پاورپوینت کامل قرآن کریم (ترجمه میبدی) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرآن کریم (ترجمه میبدی) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرآن کریم (ترجمه میبدی) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرآن کریم (ترجمه میبدی) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

برای دیگر کاربردها، ترجمه قرآن (ابهام‌ زدایی) را ببینید.

قرآن کریم، ترجمه ابوالفضل رشیدالدین میبدی، نوشته ابوالفضل احمد بن ابو سعد بن احمد بن مهریزد میبدى (متوفای ۵۳۰ق) از عارفان بنام سده پنجم و ششم هجری است که به خط محمدحسین بن علی عسکر ارسنجانی (۱۳۰۰ ق) و با تصحیح و مقابل مهدی ملک ثابت و علی رواقی چاپ شده است.

این ترجمه، نخستین بخش یا «نوبه الأولی» از بخش‌های سه‌گان تفسیر «کشف الأسرار» میبدی است؛ او در «مجلس» یا «نوبت اول» به ترجم فارسی آیات و با ارائ معنای صریح و بدون پیرای آن‌ها پرداخته است. این ترجمه را در جنب ترجمه تفسیر طبری و تفسیر سورآبادی، می‌توان جزو بهترین ترجمه‌های فارسی کهن قرآن کریم برشمرد. اشکال این ترجمه و همه ترجمه‌های کهن این است که تحت‌اللفظی است و اجزای کلام در نثر ترجمه در محل طبیعی خود قرار نگرفته است. از سوی دیگر این ترجمه‌ها بدون نوسازی برای خواننده متوسط‌الحال امروزی مفهوم نیست؛ نوبت دوم، تفسیر به معنای متعارف است که بحث‌هایی را در وجوه معانی، قرائت‌های مشهور، سبب نزول، بیان احکام، ذکر اخبار و آثار آیات و مانند آن دربردارد؛ و در نوبت یا مجلس سوم، از رموز کلام عارفان و اشارات صوفیان پرده برداشته و بیش از همه به نقل سخنان خواجه عبدالله انصاری می‌پردازد. او تأویلاتش را از آیات قرآنی با نثری مسجع و آهنگین بیان می‌کند.[۱]‏

البته، ترجمه کلام وحی به دست کسی از اهل سنت که قرآن را قدیم می‌داند، خود مانع از آن می‌شود که سیمای فقهی، کلامی و عرفانی مترجم بتواند بخوبی از میان متن ترجمه جِلوه کند. با این حال، او با چیره‌دستی که در حوزه واژگان عصر خود داشته است، ترجمه‌ای استادانه، روان و روشمند از قرآن بر جای گذاشته است. او در کار خویش، به ترجمه‌های پیش از خود، مانند ترجمه تفسیر طبری، نگاهی افکنده است؛ اما نه اینکه از آن‌ها بی چون و جرا پیروی نموده و از روش خود دست کشیده باشد.[۲]‏

از آنجا که مترجمان، هنگام ترجمه قرآن محتاط خواهند بود که برای حفظ امانت، آن را واژه به واژه ترجمه کنند، این وسواس، دغدغه و دقت سبب می‌شود که زیبایی کلام قرآن فدای دقت و امانت شود. با این حال، میبدی جهشی در این باره انجام داده است تا به خود در سنت ترجمه، آزادی ببخشد. دریغ که تلاش میبدی در این باره از سوی مترجمان پس از وی دنبال نشده است و آنان به همان قیود و سبک ترجمه تحت‌اللفظی پیشین بازگشتند. اگر مترجمان در هر قرن، به اندازه میبدی از طبری فاصله گرفته بودند، امروز نیازمند شمار فراوانی از ترجمه‌های قرآن به فارسی نبودیم. نثر فارسی میبدی ظرافت و لطافت نثر خواجه‌ عبدالله انصاری را در سبک خود دارا است و آن را حفظ کرده است. امروزه هیچ مترجمی از مراجعه به میبدی بی‌نیاز نیست و تدوین لغت‌نامه قرآن بر اساس ترجمه میبدی، بایسته گشته است.[۳]

