توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نذر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نذر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نذر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل نذر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

وهابیون نذر برای غیر خدا را حرام دانسته و آن را همچون نذر برای بت‌ها می‌دانند. ایشان معتقدند که این کار از غلو و بزرگ دانستن کسی که برای او نذر شده است، سرچشمه می‌گیرد. در ادامه به نظرات برخی عالمان وهابی اشاره نموده و سپس با استناد به برخی مسلمات اهل‌سنت، به نقد و بررسی این نظر وهابیون خواهیم پردخت:

فهرست مندرجات

۱ – نظر وهابیت
۱.۱ – قصیمی
۱.۲ – ابن‌تیمبه
۲ – رد نظر وهابیت
۲.۱ – معنای نذر
۲.۲ – جواز صدقه دادن از جانب اموات
۲.۲.۱ – عزامی شافعی
۲.۳ – جواز نذر برای اموات
۲.۳.۱ – سبکی
۲.۳.۲ – رافعی
۲.۳.۳ – داوود بن سلیمان نقشبندی
۲.۳.۴ – سلامه قضاعی عزامی
۲.۴ – نذر قربانی در مکان خاص
۲.۴.۱ – روایات نذر
۲.۴.۱.۱ – روایت اول
۲.۴.۱.۲ – روایت دوم
۲.۴.۱.۳ – روایت سوم
۲.۵ – تشبه به کفار
۲.۶ – سیره نذر برای اموات
۲.۶.۱ – مقبره بستی
۲.۶.۲ – مقبره احمد بن علی بدوی
۲.۶.۳ – مقبره عبید الله بن محمد بن عمر
۲.۷ – قربانی برای امام حسین
۳ – پانویس
۴ – منبع

نظر وهابیت

برای وقوف بر نظر وهابیت درباره نذر برای غیر خدا، آراء دو تن از بزرگان وهابی را از نظر خواهیم گذراند:

قصیمی

قصیمی می‌گوید:
«انها من شعائر الشیعه الناشئه عن غلوّهم فی ائمتهم وتالیههم لعلی وولده؛

[۱] بین الوثنیه، ج۱، ص۵۴.

این کار از خصوصیات شیعه است که منشا آن غلو ایشان در مورد ائمه‌شان و خدا دانستن علی و اولاد اوست.»

ابن‌تیمبه

ابن‌تیمیه می‌گوید:
«قال علمائنا لایجوز ان یُنذر لقبر ولا للمجاورین عند القبر شیئاً من الاشیاء، لا من درهم ولا من زیت، ولا من شمع، ولا من حیوان ولا غیر ذلک، کلّه نذر معصیه، وقد ثبت فی الصحیح: من نذر ان یطیع الله فلیطعه، ومن نذر ان یعصی الله فلا یعصه؛

[۲] ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، مجموع الفتاوی، ج۲۷، ص۷۷.

[۳] زیاره القبور، ص۲۷

علمای ما گفته‌اند که جایز نیست که برای قبر و یا کسانی که در کنار آن هستند چیزی را نذر کند؛ نه پولی و نه روغنی و نه شمعی و نه حیوانی و نه غیر آن. در تمامی اینها نذر، عملی خلاف شرع است؛ و در روایت صحیح آمده است: هرکس نذر کرده است که خدا را اطاعت کند پس باید او را اطاعت کند و هرکس که نذر کرده خدا را عصیان کند، از او سرپیچی نکند.»
شهرستانی نیز از ابن‌تیمیه نقل کرده است:
«واذا کان الطلب من الموتی ـ ولو کانوا انبیاء ـ ممنوعاً خشیه الشرک، فالنذر للقبور، او لسکّان القبور نذر حرام باطل یشبه النذر للاوثان ومن اعتقد انَّ فی النذر للقبور نفعاً او اجراً فهو ضال جاهل؛

[۴] محمد بن عبدالکریم،الملل والنحل، ج۱، ص۲۹۱.

وقتی که خواسته از اموات (حتی اگر انبیا باشند) به خاطر ترس از شرک حرام باشد، پس نذر برای قبور یا برای کسانی که در کنار آنها هستند نیز نذر حرام و باطل است و شبیه نذر برای بت‌هاست؛ و هرکس که اعتقاد داشته باشد که نذر برای قبور فایده یا ثوابی دارد او گمراه و جاهل است.»

