پاورپوینت کامل نگاهی به اشعار نویافت? ابن‌سینا ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به اشعار نویافت? ابن‌سینا ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به اشعار نویافت? ابن‌سینا ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به اشعار نویافت? ابن‌سینا ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

در این‌که ابن سینا اشعاری به فارسی سروده باشد، با توجه به منابع گوناگون نسبتاً قدیمی مسلّم است، * پاره‌ای از همان اشعار پراکنده‌ی منسوب به وی را با تلاش در تذکره‌ها، سفینه‌ها و.. می‌توان به دست آورد. البتّه هرچه که به قرون متّأخر نزدیک‌تر می‌شویم، می‌بینیم که بر شمار سروده‌های منسوب به وی فزوده شده است که در انتساب پاره‌ای از آن سروده‌های به بوعلی سینا باید به دیده‌ی تردید نگریست، چون برخی از آن اشعار را در منابع دیگر به شعرای دیگری منسوب شده است.

در این‌که ابن سینا اشعاری به فارسی سروده باشد، با توجه به منابع گوناگون نسبتاً قدیمی مسلّم است، * پاره‌ای از همان اشعار پراکنده‌ی منسوب به وی را با تلاش در تذکره‌ها، سفینه‌ها و.. می‌توان به دست آورد. البتّه هرچه که به قرون متّأخر نزدیک‌تر می‌شویم، می‌بینیم که بر شمار سروده‌های منسوب به وی فزوده شده است که در انتساب پاره‌ای از آن سروده‌های به بوعلی سینا باید به دیده‌ی تردید نگریست، چون برخی از آن اشعار را در منابع دیگر به شعرای دیگری منسوب شده است.

باری، همان اندک اشعار منسوب و باقی مانده از ابن سینا را استاد سعید نفیسی با بهره‌گیری از تعدادی تذکره و سفینه و… (که البته اغلب آن‌ها از منابع متأخر نقل شده است) در قالب مقاله‌ای (مجله مهر، اردیبهشت ماه ۱۳۱۶، شماره‌ی ۴۸، صص ۱۲۱۱-۱۱۹۹) یکجا گردآوری کردند. همچنین جناب آقای دکتر محمود مدبّری نیز در کتاب ارزشمند «شاعران بی‌دیوان» (صص ۴۷۳-۴۶۹) و البته با تکیه بر اغلب اشعار همان مقاله‌ی مرحوم استاد نفیسی و نیز چند منبعِ دیگر اشعار وی را یکجا آورده‌اند. کسان دیگری نیز در این باره کارهایی انجام داده‌اند که بسی ضعیف‌تر از کار استاد نفیسی است و حرف تازه‌ای نزده‌اند، و ما از آوردن و ذکر آن کارها خودداری کردیم.

آنچه که در ادامه خواهد آمد تعدادی از اشعار نویافته‌ی منسوب به اوست که با تتبّع در منابع نسبتاً کهن به دست آورده‌ایم. منطور ما از نویافته آن دسته از سروده‌هایی است که در مقاله استاد نفیسی و کارهای دیگر نیامده است. البتّه در مواردی اشعاری از ابن سینا را که در اینجا آورده‌ایم در مقاله‌ی استاد نفیسی و کتاب شاعران بی‌دیوان نیز آمده امّا نوعاً منابعی که آن دو نویسنده‌ی ارجمند برای آن دسته اشعار بیان داشته‌اند نوعاً جدید است، حال آنکه مآخذی که ما آن دسته از اشعار را از آن‌ها نقل کرده‌ایم قدیمی‌ترست و تا حدودی با ضبطی متفاوت‌تر و مُوَجِّه‌تر.

برخی با توجه به این مطلب که اشعار منسوب به ابن سینا در تذکره‌ها و منابع متأخّر آمده است در صحّت آن انتساب‌ها به شک افتاده‌اند؛ استاد شادروان محمد خوانساری در این‌باره نوشته‌اند: «در تذکره‌ها اشعاری به عربی و فارسی از شیخ نقل شده است که جز «قصیده‌ی عینیّه‌ی »۱ که بسیار مشهور است و در کتب معتبر آمده، نسبت سایر اشعار به شیخ مورد تردید است و همگی تن‌ها در کتب متأخّران دیده می‌شود» (خوانساری، ۱۳۸۴: ج ۱/۱۵۹)، در حاشیه‌ی سخن استاد خوانساری این نکته را باید بیافزاییم که البته در کتاب‌های کهن اشعاری به فارسی و عربی به نام ابن سینا آمده است، برای نمونه در کتاب مستطاب «طرائف الطُرَّف» حارثی مشهور به بارع بغدادی (۴۴۳-۵۲۴ ق) و بدائع المُلَح خوارزمی (۵۵۵-۶۱۷ ق) چند بیت عربی به نام ابن سینا آمده است که حاکی از رواج و شهرت اشعار وی در آن زمان‌ها بوده است (حارثی، ۱۴۱۸: ۳۴؛ خوارزمی، ۱۳۸۲: ۱۳۱).

