پاورپوینت کامل منافات اعتماد به نفس و توکل ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منافات اعتماد به نفس و توکل ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منافات اعتماد به نفس و توکل ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منافات اعتماد به نفس و توکل ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل منافات اعتماد به نفس و توکل ۵۰ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: توکل، اعتماد به نفس، نفس‌مداری، توانمندی‌ها.

پرسش: در علوم تربیتی و روانشناسی تکیه بر اعتماد به نفس می‌شود، و در معارف اسلامی و اخلاقی و عرفانی، مسئله توکل بر خدا مطرح است، آیا این دو منافاتی با هم ندارند؟

پاسخ: مفهوم اول اعتماد به نفس: شناختِ توانمندی‌ها، ظرفیّت‌ها و تکیه بر داشته‌ها، جهت رسیدن به خواسته‌ها و نیل و هویّت واقعی. این برداشت، هیچ تباینی با فرهنگِ توکّل ندارد.
مفهوم دوم اعتماد به نفس: اعتماد به نفس خود! به گونه‌ای که آن‌چنان به داشته‌ها و دانسته‌هایش تکیه کند که خود، خواسته و خواهش‌هایش را منشا همه خوبی‌ها و موفقیّت‌ها بداند. این برداشت، نه تنها همسوی با معارف دینی نیست، بلکه سَرابی است در خیال!

فهرست مندرجات

۱ – پاسخ اجمالی
۲ – پاسخ تفصیلی
۲.۱ – اعتماد به نفس پسندیده
۲.۱.۱ – علت حسن معنای نخستین
۲.۲ – اعتماد به نفس ناپسند
۲.۲.۱ – علت ناپسندی معنای دوم
۲.۳ – مفهوم‌شناسی توکّل
۳ – خلاصه بحث
۴ – معرفی منابع برای مطالعه بیشتر
۵ – پانویس
۶ – منبع

پاسخ اجمالی

شناخت منافات یا عدم منافات اعتماد به نفس با توکل، بسته به دریافت مفاهیم این دو واژه است. مفهوم اعتماد به نفس، دو گونه تفسیر شده:
۱. شناختِ توانمندی‌ها، ظرفیّت‌ها و تکیه بر داشته‌ها، جهت رسیدن به خواسته‌ها و نیل و هویّت واقعی. این برداشت، هیچ تباینی با فرهنگِ توکّل ندارد. از امتیازات این تعبیر، تناسبش با دو تعبیر کلیدی و اصیل دینی «معرفت نفس» و «شناختِ نعمت‌ها و استفاده از آنهاست».
۲. اعتماد به نفس خود! به گونه‌ای که آن‌چنان به داشته‌ها و دانسته‌هایش تکیه کند که خود، خواسته و خواهش‌هایش را منشا همه خوبی‌ها و موفقیّت‌ها بداند.
این برداشت، نه تنها همسوی با معارف دینی نیست، بلکه سَرابی است در خیال! و این اعتماد به نفسِ «مذموم»، چیزی جز، «نفس‌مداری» و «به خود مطمئن بودن، نیست». حضرت علی (علیه‌السّلام) درباره این اعتماد به نفس فرمودند: «هر که اعتماد کند بر نفس خود خیانت کند آن او را».
توکّل، در اصل از مادّه «وکالت»، به معنای انتخاب وکیل است و منظور از هم جهتیِ اعتماد به نفس (در مفهوم یاد شده) با توکّل این است که: آدمی در برابرِ عظمتِ مشکلات، احساسِ حقارت و ضعف نکند، بلکه با تکیه کردن بر قدرتِ بی‌پایانِ خداوند، خود را پیروز و فاتح بداند. این‌گونه که در برابرِ مشکلات و پیچیدگی‌ها، تلاش بر گشودن کند و آن‌جا که توانایی ندارد به خدا توکّل نماید، یعنی بر او تکیه کرده و از تلاش و کوشش باز نایستد و بلکه در آن‌جا هم که توانایی بر انجام کاری دارد، باز مؤثر اصلی را خدا بداند؛ زیرا از دریچه چشم یک موحّد، سرچشمه تمام قدرت‌ها و نیروها اوست و جدا کردنِ اثراتِ عوامل طبیعی از اراده خدا، نوعی شرک است! چون عوامل طبیعی نیز هر چه دارند از اوست و همه به اراده فرمانِ اویند.
امّا تفسیر دوم اعتماد به نفس، توافقی با توکّل ندارد؛ چون عوامل و توانمندی‌ها را دستگاهی مستقل در برابر اراده او دانسته‌ایم و خود اتّکایی و تکیه بر غیر، مصادیق و مفاهیمی مقابلِ توکّل بر خدا و تکیه بر اویند.
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمودند: «از جبرئیل پرسیدم: توکل چیست؟ پاسخ داد: آگاهی به این واقعیّت که مخلوق، نه زیان می‌رساند و نه عطا و منعی دارد، و این‌که چشم از دست و سرمایه مردم برداری؛ هنگامی که بنده‌ای چنین شد جُز برای خدا کار نمی‌کند و به غیر او امیدی ندارد. و اینها همگی حقیقت و مرز توکّل‌اند.»

