توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مباهله حضرت محمد ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مباهله حضرت محمد ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مباهله حضرت محمد ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

مباهله پیامبر

مباهله به این معناست که دو یا چند نفر که در مساله مهم دینی با یکدیگر اختلاف دارند، در یک جا جمع شوند و با اصرار و تضرع به درگاه خداوند، از او بخواهند آن را که بر باطل است، رسوا و مجازات کند. در روز مباهله بنا بود مسلمانان و مسیحیان نجران یکدیگر را نفرین کنند، تا خدا آن طرف را که دروغگوست، عذاب کند. اما بزرگان مسیحی چون عزیزترین اشخاص پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را همراه او دیدند، از مباهله منصرف شدند و موافقت کردند که با رسول خدا صلح کنند و جزیه بپردازند.

فهرست مندرجات

۱ – مفهوم‌شناسی
۲ – تعریف مباهله
۳ – تعریف لعنت
۴ – مسیحیان نجران
۵ – زمان و علت مباهله
۶ – بحث بین مسیحیان و پیامبر
۷ – نزول آیه مباهله
۸ – درخواست مهلت از پیامبر
۹ – همراهان پیامبر
۱۰ – مکان مباهله
۱۱ – ماجرای مباهله
۱۲ – تبدیل مباهله به مصالحه
۱۳ – آیه‌ی مباهله فضیلتی برای اهل‌بیت
۱۴ – پیام‌های واقعه مباهله
۱۵ – پانویس
۱۶ – منبع

۱ – مفهوم‌شناسی

«مباهله» پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با مسیحیان نجران برگرفته از سنتی متداول، در میان اقوام سامی (پذیرفتن مباهله توسط مسیحیان نشانی از وجود این سنت در میان آنان بوده است.) و بیانگر تلاش‌های فراوان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای دعوت اهل کتاب به دین اسلام بوده است.

[۱] آل عمران/سوره۳، آیه۲۰-۲۵.

که متاسفانه بخش وسیعی از مناظرات و گفتگوهای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با آنان مورد غفلت سیره‌نویسان واقع شده و در متون اسلامی نیز به طور مستقل بدان پرداخته نشده است. مباهله از آن جهت که دلیلی بر فضیلت و برتری اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) و عصمت و امامت بلافصل امام علی (علیه‌السّلام) است، دارای اهمیت است.

۲ – تعریف مباهله

مباهله از ریشه «بهل» به معنای رها ساختن، ترک گفتن، به خود واگذاشتن.

[۲] ابی الحسین، احمد بن فارس بن زکریا، معجم مقاییس اللغه، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۲۰۰۱م، ج۱، ص۱۴۱.

و قید و بند چیزی را برداشتن و نیزبه معنی ملاعنه و نفرین متقابل آمده است.

[۳] ابن منظور، محمد بن مکر، لسان العرب، ج۱۱، ص۷۲.

[۴] زمخشری، محمود بن عمر، اساس البلاغه، دمشق، دارالشعب، ۱۹۶۰، ج۱، ص۸۵.

و همچنین در معنای ابتهال دو نظر است: ۱) یکدیگر را لعن کردن که میان دو نفر رخ می‌دهد. ۲) نفرین براى هلاک کسى.

[۵] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، انتشارات ناصرخسرو، ج۲، ص۳۰۸.

مباهله از زبان‌های عبری و سریانی وارد زبان عربی شده است.

[۶] ماسینیون، لویی، مباهله در مدینه، تهران، رسالت، ۱۳۷۸، ص۶۷.

و در اصطلاح به عملی گفته می‌شود که دو یا چند نفر که در مساله مهم دینی با یکدیگر اختلاف دارند، در یک جا جمع شوند و با اصرار و تضرع به درگاه خداوند، از او بخواهند آن را که بر باطل است، رسوا و مجازات کند. و بلاذری این چنین نقل می‌کند: «دو تن یا دو گروه بر علیه یکدیگر دعای بد کنند. پس هر کدام ظالم باشد حق تعالی وی را رسوا گرداند و نقمت و عذاب خود را بر وی فرستد و ذریه او را مستاصل کند و هلاک گرداند.»

[۷] بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ترجمه محمد توکل، ج۱، ص۷۷، پاورقی به قلم مترجم به نقل از ابن هشام.