رد نظر وهابیت

در این بخش، برای رد نظر وهابیت در باب نذر، ابتدا نذر را واژه‌شناسی نموده و سپس به مورادی می پردازیم که مورد قبول همه مسلمانان (اعم از شیعه و سنی) است و قبول این موارد، مستلزم بطلان ایده‌های ابن‌تیمیه و وهابیت در باب نذر می باشد.

معنای نذر

معنی نذر آن است که انسان خود را متعهد به پرداخت چیزی معین، در صورت تحقق هدف و برآورده شدن مقصود کند و بگوید: «برای خدا بر گردن من است که اگر چنین شد فلان کار را انجام دهم» و این همان نذر شرعی است. به همین جهت است که می‌بینیم تمام فقهای شیعه شرط تحقق نذر را به کار بردن کلمه «الله» در صیغه نذر می‌دانند. صاحب جواهر در این زمینه می‌گوید:
«یجب فی صیغته التی هی سبب الالتزام ان یقول: «لله علی» بمعنی عدم انعقاد النذر لو جعل الالتزام لغیر الله من نبی مرسل او ملک مقرب؛

[۵] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۵، ص۳۷۲.

واجب است در صیغه نذر (که سبب التزام به نذر است) بگوید «برای خداست بر گردن من»؛ به این معنی که اگر برای غیر خدا مانند پیامبری یا فرشته مقربی نذر کند صحیح نمی‌باشد.»
بنابر این نظر، وقتی که می‌گوید: «برای فلان نذر کردم»، در واقع، کلام خود را خلاصه کرده و مجاز به کار برده است؛ زیرا معنی آن این است که: «برای خدا نذر کردم که کاری انجام دهم که ثوابش برای فلانی باشد.» و بنابراین، مراد از نذر برای اموات، در واقع، نذر برای خداوند و اهدای ثواب آن به صاحب قبر است؛ نه این که نذر برای صاحب قبر صورت گرفته باشد. علت نذر در این موارد، نذر کردن، صدقه دادن و هدیه دادن ثواب آن به پیغمبر یا ولی او یا نیکان است. لذا مقصود از این نذر، تقرب به مرده به سبب نذر برای او نیست؛ بلکه مقصود تقرب به خداست. چگونه انسان قصد قربت به مرده‌ای را بکند با اینکه می‌داند او از دنیا رفته و نمی‌تواند از این نذر سودی ببرد؟ نه می‌تواند غذای نذری را بخورد و نه می‌تواند از پول نذری استفاده کند و نه می تواند لباس نذری را بپوشد.
پس بهتر آن است که بی جهت دیگران را تکفیر نکرده و با فتواهای بدون مدرک به ایشان هجوم نیاوریم. بلکه واجب است که عمل مسلمان را حمل بر صحت کرده و تا مقدار امکان به ایشان تهمت نزد.

جواز صدقه دادن از جانب اموات

حال که مقصود شیعیان از این گونه نذر‌ها مشخص شد و روشن شد که ایشان نذر را تنها برای خدا انجام می‌دهند و مقصود از بردن نام مرده در نذر، فرستادن ثواب نذر برای وی است، شایسته است نظر اهل‌سنت در مورد فرستادن ثواب کارهای نیک برای اموات را مورد بررسی قرار می‌دهیم:

عزامی شافعی

عزامی شافعی می‌گوید:
«من استخبر حال من یفعل ذلک من المسلمین وجدهم لا یقصدون بذبائحهم ونذورهم للاموات الاّ الصدقه عنهم وجعل ثوابها لهم. وقد علموا ان اجماع اهل السنّه منعقد علی ان صدقه الاحیاء نافعه للاموات واصله الیهم، والاحادیث فی ذلک صحیحه مشهوره: ۱ ـ منها ما صحَّ عن سعد، انه سال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، قال: یا نبی الله ان اُمّی افتلتت (ای ماتت) واعَلْمُ انها لو عاشت لتصدقت افان تصدَّقتُ عنها اینفعها ذلک؟ قال: نعم. فسال النبیِّ: ایُّ الصدقه انفع یارسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)؟ قال: الماء، فحفر بئراً وقال: هذه لاُمّ سعد»

[۶] شافعی، سلامه، فرقان القرآن، ص۱۳۳.

