توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میرزا محمد شفیع وصال شیرازی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میرزا محمد شفیع وصال شیرازی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میرزا محمد شفیع وصال شیرازی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

محمدشفیع وصال شیرازی

میرزامحمد شفیع وصال شیرازی ملقب به میرزاکوچک از بزرگ‌ترین شعرای اوایل دوره‌ی قاجار است که در سال ۱۱۹۲ یا ۱۱۹۳ هجری قمری در شیراز به دنیا آمد.

فهرست مندرجات

۱ – میرزامحمد شفیع وصال شیرازی
۲ – تولد
۳ – سرپرستی وصال پس از فوت پدر
۴ – آشنایی با علوم ادبی
۵ – مراد وصال
۶ – اخلاق وصال
۷ – تفاخرهای وصال
۸ – هنرهای وصال
۸.۱ – هنر خوش‌نویسی
۸.۲ – هنر شاعری
۹ – سبک شعری وصال
۱۰ – معیشت وصال
۱۱ – خاندان و فرزندان وصال
۱۲ – ممدوحین وصال
۱۳ – پایان عمر وصال
۱۴ – آثار وصال
۱۵ – نمونه‌ای از ابیات زیبای وصال در توصیف بهار
۱۶ – پانویس
۱۷ – منبع

میرزامحمد شفیع وصال شیرازی

تولد

میرزامحمد شفیع وصال شیرازی ملقب به میرزاکوچک از بزرگ‌ترین شعرای اوایل دوره‌ی قاجار است که در سال ۱۱۹۲ یا ۱۱۹۳ هجری قمری در شیراز به دنیا آمد.

[۱] شورش در خلق عالم، درگاهی، حسین؛ انواری، محمد جواد؛ طالعی، عبدالحسین؛ مرتضی حاجی علی فرد و حمید اجتماعی، تهران، وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی، بهار ۱۳۷۸، دوم، ص۴۲.

سرپرستی وصال پس از فوت پدر

جدش محمد شفیع بود که دبیری نادرشاه را بر عهده داشت و مادرش دختر میرزاعبدالرحیم شاعر شیروانی بود. وصال پس از درگذشت پدر تحت سرپرستی پدربزرگ مادری خویش میرزاعبدالرحیم قرار گرفت و پس از او دایی وی میرزا عبدالله که با کتابت قرآن روزگار خویش را می‌گذراند، سرپرستی او را عهده‌دار شد.

[۲] مرآت الفصاحه (تذکره شاعران فارسی)، شیخ مفید داور؛ محمود طاووسی، شیراز، نوید شیراز، ۱۳۷۱، اول، ص۶۸۹.

آشنایی با علوم ادبی

وصال نزد دایی خود با مقدمات نویسندگی و کتابت و ادب فارسی و مقدمات عربی آشنا شد و در سایه‌ی استعداد باطنی و سعی و تلاش خود در خط و شعر رشدی به‌سزا یافت. هر چند دایی او، او را از پیرامون شعر گشتن و به دنبال شعر رفتن برحذر می‌داشت، اما او به شعر می‌پرداخت. وصال در این دوران تخلص “مهجور” را برای خویش برگزیده بود؛ ولی پس از تکمیل معلومات ادبی و عربی و حکمت و دیگر علوم زمان نزد حکما و دانشمندان عصر، متمایل به عرفان شد، ابتدا از مجالست چند تن از عرفای دوران بهره‌مند گردید تا سرانجام دست ارادت به حاج میرزا ابوالقاسم شیرازی متخلص به “سکوت” داد و تا آخر عمر مبارک مراد و شیخ خود دست از دامن این عارف بزرگ برنداشت. و همین شیخ بود که تخلص “وصال” را به جای مهجور برای وی برگزید.

[۳] دیوان کامل وصال شیرازی، طاووسی، محمود؛ شیراز، نوید شیراز، ۱۳۷۸، اول، ص۸.

مراد وصال

میرزاابوالقاسم شیرازی متخلص به سکوت از سادات بلندپایه‌ی شیراز بود و از آغاز جوانی تهذیب اخلاق نمود و درصدد برآمد تا مردی کامل شود. وصال هم یکی از بزرگانی بود که کمر خدمت به پیر روشن‌دل را به میان بسته و تا پایان حیاتش لحظه‌ای او را ترک نکرده، همچنین همه‌ی کارهای خود را با صلاح‌دید این پیر و مراد به انجام می‌رسانید. اشعار فراوانی از این دوران وصال، در مدح مرشدش باقی است مانند:
مرا پیری جوان بخت است و من طفل زبان دانش ••• شکسته زان سخن گویم که نغز آید ز طفلانش

