توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بنی‌ غفار ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بنی‌ غفار ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل بنی‌ غفار ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل بنی‌ غفار ۸۷ اسلاید در PowerPoint

مقالات مرتبط: بنی غفار (دائرهالمعارف‌قرآن‌کریم).

پاورپوینت کامل بنی‌ غفار ۸۷ اسلاید در PowerPoint شاخه‌ای از قبیله کنانه از عرب عدنانی، غارت کنندگان حاجیان و ساکنان میان مدینه و مکه بودند. شماری از غفاری‌ها با یهود خیبر و بنی‌اسلم هم‌پیمان بودند. درباره اسلام آوردن غفاریان، جز‌ اندکی که در دوران مکی یا اوایل هجرت مسلمان شدند، روایت‌ها گوناگون است. گروهی از بنی‌غفار با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سر ناسازگاری داشتند؛ اما گروهی دیگر تابع او و باایمان بودند. از نقش آن‌ها در سقیفه و دوران ابوبکر و دوران خلافت علی گزارشی در دست نیست؛ اما از نقش آن‌ها در رویداد کربلا، فتح مصر، قیام نفس زکیه در تاریخ اشاراتی شده است. در میان شخصیت‌های برجسته غفاری، ابوذر غفاری و نیز شاعران و راویان حدیث نبوی، پرچمداران در فتح مکه و همسران پیامبر می‌توان نام برد.

فهرست مندرجات

۱ – نسب‌شناسی
۲ – محل سکونت
۳ – میقات بنی‌غفار
۴ – بنی‌غفار پیش از اسلام
۵ – اسلام آوردن بنی‌غفار
۵.۱ – دیدگاه ابن اسحق
۵.۲ – دیدگاه طبرانی
۵.۳ – اسلام آوردن پیش از غزوه خندق
۵.۴ – صلح حدیبیه
۵.۵ – دیدگاه‌های دیگر مفسران
۵.۶ – فتح مکه
۵.۷ – هجرت به مدینه
۶ – بنی‌غفار پس از پیامبر
۷ – برجستگان بنی‌غفار
۸ – فهرست منابع
۹ – پانویس
۱۰ – منبع

۱ – نسب‌شناسی

آنان به غِفار بن مُلَیْل بن ضمره نسب می‌برند.

[۱] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۱۸۶.

[۲] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۴۶۵.

[۳] بلاذری، احمد بن یحیی، الانساب، ج۱۱، ص۱۲۲.

[۴] کحاله، عمر، معجم قبائل العرب، ج۳، ص۸۹۰.

تیره‌ای دیگر از عمالقه که در نجد می‌زیستند، نیز به غفار شهرت داشتند که در این جا مد نظر نیستند. غفار فرزندانی داشت که شاخه‌هایی کوچک‌تر میان غفار پدید آوردند. بنواُحیمِس/اَحْمَس،

[۵] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۱۸۶.

بنوجَروه،

[۶] عصفری، خلیفه بن خیاط، الطبقات، ص۷۲.

بنوحاجب بن عبدالله،

[۷] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ دمشق، ج۶۹، ص۲۷۸.

[۸] ابن کثیر، ابوالفداء، البدایه و النهایه، ج۹، ص۲۸۲، دار احیاء التراث العربی.

بنوحرام،

[۹] عصفری، خلیفه بن خیاط، الطبقات، ص۷۲.

بنوحماس،

[۱۰] عصفری، خلیفه بن خیاط، الطبقات، ص۴۳۲.

بنومُعیص،

[۱۱] ابن حبان، محمد، الثقات، ج۳، ص۳۵۴.

بنونار و بنوحرّاق

[۱۲] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۲، ص۴۴۷.

از آن جمله هستند.

۲ – محل سکونت

شاخه‌های بنی‌غفار بیشتر در جنوب مدینه یعنی در نیمه شمالی راه مکه به مدینه در مسیر راه تجارت جنوب به شمال قریش سکنا داشتند. موقعیت چاه‌های آب، منازل و سرزمین‌های آنان، حاکی از سکونت آنان در مناطق جنوب مدینه است. از بدر،

[۱۳] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۱، ص۲۳۱.

[۱۴] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج۷، ص۱۷۱.

[۱۵] زبیدی، مرتضی، تاج العروس، ج۶، ص۶۴، «بدر.»

