توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محمد بن عبدالرحمان طرسوسی ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محمد بن عبدالرحمان طرسوسی ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محمد بن عبدالرحمان طرسوسی ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

ابن عبده

ابوبکر محمد بن عبدالرحمان عبدی (م پیش از ۳۰۰ق)، مشهور به ابن عبده، از نسب‌شناسان بزرگ قرن سوم هجری قمری در بغداد بود.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – وفات
۳ – تالیفات
۴ – پانویس
۵ – منبع

۱ – معرفی اجمالی

ابوبکر محمد بن عبدالرحمان بن سلیمان بن حاجب عبدی عبقسی طرسوسی بغدادی، مشهور به ابن عبده، از نسب‌شناسان بزرگ قرن سوم است و چنان‌که از نسب‌اش بر‌می‌آید، از قبیله عبدالقیس و گویا اهل و یا ساکن بغداد و طرسوس بوده است. پدرش عبدالرحمان با لقبش عبده شناخته می‌شد، از این‌رو محمد هم به ابن عبده شهرت داشت. ابن ندیم می‌نویسد: عبدی از نسب‌شناسان موثق بود و در شناخت‌نژاد، آداب و رسوم، عادات و خوی عربی توانایی ویژه‌ای داشت و با سلطان وقت همکاری می‌کرد.

[۱] ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۱۳۵.

ابن سلاّم جُمَحی هم او را در شمار نسّابه‌هایی چون محمد بن اسحاق، عبدالملک بن هشام، محمد بن حبیب و زبیر بن بکار قرار داده است.

[۲] ابن سلام جمحی، محمد بن سلام، کتاب النسب، ص۱۲۲.

علی بن محمد بن علی علوی نسّابه نیز درباره ابن عبده می‌گوید که علمِ به نسب عرب و عجم به وی ختم می‌شد.

[۳] علوی، علی بن محمد، المجدی فی انساب الطالبیین، ص۱۵۳.

ابوالعباس نجاشی در مواردی از وی با عنوان محمد بن عبده الناسب نام برده و مطالبی نقل کرده است.

[۴] نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۲۲۲.

[۵] نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۳۳۳.

[۶] نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۲۹۸