پاورپوینت کامل خداوند به مثابه عاشق اول ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خداوند به مثابه عاشق اول ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خداوند به مثابه عاشق اول ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خداوند به مثابه عاشق اول ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

مورخان دریافته ‏اند آیین تصوف قابلیت چشم گیری در جذب توده ‏ها و نفوذ در فرهنگ عامه داشته است. خوانش صوفیه از قرآن از طریق جذب شخصی مرشدان پرهیزگار و آثار ادبی گسترده‏ ای انتقال یافته است که بیشتر آن در قالب شعر و آوا است. الهی ‏دانان و فقهای اسلام ترجیح می ‏دادند که رساله ‏های خشک و رسمی خویش را به زبان عربی، که زبان جهانی مسلمانان در عرص علم و دانش بود، بنگارند.

چیتیک در این مقاله از راه قرآنی تصوف سخن می‌گوید و عشق را گنج شایگان کیهان‌شناسی سنتی معرفی می‌کند

مترجم: فرحناز آیت‌اللهی / مورخان دریافته ‏اند آیین تصوف قابلیت چشم گیری در جذب توده ‏ها و نفوذ در فرهنگ عامه داشته است. خوانش صوفیه از قرآن از طریق جذب شخصی مرشدان پرهیزگار و آثار ادبی گسترده‏ ای انتقال یافته است که بیشتر آن در قالب شعر و آوا است. الهی ‏دانان و فقهای اسلام ترجیح می ‏دادند که رساله ‏های خشک و رسمی خویش را به زبان عربی، که زبان جهانی مسلمانان در عرص علم و دانش بود، بنگارند. با این همه، آنها آن دسته از آثارشان را که در میان عام مردم محبوب بود به فارسی، ترکی، زبان‌های دیگر و حتی خود عربی می‏ نوشتند. شاعران شعرهایشان را به زبان خود می ‏سرودند و شعر به وسیله ‏ای زیبا و در دسترس برای تعالیم صوفیه تبدیل شد. برای مثال مثنوی جاودانه جلال‌الدین رومی قرآن پارسی نامیده می ‏شود، این نه به آن دلیل است که آن دو شباهت ظاهری‏ ای با هم دارند بلکه، به آن خاطر است که مولانا قادر بود به زبانی غیرفنی، روزمره و قابل فهم هر فارسی‏ زبانی را به خود جذب کند؛ چیزی که خود آن را «اصلِ اصلِ اصلِ دین مذهب می‏ نامید» توصیف شایسته ‏ای از خود قرآن که زیربنای هر چیزی در جهان اسلام است.

عشق موضوع محبوب صوفیه

مضمون اصلی محبوب‏ترین اشعار، مخصوصاً اشعار صوفیان، عشق است با تمام فراز و فرودهایش و شادی ‏ها و غم‌هایش. مرزهای تصوف به عنوان نوعی انسان‌شناسی کیهانی و معنوی را چه بسا بتوان با نگاه کردن به چند آی قرآنی دربار عشق و نحو درک آنها دریافت. آیه‏ای که عموماً بیش از همه نقل شده است بی ‏شک این آیه است: خدا قومی را که بسیار دوست می‏دارد خواهد آورد که آنها هم خدا را دوست دارند، به طور خلاصه خدا آنها را دوست دارد و آنها او را. احمد سمعانی، در مقام الهی‏دان، بیان می‏ کند که خداوند از زیباترین اسمائش در قرآن نام می‏ برد تا برای بندگانش روشن کند که آنها نباید صفات الهی را برای خود به کار ببرند و باید بپذیرند که این صفات متعلق به خداوند است. جلال از آن خداوند است و خواری از آن انسان؛ علم از آن اوست و جهل از آن آنها. قدوسیت از آن اوست و تلوث از آن آنها؛ حیات از آن اوست و ممات از آن آنها، وحدت از آن اوست و کثرت از آن آنها؛ خداوند این‏ گونه سخن می‏ گوید. اما «وقتی او خبر از عشق داد، درست همان‏طور که آن را برای خود تصدیق نمود برای ما نیز تبیین کرد ـ او آنها را دوست دارد و آنها نیز او را.»

خدا و آدم: عاشق و معشوق

دقت کنید که در این آیه از خداوند و انسان به عنوان عاشق و معشوق یاد می ‏شود. توحید ما را به این واقعیت آگاه می ‏سازد که هیچ عاشق و معشوق حقیقی ‏ای به جز خداوند نمی ‏تواند وجود داشته باشد. پس چگونه می‏توان انسان را عاشق خداوند نامید؟ چرا او باید متعلق به عشق خداوند باشد؟ می‏ توانیم با این حدیث پیامبر آغاز کنیم «خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد». با عنایت به توحید، این بدان معناست که هیچ چیز جز خداوند حقیقتاً زیبا نیست و تنها عاشق حقیقی خداست. به هر روی، خداوند انسان را بر صورتی زیبا آفرید «شما را به نیکوترین صورت‌ها بیافرید». صورت‏های ما زیباست زیرا خداوند ما را بر صورت خویش آفرید. که این به آن معناست او ما را با زیباترین اسماء صورت داد. خدا زیبایی را دوست دارد؛ بنابراین زیبایی صورت‏ های انسانی را دوست دارد به عبارتی، او تجلی اسماء حسنای خود را در خلقت دوست دارد.

