پاورپوینت کامل ابوالفضل میدانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابوالفضل میدانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابوالفضل میدانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابوالفضل میدانی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

میدانی، احمد بن محمد

نام
میدانی، احمد بن محمد

نام‌های دیگر

میدانی، ابوالفتح احمد

میدانی، ابوالفضل احمد

میدانی نیشابوری، احمد بن محمد

نام پدر

محمد

متولد

محل تولد

رحلت

چهارشنبه ۲۵ رمضان سال ۵۱۸ق

اساتید

ابوالحسن على بن احمد بن محمد بن على متویه نیشابورى

برخی آثار

مجمع الأمثال

منیه الراضی فی رسائل القاضی

کد مؤلف

AUTHORCODE02189AUTHORCODE

برای دیگر کاربردها، میدانی (ابهام زدایی) را ببینید.

احمد بن محمد بن احمد بن ابراهیم میدانى نیشابورى (متوفای ۵۱۸ق)، کنیه‌اش ابوالفضل و ابى‌البرکات بوده و دارای القاب امام، علامه، امام افضل، بزرگ فضلاء شرق و غرب، ارباب فضل و ادب، ادیب، صدر الافاضل، نحوى، اصولى و لغوى، از شاگردان واحدى و حنفی مذهب

ولادت

در هیچ‌یک از کتب تاریخى، سیره‌نگارى و رجال، اشاره‌اى به تاریخ ولادت وى نشده است و تنها آقاى غلام‌حسین صدرى افشار، مترجم کتاب «تاریخ ادبیات ایران» نوشته ادوارد براون، در یادداشت‌ها و اضافات خود بر این کتاب، تاریخ ولادت وى را سال ۴۷۱ق ذکر کرده است.

البته این تاریخ مطمئنا اشتباه است، چرا که اولا همه سیره‌نگاران، تاریخ‌نویسان و رجال‌نویسان، متفق القولند که او شاگرد واحدى است و وفات واحدى نیز به سال ۴۶۸ق، اتفاق افتاده است و ثانیا قفطى در کتاب خود مى‌گوید: میدانى در سال ۴۷۰ق از مجاشعى نحوى هنگام بازگشتش از غزنه در نیشابور، اجازه کتابت گرفته است؛ بنابراین دلایل متقن، قول آقاى صدرى قابل قبول نیست.

پدر وى محمد بن احمد بن ابراهیم میدانى است که هیچ اطلاعى از وى در دست نیست. وى احتمالا فرزند احمد بن ابراهیم بن صالح بن داوود نیسابورى میدانى، حنفى مذهب است که عبدالقادر قرشى در کتاب «الجواهر المضیئه فی طبقات الحنفیه» و حاکم نیشابورى در کتاب «تاریخ نیشابور» از وى نام برده‌اند و با توجه به سنه وفات احمد بن ابراهیم که حاکم نیشابورى آن را سال ۳۱۵ق، ذکر کرده و نیز حدسیاتى که راجع به سال تولد میدانى مى‌توان زد، این نسبت، درست به نظر مى‌رسد.

میدانى نسبتى است به میدان زیاد بن عبدالله که محله‌اى از محلات نیشابور مى‌باشد و گفته شده که علت انتساب وى به میدانى، به‌خاطر سکونتش در این محله است.

ابوالحسن بیهقى مى‌گوید: «… ابوالفضل احمد بن محمد بن احمد میدانى، در روزهایى که از فضل و کمال خبرى نبود و پایه‌هاى دانش و اندیشه نابود شده و علم، بى‌قدر و منزلت گردیده، همراه و همنشین دانش و اندیشه بود».

اساتید

از جمله اساتید وى، عبارتند از

ابوالحسن على بن احمد بن محمد بن على متویه نیشابورى (۴۶۸ – ۳۹۸ق). وى از برجسته‌ترین افرادى است که میدانى افتخار شاگردى آنان را داشته است.
یعقوب بن احمد بن محمد بن احمد القارى الادیب نیشابورى البارع الکردى (ابویوسف) (متوفى ۴۷۴ق). وى استادى مشهور در زمینه ادبیات عرب و لغت بوده است.
ابوالحسن على بن غالب بن جابر بن عمرو بن الحسن فضال القیروانى مجاشعى الفرزدقى (متوفى ۴۷۹ق).
ابوالحسن على بن احمد فنجکردى (۴۳۳ – ۵۱۳ق).

شاگردان

سعید بن احمد بن محمد بن احمد بن ابراهیم بن احمد المیدانى (متوفى ۵۳۹). از وى به‌عنوان فرزند میدانى نام مى‌برند.
احمد بن على بن محمد بن احمد ابوجعفر بن ابى‌جعفر بن ابى‌صالح البیهقى (۴۷۰ – ۵۴۴ ق).
على بن ابى‌القاسم زید بن محمد بن الحسین البیهقى النیشابورى (۴۹۹ – ۵۶۵ق).
ابویعقوب یوسف بن طاهر بن یوسف بن الحسن خوبى (متوفى ۵۴۹ق).
عبدالکریم بن محمد بن منصور السمعانى (۵۰۶ – ۵۶۲ق).

القاب فراوان میدانى، دال بر مرجعیت او در علوم مختلف است، صاحب کتاب «معجم الأدباء» از قول محمد بن ابى‌المعالى الحوارى در کتاب «ضاله الأدیب من الصحاح و التهذیب» نقل مى‌کند که: «بارها از بزرگان اصحاب میدانى شنیده‌ام که مى‌گفتند: اگر ذکا و شهامت و فضل، قبول صورت مى‌نمودند، میدانى آن صورت بود و آن کسى که در کلام میدانى تأمل نماید و پیروى او کند، بداند که این دعوى صدق است».

ابن خلکان او را ادیب، فاضل و عارف به لغت معرفى کرده و مى‌گوید: «میدانى در فنون علوم ادبى، خصوصا لغت و امثال عرب، به درجه اتقان رسیده بود».

قفطى مى‌گوید: «میدانى امام اهل ادب در عصر خود بوده و شهرتش به‌واسطه ادیب بودنش است و در شهرهاى گوناگون، به‌واسطه تألیفات نیکویش شهرت یافته، دستش در علوم ادبى باز و کتب بزرگى تصنیف کرده است».

به‌طورى‌که نقل شده، ائمه حدیث و پیشوایان لغت ک