‏نکته درخور توجه در این ترجمه، این است که زبان ترجمه در «نوبت اول» با زبان «نوبت دوم و سوم» هم از نظر واژگان اختلاف فاحش دارد و هم از نظر ساختارِ دستوری؛ در نوبت اول، ساختار عبارت‌ها فارسی نیست زیرا او آیات الهی را بخش‌بخش و گاه کلمه به کلمه ترجمه کرده و خود می‌دانسته که از آن‌گونه ترتیب، جمل فارسی درستی فراهم نمی‌آید. از این جهت، ژرف‌ساختِ ترجم میبدی با ترجمه رسمی معروف به ترجمه «تفسیر طبری» تفاوت چندانی ندارد. البته میبدی گه‌گاه، با تغییردادن جای افعال، جمله‌های خود را اندکی فارسی‌تر گردانیده است. همچنین، در بیشتر جاها، کلمه‌ای یا جمله‌ای را به ترجم رسمی خود افزوده است و با این کار، جمله‌های پیچیده‌ای که در ترجم رسمی دچار گنگی مطلق‌اند، در اثر او مفهوم شده‌اند.[۴]‏

چگونگی ترجم واژه‌های قرآنی

میبدی در ترجم خود، هم کوشیده است که ترتیب الفاظ قرآن را حفظ کند و هم خواسته است به گونه‌ای از آن تنگنا به در آید؛ از این رو، گاه فعل جمله را به سیاق فارسی در آخر جمله نهاده است و در بسیاری جاها، چندین کلم تفسیرگونه به ترجمه افزوده است.[۵]‏میبدی در بخش نخست، آیه‌های قرآن را با اختصار و رعایت امانت به فارسی روان ترجمه کرده است؛ به گونه‌ای که از واژه‌های اصیل فارسی و ترکیب‌های زیبای آن بهره‌های فراوان برده است تا آنجا که می‌توان آن را فرهنگ‌واژ ارزشمندی به شمار آورد.

او از ترکیب‌ واژه‌ها، برابرنهاده‌های تازه‌ای آفریده است. ترکیب‌هایی مانند ابریق=آبریز؛ آّب‌دستان در آی «بِأَکوَاب وَ أَبَارِیقَ»: می‌گردانند بر سر ایشان صراحی و کوزاوری‌ها بی‌گوشه و آب‌دستان‌ها با گوشه و دسته.

او واژ «باش» را در ترجمه دو حرف «أ» و «هل» به کار می‌برد. مانند «أَ فَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ؟…(آل عمران،۱۶۲)»: باش، کسی که بر پی رضوان خدا رود و جستن خشنودی وی… [۶]‏

او آیه‌هایی را که متضمن فعل امر غایب‌اند، به گون «دعایی» آورده و با افزودن جمل دعایی «ایدون باد» یا «ایدون بادا» به جای «باید» -که امروزه در صرف فعل امر غایب به کار می‌رود، شیوه‌ای منحصر به فرد را در ترجمه اعمال کرده است؛ مانند «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنّی فَإِنّی قَریبٌ أُجیبُ دَعوَهَ الدّاعِ إِذا دَعانِ فَلیَستَجیبوا لی وَ لیُؤمِنوا بی لَعَلَّهُم یَرشُدونَ بقره،۱۸۶»: و ایدون بادا که پاسخ کنند رهیکان من، چون ایشان را فرمایم….

مطابقت مسند با مسندٌ‌ الیهِ جمع ذی‌روح: در دستگاه مطابق زبان فارسی اگر مسند الیه جاندار باشد، فعل با آن در جمع و اِفراد مطابقت می‌کند. اما مسند یا مفعول همیشه مفرد است. این انطباق تحت تأثیر زبان عربی در کشف الأسرار نمود یافته است. در جمله‌های مختوم به فعل ربطی هرگاه مسند الیه جمع ذی روح باشد، علاوه بر رابطه، گاه مسند هم جمع می‌آید؛ مانند «مِنهُمُ الصالِحُونَ (اعراف،۱۶۸)»: هست از ایشان که مسلمانان‌اند و نیکان؛ و مانند «إنَّکُم مُجرِمُونَ(مرسلات۴۶)»: شما بدکردارانید.

