پاورپوینت کامل الگوی عاطفی مواجهه ما با امر قدسی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الگوی عاطفی مواجهه ما با امر قدسی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الگوی عاطفی مواجهه ما با امر قدسی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل الگوی عاطفی مواجهه ما با امر قدسی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

سال ۱۳۸۷، در یکی از روزهای پاییزی در جشنی از هندوها در معبدی در شهر دهلی شرکت کرده بودم. در آن جشن، در جلوی الهه شیوا، عده ای زن و مرد، جوان و بزرگسال، در ریتم شادی از موسیقی می‌رقصیدند، آنها برای مواجهه و تکریم خدای شیوا، می‌رقصیدند. آنها شادمانه، تجربه دینداری را به اوج می‌رساندند، آنهم با رقص و آواز و خنده های زیبا در پیش خدایشان. لحظه‌ای دچار شوک شدم. ما چگونه مواجه می‌شویم، آنها چگونه مواجه می‌شوند، اوج تجربه دینی ما در کنج فضای مذهبی در میانه جمع، آنهم موقعی است که با حالتی حزن آلود دعایی می‌خوانیم، یا روضه‌ای گوش می‌دهیم، در اوج تجربه دینی نیز اشک می‌ریزیم.

سال ۱۳۸۷، در یکی از روزهای پاییزی در جشنی از هندوها در معبدی در شهر دهلی شرکت کرده بودم. در آن جشن، در جلوی الهه شیوا، عده ای زن و مرد، جوان و بزرگسال، در ریتم شادی از موسیقی می‌رقصیدند، آنها برای مواجهه و تکریم خدای شیوا، می‌رقصیدند. آنها شادمانه، تجربه دینداری را به اوج می‌رساندند، آنهم با رقص و آواز و خنده های زیبا در پیش خدایشان. لحظه‌ای دچار شوک شدم. ما چگونه مواجه می‌شویم، آنها چگونه مواجه می‌شوند، اوج تجربه دینی ما در کنج فضای مذهبی در میانه جمع، آنهم موقعی است که با حالتی حزن آلود دعایی می‌خوانیم، یا روضه‌ای گوش می‌دهیم، در اوج تجربه دینی نیز اشک می‌ریزیم.

این نقطه شروع پرسش من از نسبت دین‌ورزی و عاطفه ورزی است. اینکه چگونه ما جهان و امر قدسی را از لحاظ عاطفی تجربه می‌کنیم. دورکیم در کتاب صور ابتدائی حیات دینی، این مسأله را به آیین نها ارجاع می‌دهد. آیینها هستند که به مومنان یاد می‌دهند جهان را شادمانه یا اندوهگینامه تجربه کنند. من نیز شاهد این نکته مهم بودم. از سوی دیگر در سنت علوم اجتماعی، عمدتاً مسأله ذهن و معنا اهمیت دارد. عاطفه امری ناعقلانی و گاه ضدعقلانی است که از دایره توجه معمولاً خارج است. نظریه‌های فرهنگی و اجتماعی، کمتر به مسأله عاطفه ورزی و نقش آن در جریان واقعی حیات ما پرداخته‌اند. به عنوان مثال وقتی هابرماس از مفهوم حوزه عمومی صحبت می‌کند، از امری شناختی صحبت می‌کند که معطوف است به گفتگو و مفاهمه. او توجهی به عواطف ندارد. در سایر نظریات هویت و فرهنگ هم کمتر به مساله عاطفه توجه می‌شود، اگر هم عاطفه مورد توجه باشد، نشانه‌ای برای امر ذهنی و شناختی و فرع بر آن در نظر گرفته می‌شود. گویی عاطفه در برابر ذهن و شناخت سوژه، امری فرعی است.

دیدگاه‌های متأخرتر در مطالعات اجتماعی و فرهنگی عواطف، بیانگر اهمیت و محوریت عواطف در زندگی انسانها و جوامع است. جوامع مختلف، علاوه بر نظامهای شناختی، نظامهای عاطفی خاص خودشان را دارند. مردم، حسب سبک زندگی و مختصات اجتماعی و فرهنگی‌شان، الگوهای عاطفی و احساسی و هیجانی خاص برای تجربه زندگی و معنادار ساختن و مهمتر از همه برای حس پذیر کردن زندگی و تجربه های خرد و کلان آن دارند. به عبارت دیگر الگوهای شناختی و عاطفی ما هستند که امکان احساس زندگی اجتماعی و فرهنگی را فراهم می‌کنند.