قاحه (سُقیا)،

[۱۶] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه، ج۴، ص۴۱.

شَبکه شَدَخ

[۱۷] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۳، ص۷۷۹.

[۱۸] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۳، ص۳۲۲.

[۱۹] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۳، ص۳۲۸.

یا شبکه جرح،

[۲۰] ابن اثیر جزری، مجدالدین، النهایه، ج۲، ص۴۴۱.

[۲۱] ابن منطور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۰، ص۴۴۸، «شبک.»

بُغیبِغه، غیقه و اذناب الصفراء

[۲۲] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۵۹.

به عنوان آب‌های مهم بنی ‌غفار یاد شده است؛ آنان در مناطق صَفراء به ویژه دو تیره بنونار و بنوحراق،

[۲۳] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۲، ص۴۴۷.

[۲۴] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۲۲۷.

[۲۵] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۵، ص۷۲.

کراع الغَمیم محل نزول آیه تبلیغ ( سوره مائده آیه۶)

[۲۶] مائده/سوره۵، آیه۶.

در هشت میلی عُسفان

[۲۷] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه، ج۲، ص۹۴.

[۲۸] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۴، ص۲۱۴.

[۲۹] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۴، ص۴۴۳.

و بَعال در نزدیکی عسفان

[۳۰] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۱، ص۴۵۲.

[۳۱] زبیدی، مرتضی، تاج العروس، ج۱۴، ص۵۸، «بعل.»

پراکنده بودند. از عمده‌ترین مراکز جمعیتی آن‌ها می‌توان به وَدّان، محل غزوه‌ای به همین نام

[۳۲] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۲، ص۴۲۸.

[۳۳] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵.

در هشت میلی ابواء

[۳۴] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۵۲.

[۳۵] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۵-۳۶۶.

[۳۶] کحاله، عمر، معجم قبائل العرب، ج۳، ص۸۹۰.

و غَیْقَه

[۳۷] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۸۵.

[۳۸] نک:ابن حبان، محمد، الثقات، ج۳، ص۳۵۵.

[۳۹] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۴، ص۲۲۲.

اشاره کرد. به دلیل انتساب چاه رُوْمَه در وادی عقیق مدینه

[۴۰] نمیری بصری، عمر بن شبه، تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۵۳.

[۴۱] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۱، ص۲۹۹-۳۰۰.

و اَضائه غفار (آبگیر مانندی در مدینه) به غفاریان، برخی از آن‌ها در آن جا مستقر بودند.

[۴۲] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۱، ص۱۶۴.

[۴۳] عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری، ج۹، ص۲۴.

غفاری‌ها از غیقه، میان مکه و مدینه، فراوان به مدینه رفت و آمد داشتند.

[۴۴] رازی، ابن ابی‌حاتم، الجرح و التعدیل، ج۸، ص۳۴۷.

[۴۵] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه، ج۲، ص۱۱۸.

۳ – میقات بنی‌غفار

مناصف به عنوان میقات بنی‌غفار در پیش از اسلام،

[۴۶] واحدی، علی بن احمد، اسباب النزول، ص۳۷۱.

خَضْخاض نزدیک اضائه

[۴۷] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۲، ص۵۰۱.

و تَناضِب در یک منزلی مکه

[۴۸] زبیدی، مرتضی، تاج العروس، ج۲، ص۴۴۰، «نضب.»

نیز به بنی‌غفار منسوب هستند.

۴ – بنی‌غفار پیش از اسلام

راهزنی آن‌ها در مسیر کاروان‌های تجاری و غارت اموال حاجیان موجب شده بود که میان برخی از قبایل به اهل سَلَّه (دزد)

[۴۹] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۳، ص۱۹۳.

و سُرّاق الحَجیج

[۵۰] نمیری بصری، عمر بن شبه، تاریخ المدینه، ج۱، ص۳۶۳.

[۵۱] ابن حنبل، احمد، مسند احمد، ج۳۴، ص۶۶، مؤسسه الرساله.

[۵۲] بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح البخاری، ج۴، ص۱۸۲.

مشهور شوند. به گزارش سفیان ثوری، غفار در روزگار جاهلیت دزد بوده است.

[۵۳] صنعانی، عبدالرزاق، تفسیر صنعانی، ج۳، ص۲۱۶.

[۵۴] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام، ج۲، ص۱۵۹.

