پاورپوینت کامل ابن کثیر ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابن کثیر ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابن کثیر ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابن کثیر ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

ابن کثیر، اسماعیل بن عمر

نام
ابن کثیر، اسماعیل بن عمر

نام‌های دیگر

اب‍ن‌ک‍ث‍ی‍ر، اب‍و ال‍ف‍دا اس‍م‍اع‍ی‍ل ب‍ن ع‍م‍ر

اب‍ن ک‍ث‍ی‍ر ق‍رش‍ی‌

اب‍و ال‍ف‍داء اس‍م‍اع‍ی‍ل ب‍ن ع‍م‍ر‌

اب‍و ال‍ف‍داء اس‍م‍اع‍ی‍ل ب‍ن ک‍ث‍ی‍ر

اب‍و ال‍ف‍داء ال‍ح‍اف‍ظ ب‍ن ک‍ث‍ی‍ر

ق‍رش‍ی دم‍ش‍ق‍ی‌، اس‍م‍اع‍ی‍ل ب‍ن ع‍م‍ر

ابن کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر

نام پدر

عمر

متولد

۷۰۱ق مطابق با ۱۳۰۲م

محل تولد

بصره

رحلت

۷۷۴ق یا ۱۳۷۳م

اساتید

برهان‌الدین ابواسحاق ابراهیم فزارى

تقى‌الدین ابوالعباس احمد بن تیمی حنبلى

جمال‌الدین ابوالحجاج مزّى

برخی آثار

البدایه و النهایه (دارالفکر)

معجزات النبی صلی‌الله‌علیه‌و‌سلم

نظره فی کتاب البدایه و النهایه للحافظ ابن کثیر الدمشقی

تفسیر القرآن العظیم (ابن کثیر)

طبقات الشافعیه (ابن کثیر)

قصص الأنبیاء (ابن کثیر)

البدایه و النهایه (دارالفکر)

کد مؤلف

AUTHORCODE01494AUTHORCODE

ابن کثیر، عمادالدین ابوالفداء اسماعیل بن عمر بن کثیر قرشى (۷۰۱-۷۷۴ ق)، مورخ، مفسّر و محدّث و فقیه مشهور شافعى.

ولادت

در قری مجیدل یا مجدل از قراى بصرى نزدیک دمشق زاده شد و از این رو او را بصروى نیز خوانده‌اند. نسبت «بصرى» که در برخى مآخذ آمده، ظاهرا بصرىّ به جاى بصروى است. دربار تاریخ تولد و نام نیاکانش میان نویسندگان اختلاف است. اگر چه او خود در این باره اطلاعاتى بر جاى گذاشته که البته محل اعتماد است، اشکالاتى در ضبط برخى از این نامها دیده مى‌شود که ناشى از بى دقتى کاتبان نسخه‌هاى آثار اوست. پدر او شهاب‌الدین ابوحفص عمر در آغاز مذهب حنفى داشت و پس از آنکه از بصرى به قریه‌اى در مشرق آن شهر رفت و خطیب آنجا شد به مذهب شافعى گروید. سپس به مجیدل رفت و در آنجا برای بار دوم همسر اختیار کرد و فرزندانى یافت. او که بزرگ‌ترین پسر خود به نام اسماعیل را پیش‌تر از دست داده بود، آخرین فرزند خود را به یاد او اسماعیل نام گذاشت و در خردسالىِ همین اسماعیل در مجیدل درگذشت.

سرپرستى اسماعیل را پس از پدر، برادر بزرگ‌تر کمال‌الدین عبدالوهاب بر عهده گرفت و او در ۷۰۷ق افراد خانواده را به دمشق کوچاند.

تحصیلات

اسماعیل در سای توجه برادر در دمشق-که در این روزگار با مدارس متعددش، همچون قاهره، خاصه پس از سقوط بغداد، مرکزیت علمى یافته بود-به کسب علم پرداخت.

استادان او، بسیار و از سرشناس‌ترین دانشمندان آن عصر دمشق بودند. وى در آثار خود از برخى از آنان نام برده است.

