توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ملاقات با حضرت مهدی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ملاقات با حضرت مهدی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ملاقات با حضرت مهدی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل ملاقات با حضرت مهدی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

از آن‌جا که در روایات، پنهان‌زیستی آن امام بزرگوار، رازی از رازهای خداوند سبحانه و تعالی دانسته شده و دربار چگونگی غیبت، دیدگاه‌های متفاوتی ذکر شده، دربار ملاقات با آن حضرت در عصر غیبت، نگاه‌های مختلفی ارائه شده است.

فهرست مندرجات

۱ – دوران زندگانی امام زمان
۲ – دوران غیبت کبرا
۳ – عدم امکان ملاقات به طور مطلق
۳.۱ – روایات
۳.۱.۱ – روایت اول
۳.۱.۲ – روایت دوم
۳.۱.۳ – روایت سوم
۳.۱.۴ – روایت چهارم
۳.۱.۵ – روایت پنجم
۳.۲ – ممنوع بودن رؤیت امام زمان
۳.۳ – ادله ممنوع نبودن دیدار امام زمان
۳.۳.۱ – دلیل اول
۳.۳.۲ – دلیل دوم
۳.۴ – دیدگاه برخی اندیشوران شیعه
۳.۴.۱ – دیدگاه سید مرتضی
۳.۴.۲ – دیدگاه شیخ طوسی
۳.۴.۳ – دیدگاه سید بن طاووس
۴ – امکان ملاقات بدون شناخت
۴.۱ – روایتی از شیخ صدوق
۴.۲ – روایتی از محمد بن عثمان
۴.۳ – بیان یک نکته
۵ – وقوع ملاقات همراه شناخت
۵.۱ – توقیع امام در این باره
۵.۲ – اشکالات توقیع
۵.۲.۱ – اول
۵.۲.۲ – دوم
۵.۲.۳ – سوم
۵.۳ – شبهه
۵.۴ – سخنان برخی بزرگان
۵.۴.۱ – سخن سید مرتضی
۵.۴.۲ – سخن شیخ طوسی
۵.۴.۳ – سخن سید بن طاووس
۵.۵ – سخن محقق اربلی
۶ – وقوع ملاقات و پذیرش ادعا
۷ – پانویس
۸ – منبع

دوران زندگانی امام زمان

دانشوران شیعه، عمر آن حضرت را به چهار دور متفاوت تقسیم کرده‌اند.
۱. دوران زندگی با پدر خود؛
۲. دوران غیبت صغرا؛
۳. دوران غیبت کبرا؛
۴. دوران ظهور.
از آن‌جا که دور نخست و دوم و نیز دور چهارم چندان محل مناقشه نیست، در این مجال، فقط به دور سوم می‌پردازیم.

دوران غیبت کبرا

به دلیل وجود روایات و حکایات متعارض، در این بحث، دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد:

عدم امکان ملاقات به طور مطلق

این دیدگاه، به طور اساسی از روایاتی قابل استفاده است که از ناپیدایی آن حضرت در دوران غیبت سخن به میان آورده است؛ مانند:

روایات

در این‌جا به برخی روایات اشاره می‌کنیم:

روایت اول

– «تری و لا تری؛ می‌بیند و دیده نمی‌شود».

[۱] مجمد بن ابراهیم، نعمانی، الغیبه، ص۱۴۴.

روایت دوم

– «لایرونه؛ او را نمی‌بینند».

[۲] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۳۷، ح۶.

[۳] مجمد بن ابراهیم، نعمانی، الغیبه، ص۱۷۵، ح۱۴.

[۴] طوسی، محمد بن حسن (شیخ طوسی)، کتاب الغیبه، ص۱۶۱، ح۱۱۹.

[۵] ابن بابویه، محمد بن علی (شیخ صدوق)، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، باب۳۳، ص۳۴۶، ح۳۳.

روایت سوم

– «یری النّاس و لا یرونه؛ مردم را می‌بیند و مردم او را نمی‌بینند».

[۶] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۳۹، ح۱۲.

[۷] ابن بابویه، محمد بن علی (شیخ صدوق)، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، باب۳۳، ص۳۴۶، ح۳۳.

روایت چهارم

– «لا یری جسمه؛ جسم او دیده نمی‌شود».

[۸] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۳۳، ح۳.

[۹] ابن بابویه، محمد بن علی (شیخ صدوق)، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، باب۳۵، ص۳۷۰، ح۲.

روایت پنجم

– «أری الخلق و لا تری؛ مردمان را می‌بینم و تو دیده نمی‌شوی».

[۱۰] ابن طاووس، علی بن موسی (سید بن طاووس)، الاقبال، ج۱، ص۵۱۰.

ممنوع بودن رؤیت امام زمان

چنین روایاتی، باعث شده است ابن ابی‌زینب نعمانی – در جایگاه نخستین کسی که به طور شایسته روایات مربوط به حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) را گردآوری و بررسی کرده است – در فصلی از کتاب خود، به روشنی مشاهده حضرت را در عصر غیبت جایز ندانسته و تحقیق در این زمینه را ممنوع و شیعیان را در ندیدن حضرت، معذور بداند. وی به این نکت مهم، این‌گونه اشاره کرده است:
… برای شیعیان، جست‌وجوی امام و کشف صاحب غیبت و در پی نام و محل سکونت و محل غیبت او بودن یا اشاره به ذکر او کردن، ممنوع است؛ چه رسد بر آن‌که بخواهند آشکارا او را ببینند.

