توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint

تأویل ، واژه‌ای قرآنی و اصطلاحی در علوم قرآنی و تفسیر و حدیث و سپس اصول فقه و کلام و فلسفه و عرفان می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ – جای‌گاه تاویل در بین علوم
۲ – ریشه پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint
۳ – معانی لغوی پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint
۴ – مضاف‌الیه واژه تآویل
۵ – کاربردهای لغوی واژه تأویل
۶ – فهرست منابع
۷ – پانویس
۸ – منبع

جای‌گاه تاویل در بین علوم

کاربرد نسبتاً فراوان تاویل در قرآن

[۱] محمدفؤاد عبدالباقی، المعجم المفهرس لألفاظ القرآن الکریم، ذیل «أول»، قاهره ۱۳۶۴.

[۲] محمود روحانی، المعجم الاحصائی لالفاظ القرآن الکریم = فرهنگ آماری کلمات قرآن کریم، ذیل واژه، مشهد ۱۳۶۶ـ ۱۳۶۸ ش.

و حدیث ، در وجوه و مرادات مختلف، این واژه را موضوع مباحث و مناقشات علمی قرار داده که این مباحث خود منشأ ابراز دیدگاه‌های متفاوت در باره قرآن و متون دینی ، بویژه از حیث معنا و فهم درونی آیات و احادیث (در برابر معنا و فهم ظاهری ) و تأسیس « علم تأویل » نزد اهل عرفان شده است.

ریشه پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint

همه لغت نویسان و لغت شناسان تأویل را از ریشه اَوَلَ می دانند.

معانی لغوی پاورپوینت کامل واژه تاویل ۴۲ اسلاید در PowerPoint

به نوشته ابن فارس ،

[۳] ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، ذیل «اول»، چاپ عبدالسلام محمدهارون، قم ۱۴۰۴.

این ریشه دو معنای اصلی دارد: آغاز یک چیز و پایان آن.

کلمه اوّل از معنای نخست اشتقاق یافته و فعل آلَ یَؤُول به معنای «رَجَعَ» (بازگشت) به معنای دوم راجع است.

واژه های اِیاله به معنای سیاست و آل به معنای خاندان و خانواده از ریشه اَوَلَ است، تأویل (بر وزن مصدری تفعیل) نیز با معنای دوم پیوند دارد و « تأویل کلام » بدان بازمی‌گردد.

[۴] ابن فارس، الصاحبی فی اللغه و سنن العرب فی کلامها، ج۱، ص۱۹۳، بیروت ۱۳۸۲/۱۹۶۳.

لغت شناسانِ پیش از ابن فارس و پس از او غالباً همین توضیح را در باره تأویل دارند.

ابوعُبَیده مَعْمَر بن مُثنّی (متوفی ح۲۱۰) یکی از دو معنای تأویل را «مَرجِـع» (بازگشت‌گاه) دانسته است.

[۵] معمر بن مثنی ابوعبیده، مجازالقرآن، ج۱، ص۸۶، چاپ محمد فؤاد سزگین، قاهره ۱۹۸۸.

از ابوالقاسم زجّاجی (متوفی ۳۳۷) نیز نقل شده که معنای لغوی تأویل «مَرجِع و مَصیر» است.

[۶] ابن جوزی، نزهه الأعین النواظر فی علم الوجوه و النظائر، ج۱، ص۲۱۶، چاپ محمد عبدالکریم کاظمی راضی، بیروت ۱۴۰۴/۱۹۸۴.

کسانی چون جوهری در صحاح اللغه ، ازهری در تهذیب اللغه ، ابن اثیر در النهایه فی غریب الحدیث و الاثر ، راغب اصفهانی در مفردات الفاظ القرآن ، فیروزآبادی در بصائر ذوی‌ التمییز ،

[۷] محمد بن یعقوب فیروزآبادی، بصائرذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۷۹ـ۸۰، ج ۱ و ۲، چاپ محمدعلی نجار، بیروت (بی تا).

ابن منظور در لسان العرب ، شریف رضی در حقایق التأویل

[۸] محمد بن حسین شریف رضی، حقایق التأویل فی متشابه التنزیل، ج۱، ص۸، چاپ محمدرضا آل کاشف الغطاء، بیروت (بی تا)، چاپ افست قم (بی تا).

این پیوند معنایی را تأیید کرده و با تعبیراتی چون «اِبداءُ عاقبهِ الشی» (آشکار کردن سرانجام یک چیز)، «ما یَؤولُ الیهِ الشیء» (آن‌چه یک چیز بدان بازمی‌گردد) و «ما یَؤول الیهِ اَمْرُهم» (آن‌چه سرانجام کارشان بدان بازمی‌گردد) کوشیده‌اند تا معنای مراد از واژه تأویل را بیان کنند.

