پاورپوینت کامل سوگواری محرم ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سوگواری محرم ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سوگواری محرم ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سوگواری محرم ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

گفته شده است که سر و پیکر امام شهید را جدا از هم دفن کردند. سر بریده امام(ع) را به دربار یزید در دمشق(شام) فرستادند: به دمشق اندرون یزید پلیدر منتظر بود تا سرش برسید. (سنایی) و در آنجا نزدیک دروازه فرادیس، به روایتی در مدینه و در کنار مرقد مادرش، حضرت فاطمه(ع)، به روایتی دیگر در قاهره و در محلی معروف به «مقبره حسین»، و به قولی هم در کربلا و در کنار پیکر مطهرش، یا در مسجد حنانه در نجف اشرف به خاک سپردند.

آیین خاک‌سپاری

گفته شده است که سر و پیکر امام شهید را جدا از هم دفن کردند. سر بریده امام(ع) را به دربار یزید در دمشق(شام) فرستادند: به دمشق اندرون یزید پلیدر منتظر بود تا سرش برسید. (سنایی) و در آنجا نزدیک دروازه فرادیس، به روایتی در مدینه و در کنار مرقد مادرش، حضرت فاطمه(ع)، به روایتی دیگر در قاهره و در محلی معروف به «مقبره حسین»، و به قولی هم در کربلا و در کنار پیکر مطهرش، یا در مسجد حنانه در نجف اشرف به خاک سپردند. سه روز پس از شهادت امام (به قولی یک روز) مردم قبیله بنی‌اسد ساکن در ده حاضریه، واقع در کنار آب فرات، پیکر بی‌سر او را، به قولی در بوریا پاره‌ای بی‌غسل و کفن در کربلا به خاک سپردند. پس از آن هر ساله بنی‌اسدی‌ها در شب یا روز سوم عاشورای امام، بیل و کلنگ بر دوش با پیکر بی‌سر تشبیهی امام روی قطعه‌ای بوریا در کنار مرقد او در کربلا گرد می‌آیند و با تکان دادن بیل و کلنگ و هروله‌کنان به سوی قبرستان منامه (باب‌الجنه) می‌روند و مراسم خاک‌سپاری نمادین او را باز می‌نمایند.

شیعیان ایران نیز در برخی شهرهای ایران به تقلید از قبیله بنی‌اسد آیین خاک‌سپاری نمادین امام‌حسین(ع) را همه‌ساله در شب یا روز سوم شهادت او با نمایش «بیل‌زنی» یا «بیل‌گردانی» برپا می‌دارند (از جمله: کازرون، خوسف بیرجند، آذربایجانی‌های مقیم گیلان). مردم فین کاشان نیز همه ساله در دومین جمعه آغاز پاییز و به باور عمومی در روز سوم شهادت حضرت سلطانعلی‌فرزند امام محمدباقر(ع)ـ با چوبدستی‌هایی در مشهد اردهال گرد می‌آیند و به همراهی مردم طایفه‌های دیگر مراسم شستشوی قالی (مظهری از تابوت و پیکر شهید) و خاک‌سپاری نمادین پیکر بی‌سر امامزاده سلطانعلی (سر او را بنا به روایت عامه به دارالخلافه قزوین فرستاده بودند،‌ مقایسه شود با فرستادن سر بریده امام‌حسین(ع) به شام) را با نمایشی تقریباً مشابه مراسم بنی‌اسدی‌ها برپا می‌دارند.

در سرزمین‌های دیگر

بزرگترین جامعه تشیع جهان در بیرون از سرزمین ایران، در شبه‌قاره هند، پاکستان، افغانستان، تاجیکستان، ازبکستان، قزاقستان، جمهوری آذربایجان، آلبانی، کوزوو و… سرزمین‌های دیگر شکل یافته است. شیعیان این سرزمین‌ها همراه با برخی از پیروان مذاهب‌دیگر که با آنها همزیستی جغرافیایی و فرهنگی دارند،‌ماه محرم و به‌ویژه روز عاشورا را به سوگ می‌نشینند و مراسم عزاداری حسینی را کم‌وبیش مشابه شیعیان ایران و همراه با چاشنی‌هایی از رسوم و آداب فرهنگ حوزه جغرافیایی سرزمین زیست خود برپا می‌دارند. در اینجا به نمونه‌هایی از آیین عزاداری محرم در برخی از این سرزمین‌ها اشاره می‌شود.