[۵۵] مقریزی، تقی‌الدین، امتاع الاسماع، ج۱۲، ص۱۸۷.

قریش در دیدار با یهود بنی‌نضیر به این نکته اشاره کردند که پیروان محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، بنی‌غفار هستند که اموال حاجیان را غارت می‌کنند.

[۵۶] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۱، ص۲۰۰-۲۰۱.

[۵۷] طوسی، محمد بن حسن، التبیان، ج۳، ص۲۲۴.

[۵۸] هیثمی، نورالدین، مجمع الزوائد، ج۷، ص۶.

نیز گزارش شده است که اقرع بن حابس تمیمی در دیدار با رسول خدا به او گفت: «تو را سراق الحجیج مانند قبایل غفار، جهینه و اسلم حمایت می‌کنند.»

[۵۹] ابی‌شیبه کوفی، عبدالله بن محمد، المصنف، ج۷، ص۵۵۸.

برخی از آنان مانند ابوذر که به آیین جاهلی پشت کرد، موحد بودند.

[۶۰] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۶۸.

[۶۱] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۲۲۳.

ابی‌اللحم غفاری نیز از خوردن گوشت‌های قربانی بتان خودداری می‌کرد.

[۶۲] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه، ج۴، ص۱۳۹.

شماری از غفاری‌ها با یهود خیبر

[۶۳] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۲، ص۷۰۲.

و بنی‌اسلم

[۶۴] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۱، ص۲۷۴.

هم‌پیمان بودند؛ به گونه‌ای که نام غفار در بسیاری از گزاره‌های تاریخی با نام اسلم هم‌ردیف است. در منابع، نام او با جنگ‌های فِجار قرین است. روح عصبیت و فخرفروشی و عزت‌طلبی ابومنیعه غفاری موجب شد تا با خواندن رجزی در بازار عُکاظ، خود را عزیزترین عرب معرفی کند و از مخالف گفتارش بخواهد تا پای وی را قطع کند. این سبب بروز نبرد جاهلی فِجارِ دوم یا فجار اول

[۶۵] بغدادی، محمد بن حبیب، المنمق، ص۱۶۱-۱۶۲.

شد که به فِجار فخر یا فِجار رِجْل مشهور گشت.

۵ – اسلام آوردن بنی‌غفار

برخی غفاری‌ها از آغاز با بعثت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آشنا شدند. وجود ابوذر به عنوان چهارمین یا پنجمین مسلمان

[۶۶] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲، ص۱۴۷.

[۶۷] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ دمشق، ج۴۶، ص۲۶۶.

[۶۸] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ دمشق، ج۶۶، ص۱۸۵.

و بازگشت او به میان قبیله‌اش و تبلیغ اسلام نزد آنان

[۶۹] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۶۸.

دلیلی بر این مدعا است. درباره اسلام آوردن غفاریان، جز‌ اندکی که در دوران مکی یا اوایل هجرت مسلمان شدند، روایت‌ها گوناگون است. برخی از گزارش‌ها به اسلام آوردن ایماء بن رَحضه، بزرگ و خطیب و امام غفار، همراه نیمی از قبیله‌اش پیش از هجرت اشاره دارند.

[۷۰] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه، ج۲، ص۱۱۸.

[۷۱] عسقلانی، ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۳۱۵.

در برابر، گزارشی از تصمیم او یا پسرش خفاف برای یاری رساندن به قریش در بدر همراه مردان جنگی خود حکایت دارد.

[۷۲] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۱، ص۶۰.

[۷۳] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۱۲۸.

۵.۱ – دیدگاه ابن اسحق

بر پایه گزارش ابن اسحق

[۷۴] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۱، ص۶۱۴.

تیره‌های بنونار و بنوحراق از غفاری‌ها دست‌کم تا هنگام نبرد بدر مسلمان نبودند؛ چنان که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هنگام حرکت به سوی بدر، به نام‌های زشت

[۷۵] نک:صالحی شامی، محمد بن یوسف، سبل الهدی، ج۴، ص۷۹.

این دو تیره و دو کوه آن‌ها، مُسْلِح و مخرئ، تطیر زد و با پرهیز از ورود به مناطق آنان، راهی دیگر را برگزید تا به ذَفِران رسید و از آن جا به بدر رفت.

[۷۶] بکری اندلسی، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۲۲۷.