پاسخ تفصیلی

پی بردن به تنافی بینِ «اعتماد به نفس»، و «توکل»، بسته به شناختِ دو مفهوم یاد شده است بدین منظور ابتدا به توضیح این دو مفهوم می‌پردازیم:

اعتماد به نفس پسندیده

برای واژه فوق، دو معنایِ متفاوت می‌توان در نظر گرفت:
اعتماد به نفس یعنی شناختِ توانمندی‌ها، ظرفیّت‌ها و تکیه بر داشته‌ها جهت رسیدن به خواسته‌ها و نیل به هویّت واقعی.
این برداشت، نه تنها منافی با هنجارهای دینی نیست، بلکه دقیقاً همان چیزی است که خواسته خدا و خداییان بوده و ما نسبت به کسب این ویژگی، مسئولیت داشته و دست نیافتن به این امتیاز، به قیمت از دست دادنِ خیلی چیزها است. چیزهایی که حداقل ضررش، عدم موفّقیت در زندگی و درماندگی در کسب رضای الهی است. از این‌رو؛ چنین مفهوم والایی را «اعتماد به نفسِ ممدوح» می‌نامیم.

علت حسن معنای نخستین

عوامل متعددی، در پسندیده بودنِ معنای نخستین «اعتماد به نفس» کارایی دارند:
۱. این‌که بدانم من کیستم؟ چه توانمندی‌هایی دارم؟ نقاط قوّت و ضعفم کدام‌اند؟ چه ویژگی‌های مثبتی در «من» وجود دارد؟ مسئولیت‌هایِ «من» کدام است؟ داشته‌ها و سرمایه‌های مادّی و معنوی‌ام چیستند؟ و چگونه و با کدامین نقشه می‌توانم بهترین بهره‌وری از ثروت‌های وجود و زندگی و زندگانی‌ام داشته باشم؟ و…همگی انعکاس‌هایی هستند از دو تعبیر کلیدیِ «معرفت نفس» و «شناخت و استفاده از نعمت‌ها»! این باور به خود، چیزی جُز توجّه به ماهیّت فراتر انسان و توجه به ابعاد عالی انسانی، آن‌هم از کانالِ «نعمت‌شناسی» نیست. و اساساً، مگر نه این است که خداوند به آدمی، نعمت‌هایی داده و او را در برابر این داده‌ها مسئول دانسته است و از وی بازخواست می‌کند؟ پس عهده‌دار شدن مسئولیت نعمت‌ها، جز با تکیه بر این داشته‌ها و اعتماد بر خویشتن و بهره‌گیری از نعمت‌ها و احساس «مثبت داشتن» و «مثبت بودن» شدنی نیست.
از این‌رو؛ معنای «اعتماد به نفس داشتن» عبارت است از: باورْ داشتِ این‌که من هم بنده‌ای از بندگانِ همان خدایم که این نعمت‌ها را دارد و می‌تواند با برداشت این داشته‌ها، پیش برود و گرنه شکر نعمت نکرده‌ام.
۲. به این جهت اولین معنای «اعتماد به نفس» را می‌پذیریم که: اثبات استقلال و خودباوری و نفیِ وابستگی و خودکم‌بینی می‌کند. به بیانی دیگر؛ اعتماد به نفس، پذیرش آگاهانه و سودبخشِ ارزش‌ها، سرمایه‌ها و نمادها است؛ به گونه‌ای که با خودباوری انسانی – اسلامی، در برابر خودباختگی‌ها و بیگانگی‌ها و کشش‌ها قد علم کرده و «جیره خوار» طبل‌های تو خالی‌ای نمی‌شویم که از انسانیت، فقط اسمی به یدک می‌کشند.
با اعتماد به نفس، به ساماندهی ذهن می‌رسیم و با همین اصلاحِ تفکر است که به همه کلیدهای طلایی موفقیت دست می‌یابیم. مگر نه این است که وقتی استعمارگران می‌خواهند نفوذ کنند ابتدا به ملت‌ها و فرهنگ‌ها می‌قبولانند که: شماها هیچ ندارید! فکرتان عقب است و از مدرنیته باز مانده‌اید! هنوز زود است که فکرِ استقلال کنید! بدینسان، بشر از «خودباوری» به «خودباختگی» سقوط کرده و چون خود را زیر صفر می‌داند دست و پا می‌زند تا «از خود بودن» به «دیگر شدن (اِلیناسیون)» تبدیل شود؛ و همین اقرار به گدایی و فقر است که آغاز استحاله مردم و فرهنگ و دین است.
همچو آیینه مشو محو جمال دگران
از دل و دیده فرو شوی خیالِ‌دگران!
تعداد زیادی که دُچار خلاهای روانی، و بزهکاری می‌شوند، آنهایی‌اند که خود را خوار می‌پندارند.
یکی از تحلیل‌گران امور روانی می‌گوید:
عزّت نفس، نقش عمده‌ای در رفتارهای منطقی و بهنجار یا رفتارهای نابهنجار و ناسازگار و بزهکاری افراد دارد. چنان‌که بر اساس تحقیقات انجام شده، عزّت نفس می‌تواند موجبِ پیشگیری و تعدیل یا تشدید برخی از رفتارهای آدمی ‌گردد.
امام‌هادی (علیه‌السّلام) فرموده است: «مَنْ‌هانت علیه نفسه فلا تامن شَرّه»؛ کسی که خویشتن را ناچیز و خوار می‌یابد و در باطن نسبت به خود احساس پستی و حقارت دارد از شر او ایمنی نداشته باش.
بنابراین، اعتماد به نفسِ ممدوح و پسندیده، موجبِ خودباوری است و میوه خودباوری، همّت و توانستن است.
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرماید: «همت مردان