پاورپوینت کامل جام می ‌و خون دل ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جام می ‌و خون دل ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جام می ‌و خون دل ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جام می ‌و خون دل ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

متون با یکدیگر مکالمه دارند. ممکن است بین دو متن سال‌های زیادی فاصله بیفتد اما آنها در واکنش به یکدیگر نوشته شده باشند. اصطلاحاتی مثل تقلید، استقبال، جوابگویی، نظیره‌گویی، نقیضه و توارد در دنیای کلاسیک برای تعریف همین مکالمه متون وضع شده بودند.

به مناسبت ۲۰ مهر ماه روز بزرگداشت حافظ
متون با یکدیگر مکالمه دارند. ممکن است بین دو متن سال‌های زیادی فاصله بیفتد اما آنها در واکنش به یکدیگر نوشته شده باشند. اصطلاحاتی مثل تقلید، استقبال، جوابگویی، نظیره‌گویی، نقیضه و توارد در دنیای کلاسیک برای تعریف همین مکالمه متون وضع شده بودند. من در این نوشته دو متن را انتخاب کرده‌ام؛ یکی کیمیای سعادت غزالی و دیگری دیوان حافظ که هر کدام نماینده یک جهان‌نگری هستند. برای اولی استعاره «خون دل» و برای دومی استعاره «جام می» را انتخاب کردم و هر دو را از این بیت حافظ برگرفتم:
جام می ‌و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد
برای توضیح مکالمه دو متن مذکور از سه کلیدواژه «زهد، لذت و زیبایی» استفاده می‌کنم. غزالی درباره لذت می‌نویسد: «لذت هر چیز در آن است که مقتضی طبع وی بود… لذت شهوت در آن است که به آرزوی خویش رسد و لذت غضب در آن است که انتقام کشد از دشمن و لذت چشم در آن است که صورت‌های نیکو ببیند.» (کیمیای سعادت، ص۳۹). بدین‌ترتیب لذت عبارت است از رسیدن به چیزی که ما آن را دوست داریم. زیبایی در بیان غزالی هر آن چیزی است که غریزه ما را به خود جلب می‌کند. بنابراین، پیوند لذت و زیبایی در این است که یکی به درون ما معطوف است و دیگری به بیرون اما هر دو در یک جهت قرار دارند. غزالی و حافظ مکررا هم درباره این دو مفهوم و هم درباره «زهد» نوشته و سروده‌اند. گویا در ذهنیت آنها لذت، زیبایی و زهد سه ضلع یک مثلث را تشکیل می‌دهند.
لویی ماسینیون زندگی غزالی را به چهار دوره تقسیم کرده است: از حدود ۴۷۸ ق تا ۴۸۲ ق که «دوره دانش‌اندوزی» اوست و کتاب‌هایی مثل الوسیط و الوجیز را نوشته است؛ از ۴۸۲ ق تا ۴۸۸ ق که دوره تردیدها و پرسشگری و بی‌قراری‌های اوست و از فلسفه‌گرایی تا فلسفه‌ستیزی او را در برمی‌گیرد و کتاب‌هایی مثل مقاصدالفلاسفه و تهافت الفلاسفه را نوشته است؛ از ۴۸۹ ق تا ۴۹۵ ق که در خلوت صوفیانه به‌سر می‌برد و احیای علوم‌الدین و کیمیای سعادت را نوشته است و از ۴۹۶ ق تا ۵۰۵ ق که بازگشت به تدریس است.
