پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: قرآن،

پرسش: پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint چیست؟

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – نام‌های قرآن
۲.۱ – اسم علم
۲.۲ – دیدگاه طبری
۲.۳ – دیدگاه شیخ طوسی
۲.۴ – دیدگاه آلوسی
۲.۵ – دیدگاه زرقانی
۳ – نام‌های قرآن
۳.۱ – قرآن
۳.۱.۱ – قرآن تنها نام کتاب مسلمانان
۳.۲ – فرقان
۳.۲.۱ – دو وجه در تبیین نام فرقان
۳.۲.۲ – تکرار لفظ فرقان
۳.۳ – کتاب
۳.۳.۱ – وجه تسمیه قرآن به کتاب
۳.۴ – ذکر
۳.۵ – مصحف
۴ – اوصاف قرآن
۵ – پانویس
۶ – منبع

مقدمه

خداوند متعال، کتاب جاودان خود، قرآن را به نام‌ها و اوصاف متعددی خوانده است که هیچ یک از آنها مرادف دیگری نیست؛ بلکه هر یک جلوه‌ای از این کتاب را به نمایش می‌گذارد. هر نام یا وصفی از قرآن، در حقیقت، گواهی است بر کمال و دلیلی است بر جمالی از این کتاب آسمانی و نشانی از مرتبه‌ای از مراتب بی‌شمار آن. بازشناسی پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint می‌تواند گوشه‌ای از ظرفیت مخازن بی پایان آن را آشکار کند و اهداف هدایتی و تربیتی تعالیم آن را نمایان سازد و به تَبَع، بر میزان شناخت و بهره‌مندی از آن بیفزاید. بدین رو، از دیرباز، بسیاری از مفسّران و قرآن پژوهان، موضوع «نام‌ها و اوصاف قرآن» را در کنار تفسیر قرآن و علوم قرآنی کاویده‌اند. پژوهشگران قرآنی معاصر نیز در مقالات مستقلّ پرشماری، از پاورپوینت کامل نام‌ها و اوصاف قرآن کریم ۵۱ اسلاید در PowerPoint، سخن گفته‌اند.

نام‌های قرآن

بسیاری از مفسّران و قرآن پژوهان، نام‌های بسیاری برای قرآن برشمرده‌اند، هر چند در شمار آنها با یکدیگر متفق نیستند: ابو الفتوح رازی (م ۵۵۴ق) حدود ۴۳ نام. و فخرالدین رازی (م ۶۰۶ق) ۳۲ نام برشمرده است. قاضی ابوالمعالی شیذله(م ۴۹۴ق) ۵۵ نام برشمرده که بدرالدین زرکشی (م ۷۹۴ق) و سیوطی (م ۹۱۱ق) هم آنها را نقل کرده و از وجه تسمیه آنها سخن گفته‌اند. زرکشی از ابوالحسن علی بن احمد حرالی (م ۶۳۷ق) یاد کرده، می‌گوید: «او نگاشته مستقلّی در این موضوع داشته و بیش از نود نام برای قرآن برشمرده است». ابن عربی (م ۶۵۶ق) نیز نام‌های بسیاری برای قرآن بر می‌شمارد.
گروهی دیگر از قرآن پژوهان معتقدند که قرآن، یک تا پنج نام بیشتر ندارد و آنچه دیگران بر این افزوده‌اند، وصف قرآن است، نه نام آن. مثلاً کلمه «کریم» که با الهام از آیه «اِنَّهُ لَقُرْءَانٌ کَرِیمٌ؛ آن، قرآنِ کریم است.» از نام‌های قرآن به شمار آمده، وصف کلمه «قرآن» است و نمی‌توان آن را «نام» و «عَلَمِ» قرآن به حساب آورد. همچنین است کلمه «مبارک» که با استناد به آیه «وَ هَذَا ذِکْرٌ مُّبَارَکٌ اَنزَلْنَهُ؛ این، ذکر فرخنده‌ای است که فرو فرستادیم.»، آن را از نام‌های قرآن، محسوب کرده‌اند. بدین ترتیب، فرق ننهادن میان اسم و صفت، موجب شده است که گروه نخست، ده‌ها نام برای قرآن برشمارند.(این نکته را نیز نباید فرو گذاشت که برای برخی پژوهشگران «تعداد اسمای قرآن» به عنوان یک مسئله مطرح نبوده و از این رو اساساً در پی به دست دادنِ معیار و ملاک برای آن و استقصای کامل نام‌های قرآن نبوده‌اند.)

اسم علم

گفتنی است که اسم عَلَم (اسمی که مسمّای آن، بدون وجود هرگونه قیدی، همواره معیّن است)، در نحو عربی، به اعتبارات متعدد، تقسیم‌هایی دارد، از جمله:
۱.اسم، کنیه و لقب؛
۲.مرتجَل و منقول.
لقب، اسمی است که برای مدح یا ذمّ کسی یا چیزی بر او می‌گذارند و کُنیه، اسمی است مرکّب که برای پرهیز از ذکر نام شخص، از روی احترام بر او می‌نهند و همواره با کلمه «اَب»، «اُم»، «ابن» یا «بنت» آغاز می‌گردد.
نحویان، «اسم» را چنین تعریف کرده‌اند: عَلَمی که نه کنیه و نه لقب است.

عَلَمِ «مرتجَل»، عَلَمی است که جز در عَلَمیّتِ فعلی، پیشینه استعمال ندارد و عَلَم «منقول»، آن است که پیش‌تر، برای مسمّایی دیگر به کار رفته و سپس برای مسمّای فعلی استعمال و عَلَم شده است.
مسمّای پیشین در عَلَم منقول، اقسامی دارد؛ از جمله: صفت مانند «حارث»، مصدر مانند «فضل»، اسم جنس مانند «اسد»، جمله مانند «تابط شرّا». همه اقسام اسم می‌توانند به علم منقول تبدیل شوند. این رو، آنچه قرآن پژوهان با عنوان «اسم» برای قرآن برشمرده‌اند، می‌تواند در اصل، یکی از این اقسام، جز کنیه باشد.

