پاورپوینت کامل زندگی‌نام? محمّدطاهر نصرآبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندگی‌نام? محمّدطاهر نصرآبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندگی‌نام? محمّدطاهر نصرآبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندگی‌نام? محمّدطاهر نصرآبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

ازآنجاکه نصرآبادی به‌طور کامل به بیان سرگذشت و آثار خود به گون زندگی‌نام خود نوشت (auto biography) در تذکر نصرآبادی ذیل فصول: صف پنجم و خاتمه پرداخته و تقریباً کار را بر نگارند این سطور آسان نموده، بااین‌حال جای آن دارد که در اینجا نیز شرح مختصری از زندگی و آثار او به‌ویژه آنچه ناگفته مانده است درج شود.

ازآنجاکه نصرآبادی به‌طور کامل به بیان سرگذشت و آثار خود به گون زندگی‌نام خود نوشت (auto biography) در تذکر نصرآبادی ذیل فصول: صف پنجم و خاتمه پرداخته و تقریباً کار را بر نگارند این سطور آسان نموده، بااین‌حال جای آن دارد که در اینجا نیز شرح مختصری از زندگی و آثار او به‌ویژه آنچه ناگفته مانده است درج شود.

میرزا محمّدطاهر نصرآبادی از نویسندگان و سخنوران نامی سد یازدهم هجری قمری است. وی به سال ۱۰۲۷ ق در نصرآباد ماربین اصفهان دیده به دنیا گشود، پدرش صاحب فضل و کمال بود، امّا در هیچ‌کدام از کتاب‌ها نامش نیامده است، ولی از فحوای نوشت تذکر صبح صادق (۷۶-۷۵) برمی‌آید که گویا نامش محمّدتقی بوده است. پدر وی از بازماندگان میرزا صالح آزادانی نصرآبادی (اصفهانی) معاصر جهانگیر شاه تیموری بود که در هند می‌زیست. میرزا صالح، صاحب فرزندانی چند ازجمله میرزا صادق مینا (عموی محمّدطاهر نصرآبادی) بود.

محمّدطاهر در سال ۱۰۴۴ در سن ّ هفده‌سالگی پدرش را از دست داد و چون سرپرستی نداشت، روزگار جوانی را در پی کارهای بیهوده به سر برد: «گرد یتیمی خاطرم را غبارآلوده کرد … در ایّام رعونت و غفلت، مدار به لاطائل و حرکات باطل می‌گذشت.» ازاین‌رو نتوانست به تحصیل علم بپردازد، کم‌کم از این روزگار بیهوده ناخرسند شده و به درویشی روی آورد. پس‌ازآن گذارش به قهوه‌خانه‌ای در اصفهان افتاد. «قهوه‌خانه در آن عصر جایگاه اهل فضل و دانش و ادب و شعر و موسیقی بوده و همه‌کس بدان راه نداشته، چنانکه شاه عبّاس هم گاه‌گاهی بدان جا می‌رفته است» که محلّ گردهمایی شعرا و ادبا و اهل کمال آن شهر بود. کم‌کم در اثر علاقه‌ای که به این حضور پیدا کرد، باب آشنایی و معاشرت با برخی سخنوران آن محفل گشوده شد و توانست از محضر دانشمند نامی آن عصر، آقا حسین خوانساری (بنگرید به تذکر نصرآبادی) نهایت استفاده را ببرد. سعادتی که نصیب کمتر کسی می‌شود.

محمّدطاهر در اثر این رفت‌وآمدها تمایل زیادی به نثر و شعر پیدا کرد و درراه کسب آداب فضل و هنر و شعر کوشید؛ و به‌یک‌باره گذشت غفلت زد خود را از یاد برد و گام در راهی نو گذاشت. نصرآبادی پس‌ازآنکه تسلّطی در سرودن مادّ تاریخ پیدا کرد، شهرتی به هم زده و دوستانی گردآورد. بنا بر آنچه در تذکر می‌آورد، زندگی سختی داشته و با کار کشاورزی به گذران زندگی می‌پرداخته است. چونان که در شرح‌حال خود نوشت آمده، دست‌پرورد فقر است، جدّ اعلای او خواجه صدرالدّین علی در زمان سلطان محمّد گورکان «مالک آب و زمین بسیار بود» و به ساختن مدارس همراه با موقوفات فراوان بر آن همّت می‌گمارده، ولی «در زمان شاه جنّت مکان شاه‌طهماسب، موقوفات به تصرّف دیوان درآمده، الحال ما بیچارگان، محروم و پریشان احوالیم.»

امّا وحید دستگردی دراین‌باره می‌نویسد: «معاش وی به عهد باغ و مزرعه کمی که در نصرآباد داشته، مقرّر بوده و زیادت طلبی نداشته و بااینکه اجداد و اعمام وی همه دارای مشاغل دیوانی بوده‌اند، وی مسلک خرسندی و قناعت را از دست نداده، در گوش انزوا به خدمات ادبی مشغول و در نظر بزرگان عصر محترم و در نزد امرا و مقرّبان درگاه شاهی معزّز بوده و هرگاه شاه سلیمان صفوی به نصرآباد می‌رفته، در خان وی که اکنون هم اثری از عمارت ظریف و شاعران آن باقی است، منزل گزین می‌شده است.»