کیمیای سعادت که موردنظر ماست مربوط به دوره سوم زندگی اوست. این کتاب منظومه‌ای با انسجام درونی فوق‌العاده است که از خودشناسی شروع می‌شود و به خداشناسی، دنیاشناسی و آخرت‌شناسی منتهی می‌شود. تضادها و تناقض‌ها در درون این ساختار منسجم بسیار کم است و نویسنده قصد دارد مخاطب را به «کیمیای سعادت» برساند. ساختار تکوینی هر فصل طوری است که خواننده را منطقا به همان جایی برساند که مدنظر نویسنده است. برای غزالی لذت جسمانی و مادی موضوعیت ندارد و تمرکزش بر لذت معنوی و روحانی است. لذت‌های مادی و جسمانی از آن جهت اهمیت دارند که تمهید مقدمه‌ای هستند برای رساندن انسان به لذت‌های معنوی: «وقتی لذت انس به جمال حضرت الوهیت حاصل شد، از مطالعات آن جمال حضرت یک لحظه صبر نتواند.» (کیمیای سعادت، ص۴). بدین‌ترتیب لذت و زیبایی همراه هم هستند اما در ارتباط با حضرت الوهیت مطرح می‌شوند. در بحث خودشناسی مساله را این‌طور پیکره‌بندی می‌کند که صفاتی مثل خوردن، خفتن، جفت‌گیری صفات ستوران است و صفاتی مثل دزدیدن، زدن، کشتن و خشم راندن صفات حیوانات وحشی و صفاتی مثل شر انگیختن و مکر کردن صفات دیوان. در مقابل، مشاهده جمال حضرت الوهیت صفات فرشتگان است. بدین‌ترتیب صفات گروه اول، دوم و سوم نقطه مقابل جمال و زیبایی موردنظر غزالی است. در ادامه بُعد اصلی وجود آدمی را بُعد روحانی او می‌داند که با استعاره «دل» از آن یاد می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که بدن باید در خدمت دل باشد، چون «همه اعضای تن لشکر وی‌اند و پادشاه جمله تن وی است.» سپس به این نتیجه می‌رسد که دل باید به مشاهده جمال حضرت حق مشغول باشد و سعادت دل به این است که این وظیفه را به درستی انجام دهد: «دل را برای آخرت آفریده‌اند.» (کیمیای سعادت، ص۱۸). در انسان‌شناسی غزالی، بدن به حاشیه می‌رود و لذت‌های بدنی محدود و مشروط می‌شوند، جمال و زیبایی با بُعد روحانی وجود مرتبط می‌شود و زیبایی بدن در منظومه فکری وی غایب است: «هستی آدمی نه بدین کالبد ظاهر است که مرده را هم این باشد.» (کیمیای سعادت، ص۱۶).
غزالی در فصل مربوط به دنیا تصریح می‌کند که مقصود از دنیا زاد آخرت است تا انسان یکی از نظاره‌کنندگان زیبایی خدا باشد. (کیمیای سعادت، ص۷۱). علاوه بر این، لذت دنیوی را هم نکوهش کرده و آن را موجب رسوایی و رنج انسان در آخرت می‌داند تا آنجا که هر چه لذت دنیا بیشتر باشد، عاقبت آن رسواتر است. (کیمیای سعادت، ص۷۷). گویا لذت دنیا و رنج آخرت قرینه یکدیگرند. او لذت را دو قسم می‌داند: لذت بزرگان، انبیا و اولیا که لذت‌های شریف‌اند و لذت عموم مردم که شهوت و غضب و بهره بردن از غریزه‌های بدنی است و «هیچ نظاره‌ای از نظاره حضرت ربوبیت لذیذتر نباشد.» (کیمیای سعادت، ص۴۰). بدین‌ترتیب زیبایی‌های معنوی و روحانی در نظر غزالی مقبول است و لذت‌های مادی اگر نقشی در تقویت بُعد روحانی وجود انسان داشته باشند، مطلوب‌اند وگرنه مطرود. گفتمان غزالی مبتنی بر زهدی است که ریاضت بدن، پرهیز از دنیا و لذت و زیبایی جسمانی و مادی و اصالت روح و آخرت در آن اصالت دارد.
در دیوان حافظ دو بار ترکیب کیمیای سعادت آمده است:
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق
بیاموزمت کیمیای سعادت
ز هم صحبت بد جدایی جدایی
در هر دو غزل کیمیای سعادت با دوست و دوست‌گزینی مرتبط شده و اگر چه در غزل دوم استعاره «شمع خلوتگه پارسایی» یادآور غزالی است اما دستاویز واضحی که بتوان کیمیای سعادت این غزل را با کتاب غزالی مرتبط کرد در متن وجود ندارد. ژانر غزل اقتضائات خاص خود را دارد. اینجا برخلاف اثر غزالی شاعر نمی‌تواند اندیشه‌هایش را به صورت مدون و منظم بیان کند بلکه بنایش بر شکستن ساختارهای مدرسی است. منطق بیان غزل حافظ صدها کیلومتر دورتر از منطق بیان کیمیای سعادت است. تفسیری که در غزل‌های حافظ از زیبایی و لذت وجود دارد نقطه مقابل تفسیری است که در کیمیای سعادت دیدیم. غزالی نهایتا میان لذت و زیبایی دنیوی با لذت و زیبایی معنوی تقابلی برقرار می‌کند، هر چند میان آنها تضاد و تناقض نمی‌بیند. زهد کلید واژه اوست و در سامانه فکری او زهد به معنای روی گرداندن از لذات و زیبایی‌های دنیوی و روی آوردن به لذت‌ها و زیبایی‌های معنوی و اخروی است. او لذت و زیبایی جسمانی را کاملا نفی و طرد نمی‌کند، چون معتقد به نظام اح