«هرکس که حال کسی که از مسلمانان این کار را انجام می‌دهد، مورد مطالعه قرار دهد در می‌یابد که ایشان از نذر و قربانی خویش برای اموات، غیر از صدقه دادن به نیابت از ایشان و فرستادن ثوابش برای آنها قصدی ندارند. و دانسته شده است که اجماع اهل‌سنت بر این مطلب است که صدقه زندگان برای اموات سود داشته و به ایشان می‌رسد؛ و روایات در این زمینه بسیار مشهور هستند: ۱- روایتی که از سعد رسیده است که از رسول خدا سوال کرد و عرضه داشت: مادر من از دنیا رفته است و می‌دانم که اگر زنده می‌ماند صدقه می‌داد؛ آیا اگر از جانب او صدقه بدهم به او سودی می‌رسد؟ پاسخ داد: آری. پس سوال کرد: کدام صدقه فایده اش بیشتر است‌ ای رسول خدا؟ حضرت فرمود: آب. پس چاهی کنده و گفت: ‌این برای مادر سعد است.»
بنابراین، ابن‌تیمیه و اتباع او به خطا رفته‌اند که ادعا کرده‌اند اگر مسلمانی بگوید این نذر برای رسول خدا یا برای ولی است، مانند آن است که بگوید: این نذر برای خداست و مقصود از کلمه “برای” در هر دو، غایت و نتیجه باشد. ایشان به اشتباه رفته و یا خود را به اشتباه زده‌اند؛ زیرا مقصود از “برای” در نذر برای اموات و… تعیین جهت مصرف است، نه مقصود.
وی در ادامه می‌افزاید:
«اللام فی هذه لاُم سعد هی اللام الداخله علی الجهه التی وجّهتْ الیه الصدقه لا علی المعبود، المتقرّب الیه، وهی کذلک فی کلام المسلمین، فهم سعدیون لا وثنیون، وهی کاللام فی قوله تعالی: «انّما الصدقات للفقراء»(التوبه:۶۰)؛

[۷] شافعی، سلامه، فرقان القرآن، ص۱۳۳.

حرف ” لام ” در عبارت ” لام سعد” (یعنی برای مادر سعد) لامی است که جهت را معین می‌کند؛ یعنی همان جهتی که صدقه را برای آن قرار داده است؛ ونه برای تعیین معبودی که به سوی او تقرب جسته می‌شود. در کلام مسلمانان نیز همین طور است؛ ایشان خدا را می‌پرستند و بت پرست نیستند. این لام مانند لام در کلام خداوند است که فرموده است: «بدرستی که صدقات برای فقراء است.» (توبه:۶۰)»

جواز نذر برای اموات

با این مقدمات واضح شد که حتی بنابر نظر علمای اهل‌سنت نیز صدقه دادن برای اموات، عملی نیک به شمار رفته و سیره همه مسلمانان است. اما آیا ایشان نذر برای اموات را نیز جایز می‌دانند؟ به سخنان ذیل توجه نمایید:

سبکی

سبکی از مشهورترین علمای اهل‌سنت است. او قاضی القضاه شافعی و شیخ الاسلام بود. سیوطی در مورد او می‌نویسد:
«الامام الفقیه المحدث الحافظ المفسر الاصولی النحوی اللغوی الادیب المجتهد… شیخ الاسلام امام العصر… ولیس بعد الذهبی و المزی احفظ منه؛

[۸] سیوطی، جلال‌الدین، طبقات الحفاظ ج۱، ص۵۲۵، ش ۱۱۴۸.

