پاورپوینت کامل نام‌های دوزخ در قرآن ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نام‌های دوزخ در قرآن ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نام‌های دوزخ در قرآن ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نام‌های دوزخ در قرآن ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل نام‌های دوزخ در قرآن ۷۵ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: قرآن، جهنم، دوزخ.

پرسش: قرآن کریم با چه نام‌هایی از جهنم یاد کرده است؟

فهرست مندرجات

۱ – تعابیر مختلف دوزخ در قرآن
۱.۱ – جهنم
۱.۱.۱ – واژه‌شناسی جهنّم
۱.۱.۲ – واژه جهنّم در قرآن و حدیث
۱.۲ – جحیم
۱.۲.۱ – واژه‌شناسی جحیم
۱.۲.۲ – واژه جحیم در قرآن و حدیث
۱.۳ – نار
۱.۳.۱ – واژه‌شناسی نار
۱.۳.۲ – واژه نار در قرآن و حدیث
۱.۴ – سقر
۱.۴.۱ – واژه‌شناسی سقر
۱.۴.۲ – واژه سقر در قرآن و حدیث
۱.۵ – سعیر
۱.۵.۱ – واژه‌شناسی سعیر
۱.۵.۲ – واژه سعیر در قرآن و حدیث
۱.۶ – حطمه
۱.۶.۱ – واژه‌شناسی حطمه
۱.۶.۲ – واژه حطمه در قرآن و حدیث
۱.۷ – هاویه
۱.۷.۱ – واژه‌شناسی هاویه
۱.۷.۲ – واژه هاویه در قرآن و حدیث
۱.۸ – لظی
۱.۸.۱ – واژه‌شناسی لظی
۱.۸.۲ – واژه لظی در قرآن و حدیث
۱.۹ – اثام
۱.۹.۱ – واژه‌شناسی اثام
۱.۹.۲ – واژه اَثام در قرآن و حدیث
۱.۱۰ – سجین
۱.۱۰.۱ – واژه‌شناسی سجّین
۱.۱۰.۲ – واژه سجّین در قرآن و حدیث
۲ – چند نظریه درباره نام‌های دوزخ
۲.۱ – اشاره به ویژگی‌های دوزخ
۲.۲ – اشاره به طبقات دوزخ
۲.۳ – اشاره به درهای دوزخ
۲.۴ – اشاره به مکان‌های خاص در دوزخ
۳ – پانویس
۴ – منبع

تعابیر مختلف دوزخ در قرآن

از نگاه قرآن، تبهکارانی که از فرمان عقل و ره‌نمودهای فرستادگان الهی سرپیچی کرده‌اند و فساد و تباهی، سراسر زندگی آنها را فرا گرفته، در رستاخیز، پس از محاسبه و رسیدگی دقیق به پرونده اعمالشان، در جایگاهی که انواع عذاب‌های غیر قابل تصوّر وجود دارد، مجازات خواهند شد. قرآن، از این جایگاه با تعبیرهای مختلفی یاد کرده است، مانند:

جهنم

جهنّم، معروف‌ترین نام جایگاه مجازات مجرمان در قیامت است.

واژه‌شناسی جهنّم

واژه‌شناسان درباره ریشه واژه «جهنّم» اختلاف نظر دارند. برخی بر این باورند که این واژه، عبرانی است و اصل آن، «کِهِنّام» بوده و با تعریب، «جهنّم» شده است.
برخی، ریشه عبرانی آن را «جهینوم» یا «جحینوم» دانسته‌اند، که محلّی در چهار کیلومتری قدس بوده و زباله‌های شهر و لاشه‌های حیوانات را در آن جا می‌ریختند و می‌سوزاندند.
برخی این کلمه را فارسی معرّب می‌دانند. به تونل زیر حمام که حرارت در آن می‌دمند تا زمین حمّام را گرم کند نیز جهنّم می‌گویند.
شاید به دلیل مشکوک بودن عربیت این واژه، ابن فارس، آن را در مقاییس اللغه آن را نیاورده؛ اما ابن منظور در وجه تسمیه آن می‌گوید:
الجهنام: القعر البعید، و بئر جهنّم و جهنام، بکسر الجیم و الهاء: بعیده القعر، و به سمّیت جهنّم لبعد قعرها.
جهنام: عمق زیاد. چاه جَهْنَم و جِهْنام، چاهی که ژرف باشد. جهنّم را به خاطر عمقش به این نام نامیده‌اند.