درباره‌ی اشعار فارسی وی نیز باید گفت که ما در کتاب‌های قرن هفتم و بعد از آن اشعاری به نام ابن سینا می‌بینیم، کتاب‌هایی همچون نزهت المجالس شروانی و مجموعه‌ی رسائل عربی مورَّخ ۶۹۲ ق و.. که تقریباً می‌توان اطمینان یافت که بوعلی سروده‌هایی به فارسی داشته است و شاید تمام آن‌ها به دست ما نرسیده باشد.

ناگفته نماند که استاد صفا نوشته‌اند: «مجموعه‌ای از اشعار پارسی ابن سینا مورخ به تاریخ ۹۹۴ هجری در کتابخانه ولی‌الدّین استانبول موجود است» (صفا، ۱۳۷۸: ج ۱/۳۰۷) امّا متأسّفانه فعلاً عکسی از نسخه مذکور را به دست نیاورده‌ایم. به هر روی، در این مجال در حدّ توانایی خویش با تحقیق در تعدادی از جُنگ‌ها و سفینه‌های نسبتاً کهن اشعاری به نام ابو علی سینا یافته‌ایم که در ذیل خواهد آمد. ضمناً اگر آن سروده‌ها به کسان دیگری نیز نسبت داده شده باشد و ما در منابع دیده باشیم، یادآور خواهیم شد.

اینک سروده‌های فارسی وی:

نزهت المجالس، سده‌ی هفتم

یک رباعی در آنجا به نام ابن سینا آمده که با توجه به قدمت این اثر وجود این رباعی در آنجا بسیار مغتنم است:

-ای در دو نفس عمر تو افزاینده / بادی‌ست نَفَس شونده و آینده

بر باد نهاده‌ای بنای همه عمر / بر باد کجا بُوَد بنا پاینده (شروانی، ۱۳۷۵: ۱۵۱)

جُنگ ۹۰۰ مجلس، سده‌ی هشتم و یا اواخر سده‌ی هفتم:

بنابر گفته برخی محقّقان این جُنگ می‌بایست متعلّق به قرن هفتم باشد (نفیسی، ۱۳۳۵: ۷۶) و یا اینکه از قرن هشتم متأخّرتر نیست (میر افضلی، ۱۳۸۲: ۱۱۱)، رباعی ذیل در آنجا به نام ابن سینا آمده است:

-ای قادر بی‌تحیّر بی‌ثانی / ما را به عقوبت به چه می‌ترسانی

چون نیست به دست هیچ کس می‌دانی / در کار تو غیر عجز و سرگردانی (ص ۵۰۹)

الأقطاب القطبیّه‌ی (البلغه فی الحکمه‌ی)، سده‌ی هفتم

این کتاب از عبدالقادر بن حمزه‌ی بن یاقوت اهری از دانشمندان آذربایجان در سده‌ی هفتم هجری است. در صفحه‌ی پایانی نسخه‌ی مورَّخ ۶۶۶ یک رباعی اینچنین به نام ابن سینا آمده است:

بر پشت من از زمانه نو می‌آید / جان عزم رحیل کرد گفتم که برو

بر من همه کار نانِکو می‌آید / گفتا چکنم خانه فرو می‌آید

ریاض تاج الدین احمد وزیر، سده‌ی هشتم:

درباره‌ی مشخصات این بیاض چنین نوشته‌اند: «در سال ۷۸۲ هجری قمری، تاج الدین احمد وزیر که هویّتش برای ما نامعلوم است، از دانشمندان زمان خود خواست که برای او یادداشت‌هایی به خطّ و سلیقه‌ی خود به یادگار بنویسند. هفتاد تن دعوت او را اجابت گفتند و در موضوعات مختلف به نظم و نثر و به فارسی و عربی در بیاض تاج الدین یادداشت‌هایی قلمی کردند..» (میرافضلی، ۱۳۸۲: ۱۱۵)، چند بیتی به نام ابن سینا در آنجا هست که در ذیل خواهد آمد

– در پرده سخن نیست که معلوم نشد / کم ماند ز اسرار که مفهوم نشد

در معرفتت چو نیک فکری کردم / معلومم شد که هیچ معلوم نشد (۱۴۲۳: ج ۲/ ۱۴۴)

ناگفته نماند که این رباعی در نزهت المجالس (شروانی، ۱۳۷۵: ۱۴۶) به نام «خیام» آمده است.