در باب جامعه ایرانی، می‌توان از این منظر سخن گفت. به طور خیلی خاص در باب تشیع، مسأله اصلی آن است که چرا تشیع در صورت‌بندی متأخر خودش، عموماً به سمت تمرکز بر آیینهای حزن‌انگیز و تأکید بیشتر بر عاطفه رنج و اندوه و غم تاکید کرده است. در دل این الگوی غالب، آیینهای عزاداری، مهم‌ترین آیینها هستند و حالت محزون و اشک اندوهناک، مهمترین راه رسیدن به اوج تجربه دینی است. به نظر می‌رسد بین موقعیت‌های زندگی در جامعه و تاریخ و الگوهای عاطفی برای مواجهه با خدایان، طبیعت، دیگران و حتی خویشتن و خودی‌ها رابطه معناداری هست. به عبارت دیگر تناظر معنادار و رابطه‌ای متقابل میان موقعیت های عینی زندگی گروه موردنظر و الگوهای شناختی و عاطفی در ذهن و روان آنها وجود دارد، بی آنکه لزوماً بتوان رابطه یکطرفه علت و معلولی بین آنها تعریف کرد. نظام و رژیم عاطفی جامعه تشیع نیز در همین رویکرد قابل فهم است.

موقعیت تاریخی تشیع، که خودش را اقلیتی بر حق، اما محروم از جایگاه واقعی‌اش به واسطه یک سنت ظالم و البته ناحق می‌داند، مصداقی برای این رویکرد است. تشیع که به قول یکی از محققان یک اجتماع کاریزماتیک است، همیشه خودش را حول رهبران کاریزماتیک صورت‌بندی کرده است و ایده امامت، اوج این رویکرد کاریزماتیک است، نه صرفاً برای تعریف رهبری، بلکه برای تعریف الگوی بنیادین هویت هر عضو این جامعه. در این جامعه کاریزماتیک، رهبران فره مند یا امامان،‌همیشه فرجامی تراژیک داشته اند که در مفهوم شهادت بیان شده است. رهبران فرهمند شیعی یا امامان، همیشه شهید شده‌اند. به عبارت دیگر تشیع یک جامعه و مذهب حول کاریزمای شهید است. شهادت مفهومی از استعلا را می‌رساند، اما الگوی عاطفی اصلی آن دو سطح از واکنش عاطفی را در خودش دارد: یکی خشم ناشی از کشته شدن رهبر یا امام به واسطه یک حاکم ظالم، ‌و دگیری رنج و اندوه مقدس برای تکریم و حرمت گذاشتن به قدیس شهید شده است. ایده رهبر کاریزمای شهید در حالت غالیانه آن، ایده فدیه (قربانی شدن امام برای بخشش گناهان شیعیان برای همیشه و تضمین بهشتی شدن آنها) بوده است.

همانطور که گفته شد نکته اصلی آن است که رهبر شهید، دو عاطفه را بطور خاص در خود دارد: اندوه (حزن یا غم مقدس) و خشم. نقش این دو عاطفه در ترسیم تصویر و شمایل های شیعی نیز به خوبی دیده میشود: اما شهید شونده و حتی امام با مولفه های یک فرد مظلوم. در صورت‌بندی ملایم آن در قالب حزن (نوعی توازی و تناسب میان ناراحتی و اندوهناکی اندرونی و تجلی بیرونی آن) به گونه‌ای است که رهبران شیعی همیشه در موقعیت های رنج و حزن و گویی در شرایط دشوار عزاداری ترسیم می‌شوند.

قربانی شدن و شهادت رهبران شیعی، در وهله اول ترکیبی از اندوه و غم از دست دادن رهبر و نوعی خشونت خفته و ضمنی نسبت به نیروی قاتل امام را ایجاد می‌کند. اما همانطور که ترنر در کتاب عواطف در جوامع انسانی بحث کرده، با وجود آنکه خشم/ ترس/ شادی/ غم، عواطف اصلی هستند و یکی از آنها فقط شادی است، اما ترکیبهای خلاقانه ثانویه از اینها توسط انسانها بوده که جامعه بودن را ممکن ساخته است. به همین دلیل ترس و غم در ترکیب‌هایی که حس عاطفه را ایجاد می‌کنند،‌ نیرویی اولیه برای انسجام اجتماعی و اخلاقی ایجاد می کنند. در تشیع نیز این اندوه و خشونت، ‌در ترکیب نهایی،‌ موجب کم رنگ شدن خشونت و تبدیل شدن اندو