امام و فقیه و محدث و حافظ (حافظ بیش از ۱۰۰۰۰۰روایت) و مفسر و اصولی و نحوی و لغوی و ادیب و مجتهد… شیخ الاسلام و پیشوای زمان خویش… بعد از ذهبی و مزی کسی مانند او در حفظ روایات نبود.»
سبکی می‌گوید:
«الکعبه والحجره الشریفه قد علم حالهما الاول بالنص للحدیث الوارد الذی قدمناه والثانیه بالالحاق به وبالقطع بعظمتهما وفی کثیر من البلاد غیرهما اماکن ینذر لهما ویهدی الیها وقد یسال عن حکمها ویقع النظر فی انها هل تلحق بهذین المکانین وان لم تبلغ مرتبتهما او لا وقد ذکر الرافعی عن صاحب التهذیب وغیره انه لو نذر ان یتصدق بکذا علی اهل بلد عینه یجب ان یتصدق به علیهم قال ومن هذا القبیل ما ینذر بعثه الی القبر المعروف بجرجان فان ما یجتمع منه علی ما یحکی یقسم علی جماعه معلومین وهذا محمول علی ان العرف اقتضی ذلک فنزل النذر علیه ولا شک انه اذا کان عرف حمل علیه وان لم یکن عرف فیظهر ان یجری فیه خلاف وجهین احدهما لا یصح النذر لانه لم یشهد له الشرع بخلاف الکعبه والحجره الشریفه والثانی یصح اذا کان مشهورا بالخیر وعلی هذا ینبغی ان یصرف فی مصالحه الخاصه به ولا یتعداها والله اعلم. والاقرب عندی بطلان النذر لما سوی الکعبه والحجره الشریفه والمساجد الثلاثه لعدم شهاده الشرع لها وان من خرج من ماله عن شیء لها واقتضی العرف صرفه فی جهه من جهاتها صرف الیها واختصت به والله تعالی اعلم انتهی.»

[۹] سبکی، علی بن عبدالکافی، فتاوی السبکی ج۱/ص۲۸۴

«کعبه و حجره شریفه حکمشان مشخص گردید؛ حکم کعبه با روایتی که گذشت و حکم حرم رسول خدا به سبب یکی بودن حکم آن با کعبه و به سبب علم به عظمت هر دو. در بسیاری شهرها اماکنی است که برای آن‌ها نذر می‌شود و هدایایی برای آنها فرستاده می‌شود. و گاهی عده‌ای در مورد حکم آنها سوال می‌کنند و در این مورد فکر می‌کنند که آیا آنها به کعبه و حرم رسول خدا در حکم ملحق می‌گردند (هرچند در رتبه به مقام آنها نمی‌رسند) یا خیر؟ و رافعی از صاحب تهذیب و غیر او نقل کرده است که اگر نذر کند که مقداری برای اهل شهر خاصی صدقه بدهد باید بر اهل همان شهر صدقه بدهد. و گفته است از همین قبیل است آنچه که نذر می‌شود که به قبری معروف در گرگان فرستاده شود. پس بدرستیکه آنچه در نزد او جمع می‌گردد – طبق آنچه نقل شده است – بر عده معینی تقسیم می‌گردد. و این عمل بر این باب حمل می‌گردد که عرف چنین اقتضایی داشته به همین جهت نذر را بر (صدقه) به ایشان حمل می‌گردانند. و شکی نیست که اگر این معنی از جهت عرف درست باشد، باید نذر را بر همین جهت حمل نمود. اما اگر عرف چنین نگوید در آن دو نظر است:
اول: نذر درست نیست، زیرا شرع این مطلب را تایید نکرده است؛ بخلاف نذر برای کعبه و حجره شریفه (قبر رسول گرامی اسلام).
دوم: اگر آن شخص معروف به نیکی باشد صحیح است. طبق این نظر باید نذر را در مصالح خاص به آن شخص مصرف نموده و در غیر آن خرج نگردد.
و نزد من بطلان نذر در غیر کعبه و قبر رسول خدا و مساجد سه گانه (مسجد الحرام و مسجد النبی و مسجد الاقصی) بهتر است؛ زیرا در شرع دلیلی برای صحت آن نیامده است؛ و اگر مقداری از مال خویش را برای آن‌ها فرستاد (نذر کرد) و عرف می‌گفت که آن را در جهت خاصی که به آن مربوط است مصرف کنند، در همان راه خرج می‌شود و به همان اختصاص پیدا می‌کند.»
همان طور که مشاهده می شود سبکی صحت نذر برای قبر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را جزو مسلمات دانسته و در مورد قبر سایرین می‌گوید اگر در عرف، جهت و مصرف خاصی داشته باشد، صحیح است.

رافعی

رافعی نیز از بزرگترین علمای اهل‌سنت است که ذهبی در مورد او می‌گوید:
«والامام الرافعی ابو القاسم عبد الکریم بن محمد بن عبد الکریم بن الفضل القزوینی الشافعی صاحب الشرح الکبیر الیه انتهت معرفه المذهب ودقائقه وکان مع براعته فی العلم صالحا زاهدا ذا احوال وکرامات ونسک وتواضع؛

[۱۰] رافعی، محمد بن احمد، العبر فی خبر من غبر، ج۳، ص۱۹۰.

