توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مکان غیبت و ظهور امام زمان ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مکان غیبت و ظهور امام زمان ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مکان غیبت و ظهور امام زمان ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مکان غیبت و ظهور امام زمان ۸۵ اسلاید در PowerPoint

سرداب مقدس، زیر زمینی است در کنار مرقد مطهر و منور امامین عسکریین حضرت‌ هادی و امام عسکری (علیهماالسلام) در شهر سامرا، معمولا در کشور عراق و به‌ویژه در شهرهای گرمسیر رسم بر آن بوده که مردم در کنار خانه‌های خود سردابی در زیر زمین حفر می‌کردند تا در روزهای گرم تابستان به آن‌جا پناه ببرند، امام‌ هادی و امام عسکری (علیهماالسلام) نیز علاوه بر اتاق‌هایی که داشتند، سردابی را به‌همان منظور در کنار خانه خود حفر کرده بودند. این سرداب از دیدگاه شیعه از آن جهت مقدس است که محل زندگی سه امام از ائمه شیعه بوده است.
یکی از تهمت‌های زشت و صد البته خنده‌داری که برخی از علمای سنی و وهابی‌ها به پیروان اهل بیت (علیهم‌السّلام) زده‌اند، این است که گفته‌اند: شیعیان معتقدند حضرت مهدی (عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در سردابی در سامرا، حلّه یا بغداد و … غائب شده و از آن‌جا ظهور خواهد کرد.
سپس شروع به تمسخر کرده و گفته‌اند که شیعیان هر روز همراه با مرکب‌هایشان جلوی در این سرداب‌ها می‌ایستند و آن حضرت را صدا می‌زنند، در این مدت نماز نمی‌خوانند و…

فهرست مندرجات

۱ – دیدگاه علمای اهل‌سنت
۱.۱ – ابن خلکان
۱.۲ – ابن تیمیه
۱.۳ – ابن قیم
۱.۴ – ذهبی
۱.۵ – ابن خلدون
۱.۶ – قلقشندی
۱.۷ – زبیدی حنفی
۱.۸ – محمد بن عبد الوهاب
۱.۹ – احسان الهی ظهیر
۱.۱۰ – قمیصی
۲ – نقد و بررسی دیدگاه اهل سنت
۳ – پاسخ علمای شیعه
۳.۱ – علامه امینی
۳.۲ – محمدباقر شریف قرشی
۳.۳ – محدث نوری
۴ – پانویس
۵ – منبع

دیدگاه علمای اهل‌سنت

افسانه سرداب، از تهمت‌های زشتی است که علما و دانشمندان سنی و وهابی تنها به‌خاطر عجز و ناتوانی در برابر استدلال‌های محکم شیعه در اعتقاد به مهدویت، گفته‌اند و هیچ سند و مدرکی نیز از کتاب‌های شیعه برای اثبات گفته‌های خود نیافته‌اند. در ادامه دیدگاه برخی از علمای اهل سنت را می‌آوریم:

ابن خلکان

شمس‌الدین ابن خلکان (متوفای۶۸۱هـ) در این‌باره می‌نویسد:
والشیعه یقولون انه دخل السرداب فی دار ابیه وامه تنظر الیه فلم یعد یخرج الیها وذلک فی سنه خمس وستین ومائتین وعمره یومئذ تسع سنین.

[۱] ابن خلکان، احمد بن محمد (متوفای۶۸۱ه)، وفیات الاعیان و انباء ابناء الزمان، ج۴، ص۱۷۶، تحقیق احسان عباس، ناشر:دار الثقافه – لبنان.

شیعیان اعتقاد دارند که او (حضرت مهدی) داخل سرداب پدرش شده و در حالی که مادرش به سویی نگاه می‌کرده غائب شده و دیگر از سرداب برنگشته است و این اتفاق در سال ۲۶۵هـ رخ داده که ایشان در آن زمان ۹ ساله بوده‌اند.

ابن تیمیه

ابن تیمیه در منهاج السنه می‌نویسد:
ومن حماقتهم ایضا انهم یجعلون للمنتظر عده مشاهد ینتظرونه فیها کالسرادب الذی بسامرا الذی یزعمون انه غاب فیه ومشاهد اخر وقد یقیمون هناک دابه اما بغله واما فرسا واما غیر ذلک لیرکبها اذا خرج ویقیمون هناک اما فی طرفی النهار واما فی اوقات اخر من ینادی علیه بالخروج یا مولانا اخرج یا مولانا اخرج ویشهرون السلاح ولا احد هناک یقاتلهم وفیهم من یقول فی اوقات الصلاه دائما لا یصلی خشیه ان یخرج وهو فی الصلاه فیشتغل بها عن خروجه وخدمته وهم فی اماکن بعیده عن مشهده کمدینه النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اما فی العشر الاواخر من شهر رمضان واما فی غیر ذلک یتوجهون الی المشرق وینادونه باصوات عالیه یطلبون خروجه.