-کو دل که بداند نفسی اَسرارش / کو گوش که بشنود دمی گفتارش

معشوق جمال می‌نماید شب و روز / کو دیده که تا برخورَد از دیدارش (تاج‌الدّین احمد وزیر، ۱۴۲۳: ج ۲/ ۱۴۵)

روضه‌ی النّاظر، سده‌ی هشتم:

این مجموعه با ارزش حاوی اشعاری به فارسی و عربی می‌باشد و در سده‌ی هشتم نگاشته شده است، سروده‌هایی از ابن سینا در آنجا آمده است که در ذیل می‌بینید:

-غنای روح بود باده‌ی رحقیق، الحق / که رنگ او کند از دور رنگ گُل را دق

به رنگ، زنگ زداید ز جان اندهگین / همای گردد اگر جرعه‌ای بنوشد بق (گ ۲۴۱)

این دو بیت به همراه دو بیت زیر ظاهراً جز یک قطعه شعر واحدی باشد:

– به طعم تلخ چو پندِ پدر ولیک مفید / به نزد جاهل باطل، به نزد دانا حق

حلال گشته به احکام شرع بر دانا / حرام گشته به فتویِ شرع بر احمق (جُنگ یحیی توفیق، گ ۴۱؛ جُنگ گنج بخش، گ ۵۱)

در مقاله‌ی استاد نفیسی (۱۳۱۶: ۱۲۰۵) و نیز شاعران بی‌دیوان (۱۳۷۰: ۴۷۱) چهار بیت بالا به همراه سه بیت دیگر از منابع متأخّری همچون تذکره‌ی آتشکده و تذکره‌ی محمد صادق مشهور به ناظم و نیز فرهنگ سروری (یک بیت) نقل شده است، امّا منابع ما در نقل آن چهار بیت، منابعی از قرن هفتم و هشتم است.

ناگفته نماند که چه‌بسا سه بیت دیگری که در منابع متأخر بر آن چهار بیت افزوده شده است از ابن سینا نباشد، و همان سببی شده است که استاد نفیسی در انتساب آن سروده به ابن سینا تردید کند. استاد نفیسی نوشته است: «در این قطعه نیز تخلّص بوعلی آمده است و بیشتر بدان می‌ماند که کسی که این ابیات را سروده است می‌دانسته که ابوعلی حکیمانه می می‌خورده است و از راه دانش آن را برای مزاج خود سازگار می‌دانسته و برای ثابت کردن مدّعای خود به این نکته متوسّل شده و کلمه‌ی بوعلی درین بیت تخلّص شاعر نیست.» (نفیسی، ۱۳۱۶: ۱۲۰۵)

مخفی نماند که در مجموعه‌ی مورَّخ ۹۵۷ ق مجلس، برگ ۶ اشعار فوق به همراه چند بیت دیگر (درست مانند منابع استاد نفیسی) به نام «ابوعلی سینا» آمده است. جالب توجه اینکه اشعار بالا به این صورت در تاریخ‌نامه‌ی هرات به نام «پسر خطیب گنجه» آمده است:

-غنای روح بود باده‌ی رحقیق به‌حق / که لون او کند از دور رنگِ گُل را دَق

به رنگ، زنگ زداید ز جان اندُهگین / همای گردد اگر جرعه‌ای بیابد بَق

– به طعم تلخ چو پند پدر ولیک مفید / به نزد باطل باطل، به نزد دانا حق

حلال گشته به احکام عقل بر دانا / حرام گشته به فتوی شرع بر احمق (هروی، ۱۳۶۲ ق: ۴۴۹)

ناگفته نماند که چهار بیت بالا با اندک اختلافی در دیوان انوری (۱۳۷۶: ج ۲/۶۶۷) نیز دیده می‌شود!

-زان پیش که از جهان فرومانی فرد / آن کن که نبایدت پشیمانی خَورد

امروز بکن چو می‌توانی کاری / فردا چه کنی چو صبح نتوانی کرد (روضه‌ی النّاظر، گ ۲۴۷)

-اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد / نشاط و عیش به باغِ بقا توانی کرد

و گر برون نهی از منزلِ هوس گامی / نزول در حرم کبریا توانی کرد

و گر به آبِ ریاضت برآوری غسلی / همه کدورت دل را صفا توانی کرد

و لکن این عمل رهروان چالاک است / تو نازنین جهانی کجا توانی کرد (همان، گ ۱۱۶)

بنا بر نقل استاد نفیسی (۱۳۱۶: ۱۲۰۴) این چهار بیت به همراه سه بیت دیگر در کشکول شیخ بهایی و تذکره‌ی محمد صادق مشهور به ناظم تبریزی آمده است. ضبط دو منبع استاد نفیسی چنین است:

-اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد / نشاط عیش به به دار بقا توانی کرد

ز منزلات هوس گر برون نهی گامی / نزول در حرم کبریا توانی کرد

و گر به آب ریاضت برآوری نفسی / همه کدورت دل‌ها صفا توانی داد

و لکن این عمل رهروان چالاک است / تو نازنین جهانی کجا توانی کرد

در ضبط منابع استاد نفیسی بیت دوم پس از بیت سوم آمده است. همچنین استاد نفیسی نوشته است: «در اِسناد این قطعه به ابن سینا شک دارم، تخلّص بوعلی که در بیت آخر آمده است شک را بیشتر