امام رافعی… شناخت مذهب و نکات آن به او منتهی شد؛ و جدای از تخصصش در علم، صالح و زاهد و صاحب حالات و کرامت و تقوا و تواضع بود.»
نظر رافعی و آنچه از صاحب تهذیب و غیر او نقل کرده است، در ضمن سخنان سبکی گذشت. ابن‌حجر نیز در کتاب خویش، الفتاوی الفقهیه الکبری، این مطلب را از رافعی نقل نموده است.

[۱۱] هیتمی، ابن‌حجر، الفتاوی الفقهیه الکبری، ج۴، ص۲۸۶.

داوود بن سلیمان نقشبندی

داوود بن سلیمان نقشبندی خالدی بغدادی، از عالمان اهل‌سنت، متوفی ۱۲۹۹ است. وی درباره نذر برای اموات می‌گوید:
«انَّ المساله تدور مدار نیّات الناذرین وانّما الاعمال بالنیّات، فان کان قصد الناذر، المیّت نفسه والتقرّب الیه بذلک، لم یجز قولا واحداً، وان کان قصده وجه الله تعالی، وانتفاع الاحیاء بوجه من الوجوه، وثوابه لذلک المنذور له المیت، سواء عیِّن وجهاً من وجوه الانتفاع او اطلق القول فیه. ویکون هناک ما یطَّرد الصرف فیه فی عرف الناس من مصالح القبر او اهل بلده او مجاوریه او الفقراء عامه او اقرباء المیت او نحو ذلک، ففی هذه الصوره یجب الوفاء بالنذور. وحکی القول بذلک عن الاذرعی، والزرکشی، وابن حجر الهیثمی المکی، والرّملی الشافعی، والقبانی البصری، والرافعی، والنووی، وعلاء الدین الحنفی، وخیر الدین الرملی الحنفی، والشیخ محمد الغزی، والشیخ قاسم الحنفی.»

[۱۲] داوود بن سلیمان، صلح الاخوان، ۱۰۲.

[۱۳] امینی، عبدالحسین، الغدیر، ج۵، ص۱۸۱.

«مساله دایر مدار نیت نذر کننده است، زیرا ملاک کارها نیت آن‌هاست. پس اگر قصد نذر کننده، خود مرده و تقرب جستن به سوی او به وسیله این نذر باشد، قطعا این کار جایز نیست. و اگر قصد او تقرب به خدای متعال باشد و اینکه زندگان به نوعی از این نذر بهره برده و ثوابش به آن مرده برسد (چه جهت خاصی برای مصرف بیان کند و یا چنین نکند ام در عرف روشی باشد که برای آن خرج کنند؛ مانند مصلحت قبر و یا اهل آن شهر و یا نزدیکان آن قبر یا فقراء یا بستگان میت) در این صورت واجب است که به نذر وفاء کنند. …»
وی بعد از این مقدمه و نقل روایت ابی‌داوود می‌افزاید:
«واما استدلال الخوارج بهذا الحدیث علی عدم جواز النذر فی اماکن الانبیاء والصالحین زاعمین انَّ الانبیاء والصالحین اوثان (والعیاذ بالله) واعیادٌ من اعیاد الجاهلیه، فهو من ضلالهم وخرافاتهم وتجاسرهم علی انبیاء الله واولیائه حتی سمّوهم اوثاناً. وهذا غایه التحقیر لهم خصوصاً الانبیاء فانَّ من انتقصهم ولو بالکنایه یکفِّر ولا تُقبل توبته فی بعض الاقوال. وهؤلاء المخذولون بجهلهم، یسمّون التوسّل بهم عباده، ویسمّونهم اوثاناً، فلا عبره بجهاله هؤلاء وضلالاتهم، والله اعلم.»

[۱۴] داوود بن سلیمان، صلح الاخوان،ص۱۰۹.