[۲] ابن تیمیه حرانی حنبلی، احمد بن عبدالحلیم (متوفای ۷۲۸ ه)، منهاج السنه النبویه، ج۱، ص۴۴ ۴۵، تحقیق:د. محمد رشاد سالم، ناشر:مؤسسه قرطبه، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ه.

از حماقت‌های شیعیان این است که برای منتظر (حضرت مهدی) مکان‌های را قرار داده‌اند که انتظار او را در آن‌جا می‌کشند؛ همانند سردابی که در سامرا است، آن‌ها خیال می‌کنند که او در آن‌جا غائب شده است و مکان‌های دیگر. شیعیان در این مکان‌ها چهارپایانی مثل قاطر، اسب و … را می‌بندند تا وقتی (حضرت) خارج شد، سوار این چهار پا بشوند. آن‌ها صبح و عصر و دیگر اوقات در این مکان‌ها جمع می‌شوند و فریاد می‌زنند که‌ ای مولای ما بیرون بیا، ‌ای مولای ما بیرون بیا. سلاح‌هایشان را از غلاف بیرون می‌آورند؛ بدون این‌که کسی در آن‌جا باشد تا با او بجنگند. در میان آن‌ها کسانی هستند که نماز نمی‌خوانند از ترس این که مبادا او در حال نماز باشد و (حضرت) مهدی خروج کند و این نماز او را از قیام و خدمت به آن حضرت باز دارد. آن‌ها در شهرهای دوری همانند مدینه هستند. و یا در اواخر ماه رمضان و غیر آن رو به‌مشرق می‌کنند و با صدای بلند فریاد می‌زنند و خروج او را درخواست می‌کنند.

ابن قیم

ابن القیم الجوزیه نیز کور کورانه سخن استادش را در کتاب المنار المنیف تکرار می‌کند:
واما الرافضه الامامیه فلهم قول رابع وهو ان المهدی هو محمد بن الحسن العسکری المنتظر من ولد الحسین بن علی لا من ولد الحسن الحاضر فی الامصار الغائب عن الابصار الذی یورث العصا ویختم الفضا دخل سرداب سامراء طفلا صغیرا من اکثر من خمس مئه سنه فلم تره بعد ذلک عین ولم یحس فیه بخبر ولا اثر وهم ینتظرونه کل یوم یقفون بالخیل علی باب السرداب ویصیحون به ان یخرج الیهم اخرج یا مولانا اخرج یا مولانا ثم یرجعون بالخیبه والحرمان فهذا دابهم ودابه ولقد احسن من قال:
ما آن للسرداب ان یلد الذی کلمتموه بجهلکم ما آنا ••••• فعلی عقولکم العفاء فانکم ثلثتم العنقاء والغیلانا

[۳] زرعی دمشقی حنبلی، محمد بن ابی‌بکر ایوب (مشهور به ابن القیم الجوزیه) (متوفای۷۵۱ه)، المنار المنیف فی الصحیح والضعیف، ج۱، ص۱۵۲، تحقیق:عبد الفتاح ابو غده، ناشر:مکتب المطبوعات الاسلامیه – حلب، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۳ه.

رافضی‌ها قول چهارم را (درباره مهدی) انتخاب کرده و گفته‌اند که مهدی همان م ح م د بن الحسن العسکری از فرزندان حسین بن علی است نه از فرزندان حسن (علیهم‌السّلام)، در تمام زمان‌ها حاضر؛ اما از دیدگان غائب است، همان کسیکه عصا را به ارث می‌برد … وارد سرداب شده در حالی که کودک خردسالی بوده، پانصد سال است که چشمی او را ندیده و خبری از او شنیده نشده و اثری دیده نشده است؛ اما شیعیان منتظر هستند و هر روز با اسب‌هایشان بر در سرداب می‌ایستند و فریاد می‌زنند او خارج شود و می‌گویند: ‌ای مولای ما خارج شو، ‌ای مولای ما خارج شو، پس با ناامیدی و خسران برمی‌گردند، و این عادت آن‌ها و عادت او (حضرت مهدی) است. چه زیبا سروده کسی که گفته: آیا وقت آن نشده که سرداب بزاید آن کسی را که با جهلتان هر آن با او سخن می‌گویید؟ وای بر شما و عقل‌های بی خاصیتتان که فرد سومی را به سیمرغ و غول افزودید.