واژه جهنّم در قرآن و حدیث

واژه «جهنّم»، هر ریشه‌ای که داشته باشد، در قرآن و حدیث، برای تبیین جایگاه مجازات تبهکاران به کار رفته و به نظر می‌رسد که عرب پیش از اسلام نیز با این واژه آشنا بوده است.
گفتنی است که واژه «جهنّم» در قرآن، ۷۷ بار تکرار شده و در نُه مورد، مضافٌ الیه «نار» قرار گرفته است و در همه این موارد، مقصود از آن جایگاه مجازات تبهکاران در قیامت است؛ امّا واژه «نار» در قرآن، کاربردهای مختلفی دارد که توضیح خواهیم داد.
تکرار اضافه «نار» به «جهنّم» در قرآن، بیان‌گر آن است که «جهنّم» عین «نار» نیست و این اضافه به اصطلاح، اضافه بیانیه نیست. از سوی دیگر، جهنّم دارای معنایی متناسب با «نار» است. از این رو معنای «بئر بعیده القعر» که لسان العرب برای آن ذکر می‌کند، تقویت می‌یابد، چنان‌که احادیثی با تعابیری از قبیل: «حُفَر النیران» مؤیّد دیگری برای این تفسیراند.

جحیم

دومین نام دوزخ، «جحیم» است که لفظا و معنا مشابه نام نخست آن است.

واژه‌شناسی جحیم

کلمه «جحیم» در لغت، به معنای آتشی است که به شدّت برافروخته شده باشد. خلیل بن احمد در این باره می‌گوید:
الجحیم: النار الشدید التاجّج و الالتهاب. و جاحم الحرب: شدّه القتل فی معرکتها.
جحیم، آتش تند، شعله‌ور و سرکش است. حاحم الحرب، به معنای کشتار هولناک در جنگ است.
اما جوهری در تبیین واژه «جحیم» آورده:
الجحیم: اسم من اسماء النار وکلّ نارٍ عظیمه فی مهواه فهی جحیم، من قوله تعالی: «قَالُواْ ابْنُواْ لَهُ بُنْیَـنًا فَاَلْقُوهُ فِی الْجَحِیمِ» و الجاحم: المکان الشدید الحرّ.
جحیم، از نام‌های آتش است، وهر آتش زیاد داخل گودال را جحیم گویند که برگرفته از این سخن خداوند است: گفتند: «برای او خانه‌ای بسازید و او را در آتشی بزرگ بیندازید». جاحم، جای بسیار داغ است.
به نظر می‌رسد همان‌طور که بسیاری از واژه‌شناسان گفته‌اند، اصل در معنای «جحیم»، همان معنای اوّل یعنی آتشی است که به شدت برافروخته شده و آنچه جوهری در معنای آن آورده، یکی از مصادیق آن است.

واژه جحیم در قرآن و حدیث

در قرآن کریم، واژه «جحیم»، ۲۶ بار تکرار شده که ۲۵ بار، در آتشی که نمرودیان افروختند و حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) را در آن افکندند، به کار رفته است. در احادیث نیز این واژه، مکرّر در معنای آتش دوزخ، به کار رفته است.
بنا بر این، قرآن و حدیث، این واژه را در معنای لغوی آن به کار برده‌اند.

نار

سومین نام دوزخ، «نار» است.

