پاورپوینت کامل وصل کردن روزه شعبان به ماه رمضان ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وصل کردن روزه شعبان به ماه رمضان ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وصل کردن روزه شعبان به ماه رمضان ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وصل کردن روزه شعبان به ماه رمضان ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل وصل کردن روزه شعبان به ماه رمضان ۲۸ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: ماه رمضان، روزه، واجب، پیامبر.

پرسش: آیا درست است که همه ی روزهای ماه شعبان را روزه گرفت و روزه را به ماه مبارک رمضان وصل کرد؟

فهرست مندرجات

۱ – تعارض در سیره پیامبر
۲ – راه حل تعارض
۳ – یک اشکال و پاسخ آن
۴ – دو پاسخ
۴.۱ – معنای روزه وصال
۴.۱.۱ – حدیث امام صادق
۴.۲ – تفاوت وظیفه پیامبر و مردم
۴.۲.۱ – روایت صدوق
۵ – تذکر
۶ – پانویس
۷ – منبع

تعارض در سیره پیامبر

پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به ماه شعبان، علاقه بسیاری داشت و آن را ماه خود می‌خواند. سیره ایشان و اهل بیت پاک و مطهّرشان در روزه داشتن بسیاری از روزهای آن نیز نشان دهنده استحباب مؤکّد روزه‌داری آن است. روزه داشتن همه روزهای شعبان و متّصل کردن آن به روزه‌های ماه رمضان نیز نیکو و بدون مشکل شرعی است، چنان‌که روزه نگرفتن همه یا چند روز از شعبان نیز حرمت شرعی ندارد و حتّی ممکن است توصیه کردنی باشد؛ زیرا موجب پرهیز از واجب دانستن روزه آن و برابر دانستنش با ماه مبارک رمضان می‌شود. احادیث شیعی در این اختیار و آزادی عمل، صریح‌اند.
بر این پایه، هر چند روزه ماه شعبان واجب نیست، امّا به جای آوردنِ استحبابی آن برای کسانی که توان این کار را دارند، پیروی از سنّت پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و تأسّی به خاندان مطهّر ایشان است و از این‌رو توصیه می‌شود.
در عین حال، برخی احادیث، بر نهی پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از روزه گرفتن همه روزهای ماه شعبان دلالت می‌کنند، چنان‌که در حدیثی آمده است پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سه روز در آغاز ماه، سه روز در میانه و سه روز از پایان ماه شعبان را روزه می‌گرفت و این با ادّعای روزه داشتن همه شعبان، در تعارض است. ذیل همین حدیث نیز آمده است: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دو روز آخر شعبان را افطار می‌کرد، و این با ادّعای احادیثی که می‌گویند: پیامبر خدا روزه ماه شعبان را به ماه مبارک رمضان وصل می‌کرد، (مانند روایات وصل روزه شعبان به رمضان.) ناسازگار می‌نماید.

راه حل تعارض

با مفروض گرفتن اعتبار هر دو سوی تعارض می‌توان گفت: احادیث دلالت کننده بر وصل کردن روزه ماه شعبان به رمضان، ناظر به یک دوره از عمر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و احادیث دیگر، ناظر به دوره دیگری از عمر شریف ایشان‌اند. این سخن بر این پایه استوار است که به استناد چند حدیث، شیوه روزه داری پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در طول زندگی ایشان، متفاوت بوده، هر چند در سال‌های پایانی، بر یک شیوه باقی مانده است. در حدیثی صحیح السند آمده است: پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در آغاز، چندان پی در پی روزه می‌گرفت که گفته می‌شد دیگر افطار نمی‌کند و همیشه روزه‌دار خواهد بود و گاه عکس آن، رفتار می‌نمود. پس از مدّتی، به شیوه حضرت داوود (علیه السلام)، یک روز در میان، روزه می‌گرفت. پس از آن، سه روز میانیِ ماه را روزه می‌داشت و در پایان، یک روز از هر ده روز را یعنی دو پنجشنبه ابتدا و انتهای ماه و نیز چهارشنبه میانی را روزه می‌گرفت و بر همین سیره تا هنگام وفات باقی ماند. گزارش زیر که شیخ کلینی آن را از عَنبَسه عابد نقل می‌کند، می‌تواند مؤیّد و مکمّل این سخن باشد:
«قُبِضَ النَّبِیُّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عَلی صَومِ شَعبانَ وَ رَمضانَ وَ ثَلاثَهِ ایّامٍ فی کُلِّ شَهرٍ؛ اوَّلِ خَمیسٍ وَ اَوسَطِ اربِعاءَ وَ آخِرِ خَمیسٍ؛ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از دنیا رفت در حالیکه ماه شعبان و ماه رمضان و سه روز هر ماه یعنی: پنجشنبه اوّل، چهارشنبه وسط و پنجشنبه آخر ماه را روزه می‌گرفت.»
این گزارش تأیید می‌کند که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در پایان عمر شریف خود، سه روز از هر ماه را روزه می‌گرفت و برای ماه شعبان، منزلتی ویژه قائل بود و آن را ماه خود خواند و روزه آن را سنّت نهاد. («وَ فَرَضَ اللّه فِی السَّنَهِ صَومَ شَهرِ رَمَضانَ، وَ سَنَّ رَسولُ اللّه (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صَومَ شَعبانَ وَ ثَلاثَ ایّامٍ فی کُلِّ شَهرٍ مِثلَیِ الفَریضَهِ، فَاَجازَ اللّه (عزّوجلّ) لَهُ ذلِکَ؛ خداوند در سال، روزه ماه رمضان را واجب کرد و پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روزه ماه شعبان و سه روز در هر ماه را (که دو برابر روزه واجب م