مطابقت صفت با موصوف: مطابقت‌نکردن صفت با موصوف جمع از قاعده‌های زبان فارسی است. اما مطابقت نیز، در نمونه‌های فراوان نظم و نثر قدیم دیده می‌شود؛ میبدی برای رعایت امانت متن عربی، این مطابقت را غالباً رعایت کرده است؛ «وَ الیَتامی (بقره،۱۷۷)»: و نارسیدگان پدرمُردگان را؛ و مانند «کَبائِرَ الْإِثْمِ (شوری،۳۷)»: از بزرگ‌های گناهان.

میبدی مطابق صفت با موصوف در تأنیث را -که متأثر از زبان عربی است و کم‌کم از قرن ششم رواج یافته است- به ندرت، به کار برده است؛ مانند «الزَّانیَهُ وَ الزَّانی (نور،۲)»: زن زانی شوی‌نداشته و مرد زانیِ زن‌نداشته.

الحاق «الف تعظیم و اعجاب» به آخر دو واژ «نیک» و «بد»، معادل زیبایی است که میبدی برای برگرداندن افعال مدح و ذم عربی به فارسی در این تفسیر آورده است؛ مانند «وَ نِعْمَ اَجْرُ الْعَامِلِینَ (آل عمران،۱۳۶)»: ای نیکا سرانجام که ایشان یافتند.

اسم اشاره مرکب «آنک»: در آثار کهن فارسی «آنک در مورد اشاره دور که به حالت تنبیه یا تبشیر باشد، می آمده است ولی میبدی این واژه را در مقابل «هذا» (اسم اشاره نزدیک) و «تلک» (اسم اشاره دور) هنگام تنبیه یا تبشیر آورده است و معانی «آنجای»، «آنگاه» و «اینک» از آن برمی‌آید؛ مانند «هَذِهِ نَاقَه اللَّهِ (اعراف،۷۲): آنک این ماده شتر خدای است.

اسم اشاره مرکب «اینچه» در ترجمه «هذا» و «ما» موصول: میبدی اینچه را در نوبت اول ترجمه‌اش، در مقابل «هذا» و مای موصول آورده است؛ در اشاره به چیزهای نزدیک، مانند «قَالَ أَ لَیْسَ هَذَا بِالْحَقِّ (انعام،۳۰)»: گوید اینچه می‌بینید، راست نیست.

کاربرد مصدر مرخّم به جای مصدر: این کار، بویژه در ترجمه مصدرهای عربی از ویژگی‌های این ترجمه است؛ مانند «لا بَیعٌ فِیهِ (بقره،۲۵۴)»: که در آن روز، خرید و فروخت نبود.

حذف فعل ربطی بدون قرینه: میبدی این حذف را انجام داده است، (با آنکه آمدنش در سیاق عبارت لازم است)؛ مانند «وَ هُوَ بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ عَلِیمٌ (انعام،۱۰۱)»: و او بر همه چیز دانا.

میبدی غالباً فعل ربطی «است» را در غیر از «غایب مفرد» حذف می‌کند که در این حالت، ضمیر متصل فاعلی جانشین رابطه می‌شود؛ مانند «وَ ما أَنَا عَلَیْکُمْ بِحَفِیظٍ (انعام،۱۰۴)»: و من بر شما گوشوان نه ام [نیستم].

کاربست واژ «ای» به جای «آیا»: (البته، تلفظ قطعی آن معلوم نبوده و مشخص نیست که به صورت اَی ay یا گونه‌ای دیگر ادا می‌شود)؛ مانند «وَیْکَأَنَّهُ