[۹] محمد بن یعقوب فیروزآبادی، بصائرذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۷۹ـ۸۰، ج ۱ و ۲، چاپ محمدعلی نجار، بیروت (بی تا).

[۱۰] ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، ذیل «اول»، چاپ عبدالسلام محمدهارون، قم ۱۴۰۴.

[۱۱] ابن فارس، الصاحبی فی اللغه و سنن العرب فی کلامها، ج۱، ص۱۹۳، بیروت ۱۳۸۲/۱۹۶۳.

[۱۲] معمر بن مثنی ابوعبیده، مجازالقرآن، ج۱، ص۸۶، چاپ محمد فؤاد سزگین، قاهره ۱۹۸۸.

به گفته فیروزآبادی،

[۱۳] محمد بن یعقوب فیروزآبادی، بصائرذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۷۹ـ۸۰، ج ۱ و ۲، چاپ محمدعلی نجار، بیروت (بی تا).

[۱۴] ابن جوزی، نزهه الأعین النواظر فی علم الوجوه و النظائر، ج۱، ص۲۱۶، چاپ محمد عبدالکریم کاظمی راضی، بیروت ۱۴۰۴/۱۹۸۴.

[۱۵] محمد بن حسین شریف رضی، حقایق التأویل فی متشابه التنزیل، ج۱، ص۸، چاپ محمدرضا آل کاشف الغطاء، بیروت (بی تا)، چاپ افست قم (بی تا).

تأویل با واژه اَوَّل نیز هم معنا دانسته شده است (تأویل کلام یعنی برگرداندن سخن به آغاز آن)، هم‌چنان‌که برخی آن را با واژه ایاله به معنای سیاست مرتبط کرده‌اند.

وجه این ارتباط در توضیح ازهری، و به نقل از او ابن منظور، در باره «تأویل کلام» آمده است؛ «اُلْتُ الشی» به معنای گرد آوردن و سامان دادن است و چنین می‌نماید که «تأویل» عبارت است از گرد آوردن چند معنای مشکل در یک لفظ روشنِ بی اشکال.

[۱۶] محمد بن احمد ازهری، تهذیب اللغه، ذیل «اول»، ج ۱۵، چاپ ابراهیم ابیاری، قاهره ۱۹۶۷.

[۱۷] ذیل «اول»، ابن منظور، لسان العرب.

مضاف‌الیه واژه تآویل

در تعبیرات لغت نویسان، واژه تأویل گاه به یک چیز و گاه به یک سخن افزوده شده است، از آن‌رو که در کاربرد قرآنیِ واژه هر دو گونه اضافه وجود دارد.

به همین سبب در توضیح این واژه در آثار لغوی اندکی ابهام و گاه آمیختگی دیده می‌شود، مثلاً ابن فارس در معجم مقاییس اللغه

[۱۸] ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، ذیل «اول»، چاپ عبدالسلام محمدهارون، قم ۱۴۰۴.

گفته است : «تأویل الکلام هو عاقبتهُ»، که دقیقاً معلوم نیست مقصود او از عاقبت ، مراد واقعیِ کلام است یا امری خارجی است که این کلام از آن حکایت می‌کند، بویژه آن‌که وی در الصاحبی

[۱۹] ابن فارس، الصاحبی فی اللغه و سنن العرب فی کلامها، ج۱، ص۱۹۳، بیروت ۱۳۸۲/۱۹۶۳.

تأویل را به فرجام یک چیز معنا کرده است.

در این میان، راغب اصفهانی

[۲۰] حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ذیل «أول»، چاپ محمد سیدکیلانی، بیروت ۱۹۶۱.

بعد از بیان معنای تأویل (بازگرداندن هر چیز به مراد واقعی آن) افزوده است که تأویل گاه به « علم » (و از جمله کلام) تعلق می‌گیرد و گاه به « فعل » (شاید « شیء »)، سپس از چند آیه قرآن استشهاد کرده و همه آن‌ها را بر پایه معنای مذکور شرح داده است.

کاربردهای لغوی واژه تأویل

این نکته نیز درخور توجه است که در آثار مختلف لغوی و به تبع آن‌ها در آثار تفسیری، واژه تأویل گاه به صورت مصدر و بیش‌تر به صورت اسم مفعول از همان مصدر توضیح داده شده است (مثلاً اِبداءُ عاقبهِ الشی ء، عاقبهُ الشیء).

جرجانی در تعریفات

[۲۱] علی بن محمد جرجانی، کتاب التعریفات، ص ۷۲، چاپ ابراهیم ابیاری، بیروت ۱۴۰۵/ ۱۹۸۵.

آن را مترادف « ترجیع