گنج پنهان عشق

پس نخست این پرسش مطرح است که چرا جهان را آفرید؟ او در قرآن می‏فرماید جن و انس را نیافریدیم مگر برای اینکه مرا پرستش کنند (۵۱:۵۶) که عبارت آخر را می ‏توان چنین نیز معنی کرد: «مرا خدمت کنند». ایفای نقش کامل انسان به عنوان خلیفه‌الله نیازمند خدمتگزاری برای خداست و چه خدمتی بالاتر از اینکه فرد خودش را نفی و خدا را تصدیق کند، صفات رذیله‏ اش را نابود و صفات الهی‏اش را احیا کند. اما خدمتگزاری/پرستش چه ارتباطی با عشق دارند؟ در اینجا متون اهل تصوف ترجیح می‏ دهند که پاسخ را از زبان حدیثی قدسی نقل کنند: «من گنجی پنهان بودم، می ‏خواستم شناخته شوم بنابراین خلق را آفریدم تا مرا بشناسند». به عبارت دیگر، خداوند جهان را آفرید زیرا او، همچنان که در این حدیث قدسی از عشق متقابل سخن به میان آمده، انسان ‏ها را دوست دارد؛ پس به آنها توانایی شناخت او و عشق‏ ورزی متقابل به او را داده است. انسان با احیای فطرت خویش، خود را در مقام خادم خداوند باز می‏ شناسد و پروردگارش را مالک اسماء حسنی، که عاشقانه ‏ترین نام‏ ها نیز هست، می ‏داند. زیرا زیبایی باعث جذب عشق می‏ شود. به عبارت دیگر، این بازشناسی عشق انسان را به جانب خداوند برمی ‏گرداند و عشق نیازمند خدمتگزاری پرشور و خالصانه است.

زیبایی وجه الهی

پس عاشقی جز خداوند وجود ندارد و خداوند انسان را دوست دارد، به عبارت دیگر، انسان بر «صورت» یا به هیئت خدا آفریده شد زیرا که او بازتاب زیباترین اسماء خداوند است. و هیچ معشوقی جز خداوند نیست به بیانی دیگر، انسان، خدا و تنها خدا را دوست دارد چه آن را بداند چه نداند؛ زیرا تنها خداوند زیباست؛ و هم عشق جذب زیبایی ‏اش می‏ شود. نویسندگان صوفی به‌ویژه مشتاق بیان این حقیقت بوده‏ اند زیرا آن را برخلاف باور عموم مردم دانسته ‏اند که می‏گویند ما عاشق فلان فرد یا شیء هستیم. درواقع در قرآن آمده است که مردم را آرایش حب نفسانی که عبارت از میل به زن‌ها و فرزندان و همیان‏های زر و سیم و اسب‌های نشاندار نیکو و چهارپایان و مزارع و املاک است در نظر زیبا و دلفریب است. اما چرا اینها دلفریب به نظر می‏رسند؟ زیرا انسان خدا را دوست دارد و زیبایی وجه الهی را در نشانه ‏هایش می‏بیند بی ‏آنکه از این موضوع آگاه باشد. همان‏طور که مولانا می‏گوید، متعلقات عشق چیزهایی هستند که با صفات الهی به اصطلاح آب‌طلاکاری شده‏ اند. آدمیان باید تلاش کنند تا دریابند که آنچه نسبت به آن عشق می ‏ورزند نه خود آن چیزها بلکه خداوند است.

هدف عاشقانه خلقت

بنابراین هدف از آفرینش‏گری خداوند، آن‏طور که احتمالاً عده‏ای فکر می‏کنند ایجاد دنیایی در آن بیرون نبوده است بلکه، خداوند و معشوق‏ هایش می‏ خواستند در کنار یکدیگر باشند همان‏طور که قبل از خلقت بودند. مولانا این بازی عشق را چنین توصیف می‏کند که ما جملگی عادت کرده بودیم همچون ماهیانی در اقیانوس وحدت الهی غوطه خوریم بی‏آنکه از تمایزمان با آب آگاه باشیم. آنگاه خداوند ما را به زمین خشک می ‏افکند، به قلمرو جدایی، حسرت، درد و رنج. تنها با چشیدن طعم جدایی است که می‏توانیم لذت آب را به خاطر آوریم و مشتاق بازگشت به آن شویم. وقتی‌که بازگردیم بار دیگر در اقیانوس وحدت با آگاهی کامل از لذت عشق به‌کمال‌رسیده شنا خواهیم کرد.

من او را دوست دارم

<