پاورپوینت کامل تعزیه؛ جدال موافق‌خوانان و مخالف‌خوانان معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعزیه؛ جدال موافق‌خوانان و مخالف‌خوانان معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعزیه؛ جدال موافق‌خوانان و مخالف‌خوانان معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعزیه؛ جدال موافق‌خوانان و مخالف‌خوانان معاصر ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

جمشید ملک‌پور در کتاب «درام ایرانی» می‌نویسد «آیین‌های عزاداری محرم که تعزیه را شکل داده در جریان انقلاب در بسیج احساسات ایرانیان علیه رژیم پهلوی نقش مهمی ایفا کردند. هرچند تعزیه در رژیم اسلامی ایران از آزادی و پشتوانه مردمی بیشتری بهره‌مند است اما باید پاسخگوی چالش منتقدانی باشد که علیه نمایش‌های مذهبی داد سخن سر می‌دهند.

نگاهی به جدال تاریخی بر سر تعزیه

جمشید ملک‌پور در کتاب «درام ایرانی» می‌نویسد «آیین‌های عزاداری محرم که تعزیه را شکل داده در جریان انقلاب در بسیج احساسات ایرانیان علیه رژیم پهلوی نقش مهمی ایفا کردند. هرچند تعزیه در رژیم اسلامی ایران از آزادی و پشتوانه مردمی بیشتری بهره‌مند است اما باید پاسخگوی چالش منتقدانی باشد که علیه نمایش‌های مذهبی داد سخن سر می‌دهند.

این منتقدان، رهبران مذهبی‌ای هستند که نمایش چهره امامان- اصلی‌ترین شخصیت‌های مقدس تعزیه – را روی صحنه درست نمی‌دانند… با توجه به سنت سیصدساله و مستمر تعزیه می‌توان گفت تعزیه از آن‌چنان غنای تاریخی و فرهنگی و مذهبی‌ای برخوردار است که می‌تواند علیه چنین مخالفت‌هایی بایستد. بازیگران تعزیه آموخته‌اند که چگونه مبارزه کنند، پیروز شوند و مراسم را اجرا کنند و چگونه ببازند، پنهان شوند و خود را برای جنگ بعدی آماده کنند. آیا این همان داستان همیشگی ایران و ایرانیان نیست؟»

گفته‌های جمشید ملک‌پور اشاره به پستی و بلندی‌هایی دارد که مهم‌ترین گونه نمایش ایرانی طی یک‌صد سال گذشته متحمل شده است. از منکوب شدنش توسط مشروطه‌خواهان، تعطیلی آن توسط رضاشاه، بدل شدن به یک کالای موزه‌ای در دوره محمدرضا پهلوی تا در نهایت رویکرد دوگانه در دوران پس از انقلاب؛ گویی تعزیه گزینه جذابی است برای بررسی تحلیلی تاریخ معاصر ایران. کافی است تعزیه را به عنوان درون‌مایه یک پژوهش برگزینید و آن را در زمینه‌های (Context) تاریخی قرار دهید تا دریابید چگونه تعزیه و سیاست در مقام تز و آنتی‌تز به ما داده‌های جذاب می‌دهند. اینکه چگونه یک سنت تاریخی و البته گره خورده با نگاه دینی مردم در سیصد سال گذشته سنتزهای متفاوتی تولید کرده است.

نکته جذاب آن است که تعزیه در حالی با آنتی‌تز سیاسی خود در جدال بوده است که در دل خود وجهی دیالوگ‌محور دارد. اولیا و اشقیا با تمام اختلافات دینی، مذهبی و اخلاقی مدام با هم در حال گفت‌وگویند. هر چند این گفت‌وگو به زبان رجز و مصیبت‌گویی است اما در نهایت پرسشی پرسیده می‌شود و پاسخی داده می‌شود. قرار نیست کسی مونولوگی بگوید و خود را بر فرش اجرا، قهرمان جلوه دهد. قهرمان از پیش معین است اما اینجا تنها فرصتی است که دریابیم چگونه اشقیا و یزیدیان به مومنان امام حسین(ع) حسادت می‌ورزند. حداقل ما می‌دانیم این دشمنی از کجا می‌آید و تحلیلی از این وضعیت داریم.

با این حال تعزیه در بیرون از خود موفق به ایجاد گفت‌وگو نمی‌شود. برای مثال پس از انقلاب با وجود باز شدن برخی فضاها – حداقل نسبت به ممنوعیت‌های دوره پهلوی – هنوز امکان گفت‌وگو میان موافقان و مخالفان تعزیه رخ نداده است. با اینکه دولت خود را در حفظ تعزیه موظف دانسته است اما در اشاعه آن شانه خالی می‌کند. هنوز در دانشگاه‌هایی با دپارتمان هنرهای دراماتیک چیزی به نام رشته تعزیه وجود ندارد یا واحدهای درسی، به گفته شخصیت‌هایی چون داوود فتحعلی بیگی، کفاف آموزش تعزیه را نمی‌دهند. به عبارتی دولت در کشاکش موافقان و مخالفان موضعی را اتخاذ کرده که نه به این برخورد و نه به آن. یک وضعیت انفعالی که هم تعزیه داریم و هم نداریم. اگر هم باب گفت‌وگویی شکل گرفته است، این باب صرفا برای موافقان بوده است. این جدال بی‌گفت‌وگو نتایج مثبتی به بار نمی‌آورد.

احمد جاسبی، یکی از باتجربه‌ترین تعزیه‌گردانان معاصر ایران در مصاحبه‌ای با ماهنامه نمایش می‌گوید «من، اگر حمل بر خودستایی و فضل‌فروشی نباشد، اقرار می‌کنم که تنها وارث میراث گرانقدر تعزیه اصیل ایرانی در این دیار هستم. بیش از چهل مجلس تعزیه را به خوبی از حفظم، با موسیقی اصیل ایرانی آشنا هستم و تقریبا تمامی دستگاه‌ها و گوشه‌های موسیقی را می‌شناسم.

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.