مهسا فایل |
سایت دانلود فایل پاورپوینت کامل الادوار فی الموسیقی (ترجمه فارسی به انضمام متن عربی) ۵۷ اسلاید در PowerPoint
در حال بارگذاری
توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد
پاورپوینت کامل الادوار فی الموسیقی (ترجمه فارسی به انضمام متن عربی) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است
شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.
لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الادوار فی الموسیقی (ترجمه فارسی به انضمام متن عربی) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن پاورپوینت کامل الادوار فی الموسیقی (ترجمه فارسی به انضمام متن عربی) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :
۱
خواجه نصیرالدین طوسی و تألیف الادوار۲
شرحهای الادوار۳
نسخههای خطی الادوار۴
گزارش محتوا۵
ترجمه به فارسی۶
پانویس۷
منابع مقاله۸
وابستهها
اَلادْوار فی الموسیقی، یکی از معتبرترین مآخذ موسیقی دوران اسلامی ایران، تألیف صفیالدین عبدالمؤمن [بن یوسف] بن فاخر ارموی (د ۶۹۳ق) بزرگ ترین موسیقیدان و موسیقیشناس ایران بعد از فارابی.
خواجه نصیرالدین طوسی و تألیف الادوار
اینکه صفیالدین ارموی به تشویق یا دستور خواجه نصیرالدین طوسی به تألیف الادوار پرداخته باشد، بر اساس «خبر واحد» یا ذکر آن تنها در یکی از نسخههای الادوار، نمیتواند مسلّم و قطعی تلقی شود، اما ارتباط صفیالدین و خواجه با دستگاه هولاگو چنین امری را پذیرفتنی جلوه میدهد، به ویژه اینکه پس از فتح بغداد به دست هولاگو و کشته شدن مستعصم آخرین خلیف عباسی (۶۴۰ -۶۵۶ق)، صفیالدین توانست با هنرنمایی خود مورد توجه قرار بگیرد و به حدی با خاندان جوینی از جمله شمسالدین محمد وزیر هولاگو مربوط شود که تربیت و آموزش بهاءالدین محمد (د ۶۷۸ق) و شرفالدین هارون (د ۶۸۵ق) دو فرزند وزیر بر عهد او محول گردد. از سوی دیگر خواجه نصیرالدین طوسی تا آن حد دوستدار و آشنا به موسیقی بوده است که تألیف اثری در علم موسیقی را به او نسبت دادهاند و قطب الدین شیرازی (د۷۱۰ ق) مؤلف درهالتاج را که بخشی در موسیقی دارد، یکی از بهترین شاگردان او دانستهاند و در ترکیه ساختن نوعی ساز بادی به اسم مهتر دودوک را کار خواجه نصیر میدانند.
شرحهای الادوار
هرچند ایجاز و اختصار و اینکه صفیالدین ارموی سعی کرده است مطالب و مسائل مهم یا بنیادین موسیقی نظری را در قالب عبارات و جملات کوتاه بریزد، مزیتی برای کار او محسوب میشود، اما در برابر، استفاده از این اثر گرانقدر را متعسّر کرده است، بدینسبب شرحهایی بر آن نوشتهاند که بعضی از آنها مانند شرح کاشانی، شرح صیرفی تبریزی (د ۷۴۲ یا ۷۵۳ق)، شرح سمرقندی و شرح مبارک شاه از نظر قدمت حائز اهمیت است و مخصوصاً شرح عبدالقادر مراغی (د ۸۳۸ ق) چون به فارسی است و غیر از تفصیل، ضمایمی مانند فوائد عشره دارد، از امتیاز قابل ملاحظهای برخوردار است.
احتمال دارد الادوار کتابی درسی بوده، و یا دست کم اندکی پس از تألیف، مورد توجه و مراجع اهل فن قرار گرفته بوده است، زیرا عبدالقادرمراغی در ضمنشرحی که از قضی شرط بندی خود در۷۷۸ق در تبریز و محضر سلطان جلالالدین حسین جلایری (۷۷۶-۷۸۴ق) میدهد، به حضور شارحان ادوار و کسانی مثل عبیدی، سعدالدین کوچک و عمرتاج خراسانی که بر الادوار صفیالدین شرح نوشته بودند، اشاره میکند.
نسخههای خطی الادوار
از الادوار صفیالدین نسخههای خطی متعددی شناخته شده است که بعضی از آنها مانند نسخ مورخ ۶۳۳ ترکیه و ۷۲۶ مصر یا نسخ ۷۲۷ق به خط عبدالکریم سهروردی با داشتن تاریخ تحریری نسبتاً نزدیک به زمان مؤلف از اصالت و اعتبار خاصی برخوردارند.
گزارش محتوا
خلاص مندرجات فصول ۱۵ گان الادوار بدینشرح است:
فصل اول در تعریف نغم (نغمهها) و اینکه نغمه صدایی است با کشش زمانی محدود و در عین حال «محنون الیه بالطبع»
یا ملایم طبع و اشار زودگذری به حدّت و ثقل یا زیری و بمی صدا.
فصل دوم در تقسیم دساتین (دستانها) یا پردههای ۱۷ گانهای که به نظر صفیالدین ارموی در وتر واحد یا یک سیم وجود داشته، و بر روی هم الذی بالکل (هنگام) از آنها تشکیل مییافته است.