و نیز آیت‌الله مکارم شیرازی چنین نقل می‌کند: مباهله در آیه مباهله به معنى نفرین کردن دو نفر به همدیگر است. به این صورت که وقتى استدلالات منطقى سودى نداشت، افرادى که با هم درباره یک مسأله مهم دینى گفتگو دارند، در یک جا جمع مى‌شوند و به درگاه خدا تضرع مى‌کنند و از او مى‌خواهند که دروغ‌گو را رسوا سازد و مجازات کند.

[۸] مکارم شیرازی،ناصر، پیام قرآن، دارالکتب الاسلامیه، ج۹، ص ۲۳۰.

تفاوت در حدیثی از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روایت شده که حضرت فرمود: «خداوند عزوجل به من خبر داده که پس از مباهله عذاب بر گروه باطل نازل می‌شود و حق را از باطل مشخص می‌سازد.»

[۹] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۱، ص۱۶۷.

از روایاتی که در منابع اسلامی نقل شده است، استفاده می‌شود که مباهله اختصاص به زمان رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ندارد و در تمامی زمان‌ها قابل اجرا است. در حدیثی از امام صادق (علیه‌السّلام) نقل شده که ایشان فرمود: اگر سخنان حق شما را مخالفان نپذیرفتند، آن‌ها را به مباهله دعوت کنید.

[۱۰] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲، ص۵۸۹.

۳ – تعریف لعنت

میان مباهله و لعنت کردن آن است که مباهله از شدت و تاکید بیشتری برخوردار است.

[۱۱] ابو هلال عسکری، حسن بن عبدالله، معجم الفروق اللغویه، قم، جامعه مدرسین، ص۴۶۶.

لعن و لعنت یعنی طرد نمودن ودور ساختن ازروى خشم. لعن از سوی خدا در آخرت به معنی عقوبت است و در دنیا، انقطاع از قبول رحمت و توفیق الهی است و لعن از سوى انسان، نفرینى است بر دیگران.

[۱۲] راغب اصفهانی،حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، دار العلم الدار الشامیه، ج۱، ص۴۵۱.

۴ – مسیحیان نجران

«نجران» سومین شهر یمن در منطقه مرزی حجاز و یمن می‌باشد، که ۷۳ دهکده داشت و تنها منطقه مسیحی‌نشین و مرکز صنعت نساجی در حجاز بود و چون نخستین ساکن آن “نجران بن زید” نام داشت، نجران نامیده شد.

[۱۳] حموی، یاقوت، معجم البلدان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۹۷۹م.، ج۵، ص۲۶۶.

ساکنان این سرزمین را باقی مانده «اصحاب اخدود» دانسته‌اند.

[۱۴] حموی، یاقوت، معجم البلدان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۹۷۹م.، ج۵، ص۲۶۸.

وبرخی هم می‌گویند: نجران بلده کوچکی میان عدن و حضرموت در ناحیه کوهستانی است.

[۱۵] کوفی، احمد بن اعثم، الفتوح، ترجمه محمد بن احمد مستوفی هروی، ج۴ ص۲۳۶.

۵ – زمان و علت مباهله

برخی زمان آن را سال سوم هجری می‌دانند؛ زیرا به اتفاق اکثر مفسران شیعه

[۱۶] طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمدباقر همدانی، قم، دارالعلم، بی‌تا، ج۵، ص۲۲۹.

و سنی آیه ۶۱ سوره آل ‌عمران که برای دعوت به مباهله است، در این سال نازل شده است و برخی وقوع آن را در سال نهم هجری «عام‌الوفود» دانسته‌اند که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عازم مدینه شدند؛ اما قول اول صحیح‌تر به نظر می‌رسد.

[۱۷] یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ترجمه محمدابراهیم آیتی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۱، چاپ ششم، ج۱، ص۴۴۹.

در سال‌های پایانی حیات رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آوازه اسلام به تمامی نقاط دنیای آن روز رسیده بود رسول گرامی اسلام با ارسال نامه به سران کشورها و مناطق مختلف، سعی داشت دین اسلام را گسترش دهد. یکی از نامه‌هایی که رسول مکرم اسلام به مناطق مختلف و سران کشورها نوشت، نامه‌ای است که طبق قول برخی در سال نهم هجری «عام‌الوفود» و طبق نظر برخی در دهم هجری

[۱۸] کوفی، احمد بن اعثم، الفتوح، ترجمه محمد بن احمد مستوفی هروی، ص۱۰۳۶.

برای نصارای نجران ارسال کرد. در این نامه آمده است:
«من شما را از پرستش بندگان به پرستش خدا و از سرپرستی بندگان به سرپرستی خدا دعوت می‌کنم. اگر امتناع کردید، باید جزیه بپردازید و گرنه شما را به جنگ بخوانم.»