دیدگاه طبری

گویا با فرق نهادن میان اسم و این اقسام است که طبری (م ۳۱۰ق) تنها از چهار نام یاد می‌کند: «قرآن»، «کتاب»، «فرقان» و «ذکر».

دیدگاه شیخ طوسی

شیخ طوسی (م ۴۶۰ق) و طبرسی (م ۵۴۸ق) نیز همین چهار نام را می‌آورند.

دیدگاه آلوسی

آلوسی (م ۱۲۷۰ق) تنها دو نام قرآن و فرقان را می‌پذیرد و بیان می‌کند که دیگر نام‌ها در حقیقت به همین دو بازمی‌گردند. محمد بن عبدالرحیم نهاوندی (م ۱۳۳۰ق) تصریح می‌کند که به ظاهر، جز «قرآن»، دیگر نام‌ها، صفت و لقب‌اند.

دیدگاه زرقانی

زرقانی (م ۱۳۶۷ق) نیز جز پنج نام، نامی دیگر برای قرآن نمی‌شناسد.
و برخی پژوهشگران معاصر جز «قرآن»، دیگر نام‌ها را صفت می‌دانند.

نام‌های قرآن

اکنون نام‌هایی را که بیشتر منابع تفسیری و قرآنی در ذکر آنها هم‌داستان‌اند، برشمرده، به اختصار، آنها را شرح می‌دهیم و آن‌گاه فهرستی از صفات به دست می‌دهیم.
چنان که گذشت، بیشتر قرآن پژوهان، از چهار یا پنج نام یاد کرده‌اند:

قرآن

قرآن، مشهورترین نام کتاب آسمانی حضرت محمد (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله)، و بلکه نام اصلی آن است. این کلمه هفتاد بار در قرآن آمده است که مراد از چهار مورد آن (آیات ۱۷ و ۱۸ قیامت و دو بار در آیه ۷۸ اسرا) قرآن کریم نیست.
درباره ریشه و معنای «قرآن» اختلاف بسیار است؛ از جمله آن که آیا مشتق است یا جامد، مصدر است یا وصف و…. بیشتر دانشمندان فریقین متفق‌اند که «قرآن»، کلمه‌ای عربی، مشتق، مهموز از ریشه «ق ر ء»، و مصدر با معنای وصف است که به گونه «عَلَم منقول» تبدیل به نام کتاب آسمانی حضرت محمد (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) شده است؛ اما آنان در معنای «قرآن» با یکدیگر اختلاف دارند؛ برخی قرآن را از «قرء» به معنای خواندن (تلاوت) و برخی دیگر از همین ریشه به معنای گردآوردن می‌دانند (بدین معنا که در قرآن، حروف و آیات و سوره‌ها یکجا گرد آمده‌اند). ابن عطیه‌ اندلسی، ابوالفتوح رازی و فخرالدین رازی دو دیدگاه و نام صاحبان و استدلال آنها را معرفی و گزارش کرده‌اند.

قرآن تنها نام کتاب مسلمانان

برخی قرآن پژوهان پس از بررسی دیگر نام‌ها و اوصاف، تاکید کرده‌اند که جز قرآن نمی‌توان نام دیگری برای کتاب مسلمانان قائل شد؛ زیرا دیگر نام‌ها در حقیقت، وصف‌های قرآن‌اند. شواهدی این قول را تقویت می‌کنند، از جمله آن که در آیات قرآن کریم، برای اشاره به وحی، همین واژه، بیشترین کاربرد را دارد. در غالب روایات نیز از همین کلمه برای اشاره به قرآن استفاده شده است، مانند دعایی از امام زین العابدین (علیه‌السّلام) که در وصف پیامبر خدا (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) به صراحت بیان می‌کند که خدا کتاب او را «قرآن» نامیده است:

وَ خَصَصتَهُ بِالکِتابِ المُنزَلِ عَلَیهِ وَالسَّبعِ المَثانی المُوحاهِ الَیهِ وَ اسمَیتَهُ القُرآنَ وَ اکنَیتَهُ الفُرقانَ العَظیمَ.

و کتاب فرو فرستاده به سوی او و سَبْع مَثانیِ وحی شده به او را به وی اختصاص دادی و آن را «قرآن» نامیدی و لقب «فرقان بزرگ» را بر آن نهادی.

فرقان

فُرقان، مصدر با معنای اسم فاعل، از ریشه «ف ر ق» است. این مادّه به معنای جدایی‌انداختن میان دو چیز است. قرآن را از آن رو «فرقان» گویند که میان حق و باطل و درستی و نادرستی جدایی می‌افکند. کلمه «فرقان» برای اشاره به این ویژگی قرآن، از «فرق» بلیغ‌تر است؛ زیرا برای جدایی‌انداختن میان حق و باطل به کار می‌رود.
شیخ صدوق (رحمه‌اللَّه‌علیه) می‌فرماید:
وَ الفُرقانُ هُوَ القُرآنُ و انَّما سَمَّاهُ فُرقاناً لانَّ اللَّهَ (عزّ‌وجلّ) فَرَّقَ بِه بَینَ الْحَقِّ وَ الباطِلِ. فرقان، همان قرآن است و همانا آن را «فرقان» نامید؛ زیرا خداوند (عزّ وجلّ) به وسیله آن، حق را از باطل جدا کرد.»