نشان دادن پردهها یا نغمهها با حروف ابجد چنانکه در الادوار دیده میشود، پیش از صفیالدین ارموی سابقه داشته، و از جمله یعقوب بن اسحاق کندی (د ۲۶۰ ق) در آثار خود نغمههای عود را در الذی بالکل الاول (اکتاو اول) از «ا» (الف) تا «ل» به ترتیب ابجدی نشان داده، و همانها را در الذی بالکل الثانی (اکتاو دوم) تکرار کرده است، سپس فارابی (د ۳۳۹ق) به جای تکرار، در هنگام دوم (اکتاودوم) حروف ابجد از «م» به بعد را ادامه داد و سرانجام ابن زیل اصفهانی به جای تسلسل در حروف ابجد به مفهوم عددی آنها توجه کرد و بعد از «ی» (= ۱۰) به ترتیب «یا» (= ۱۱)، «یب» (= ۱۲) تا «یح» را برای اکتاو اول به کار برد.
از اینرو میتوان گفت صفیالدین ارموی هم از همین روش استفاده کرده، و نغمههای اکتاو اول را از «ا» تا «یح» و نغمههای اکتاو دوم را از «یح» تا «له» نشان داده است.
فصل سوم با عنوان «فی نسب الأبعاد» یکی از مهمترین فصلهای کتاب صفیالدین بهشمار میرود، زیرا وی در این فصل پس از تعریف بعد (فاصله) به صورت «مجموع نغمتین مختلفتین فی الحدّه و الثقل» یا دو نوایی که از لحاظ زیر و بمی با هم فرق داشته باشند، ابعاد اصلی و نقش آفرین زمان خود را مورد بحث قرار میدهد. از آنجا که در آن روزگاران هنوز بسامد (تواتر) و شمار ارتعاشها در ثانیه به عنوان ممیز فاصلهها، شناخته نشده بود، فاصل طولی پردهها یا جایگاه نغمهها روی وتر (تار، رشته، سیم) و دست ساز در نظر گرفته میشد. در این روش یا نظام بنابراین بود که بعد از حلق یا حنجر انسان، کاملترین آلات موسیقی، عود است که چون نمون متعالی سازهای رشتهای یا زهی محسوب میشد، لذا با دید تجریدی به «وتر واحد» تشخص میبخشیدند و نه تنها تمام سازهای رشتهای یا زهی، بلکه سازهای بادی و بهطورکلی همگی آلات موسیقی را بر آن مبنا میسنجیدند.
صفیالدین به طور کلی ابعاد را به دو دست متفق و متنافر (خوشایند و ناخوشایند) تقسیم میکند.
فصل چهارم در عواملی است که موجب تنافر ابعاد میشود. مانند جمع شدن «ابعاد ثلاث لحنیه» یعنی طنینی و بقیه، مجنب در بعد ذیالاربع.
فصل پنجم با عنوان «فی التألیف الملایم» به تألیف یا ساختن نواهای خوشایند اختصاص دارد و صفیالدین ارموی آنها را عبارت میداند از ۷ قسم ذیالاربع و ۱۲ قسم ذی الخمس که طبق اول و طبق دوم نامیده است.
فصل ششم که در حقیقت پیآمد فصل قبل به شمار میرود، در ادوار و نسبتهای آنهاست. به این معنی که از اضافه یا ترکیب آن اقسام هفتگان ذی الاربع با دوازده گان ذی الخمس ۸۴ (=۱۲×۷) دایره به وجود میآید که هر کدام همانند گام از دوری تشکیل یافتهاند.
صفیالدین به قسم سیزدهمی هم از اقسام طبق دوم یا ذی الخمس اشاره میکند که به عنوان «سهل» بودن استخراج آن را به قول عبدالقادر مراغی «موقوف طلب طلبه» کرده است.
فصل هفتم دربار «اصطخاب وترین» به همنوایی یا کوک مربوط میشود، زیرا اصطخاب در لغت به معنی «به هم بانگ کردن» است و از توضیحی که صفیالدین ارموی دربار اصطخاب دو وتر میدهد، معلوم میشود که همین مفهوم را اراده کرده بوده است. به همین سبب به دشواری آن اشاره میکند و میگوید برای مبتدی «اصطخاب الاوتار» در عمل دشوارتر است، چه وتر واحد نیازی بدان ندارد.
فصل هشتم را که دربار عود است، میتوان نموداری از کارآرایی و شهرت این ساز در روزگار صفیالدین تلقی کرد، همچنان که ابن سینا در شفا و ابن زیله در کافی به این ساز توجه خاصی مبذول داشتهاند و خوارزمی آن را همان بربط، ساز اصیل ایرانی دانسته است. عود در گذشتههای دورتر فقط ۴ وتر به اسامی بم، مَثْلَث، مثنى و زیر داشته که فارابی به قول عبدالقادر مراغی وتر پنجمی به نام حادّ بدان افزوده است.
صفیالدین به «دساتین» یا پردههای عود اشارهای دارد که مبتنی بر همان روش اصابع (انگشتی) یعنی نامیدن آنها به نام انگشتان دست است.
فصل نهم در «اسماء الادوار المشهوره» است. صفیالدین ارموی درآغاز این فصل میگوید که موسیقی دانان ادوار را شدود (شدها) ـ به قول عبدالقادر مراغی به مناسبت «تشبیه نغمات به لآلی و تشبیه وضع مخصوص آن به نظم»ـ مینامند و سپس ادوار دوازدهگانهای را که در آن زمان کارآرایی داشته است، نام میبرد و به اینکه هر کدام دایر چندمی از دوایر ۸۴ گانه است، اشاره میکند و در جدولی چگونگی استخراج آنها را بر روی وتر نشان میدهد. آنگاه میگوید
- همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
- ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.