واژه‌شناسی نار

کلمه «نار» و «نور» از نگاه برخی از واژه شناسان عرب، به یک ریشه می‌رسند. ابن فارس در این باره می‌گوید:
النون و الواو و الراء اصل صحیح یدلّ علی اضاءه و اضطراب و قلّه ثبات. منه النور و النار، سمّیا بذلک من طریقه الاضاءه، و لانّ ذلک یکون مضطربا سریع الحرکه.
ن و ر، یک ریشه صحیح است که بر روشنی و موج و کم ثباتی دلالت می‌کند. از همین ریشه‌اند نار و نور، و نامیده شدنشان به این نام، از این روست که نورافشان‌اند، و این از آن جهت است که موّاج و شتابان‌اند.
برخی از پژوهش‌گران در تبیین رابطه «نار» و «نور» گفته‌اند:
انّ الضوء و الحراره متلازمان؛ فانّهما یتحصّلان من التموّج و الاهتزاز الشدید فی ذرّات الشیء و داخله. فاذا کان النظر الی جهه الضوء یقال: انّه نور و یطلق علیه النور، و اذا لوحظ النظر الی جهه الحراره یطلق علیه النار و یناسبها وجود الالف الدالّ علی التشعشع و الارتفاع و التلالؤ.
روشنی و حرارت، همراه همیشگی‌اند، که از موج و حرکت تند در ذرّات و داخل یک شیء به دست می‌آیند. وقتی به حیث نور آن نگریسته شود، به آن نور گفته می‌شود، و بر آن، «نور» اطلاق می‌گردد، و وقتی که به حیث گرمایش آن نگریسته شود، به آن «نار» گفته می‌شود. و وجود الف د رنار، که دلالت بر شعاع و رفعت و برافروختگی دارد، با آن مناسبت دارد.

واژه نار در قرآن و حدیث

در قرآن، کلمه «نار (بدون الف و لام)» و «النار (با الف و لام)» در مجموع، ۱۴۵ بار تکرار شده است که در ۱۱۸ مورد، آتش جهنّم، دو مورد، آتش برزخ و ۲۵ مورد، معانی مختلف آتش دنیا، مراد است. کاربردهای آتش در قرآن را بدین سان می‌توان خلاصه کرد:
۱. آتش، بعنوان یکی از نشانه‌های توحید،
۲. آتش، مبدا آفرینش جن و شیطان،
۳. آتش، مبدا مشاهدات حضرت موسی (علیه‌السّلام) در آغاز نبوت،
۴. آتشی که ابراهیم (علیه‌السّلام) در آن افکنده شد،
۵. مَثَل زدن به آتش،
۶. آتش جنگ،
۷. آتش گرفتاری‌ها و سختی‌های دنیا،
۸. آتش گناه،
۹. آتش برزخ،
۱۰. آتش دوزخ.
گفتنی است که در قرآن، کلمه «نار»، هنگامی که برای آتش دوزخ به کار رفته، با کلمه «جهنّم» ترکیب گردیده است. در احادیث نیز کلمه «نار» مکرّر در آتش دوزخ به کار رفته است.

سقر

چهارمین نام دوزخ، «سَقَر» است.

واژه‌شناسی سقر

واژه «سقر» در اصل به معنای سوختن و دگرگون شدن به وسیله آتش است. ابن فارس می‌گوید:
السین و القاف و الراء اصل یدلّ علی احراق او تلویح بنار، یقال: سقرتْهُ الشمس، اذا لوّحته.
س ق ر، ریشه‌ای است که بر سوزاندن یا داغ کردن با آتش، دلالت دارد. گفته می‌شود. «سقرته الشمس»، یعنی آفتاب، او را داغ کرد.
بعضی این واژه را عربی می‌دانند و بر این باورند که وجه تسمیه آتش دوزخ به «سقر»، این است که جسم را ذوب می‌نماید؛
ولی برخی دیگر معتقدند که این نام، عجمی است.

واژه سقر در قرآن و حدیث

در قرآن، چهار بار کلمه «سقر» به کار رفته و در همه موارد، مقصود از آن، آتش دوزخ است. در یکی از این موارد، «سقر» چنین تعریف شده است:
«وَ مَآ اَدْرَاکَ مَا سَقَرُ• لَا تُبْقِی وَ لَا تَذَرُ• لَوَّاحَهٌ لِّلْبَشَرِ؛ و تو نمی‌دانی «سقر» چیست؟ [آتشی است که] نه چیزی را باقی می‌گذارد و نه چیزی را رها می‌سازد».
این تعریف، نشان می‌دهد که در نام‌گذاری دوزخ به «سقر»، ریشه لغوی آن مورد توجّه بوده است.
با عنایت به این که آیات یاد شده، بیانگر جایگاه یکی از سران شرک و کفر یعنی ولید بن مغیره است، می‌توان گفت: «سقر» در دوزخ، نام جایگاهی است که عذاب آن، بیش از سایر مکان‌های دوزخ است. به این معنا در شماری از احادیث، تصریح شده است. ( ر . ک، ص۳۱، فصل یکم، نام‌های دوزخ/ سقر.)