[۱۹] یعقوبی، ابن واضح، تاریخ یعقوبی، ترجمه محمدابراهیم آیتی، ج۲، ص۸۱.

برخی قائلند آیه ۶۴ سوره آل عمران نیز بخشی از این نامه می‌باشد.

[۲۰] احمدی میانجی، علی، مکاتیب الرسول، ج۲، ص۴۹۷.

در این آیه خداوند متعال می‌فرماید:
«بگو‌ای اهل کتاب بیائید به سخنی که میان ما و شما مشترک است که جز خداوند یگانه را نپرستیم و چیزی را شریک او قرار ندهیم و بعضی از ما بعضی دیگر را، غیر از خداوند یگانه به خدایی نپذیرند. هرگاه (از این دعوت) سر برتابند، بگوئید گواه باشید که ما مسلمانیم.»

[۲۱] آل عمران/سوره۳، آیه۶۴.

بزرگان مسیحی نجران، پس از دریافت نامه به مشورت پرداختند و تصمیم گرفتند، هیئتی از بزرگانشان را به مدینه اعزام کنند تا با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وارد مذاکره و بحث شوند.

[۲۲] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیا التراث العربی، ۱۹۸۳م، ج۲۱، ص۳۱۸- ۲۲۸.

در سال دهم هجرى می‌دانند، که افرادى از سوى رسول خدا صلوات الله علیه مأمور تبلیغ اسلام در منطقه نجران از بلاد یمن شدند. مسیحیانِ نجران هفتاد تن

[۲۳] ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، وزارت فرهنگ و آموزش عالی، ۱۳۶۳، ج۲، ص۴۴۷.

از صاحب‌نظران و نخبگان مسیحی که سه تن از آنان رهبران مذهبی مسیحیت و در راس هیات بودند، وارد مدینه شدند:

[۲۴] ابن کثیر، ابوالفداء اسماعیل، البدایه و النهایه، بیروت، دارالکتب، ۱۴۱۸، ج۵، ص۶۴.

۱: “ابو حارثه ابن علقمه” اسقف اعظم و نماینده رسمی کلیساهای روم و حجاز.
۲: “عبدالمسیح” ملقب به عاقب که در عقل و درایت شهرت داشت.
۳: “ایهم” که به او سید می‌گفتند.
ونیز در کتاب تفسیر نور چنین نقل شده است، افرادی را مانند سید و عاقب و اباحارثه، به نمایندگى از سوى خود براى گفتگو با پیامبر اسلام به مدینه گسیل داشتند.

[۲۵] قرائتی، محسن، تفسیر نور، مرکز فرهنگی درسهائی از قرآن، ج۲، ص ۷۶.

ابن هشام می‌نویسد:
«هیاتی از نصاری نجران مرکب از ۶۰ نفر برای دیدار پیامبر و مذاکره با آن حضرت وارد مدینه شدند. در میان ایشان، ۱۴ نفر و در میان ۱۴ نفر، ۳ نفر بودند که سمت ریاست و بزرگی بر سایرین داشتند. و مورد احترام مسیحیان آن زمان بودند. یکی ملقب بود به «عاقب» که در آن زمان نامش «عبدالمسیح» بود. دیگری ملقب بود به «سید» و نام او «ایهم» بود. و سومی «اسقف» بود و نامش «ابو حارثه بن علقمه»

[۲۶] حمیری، ابن هشام، سیره رسول الله، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، ج۱، ص۴۱۴.

آنان با لباس‌های فاخر ابریشمی و انگشتر طلا به دست بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در مسجد وارد شدند. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با آنان سخن نگفت. آنان در جستجوی علت این رفتار، نزد علی (علیه‌السّلام) راهنمایی شدند. حضرت فرمود: «با همان لباس‌های سفر، نزد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روید.» آنان چنین کردند و هنگام ملاقات با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، ایشان فرمود: «به خدا سوگند! بار نخست شیطان همراهتان بود.»

[۲۷] ابن کثیر، ابوالفداء اسماعیل، البدایه و النهایه، بیروت، دارالکتب، ۱۴۱۸، ج۵، ص۶۵.