[۱۱] مجمد بن ابراهیم، نعمانی، الغیبه، ص۱۶۰، ح۸.

ادله ممنوع نبودن دیدار امام زمان

با وجود آن‌که این دیدگاه، از روایات پیشین قابل استفاده است، و نیز به روایاتی که امام را بسان خورشید پس ابر معرفی کرده، نزدیک‌تر است، کسی به روشنی قائل به آن نشده و ملاقات را ممتنع ندانسته است؛ به دلیل آن‌که:

دلیل اول

برخی روایات، امکان ملاقات را منتفی ندانسته، دیدن بدون شناخت را ممکن دانسته‌اند.

دلیل دوم

شکی نیست در دوران غیبت صغرا که بخشی از دوران غیبت آن حضرت است، برخی شیعیان – به ویژه نایبان خاص – آن حضرت را ملاقات کرده‌اند؛ بنابراین شکی نیست که روایت‌های یادشده، تخصیص خورده و ملاقات با آن حضرت امکان دارد.

دیدگاه برخی اندیشوران شیعه

دربار امکان ملاقات، برخی اندیشوران شیعه نیز چنین نوشته‌اند:

دیدگاه سید مرتضی

سید مرتضی می‌نویسد:
… همانا ممتنع نیست که امام برای برخی دوستانش آشکار شود؛ از افرادی که از سوی آن‌ها ترسی وجود ندارد.

[۱۲] علم الهدی، علی بن حسین (سید مرتضی)، تنزیه الانبیاء، ص۲۳۸.

دیدگاه شیخ طوسی

شیخ طوسی نیز می‌نویسد:
ما با جزم و یقین نمی‌دانیم که آن محبوب دل‌ها از دید هم دوست‌دارانش نهان و غایب است؛ بلکه امکان دارد برای بیشتر آنان ظاهر شود.

[۱۳] طوسی، محمد بن حسن (شیخ طوسی)، کتاب الغیبه، ص۹۹.

دیدگاه سید بن طاووس

سید بن طاووس نیز در این‌باره خطاب به فرزند خود نوشته است:
امام، اکنون از جمیع شیعیان غایب است؛ ولی ممتنع نیست گروهی از آنان به ملاقات حضرت مشرف شده، از گفتار و کردار او استفاده کنند.

[۱۴] ابن طاووس، علی بن موسی (سید بن طاووس)، الطرائف، ص۱۸۵.

امکان ملاقات بدون شناخت

در این دیدگاه – برخلاف دیدگاه نخست – امکان ملاقات، مورد پذیرش است؛ ولی وقوع ملاقات همراه شناخت آن حضرت را در این دوران، غیر قابل پذیرش و آن را با فلسف غیبت در تعارض می‌داند. در این دیدگاه، به طور عمده به روایاتی استناد می‌شود که در آن، سخن از دیده شدن حضرت به میان آمده است؛ اما تصریح شده که در آن دیدار، هرگز شناختی از حضرت صورت نمی‌گیرد؛ بنابراین امکان دیدار هست؛ اما چون فرد، آن حضرت را نخواهد شناخت.

روایتی از شیخ صدوق

شیخ صدوق با ذکر سند از سدیر نقل کرده که امام صادق (علیه‌السلام) فرمود:

«إنّ فی القائم سنّه من یوسف… فما تنکر هذه الامه ان یکون اللّه عزوجل یفعل بحجّته ما فعل بیوسف أن یکون یسیر فی أسواقهم و یطأ بسطهم و هم لا یعرفونه حتّی یأذن اللّه عزوجل له أن یعرّفهم نفسه کما أذن لیوسف…»؛ در قائم، سنتی از یوسف است … چرا این مردم منکرند که خدای تعالی با حجت خود همان کند که با یوسف کرد؟ بین ایشان گردش کند و در بازارهای آن‌ها راه رود و بر بساط آن‌ها پا نهد و آن‌ها او را نشناسند، تا آن‌گاه که خدای تعالی به او اذن دهد که خود را به آن‌ها معرفی کند؛ همان‌گونه که به یوسف اذن داد… .

[۱۵] ابن بابویه، محمد بن علی (شیخ صدوق)، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، باب۵، ص۱۴۴ ۱۴۵، ح۱۱.

روایتی از محمد بن عثمان

سخن دیگر در تأیید این دیدگاه از نایب خاص حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) محمد بن عثمان نقل شده است که می‌گوید:
به خدا سوگند! همانا صاحب این امر، هر سال در موسم حج حاضر می‌شود؛ مردم را می‌بیند و آن‌ها را می‌شناسد و مردم، او را می‌بینند؛ ولی نمی‌شناسند.

[۱۶] طوسی، محمد بن حسن (شیخ طوسی)، کتاب الغیبه، ص۳۶۴.

[۱۷] ابن بابویه، محمد بن علی (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۵۲۰.

از این روایات، استفاده می‌شود نه فقط هنگام ملاقات که پس از آن هم، حضرت شناخته نمی‌شود.

بیان یک نکته

منطقی است گفته شود کسی که هنگام دیدار، آن حضرت را نشناخته است، دلیلی وجود ندارد پس از آن بگوید آن کسی را که دیده، به طور حتم حضرت بوده است. چه‌بسا از ملازمان آن حضرت یا یکی از اولیای الهی بوده که به دستور آن حضرت، برای رفع