بنا بر گزارشی از مراسم محرم در نیمه نخست سده۱۱قر۱۷م، در لاهور، شیعیان پنج روز نخست محرم را برای شادی امام‌حسین(ع) جشن می‌گیرند و به نمایش می‌پردازند (در ایران روز میلاد امام را در سوم شعبان جشن می‌گیرند). از ششم تا دهم محرم را هم عزاداری می‌کنند و بر قاتلان و دشمنان امامان لعن و نفرین می‌فرستند. در روز دهم، شیعیان و هندوها در خانه می‌مانند، و جماعت سنی با بیرق‌های خاص به تظاهرات می‌پردازند و اغلب درگیری‌هایی هم میان آنان و شیعیان پیش می‌آید.

گزارشی از مراسم عزاداری محرم ۱۲۰۳راکتبر۱۷۸۸ در شهرهای جی‌نگر، لکهنو، بنگاله و بنارس هند،‌ آمیختگی میان دو فرهنگ ایرانی و هندی و تقلید از آیین‌های یکدیگر را در شیوه عزاداری در میان شیعیان و هندوان نشان می‌دهد. رخت عزا پوشیدن و ترک لذت پس از دیدن هلال ماه عزا، امساک کردن در خورد و خوراک در دهه محرم، اطعام کردن فقرا و مساکین، مرثیه‌خوانی به زبان هندی و فارسی، سنگ‌زنی، سبیل کردن آب و گلاب در کوچه و بازار، جمع شدن در امامباره‌ها و عزاداری کردن و زدن بر سر و رخساره و سینه خود، آن چنان که «خون از آنها جاری گردد و بی‌خود شوند»، ساختن تعزیه‌هایی از چوب و کاغذ شبیه ضریح مقدس امام‌حسین(ع) و به سجده رفتن در برابر آنها و غلتیدن بر خاک و «طلب مطالب کردن» از تعزیه‌ها، و سرانجام انداختن تعزیه‌ها در پایان مراسم عاشورا در آب رودخانه یا دفن کردن آنها در جاهایی که کربلا نامیده می‌شوند، افروختن آتش در گودال‌هایی بیرون از امامباره‌ها به نشانه ‌آتش‌زدن خیمه‌گاه امام‌حسین(ع)، و گذشتن از روی آنها با پای برهنه و خواندن مراثی به عنوان «تحت‌اللفظ‌خوانی» توسط علما و «سوزخوانی» یا نوحه‌خوانی و سینه‌زنی مردان و زنان، از جمله‌آیین‌های مشترک میان گروه‌های شیعه و هندو و گاه سنی در مراسم عاشوراست.

در سده‌های ۱۲و ۱۳قر ۱۸و ۱۹م، مسلمانان سنی «اَوَده» همراه شیعیان برای عزاداری امام‌حسین(ع) در دسته روی‌های محرم شرکت می‌کردند. سنیان در دسته‌های خود علامت‌هایی با سه انگشت، به نشانه سه خلیفه حمل می‌کردند که آنها را از دسته‌های شیعیان که علامت‌هایی با پنجه به نشانه پنج‌تن داشتند، متمایز می‌کرد در برخی از نقاط هند مانند جامعه طبقاتی چَنوربا (

Chanroba

)، مردم از هر گروه و پایگاه شغلی محله‌ها، به جز نخبگان، پنج شب از اول محرم را با پیراهن بلند سبز و کلاه سبز در مجلسی که «ماتم» نامیده می‌شود. گرده می‌آیند و سینه می‌زنند. از شب ششم تا نهم محرم، دسته‌ها هنگام غروب یا «عَلُم (عَلَم) و شب ه