پاورپوینت کامل مروری بر ۱۰۰ سال ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مروری بر ۱۰۰ سال ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مروری بر ۱۰۰ سال ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مروری بر ۱۰۰ سال ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

هنری جیمز، نویسنده انگلیسی ـ آمریکایی که بعضی از آثارش به فارسی هم ترجمه شده است، جمله زیبا و پرمغزی درباره ادبیات دارد که بد نیست با این جمله شروع کنیم. او می‌گوید: تاریخ بسیار بباید، تا اندکی ادبیات بزاید!

هنری جیمز، نویسنده انگلیسی ـ آمریکایی که بعضی از آثارش به فارسی هم ترجمه شده است، جمله زیبا و پرمغزی درباره ادبیات دارد که بد نیست با این جمله شروع کنیم. او می‌گوید: تاریخ بسیار بباید، تا اندکی ادبیات بزاید! (کتاب «فرهنگ گفته‌های طنزآمیز»)

این جمله از آن جهت جالب توجه است که پیوند عمیق و وثیق ادبیات با تاریخ را بیان می‌کند و به خوبی نشان می‌دهد که تاریخ، مادر ادبیات است. به همین علت، یکی از قدیم‌ترین و وسیع‌ترین بخش‌های فرهنگ و دانش بشری، به تاریخ اختصاص یافته است، تاریخی که بسیار کوشیده‌ایم تا به اسرارش پی ببریم و تا حدی هم موفق بوده‌ایم، ولی هنوز درس گرفتن از آن را یاد نگرفته‌ایم، همچنانکه خیلی چیزها راجع به ادبیات دانسته‌ایم و می‌دانیم، ولی هنوز لذت‌بردن از آن را یاد نگرفته‌ایم و در نتیجه، همچنان گرفتار حوادث و مشکلات بیشماری هستیم.

یکی از حوادثی که در ۲ سده اخیر بر سر ما آمده و مشکلات زیادی را برای ما به وجود آورده، پیداشدن سروکله غرب است، غربی که ظاهراً هدفش کمک‌کردن به ما برای خروج از جهنم توحش و ورود به بهشت تمدن بود، در حالی‌که هدف واقعی‌اش همانا تهاجم و تضعیف و تسخیر و تسلط بود. این نیروی مهاجم از فضای روزگار، مسلح به یک سلاح جادویی بود به اسم دانش و هنر و تکنولوژی. باز هم از قضای روزگار، پس از ورود به سرزمین‌های هدف و از جمله ایران، با بستری روبرو شد کاملاً مساعد برای غارت و چپاول، یعنی فقر از یک طرف و جهل از طرف دیگر. در نتیجه، غرب استعمارگر توانست با کمترین زحمت و هزینه، به تمامی مواضع و منابع مادی و غیرمادی ملل تحت استعمار نفوذ کند و آنها را به مهلکه‌هایی همچون عقب‌ماندگی و توسعه‌نیافتگی پایدار بیندازد. بیشتر روشنفکران و صاحبنظرانی هم که در پی راه چاره برای خروج از مدار عقب‌ماندگی هستند، شناخت پدیده غرب و دستیابی به دانش و هنر و تکنولوژی غرب را تنها راه نجات ازین مهلکه‌ها می‌دانند. بدیهی است که تحقق این هدف از هیچ طبقه و صنف و گروهی ساخته نیست، جز از صاحبان فکر و اندیشه و خرد که در صف اولشان هم بدون تردید اهالی فرهنگ و ادب ایستاده‌اند.

مروری بر رویدادهای ۱۰۰ ساله اخیر نشان می‌دهد که بسیاری از دست‌اندکاران هنر و ادب فارسی، با درک نسبی این مسئولیت اجتماعی، قرن ۱۴ هجری شمسی را با سینه‌ای پر از آرزو شروع کرده‌اند و برای کاهش و جبران دردها و تحققق نسبی آرزوهایشان بسیار کوشیده‌اند، با کمبودها، سرکوب‌ها، توفان‌ها و بحران‌های متعددی هم روبرو شده‌اند، بارها شکست خورده‌اند و افتاده‌اند و بارها هم برخاسته‌اند و از نوع شروع کرده‌اند و این میراث تاریخی را برای نسل‌‌های بعدی بجای گذاشته‌اند که شکست‌ها و توفان‌ها همیشه هم بد و فاجعه‌بار نیستند، چون می‌توانیم از شکست‌ها درس بگیریم، و در توفان‌ها درسمان را پس بدهیم، توفان‌ها آزمون ریشه‌هایمان هستند، ضعیف‌ها کنده می‌شوند و بر باد می‌روند، قوی‌ها می‌مانند و قویتر می‌شوند برای ادامه حیات و رشد!

یکی از نخستین تلاش‌های هوشمندانه اندیشمندان و دانشمندان ایرانی در ۱۰۰ ساله اخیر برای ورود به مسیر توسعه فرهنگی، همانا تأسیس و توسعه مدارس جدید در شهرهای مختلف و به ویژه تاسیس «دارالمعلمین مرکزی» در سال ۱۲۹۸ شمسی است، رویدادی که می‌تواند لحظه انعقاد نطفه نهاد آموزش عالی به معنای امروزین بشمار می‌آید، نطفه‌ای که به تدریج بزرگ شد و رشد کرد و پس از فرازوفرودها و قبض و بسط‌های متعدد، سرانجام به تأسیس دانشگاه تهران و به دنبال آن، تأسیس سایر دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی انجامید.

بعضی از بزرگانی که اولین نسل از معلمان و استادان «دارالمعلمین مرکزی» را تشکیل می‌دادند و ساختمان رفیع فرهنگ و ادب فارسی نوین را پی‌ریزی کرده‌اند، عبارتند از مرحومان: ابوالحسن فروغی، عباس اقبال، غلامحسین رهنما، عباسقلی قریب، محمد وحید، فاضل تونی، عبدالعظیم قریب، اسماعیل مرآت، دکتر علی‌اکبر سی