پاورپوینت کامل دوبیتی‌های هَزارگی، گنجینه‌ی ادبیات فولکلوریک دری ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دوبیتی‌های هَزارگی، گنجینه‌ی ادبیات فولکلوریک دری ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دوبیتی‌های هَزارگی، گنجینه‌ی ادبیات فولکلوریک دری ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دوبیتی‌های هَزارگی، گنجینه‌ی ادبیات فولکلوریک دری ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

هَزاره‌ها یکی از اقوام عمده‌ی افغانستان‌اند که در بخش‌های مرکزی افغانستان شامل ولایت‌های مرکزی بامیان، دایکندی، غور و بخش‌های بزرگی از غزنی، اروزگان، پروان، وردک، سرپل و… سکونت دارند.

مقدمه
هَزاره‌ها یکی از اقوام عمده‌ی افغانستان‌اند که در بخش‌های مرکزی افغانستان شامل ولایت‌های مرکزی بامیان، دایکندی، غور و بخش‌های بزرگی از غزنی، اروزگان، پروان، وردک، سرپل و… سکونت دارند. این مناطق با عنوان هزاره‌جات یا غرجستان شناخته می‌شوند. زبان هزاره‌ها دری است که به لهجه‌ی هزارگی تکلم می شود. در لهجه‌ی هزارگی اصطلاحات و ترکیبات زیادی از زبان‌های ترکی، مغولی و پشتو آمیخته است. لهجه‌ی هزارگی تاکنون به‌صورت شفاهی بوده است و در قید کتابت درنیامده است و هزاره‌ها به‌رغم غلظت در لهجه و گفتار شفاهی از رسم‌الخط فارسی استفاده می‌کنند. دوبیتی‌ها بخش مهمی از ادبیات شفاهی و فلوکلوریک هزاره‌ها را تشکیل می‌دهند که حاصل ذوق جمعی نسل‌ها بوده‌اند که سینه‌به‌سینه گشته‌اند. (خاوری، ۱۳۸۲)

آوای دوبیتی‌ها در دشت و کوهسار هزاره جات
در دامنه‌های جبال گردن برافراشته و کنار جویبار سرکش و خروشنده و گستره‌ی دشت‌ها، در دوردست‌ها و مناطق بکر هزاره‌جات گونه‌ای از شعر در میان مردم هزاره‌ رواج دارد که بخشی از ادبیات شفاهی و فولکلوریک آن‌هاست و در فرهنگ هزاره ها همواره با نوای دنبوره (آلت موسیقی هزاره‌ها) عجین شده است. این دوبیتی‌ها در بین هزاره‌های ولایت پروان”چار بیتی” و در برخی نقاط ولایت بامیان “بَیت” و در برخی از دهکده‌های ناوُر و ولایت غزنی “غزل” نامیده می‌شود. دوبیتی‌ها بخشی از فرهنگ عامیانه‌ی مردم هزاره اند که چوپانان موقع چرانیدن گوسفندان در کوهپایه‌ها و سبزه‌زارها با آهنگ نی یا دنبوره و دهقانان در کشتزارها و در سایه‌ی درختان سپیدار و با نغمه‌ی دل‌انگیز چشمه‌ساران زمزمه می‌کرده‌اند. سرایندگان این دوبیتی‌ها انسان‌هایی گمنام اما عاشق بوده‌اند که با سرودن التهاب درونی خود را فرونشانده‌اند. دوبیتی در فرهنگ هزاره محبوبیت زیادی دارند و با لحظه‌های غم و شادی آن‌ها عجین شده است.
موضوع و محتوای دوبیتی‌های هزارگی را به‌طور کلی مضامین عاشقانه تشکیل داده‌اند که بی‌پیرایه و بدون تصنع بیان می‌شوند. دو بیتی ها تراوش طبع ناب انسان طبیعت نشین اند و همانطور که حقیقت عشق در آن ها ساده است، زبان عشق در دوبیتی ها ساده و بی پیرایه است و کمتر در آن ها ایهام، تشبیه، جناس و تکلف های کلامی دیده می شود. در عین حال در پرتو این مضمون‌های عاشقانه جلوه‌های مختلف معیشتی را نیز می‌توان مشاهده کرد؛ زندگی روستایی، اقتصادی بر پایه‌ی دامپروری و کشاورزی، ساختار اجتماعی سنتی، ابزار و وسایل کار ابتدایی، روابط قبیله‌ای، مردسالاری و…
تَیِ دالون خو موشکله می زنی/آسته آسته خو سولَه سولَه میزنی
تاشَه تاشَه کِی قد تو تُق موکونوم/ نیمرِه چادَر خو خندیده میزنی
( ته دالان تو آهسته و با سستی مشک می زنی
یواشکی به تو نگاه می کنم و تو از کنار چادرت می خندی)
در برخی دوبیتی‌ها بازتاب شرایط اقلیمی و آب و هوایی مشهود است؛ ییلاق و قشلاق، کوهستانی بودن منطقه، چشمه‌های آب، زمستان‌های سخت و…
اگر از آشوق خو جودا شَوی/ خودا بوگوم که خوب رَسوا شَوی
اَلَی یَگ گَب اگر دروغ بوگویی/ گریفتار شَوِ سرما شَوی
( اگر از عاشقت جدا شوی الهی رسوا شوی
ای عزیز یک گپ دروغ اگر بگویی گرفتار شب سرما شوی)
***
آیَی بَلَه بیا که مال آمَده/ سَایی چَلُمَه بَلی دِوال آمَدَه
سَایی چَلُمَه بَلی دِوال سَه باشه/دِیدِی شیرین بَخَیر هِوار آمَدَه
(مادر بالا بیا که رمه ها آمده‌اند، سایه‌ی تپی بالای دیوار رسیده است،
سایه‌ی تپی بالای دیوار چه باشد/ نور چشم به خیر به عجله آمده است.)
حال و هوای زندگی در ارتفاعات و حیات عشایری بر بسیاری از دوبیتی های هزارگی غلبه دارد چنان‌که ممکن است که کسی تمام عمر خود را در شهر زیسته چندان درک ملموس و روشنی از آن‌ها نداشته باشد؛ دامداران در فصل بهار و تابستان رمه‌های خود به علفزارهای سبز ییلاق می‌بردند و در فصل پاییز دوباره به دهکده خود در قشلاق بازمی‌گشتند. این دوبیتی ذوق دختری را بیان می‌کند که ماه‌ها در انتظار معشوق خود بوده است. عشایر در ییلاق در کنار سوخت از فضله‌ی دام استفاده می‌کردند و آن‌ها را به شکل خشت که به آن “تپی” می گفتند روی هم چیده و روی رمه ها بار می کردند و به قشلاق برمی‌گردانند. دختر با اشاره به سایه افکندن تپی‌ها به روی دیوار پایان کوچ را اعلام می‌کند که درواقع پایان انتظار طولانی او برای دیدار معشوقش است.(شعور، ۱۳۸۲)
نکته‌ی قابل‌توجه در مورد دوبیتی‌ها، ممنوعیتی مذهبی است که باوجوداینکه همیشه دامن‌گیرش بوده اما هرگز نتوانسته است آن را از میان بردارد یا از محبوبیتش بکاهد. در ذهن و خاطره ی هزاره‌ها نوای دنبوره با دوبیتی‌ها پیوند خورده است. م