نخستین آموزگار او را باید برادرش عبدالوهاب دانست که راه دانش آموختن را برای او هموار کرد. از استادانش چند تن در پرورش علمى او تأثیر چشمگیرى داشتند. از آن جمله بودند:

-برهان‌الدین ابواسحاق ابراهیم فزارى دانشمند مشهور شافعى که ابن کثیر صحیح مسلم را از او شنید و او را در میان استادان شافعى خود بى مانند یافت؛

-تقى‌الدین ابوالعباس احمد بن تیمی حنبلى که شاید بیشترین تأثیر را بر ابن کثیر گذاشت و او با بیانى بس ستایش آمیز از پایگاه این استاد در معقول و منقول یاد مى‌کند. گویا ابن کثیر به سبب پیروى از آراء ابن تیمیه گرفتاریهایى داشته است، با اینهمه به اختلاف نظر ابن کثیر با ابن تیمیه در مورد یگانگى یا تعدد مراکز تصمیم گیرى سیاسى اشاره شده است؛

-جمال‌الدین ابوالحجاج مزّى، از محدثان بزرگ شام که تهذیب او دربار رجال صحاح ستّه انگیز کوششهاى تکمیلى ابن کثیر در این باب شد و ابن کثیر دختر او زینب را به همسرى گرفت. بیان وى در مورد مزّى و همسر او ام فاطمه عایشه با تحسین و احترام همراه است؛

-شمس‌الدین محمد ذهبى یکى دیگر از چهره‌هاى درخشان مؤثر در کار علمى ابن کثیر است که از او به عنوان مورخ اسلام یاد کرده و ذهبى نیز به نوب خود و به رغم بزرگى قابل ملاحظ سن نسبت به ابن کثیر، از او به عنوان استاد خود نام برده است؛

-علم‌الدین ابومحمد قاسم برزالى شافعى، محدث و مورخ شام که ابن کثیر افزون بر شاگردى نزد او، تألیف استاد را در تاریخ شام تا پایان ۷۳۸ ق۱۳۳۸/‌م در آخر تاریخ خود نقل کرده و حوادث پس از آن را چون ذیلى بر نوشت استاد افزوده است؛ نیز ابن حجر از برخى دیگر از مشایخ و استادان مصرى او نام برده است.

ابن کثیر به سبب زندگى طولانى در دمشق و اشتغال در آنجا به شدت تحت تأثیر این محیط قرار گرفت. او غیر از تألیف و تصنیف، به کار وعظ و تدریس و ادار بعضى مراکز آموزش علوم دینى نیز مشغول بود. از هم اشتغالات او در امور اجتماعى آگاهى نداریم، جز آنکه مى‌دانیم او نخستین خطب خود را در مسجد جامع جدید شهر مزّه در محرم ۷۴۶ در زمان حکومت امیر سیف‌الدین یلبغا بر دمشق ایراد کرد و مدتى بعد (۷۴۸ ق) در زمان حکومت ارغون شاه بر آن شهر، در پى درگذشت استادش ذهبى، به تدریس حدیث در مدرس ام صالح پرداخت که مهم‌ترین مجلس درس او بود. پس از مرگ تقى‌الدین سبکی در ۷۵۶ق مدت کوتاهى ریاست دار الحدیث اشرفیه به وى واگذار شد. او خود از آغاز درس تفسیرش در مسجد جامع دمشق در شوال ۷۶۷) خبر داده است.

گذشته از آن، ابن کثیر به سبب شهرت در علوم دینى در برخى از محاکمات و اختلافات دینى و مذهبى و سیاسى شرکت داشت.

وى در اواخر عمر نابینا شد و در حالى که آواز آثار و فتاویش به دوردستها رسیده بود، در ۱۵ شعبان یا ۲۶ آن ماه در ۷۴ سالگى در دمشق در گذشت (ابن تغرى بردى، ۴۱۵/۲) و در آرامگاه صوفیان کنار قبر ابن تیمیه به خاک سپرده شد.

پسر ابن کثیر به نام عمر، ملقب به عزالدین بر اثر توجه پدر، در فقه و حدیث به جایى رسید ‎که پس از درگذشت ابن کثیر به جاى او در نجیبیه و خیضریه به تدریس پرداخت و بارها به تصدى مقام حسبت رسید ‎و ناظر اوقاف و صدقات شد. او را نیز پس از مرگ در کنار قبر پدرش به خاک سپردند.

هرچند ابن کثیر به لحاظ مجالس تدریسش شاگردان بسیارى داشته، ولى از آن میان فقط از برخى همچون محیی‌الدین ابوزکریا ابن الرّحبى و شهاب‌الدین ابن حجّى یاد شده است. حسینى دمشقى که از او روایت کرده، ظاهرا از همدرسانش بوده است.