ذهبی

شمس‌الدین ذهبی در کتاب العبر فی اخبار من غبر بعد از تصریح به ولادت امام مهدی (عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)، این‌گونه به شیعیان تهمت می‌زند:
وتلقبه بصاحب الزمان وهو خاتمه الاثنی عشر وضلال الرافضه ما علیه مزید فانهم یزعمون انه دخل السرداب الذی بسامرا فاختفی والی الآن.

[۴] ذهبی شافعی، شمس‌الدین (متوفای ۷۴۸ ه)، العبر فی خبر من غبر، ج۱، ص۳۸۱.

او را «صاحب الزمان» لقب داده‌اند، او آخرین امام از ائمه دوازدگانه است، گمراهان بیش از این است؛ چرا که آن‌ها خیال می‌کنند که او داخل سردابی در سامرا شده و تا این زمان در آن‌جا مخفی است.

ابن خلدون

ابن خلدون در مقدمه‌اش می‌نویسد: منهم یزعمون ان الثانی عشر من ائمتهم وهو محمد بن الحسن العسکری ویلقبونه المهدی دخل فی سرداب بدارهم فی الحله وتغیب حین اعتقل مع امه وغاب هنالک وهو یخرج آخر الزمان فیملا الارض عدلا یشیرون بذلک الی الحدیث الواقع فی کتاب الترمذی فی المهدی وهم الی الآن ینتظرونه ویسمونه المنتظر لذلک ویقفون فی کل لیله بعد صلاه المغرب بباب هذا السرداب وقد قدموا مرکبا فیهتفون باسمه ویدعونه للخروج حتی تشتبک النجوم ثم ینفضون ویرجئون الامر الی اللیله الآتیه وهم علی ذلک لهذا العهد.

[۵] ابن خلدون حضرمی، عبدالرحمن بن محمد (متوفای۸۰۸ ه)، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۹۹، ناشر:دار القلم – بیروت – ۱۹۸۴، الطبعه:الخامسه.

برخی از شیعیان خیال می‌کنند که امام دوازدهم‌شان که م ح م د بن الحسن عسکری باشد و لقب مهدی به او داده‌اند، وارد سردابی در خانه‌اش در شهر حله شده و در آن‌جا غائب شده است، در آن زمانی که همراه با مادرش زندانی شده بود. او در آخر الزمان خارج می‌شود و زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد. آن‌ها با این جمله اشاره می‌کنند به حدیثی که ترمذی درباره مهدی نقل کرده است.
شیعیان تا این زمان منتظر او هستند و او را منتظَر می‌نامند، به‌همین خاطر هر شب بعد از نماز مغرب جلوی در این سرداب می‌ایستند، مرکبی نیز به‌همراه می‌آورند و او را با نامش صدا می‌زنند و می‌خواهند که بیرون بیاید، تا این‌که ستارگان ظاهر می‌شوند؛ سپس متفرق می‌شوند و شب بعد نیز دوباره همین کار را تکرار می‌کنند، این کار آن‌ها تا این زمان ادامه دارد.

قلقشندی

احمد بن علی قلقشندی، همانند ابن خلدون ادعا می‌کند که این سرداب در حله واقع شده است:
ثم ابنه الحسن الزکی المعروف بالعسکری ثم ابنه محمد الحجه وهو المهدی المنتظر عندهم یقولون انه دخل مع امه صغیرا سردابا بالحله علی القرب من بغداد ففقد ولم یعد فهم ینتظرونه الی الآن ویقال انهم فی کل لیله یقفون عند باب السرداب ببغله مشدوده ملجمه من الغروب الی مغیب الشفق ینادون ایها الامام قد کثر الظلم وظهر الجور فاخرج الینا ثم یرجعون الی اللیله الاخری وتلقب هذه الفرقه بالاثنی عشریه.

[۶] فزاری قلقشندی، احمد بن علی (متوفای۸۲۱ه)، صبح الاعشی فی کتابه الانشا، ج۱۳، ص۲۳۲، تحقیق عبد القادر زکار ناشر:وزاره الثقافه – دمشق – ۱۹۸۱.

