پاورپوینت کامل بازگرداندن مردم به اندیش? فلسفی ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازگرداندن مردم به اندیش? فلسفی ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازگرداندن مردم به اندیش? فلسفی ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازگرداندن مردم به اندیش? فلسفی ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

سخن گفتن از چیستی فلسفه به نحو کلی، شاید پیچیده‌ترین مسئل تئوریک باشد؛ به همین خاطر در این بحث کوتاه نمی‌خواهیم با این هزارتوی گیج‌کننده روبه‌رو شویم، به جای آن، در این مجال مختصر می‌خواهیم به یکی از تغییرات اساسی تاریخ فلسفه در حدفاصل افلاطون و ارسطو بپردازیم و ببینیم که اگر این رخداد در کار نمی‌بود، دست‌کم کدام مشکلات را در تاریخ فلسفه و به تبع آن تاریخ تمدن نداشتیم. شاید هم توانستیم اشاره‌ای به چشم‌انداز فلسفه در هزار سوم داشته باشیم.

آیند فلسفه در هزار سوم

۱- سخن گفتن از چیستی فلسفه به نحو کلی، شاید پیچیده‌ترین مسئل تئوریک باشد؛ به همین خاطر در این بحث کوتاه نمی‌خواهیم با این هزارتوی گیج‌کننده روبه‌رو شویم، به جای آن، در این مجال مختصر می‌خواهیم به یکی از تغییرات اساسی تاریخ فلسفه در حدفاصل افلاطون و ارسطو بپردازیم و ببینیم که اگر این رخداد در کار نمی‌بود، دست‌کم کدام مشکلات را در تاریخ فلسفه و به تبع آن تاریخ تمدن نداشتیم. شاید هم توانستیم اشاره‌ای به چشم‌انداز فلسفه در هزار سوم داشته باشیم.

۲- می‌دانیم که فرم نوشتار فلسف افلاطون نمایشنامه است؛ این نمایشنامه‌ها هریک به موضوعاتی چون عدالت، دوستی، عشق و.. می‌پردازند؛ این فرم با دموکراسی آتن تناسب ساختاری ‌دارد. فلسفه را تنها نظریه‌پردازان و دیالکتیسین‌ها نمی‌سازند، بلکه تماشاگران این نمایشنامه‌ها به‌مثابه اکثریت خاموش این نظریات را به رأی می گذارند؛ چنانچه در ۲۵ قرن گذشته میلیون‌ها نفر نمایشنامه‌های افلاطون را خوانده و داوری ‌کرده‌اند. این اکثریت هرچند خاموشند، اما هم بازیگران می‌دانند که برای و در مقابل آنان بازی می‌کنند؛ بنابراین، خودِ ماجرای نمایشنامه یک طرف قضیه و اینکه این ماجرا برای و در مقابل اکثریت مردم اجرا می‌شود طرف دیگر آن است. این اکثریت دخالت مستقیم در روند ماجرای مناظرات ندارند، ولی هم مسائل از خواست و معضلات زندگی آنان برخاسته است، درست مثل تماشاگران یک بازی فوتبال که هرچند در روند بازی‌ دخالت ندارند، اما بازی برای آن‌هاست و بدون حضور و خواستشان چیزی‌ در کار نیست.

غالباً گفته می‌شود که محاوره‌های افلاطونی بی‌نتیجه پایان می‌یابند؛ اما به نظر ما این نتیجه‌گیری ناشی از دیدِ ارسطویی حاکم است. محاورات در برابر تماشاگرانی اجرا می‌شود که قادرند بین طرفین داوری ‌کنند. سقراط در اکثر محاورات درست می‌گوید و این درستی را راوی محاورات به ما نمی‌گوید، بلکه این ما هستیم که در مقام تماشاگران این نمایش به این نتیجه می‌رسیم. حقیقت در روند دیالکتیک و درگیری و اقناع ذهن جمعی ساخته می‌شود.

۳- در فلسف ارسطو تماشاگران حذف می‌شوند و فرم نمایشنامه جای خود را به متنی می‌دهد که تا به امروز متون استاندارد فلسفی به این شکل است؛ فرمی روایی‌ که یک راوی ‌دارد و برای مخاطب خاموش، مطالبش را آموزشی و آمرانه تدریس می‌کند. منشأ این فرم باید کلاس‌های‌ درس ارسطو در لیسیوم باشد؛ یک آموزگار همه‌چیزدان به علاو دانش‌آموزان ناآگاه و علاقه‌مند به یادگیری. حذف تماشاگران منجر به حذف نمایش و بنابراین روایت داستانی می‌شود، به همین دلیل دیگر دیالکتیکی در کار نیست. دیالکتیک جایگاه رفیعش در اندیش افلاطونی را از دست می‌دهد و بدل به «جدل» می‌شود. دیگر حقیقت در روندی ‌دیالکتیکی و اقناعی رخ نمی‌دهد، بلکه ذاتی پیشینی است که در مطابقت با امر واقع کشف می‌شود. این روند انکشاف از طریق برساخت مفصل‌بندیِ ویژه‌ای از جهان، توسط لوگوس یا بهتر بگوییم متافیزیک و منطق ارسطویی شکل می‌گیرد.

۴- این جدایی مردم از فلسفه را در اثر تغییر فرم نوشتار در دوران مختلف می‌توان ردیابی‌کرد؛ اما حالا می‌خواهیم یکی از مهم‌ترین نتایج این دگرش در دوران معاصر یعنی رابط دموکراسی و لیبرالیسم را بررسی ‌کنیم. امروزه دموکراسی‌ در اکثر کشورهای غربی یک سنت است، اما آنچه تئوریزه شده و در عمل قدرت را به دست دارد، لیبرالیسم است. سیاستمداران شعار دموکراسی می‌دهند و بر مبنای عقل و اقتصاد لیبرال عمل می‌کنند.