وی سفری به مشهد و حجاز و مکّه کرد و در بازگشت همچنان پیوندش را با دوستان قهوه‌خانه‌ای‌اش حفظ نموده بود. پس از درگذشت چند نفر از اصحاب قهوه‌خانه به محلّ لنبان رفت و در مسجد لنبان حجره‌ای گرفته و حلقه‌ای از دوستان را تشکیل داد و در آنجا پذیرای شعرا و ادبا و دراویش شد و به گفت خودش تا سال نوشتن تذکر نصرآبادی (۱۰۸۳ ق) در ۵۶ سالگی، هفت سال بود که در آنجا مستقر بود. هرچند دراین‌باره سال‌ها در اصفهان می‌زیست و سرگرم کار تدوین و نگارش تذکره بود. امّا خانه و مزرعه‌اش در نصرآباد پابرجا بود و گه گاهی بدان جا رفت‌وآمد می‌کرد.

ملیحای سمرقندی، مؤلّف تذکر مذکّرالاصحاب که در سال ۱۰۸۸ ق به اصفهان آمده، در تذکر خود پس‌ازآنکه به اوصاف نصرآباد اصفهان و محلّ اقامت و استراحت میرزا طاهر می‌پردازد، چنین می‌آورد:

«آثار زیرکی و اطوار تازگی از طرز ملاقات و طریق حالاتش پیداست. به هرکس سلوک مشفّقانه و واخورد دوستانه دارد. محرّر این حروف در ماوراءالنهر پسندیدگی افعال و سنجیدگی احوالش را شنیده بود. به مجرّد دخول اصفهان از مومی الیه سراغ گرفته شد. میرزا طاهر با یکی از پیش‌خدمتان خود رقعه ای نوشته، راهی کرد. میرزا طاهر چند نوبت مرا به محلّ اقامت خود نصرآباد همراه موزونان برد. به فرمود او شعرای دیگر به دستور، صحبت‌ها به روی مخترع این سواد آراستند. قریب به هفت ماه بیش‌تر که در دارالسّلطن مذکور مانده شد. همراه حاجی فریدون بیگ سابق، میرزا مسعودا ولد زمانای زرکش و شاه شوکت اکثر به خدمت او رسیده می‌شد.»

به‌غیراز برخی نامه‌ها و آثار منظوم و منثوری که از وی در دست است، مهم‌ترین اثرش همانا تذکر نصرآبادی است که در بخش آثار نصرآبادی به آن خواهیم پرداخت.

سال‌مرگ نصرآبادی

آنچه روشن است نصرآبادی تا سال ۱۰۹۹ ق در قید حیات بوده است. متأسّفانه از فحوای هیچ‌کدام از تذکره‌های موجود، سال وفاتش به‌درستی روشن نیست و بی‌جا نخواهد بود اگر بر مبنای برخی تواریخ جدید نسخه‌هایی از تذکر نصرآبادی، بگوییم تا آغاز سد دوازدهم قمری زنده بوده است. (یعنی ۸۸ سالگی). هرچند جلال الدّین همایی، تاریخ وفات مسیحای معنی را در ۱۱۱۵ ق که در تذکره ضبط است، محلّ تردید دانسته که این تاریخ از خود مؤلّف یا الحاقی باشد.

آرامگاه نصرآبادی

چنانکه در کتاب‌های رجال اصفهان (عبدالکریم گزی) و دیباچ تذکر نصرآبادی (چاپ وحید دستگردی) آمده، وی در نصرآباد زادگاه خود در نزدیک مدرس خواجه صدرالدّین علی در جوار آرامگاه نیاکانش و در دهلیز خانقاه شیخ ابوالقاسم نصرآبادی و به عبارتی در مقبر میرزاها آرمیده است.

«خانقاه شیخ ابوالقاسم نصرآبادی و مدفن وی در نصرآباد واقع‌شده و در سال ۸۵۴ هجری به‌وسیل خواجه صدرالدّین علی طبیب، جدّ اعلای میرزا طاهر نصرآبادی مدرسه در جنب آن بناشده است … اکنون این خانقاه به تکی میان ده نصرآباد معروف است.»

شایان گفتن است که نباید او را با محمّدطاهر اصفهانی (شعرباف)، همچنین میرزا محمّدطاهر کاتب «وقایع سلطان العجم» در اواخر عهد شاه عبّاس اوّل و میرزا محمّدطاهر اصفهانی از سلسل میرزایان و میرزا محمّدطاهر اصفهانی (التفات خان) که هر سه در سد یازدهم و دوازدهم می‌زیستند و محمّدطاهر نصرآبادی [یزدی] که در آغاز زندیّه در نصرآباد یزد می‌زیسته، اشتباه کرد. فرد دیگری هم به نام محمّدطاهر سپاهانی [اصفهانی] گردآورند کتاب «صریح الملک» در سد یازدهم در اصفهان می‌زیسته است.

خان نصرآبادی

وحید دستگردی در دیباچ تذکر نصرآبادی می‌نویسد: «خان مسکونی میرزا طاهر در نصرآباد هنوز برقرار و چند اطاق بسیار ظریف شاعران آن از دستبرد حوادث مصون مانده است. این خانه مشتمل بر باغ دلگشای بسیار خوبی است و نهر بزرگ معروف به ” مادی قمش” که با یک رود بزرگ برابری می‌کند از وسط باغ می‌گذرد.» (ص: و)

خاندان نصرآبادی

کامل‌ترین شرح‌حال را خود نصرآبادی دربار خاندان و خویشان در صف پنجم تذکره درج کرده که ما را ا