زبیدی حنفی

زبیدی حنفی ادعا می‌کند که این سرداب در ری واقع شده و مردم هر جمعه بعد از نماز به همراه اسب‌های زین کرده خود به در سرداب می‌آیند و امام‌شان را صدا می‌زنند:
والسِّردابیه: قَوْمٌ من غُلَاهِ الرَّافِضَه یَنْتَظِرُونَ خُرُوجَ المَهْدِیّ من السِّردَابِ الذی بِالرّی، فیُحْضِرُون لِذَلک فَرَساً مُسْرَجاً مُلْجَماً فی کُلِّ یوم جُمُعَه بعد الصَّلَاهِ قَائِلِین: یا اِمَام، باسْم اللّهِ، ثَلَاثَ مَرَّات.

[۷] زبیدی حنفی، سیدمحمدمرتضی (متوفای۱۲۰۵ه)، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۳، ص۵۷، تحقیق:مجموعه من المحققین، ناشر:دار الهدایه.

سردابیه، قومی از غلات رافضه هستند که منتظر خروج مهدی از سردابی که در ری واقع شده هستند، آن‌ها هر جمعه بعد از نماز جلوی این در با اسب‌های زین کرده و لجام زده حاضر می‌شوند و سه‌بار می‌گویند: ‌ای امام به نام خدا (خارج شو).

محمد بن عبد الوهاب

محمد بن عبدالوهاب در رساله علی رد الرافضه می‌نویسد: قیل ان سبب جمعهم بین الظهرین و المغربین طول الدهر مع اختیار التاخیر فیهما هو: انهم ینتظرون القائم المختفی فی السرداب لیقتدوا به فیؤخرون الظهر الی العصر الی قریب غروب الشمس فاذا یئسوا من الامام واصفرت الشمس وصارت بین قرنی الشیطان نقروا عند ذلک کنقر الدیک فصلوا الصلاتین من غیر خشوع ولا طمانینه فرادی من غیر جماعه ورجعوا خائبین خاسرین نسال الله العفو والعافیه وقد صاروا بذلک وبوقوفهم بالجبل علی ذلک السرداب وصیاحهم بان یخرج الیهم ضحکه لاولی الالباب.

[۸] محمد بن عبدالوهاب (متوفای۱۲۰۶ ه)، رساله فی الرد علی الرافضه، ج۱، ص۳۳، تحقیق:الدکتور ناصر بن سعد الرشید، ناشر:مطابع الریاض – الریاض، الطبعه:الاولی.

برخی گفته‌اند که دلیل جمع خواندن نماز ظهر و عصر شیعیان در طول تاریخ (با این‌که می‌توانند جدا جدا بخوانند) این است که آن‌ها منتظر قائم مخفی شده در سرداب هستند؛ تا به او اقتدا کنند؛ پس نماز ظهر خود را تا زمان نماز عصر و نزدیکی‌های غروب به تاخیر می‌اندازند و زمانی که ناامید می‌شوند و خورشید کم کم تاریک می‌شود، صدای همانند صدای خروس از خود درمی‌آورند و سپس هر دو نماز را با هم، بدون خشوع و آرامش و بدون جماعت، می‌خوانند و سرشکسته و نا امید برمی‌گردند.
از خداوند طلب بخشش و عافیت داریم از این رفتار‌ها و از ایستادن شیعیان در کوهی مشرف بر این سرداب و فریادشان که امامشان به‌سوی آنان خارج شود، کارهایی که اسباب خنده عقلا را فراهم کرده است.

احسان الهی ظهیر

احسان الهی ظهیر در کتاب فرق معاصره می‌نویسد: وفی اثناء مرابتتهم لا یصلون خشیتا ان یخرج وهم فی الصلاه.

[۹] ظهیر، احسان الهی، فرق معاصره، ج۱، ص۲۰۸.

در زمانی که در جلوی سرداب نگهبانی می‌دهند، نماز نمی‌خوانند، از ترس این که مباد (حضرت مهدی) خارج شود و آن‌ها در حال نماز باشند.

قمیصی

عبدالله قمیصی از بزرگان وهابی معاصر در این‌باره می‌گوید: وان اغبی الاغبیاء، واجمد الجامدین هم الذین غیبوا امامهم فی السرداب، وغیبوا معه قرآنهم ومصحفهم، ومن یذهبون کل لیله بخیولهم وحمیرهم الی ذلک السرداب الذی غیبوا فیه امامهم ینتظرونه وینادونه لیخرج الیهم، ولا یزال عندهم ذلک منذ اکثر من الف عام.

[۱۰] قمیصی، عبدالله، صراع بین الاسلام و الوثنیه، ج۱، ص۳۷۴.

کودن‌ترین کودن‌ها، کوته فکر‌ترین کوته فکران کسانی هستند که امام‌شان به‌همراه قرآن و مصحفش در سرداب غائب شده است. کسانی که هر شب با اس