«اما استدلال کردن خوارج به این روایت برای عدم جواز نذر در مکان‌هایی که در آن انبیا و صالحین دفن هستند (العیاذ بالله) به این گمان که انبیا و صالحین مانند بت و یا رسومات جاهلیت هستند، این از گمراهی ایشان و خرافات ایشان و جرات پیدا کردن ایشان بر انبیا و اولیاست که ایشان را بت می‌نامند. و این نهایت کوچک شمردن مقام انبیا است؛ پس به درستی که هر کس مقام ایشان را حتی با کنایه کوچک شمارد کافر شده و طبق بعضی نظر‌ها توبه اش قبول نمی‌گردد. و این کسانی که به خاطر گمراهی خویش در بیچارگی افتاده‌اند، توسل به انبیا را پرستش ایشان نامیده و ایشان را بت به حساب می‌آورند. پس نباید جهالت ایشان و گمراهی‌شان را مهم دانست.»
عبدالحسین امینی نیز در کتاب خویش، الغدیر، بعد از نقل کلام خالدی می‌گوید:
«کما لا عبره بجهاله ابن تیمیه ومن لف لفّه وضلالاتهم؛

[۱۵] امینی، عبدالحسین، الغدیر، ج۵، ص۱۸۳.

همانطور که نباید نادانی ابن تیمیه و هرکس که روش او را در پیش گرفته است و نیز گمراهی ایشان را مهم دانست.»

سلامه قضاعی عزامی

سلامه قضاعی عزامی شافعی مصری، از عالمان بزرگ اهل‌سنت نیز این زمینه گفته است:
«… واغترّ بکلامه ـ(ای ابن تیمیه) بعض من تاخّر عنه من العلماء، ممّن ابتلی بصحبته او صحبه تلامیذه، وهو منه تلبیس فی الدین وصرف الی معنی لا یریده مسلم من المسلمین. ومن خبر حال من فعل ذلک من المسلمین، وجدهم لایقصدون بذبائحهم ونذورهم للمیتین من الانبیاء والاولیاء الاّ الصدقه عنهم وجعل ثوابها الیهم، وقد علموا ان اجماع اهل السنّه منعقد علی انَّ صدقه الاحیاء نافعه للاموات واصله الیهم، والاحادیث فی ذلک صحیحه مشهوره… فالنذر بالذبح وغیره للانبیاء والاولیاء امرٌ مشروع سائغ من سیره المسلمین عامّهً من دون‌ای اختصاص بفرقه دون اُخری…وبعد هذه الادله والشواهد وکلمات اعلام السنه، فهل یحق لابن تیمیه واتباعه الاصرار علی مزاعمهم والتفوّه بحرمه النذر لغیر الله.»

[۱۶] شافعی، سلامه، فرقان القرآن، ص۱۳۳.

[۱۷] امینی، عبدالحسین، الغدیر، ج۵، ص۱۸۱.

«عده‌ای از علمای پس از ابن‌تیمیه، به سبب سخنان او، گمراه شده‌اند؛ از کسانی که یا با او مصاحبت داشته‌اند و یا با شاگردان او همراه شده‌اند. و این کار او سبب اشتباه در امر دین شده است و آن را (نذر را) به معنی تفسیر کرده‌اند که هیچ یک از مسلمانان چنین کاری انجام نمی‌دهد. و هر کس که مسلمانانی را که چنین کاری انجام می‌دهند مورد امتحان قرار دهد مشاهده می‌کند که ایشان از این قربانی‌ها و نذر‌های برای اموات انبیا و اولیا جز صدقه از طرف ایشان و قرار دادن ثواب آن برای آنها قصدی ندارند. و همگان می‌دانند که اجماع اهل‌سنت است که صدقه زندگان برای اموات فایده داشته و به ایشان می‌رسد و روایات در این باب مشهور است. پس نذر قربانی و غیر آن برای انبیا و اولیا امری دینی و جایز است که از روش همه مسلمانان بوده و اختصاص به مذهب خاصی ندارد.
با این همه آیا سزاوار است که ابن تیمیه و اتباع او عده‌ای از مسلمانان را به خاطر عملی که سیره همه مسلمانان است تکفیر کرده و ایشان را متهم به نیتی بکنند که هیچ کس، چنین قصدی نمی‌نماید؟»

نذر قربانی در مکان خاص

ممکن است وهابیون اشکال کنند که از آنجا که برای این نذر مکان خاصی در نظر گرفته‌ش