۵.۲ – دیدگاه طبرانی

روایت طبرانی

[۷۷] طبرانی، سلیمان بن احمد، الاحادیث الطوال، ص۲۳.

نیز گواه اسلام آوردن غفار در مدینه است. نامه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به بنی‌غفار

[۷۸] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۱۰.

در سال دوم ق نیز نامسلمانی غفار را تا آن هنگام و احتمال همکاری آن‌ها را با دشمنان اسلام نشان می‌دهد. برخی زمان نوشتن این نامه را پس از سال هفتم ق یاد کرده‌اند.

[۷۹] احمدی میانجی، علی، مکاتیب الرسول، ج۳، ص۲۵۸.

۵.۳ – اسلام آوردن پیش از غزوه خندق

نخستین گزارش‌ها درباره اسلام آوردن غفاری‌ها پیش از غزوه خندق

[۸۰] نمیری بصری، عمر بن شبه، تاریخ المدینه، ج۲، ص۴۵۲-۴۵۳.

[۸۱] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام، ج۲، ص۱۵۹.

(۵ق) است که برخی از بزرگان یهود بنی‌نضیر برای جلب حمایت قریش در حمله به مدینه با بزرگان مکه دیدار کردند. مکیان همراه برشمردن صفات نیکوی خود، پیروان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را دزدان بنی‌غفار خواندند و از بزرگان یهود درباره برتری آیین اسلام یا آیین بت‌پرستی قریش نظرخواهی کردند. یهودیان آیین مکیان را برتر دانستند. خداوند در آیه ۵۱ سوره نساء

[۸۲] نساء/سوره۴، آیه۵۱.

یهودیان را مؤمنان به بت و طاغوت معرفی کرده است. آورده‌اند که منظور از مؤمنان در آیه، مجموعه‌هایی از جمله بنی‌غفار هستند که یهودیان، قریش را بر آنان ترجیح دادند.

[۸۳] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۱، ص۲۵۱.

[۸۴] طوسی، محمد بن حسن، التبیان، ج۳، ص۲۲۴.

اما این گزارش نیز نمی‌تواند به تنهایی بر اسلام آوردن غفار تا پیش از غزوه احزاب دلالت داشته باشد؛ زیرا یاد کردن پیروی غفار از دولت مدینه، شاید با هدف ویرانی چهره پیامبر رخ داده و تنها می‌تواند مؤید اسلام آوردن برخی از غفاریان باشد، به ویژه آن که برخی گزارش‌ها از اسلام ایماء بن رحضه غفاری، از بزرگان غفار،‌ اندکی پیش از حدیبیه به سال ششم ق گزارش داده‌اند.

[۸۵] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۱۲۸.

[۸۶] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه، ج۱، ص۱۱۸.

۵.۴ – صلح حدیبیه

پس از صلح حدیبیه که به موجب آن، مسلمانان متعهد شده بودند از آن پس تازه مسلمانانی را که به یثرب پناه می‌برند، به مکه بازگردانند، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ابوبصیر نو مسلمان را به مکه بازگرداند؛ اما وی گریخت و در مناطق بیابانی میان مکه و مدینه ماند. ۳۰۰ تن از غفاریان مسلمان همراه وی شدند و بر ضد قریش کارهایی انجام دادند.

[۸۷] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۱۷۳.

[۸۸] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ص۲۰۷.

[۸۹] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ دمشق، ج۲۵، ص۳۰۰.

این گزارش نیز احتمال اسلام آوردن غفار را در دوره مدنی و پیش از صلح حدیبیه تقویت می‌کند؛ درباره نحوه اسلام آوردن برخی از غفاری‌ها آمده است که گرفتار خشکسالی شده، برای فراهم کردن خوراک به مدینه آمدند و به رغم صائبی بودن، با پذیرایی مدنی‌ها به دستور رسول خدا روبه‌رو شدند. صبح روز بعد، همگی آن‌ها به مسجد مدینه آمده، مسلمان شدند.

[۹۰] حربی، ابراهیم، اکرام الضیف، ص۴۲-۴۳.

۵.۵ – دیدگاه‌های دیگر مفسران

به باور برخی مفسران، اسلام آوردن غفار، قریش را در برابر دعوت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سرسخت‌تر کرد و این موضوع شان نزول آیه ۱۱ سوره احقاف بوده است.

[۹۱] احقاف/سوره۴۶، آیه۱۱.

[۹۲] ماوردی، علی بن محمد،