سال مرگ سکوت را “فرهنگ” فرزند وصال در فارس‌نامه، سال ‌۱۲۳۹ هجری قمری دانسته است. وصال در ترکیب‌بندی که در رثاء او دارد مراتب درد جان‌فزای خود را در جدایی از پیر خویش بیان می‌دارد.
دگر این فتنه که بنمود فلک برپا، چیست ••• از زمین بر فلک این شیون و این غوغا چیست

وصال در هنگام درگذشت این عارف بزرگ چهل‌ودو سال داشت. کم‌کم یاران و مریدان شیخ به سوی وصال روی‌ آوردند؛ ولی وصال نپذیرفت و خود دست ارادت به حاج‌محمدحسین قزوینی عارف زمان خود داد و دیگران را به پیروی از وی تشویق نمود.

اخلاق وصال

وی مردی حکیم، فرزانه، دانشمند، هنرمند، شاعر و موسیقی‌دان بود؛ اما شاعری بود که هرگز در طول حیات خود دهان به هجو کسی نگشوده بود و هر چه می‌گفت اگر چه برخی مدیحه و ستایش بود اما مشحون از نکات برجسته اخلاقی و تربیتی و عرفانی و پر از بی‌نیازی و بلندی طبع بود همراه با نگرشی فیلسوفانه. او به جهان اطراف خویش متفکرانه می‌نگریست و در هر چیز جلوه کمال حق را مشاهده می‌کرد. گذران زندگانیش از راه نوشتن کلام‌الله می‌گذشت. او در حدود شصت‌وهفت جلد قرآن نوشته است که از نظر هنری هر یک گنجینه‌ای بس عظیم به شمار می‌آید هر چند خود، شاعری زبان‌آور و نامی است امّا شاعری را یک نوع عذاب روحی و شرم‌ساری می‌دانسته و به‌دنبال این کار در ضمن قصایدش بسیاری از جاها، شاعری را مذمت کرده، مدح‌ گفتن را گدایی خوانده است و شاعر را پست و دون‌ همت معرفی کرده است.

[۴] دیوان کامل وصال شیرازی، طاووسی، محمود؛ شیراز، نوید شیراز، ۱۳۷۸، اول، ص۱۴ و ۱۵.

وصال پیوسته به فرزندان و سخنوران به این عبارت اندرز می‌داد که «شعر نیکو صنعتی و شاعری زشت حرفتی است» چون آن شعر نیکو بهره‌ای از دانش است و این شاعری کدیّت و گدایی است و مرد دانشمند باید هزل و هجو نگراید و از سخنی که مایه‌ی سبکی خویش و گفتاری که وسیله‌ی زشت نشان دادن مردم دیگر است پیروی ننماید. اما هر چند خود، شاعری را حرفه‌ای زشت و مذموم می‌دانست ولی در سراسر اشعار خود تفاخرهایی کرده که شایسته‌ی یادآوری است.

تفاخرهای وصال

وصال در ضمن سخنان خویش، خود را نه تنها شاعر، بلکه عالم به همه‌ی علوم زمانه و برتر از شاعران پیشین می‌داند:
نخوانی شعر بافم، کاین گمانی بد بود بر من ••• زحکمت پرس و تحقیقش زهیأت جوی و تعدیلش

او در قصیده‌ی دیگر خود را نو کننده‌ی طریق کهن در شاعری معرفی می‌کند و می‌گوید:
نو کرده‌ام طریق کهن را به زور طبع ••• نعم‌الخلف ثنا ز سناییم در خور است

و چون خود را با ابوالفرج رونی و انوری (از شاعران مدح‌گوی قبل از خود) مقایسه می‌کند خویش را در شاعری “تهمتن” ایشان می‌داند:
باکیان پنجه‌ور شدم به نبرد ••• گرچه افزون زحد مقدور است

و سپس خود را گوهری می‌داند و دیگران را کوران، که معنی و ارزش گوهر شعر او را نمی‌شناسند:
من جوهریم، دکه من بنگه کوران ••• دکان به چه گشایم و کالا چه برآرم

هنرهای وصال

هنر خوش‌نویسی

مقدمات خوش‌نویسی را از دایی خود میرزاعبدالله که کاتب قرآن بود فرا گرفت و با عشق مفرطی که به این هنر پیدا کرده بود، پا به پای آموزش علوم و ادبیات لحظه‌ای قلم را از خود دور نکرد تا اینکه در انواع خط استاد شد و هفت خط را به استادی هر چه تمام می‌نگاشت و این هنر را به فرزندان برومند خود نیز آموخت.

[۵] دیوان کامل وصال شیرا