عقاید و آراء

ابن کثیر از نمایندگان احیاى عقید دینى در سد ۸ق است. استوارى عقیده و استمرار عمل او را در ۳۰ سال آخر عمرش با تشنجات سیاسى حاکم بر مصر و سوریه در آن زمان ناهماهنگ دانسته‌اند (لائوست، ۶۳). شاید بهتر است گفته شود که ابن کثیر چار آن پراکندگیها و آشفتگیها را در همان بازگشت به اصل عقید دینى همراه با عمل مى‌دانست. گرایش ابن کثیر به سلفیّه از شیفتگى او به عمل ابن تیمیه پیداست (مثلاًنک‍: البدایه، ۳۴/۱۴، ۳۶).

موضع ابن کثیر در برابر مخالفان مذهبى، نسبت به موضع او در برابر غیر مسلمانان، سختگیرانه‌تر به نظر مى‌آید. ضدیت او با شیعیان در هر مناسبتى خودنمایى مى‌کند (مثلاًنک‍: همان، ۲۴۸/۶، ۱۷۲/۸، ۳۰۹/۹، ۱۵/۱۱، ۴/۱۲، ۳۱۰/۱۴). اگر چه وى از امامان شیعه با احترام یاد کرده (همان، ۳۰۹/۹)، اما پس از ذکر روایت منسوب به پیامبر(ص) در مورد امامان دوازده‌گانه و نسبت قریشى آنان یادآور شده که این دوازده امام آنانى نیستند که شیعیان بر امامتشان گردن نهاده‌اند (همان، ۲۴۸/۶). همچنین در مورد علماى شیعه، با آنکه از شأن و اثر ایشان یاد کرده، ولى تشیع آنان را موجب کاهش اعتبارشان دانسته (مثلاًهمان، ۲۳۳/۶، ۱۹/۸-۲۰، ۲۳۱). ابن کثیر با وجود ذکر تراجم احترام آمیزى از سران صوفیه (مثلاًنک‍: همان، ۱۳/۱۱، ۱۰۶)، اعتقاد بعضى از آنان را چون بایزید بسطامى فاسد مى‌دانست (همان، ۳۵/۱۱). وى کسانى چون ابن حزم را به سبب عدم اعتقاد به قیاس و نگرشى که دربار صفات خداوند داشت (همان، ۹۲/۱۲) و نیز فارابى را به دلیل اعتقاد به معاد روحانى (همان، ۲۲۴/۱۱) مستوجب لعن و سرزنش مى‌دانست.

با اینهمه در تعیین رفتار درست در مورد اهل ذمه جانب انصاف را فرو نمى‌گذاشت، چنانکه یک بار با فرمان سلطان مصر (الاشراف ناصرالدین شعبان) مبنى بر مصادر یک چهارم دارایى مسیحیان شام برای جبران خرابیهایى که فرنگان به اسکندریه وارد کرده بودند، مخالفت کرد و آن را غیر شرعى خواند (همان، ۳۱۴/۱۴-۳۱۵). البته این موضع گیرى به معناى ایستادگى و ادعا در برابر قدرت سیاسى حاکم نبود چه در موارد دیگر دیده مى‌شود که ابن کثیر از اعلام نظر در موضوعى که شرعا مانعى نداشت، اما مى‌توانست دستاویز مدعیان برای متزلزل کردن حکومت باشد، خوددارى مى‌کرد (نک‍: همان، ۲۸۱/۱۴-۲۸۲).

نویسندگانى که ابن کثیر را از نزدیک مى‌شناخته‌اند، دربار او سخنان تحسین آمیزى آورده‌اند. بیان آنان حاکى از گستردگى کار علمى ابن کثیر و تأیید و تأکید بر تعمق او در نحو، فقه، حدیث، تفسیر و تاریخ و قدرت حفظ و تشخیص درست و قابل ملاحظ اوست (نک‍: حسینى، ۵۸؛ ابن حجر، انباء، ۴۶/۱، الدرر، ۴۴۵/۱-۴۴۶؛ داوودى، ۱۱۱/۱).

آثار

از لحاظ تربیت علمى، مسائل مورد توجه و حاصل کار، همانندى چشمگیرى میان ابن کثیر و طبرى دیده مى‌شود (لائوست، ۷۷). محور اصلى توجه هر دو، شناخت دین اسلام و کوشش در شناساندن آن بوده است. این شناخت از طریق تعمق در منابع اصیل یعنى