و هست و با وجود بودن زبان عربی در کنار زبان‌ها و گویش‌های ایرانی، زبان فارسی به‌ عنوان زبان ملی یا معیار، همیشه کانون مراودات محلی و بیان فرهنگ عامه بوده است و محور اصلی و پیونددهنده اقوام ایرانی این سرزمین، در طول تاریخ محسوب شده و از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده است؛ بنابراین هنگامی‌که از حفظ، تقویت و توسعه فرهنگ یک جامعه سخن به میان می‌آید، زبان نیز به‌عنوان یک عامل اساسی مطرح می‌شود؛ زیرا زبان در حکم رشته‌ای است که فرهنگ گذشته‌ و حال را به هم پیوند می‌دهد. زبان‌ها برای محافظت از هویت افراد و گروه‌ها و همچنین برای همزیستی مسالمت‌آمیز آنها در جوامع، اهمیتی بنیادین دارند.

افراد یک کشور به‌وسیله زبان، اندیشه، احساسات و عواطف خود را به دیگران انتقال می‌دهند و احساسات و عواطف دیگران را درک می‌کنند؛ بنابراین زبان وسیله تفاهم و رسیدن به حس مشترک است. زبان نه‌تنها به‌عنوان یک محصول اجتماعی، ابزار و وسیله ارتباط به شمار می‌رود، بلکه خود به‌عنوان بخشی از متن روابط اجتماعی محسوب می‌شود که در تولید و بازتولید فرهنگ و هویت ملی هر جامعه، نقش بسیار مهمی دارد؛ چراکه زبان یک ملت، نظام معنایی یک ملت است و ابزاری مهم برای شکل‌گیری، حفظ و انتقال فرهنگ و هویت ملی آن ملت به شمار می‌آید.

هویت ملی در ایران همواره با زبان فارسی پیوندهای ناگسستنی داشته است. این زبان به دلیل ویژگی‌های خاص خود همواره به‌عنوان محور اصلی فرهنگ و تمدن ایران، مطرح و عاملی وحدت‌بخش بوده است؛ ازاین‌رو زبان آموزشی، ادبی و علمیِ فارسی، به ‌عنوان زبان ملی و معیار ایران، به لحاظ آفرینش آثار مکتوب شعری و نوشته‌های علمی، دینی و هنری و تاریخی، از برجسته‌ترین زبان‌های تاریخ بشری است. فراتر از موارد یادشده، زبان فارسی ابزار اصلی ایجاد ارتباط میان همه ایرانیان بوده و بدین ترتیب فراهم‌کنند