سعیر

پنجمین نام دوزخ، «سعیر» است.

واژه‌شناسی سعیر

این واژه در اصل به معنای افروخته شدن چیزی و بالا آمدن آن است. بدین جهت به آتشی که زبانه می‌کشد و بالا می‌آید، «سعیر» گفته می‌شود. ابن فارس می‌گوید:
السین و العین و الراء اصل واحد یدلّ علی اشتعال الشیء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلک السعیر سعیر النار.
س ع ر، ریشه‌ای است که بر شعله کشیدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همین واژه است سعیر النار (شعله آتش).

واژه سعیر در قرآن و حدیث

در قرآن، واژه «سعیر»، شانزده بار (با مشتقات آن، نوزده مرتبه می‌شود، سُعُر، دو مرتبه و سُعّرت یک مرتبه و سعیر، شانزده مرتبه.) و واژه «سُعِّرتْ»، یک بار آمده است. در قرآن، واژه «سعیر» گاهی در توصیف آتش دوزخ، به کار رفته است مانند:
«مَّاْوَاهُمْ جَهَنَّمُ کُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَـهُمْ سَعِیرًا؛ جایگاهشان دوزخ است. هر زمان آتش آن فرو نشیند، شعله تازه‌ای بر آنان می‌افزاییم!»
ولی قرار گرفتن این واژه در برابر «جنّت (بهشت)» مانند:
«فَرِیقٌ فِی الْجَنَّهِ وَ فَرِیقٌ فِی السَّعِیرِ؛ گروهی در بهشت و گروهی در آتش سوزان‌اند».
و تعبیر «اصحاب السعیر» در چند آیه دیگر، قرینه‌اند که «سعیر» علاوه بر معنای وصفی، یکی از نام‌های دوزخ نیز هست. در احادیث نیز از دوزخ با عنوان «سعیر» یاد شده است، مانند: «حرّ السعیر» و «عذاب السعیر». ( ر . ک، ص۲۷، فصل یکم، نام‌های دوزخ/ سعیر «آتش پرشراره».)

حطمه

ششمین نام دوزخ «حُطَمه» است.

واژه‌شناسی حطمه

حطمه، صیغه مبالغه است از مادّه «حطم» به معنای در هم شکستن. از این رو به سال‌های قحطی، «حُطْمه (بر وزن لقمه)» گفته می‌شود؛ زیرا همه چیز را درهم می‌شکند. نیز به محلّی از اطراف کعبه که میان حجر الاسود و درِ خانه واقع شده، «حطیم» گفته می‌شود؛ زیرا در اثر ازدحام و فشار مردم، گویا استخوان‌ها درهم می‌شکند. ابن فارس در این باره آورده است:
الحاء و الطاء و المیم اصل واحد، و هو کسر الشیء. یقال: حطمت الشیء حطما: کسرته… و الحطمه: السنه الشدیده، لانّها تحطم کلّ شیء.
ح ط م، یک ریشه است و آن، شکستن چیزی است. گفته می‌شود: «حطمتُ الشیء حطما»، یعنی: آن را شکستم. حُطمه، به معنای قحطی شدید است؛ چون همه چیز را در هم، می‌شکند.
بنا بر این، نام‌گذاری دوزخ به «حُطمه» بدین جهت است که آتش دوزخ، همه چیز را درهم می‌شکند و متلاشی می‌سازد.

واژه حطمه در قرآن و حدیث

واژه «حطمه» دو بار در سوره هُمَزه، تکرار شده است. قرآن در توضیح این نام، اوّلاً برای تصویر مبالغه و بیان عظمت آن، «نار (آتش)» را