ابن سعد در باب نحوه ورود این هیات به مدینه و برخورد پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با آن‌ها می‌نویسد:
«مسیحیان در حالی که جامه‌های نقش‌دار و گران‌قیمت و حریر یمنی پوشیده بودند، وارد مسجد شدند و به سوی مشرق نماز گزاردند. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به مسلمانان فرمود: آزادشان بگذارید. سپس آن‌ها با همان لباس‌ها نزد پیامبر آمدند. پیامبر آنان را نپذیرفت. روز بعد در جامه رهبانان آمدند و سلام کردند. پیامبر جواب داد و ایشان را به اسلام دعوت نمود. آن‌ها نپذیرفتند و گفتگو و بحث بسیاری شد.»

[۲۸] واقدی، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، ج۱، ص۲۶۸.

۶ – بحث بین مسیحیان و پیامبر

گروه نجران وارد مدینه شده و با پیامبر صلوات الله علیه دیدار کردند. آنها گفتند: اى محمد، آیا تو صاحب و سرور ما را مى‌شناسى؟
پیامبرفرمودند: «سرور شما کیست؟»
گفتند: عیسی بن مریم.
پیامبر صلوات الله علیه فرمودند: «او عبد و رسول خدا است.»
آنان شگفت‌زده پرسیدند چگونه ممکن است در حالی که همه آدمیان پدری دارند و عیسی (علیه‌السّلام) بدون پدر به دنیا آمده است؟
جبرئیل بر پیامبرصلوات الله علیه این آیه را نازل فرمود: «إِنّ مثل عیسى‌ عنداللَّه کمثلِ آم خلقه من ترابٍ ثمّ قال له کن فیکون؛ مثل عیسى(علیه السلام) در نزد خدا، همچون آدم (علیه السلام) است که او را از خاک آفرید، و سپس به او فرمود: موجود باش. او هم فوراً موجود شد.»

[۲۹] آل عمران/سوره۳، آیه۵۹.

هنگام گفتگو با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، آنان ابتدا درباره ماهیت عیسی (علیه‌السّلام) سؤال کردند. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از ایشان به عنوان بنده و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خدا یاد کرد.

[۳۰] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، تهران، اعلمی، ۱۴۱۵، ج۲، ص۳۰۹-۳۰۸.

مسیحیان در حقانیت دین خود با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)به مجادله نشستند.

[۳۱] ابن خلدون، عبدالرحمان، تاریخ ابن خلدون، ج۳، ص۵۷.

مسیحیان نجران می‌گفتند: عیسی (علیه‌السّلام) خداست و گروهی او را پسر خدا می‌دانستند و دسته سوم، قائل به تثلیث «یعنی به سه خدا قائل بودند؛ پدر، پسر، روح القدس.»

[۳۲] حمیری، ابن هشام، سیره رسول الله، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، ج۲، ص۴۱۴.

ابن هشام می‌نویسد: «مسیحیان به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)گفتند: اگر عیسی (علیه‌السّلام) پسر خدا نیست پس پدرش کیست؟ آیات قرآنی نازل شد و خلقت او را همانند خلقت آدم ابوالبشر معرفی کرد.»

[۳۳] حمیری، ابن هشام، سیره رسول الله، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، ج۲، ص۴۱۴.

مجادله و بحث بین مسیحیان نجران و پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)ادامه یافت.
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با ادله‌ای روشن و براهینی قاطع گفتارهای باطل آنان را رد می‌کرد و به سؤالات آن‌ها پاسخ می‌گفت. آنها قائل به ربوبیت حضرت عیسی (علیه‌السّلام) بودند و او را فرزند خدا می‌دانستند، از پاسخ به این استدلال درمانده و هم چنان حق را انکار می‌کردند و بر عقاید باطل خویش اصرار می‌ورزیدند. تا آنجا که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از رفتار آنان به ستوه آمد.

[۳۴] طبری، محمد ابن جریر، جامع البیان فی تفسیرالقرآن، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵، ج۵، ص۴۶۱-۴۶۳.

از محتوای آیات ۲۴ـ ۱۹ آل ‌عمران می‌توان دریافت که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای تفهیم اینکه همه انبیاء در یک مسیر واحد بوده‌اند و دین حق یکی است.

[۳۵] آل عمران/سوره۳، آیه۱۹.

و اختلاف در ظاهر شرایع به دلیل تناسب آن با مراحل تکامل‌ اندیشه بشری است و عیسی (علیه‌السّلام) نیز بنده و فرستاده خداست، تلاش‌های فراوانی کرد و موفق شد، عده‌ای از آنان را به اسلام فرا خواند؛ اما عده‌ای دیگر به مجادله و محاجه با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پرداختند و چون سخنان منطقی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در آنان